Το 2021 ήταν η χρονιά που το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Αναπηρίας και Μη επέστρεψε και πάλι "ζωντανά" στη Καρδίτσα, δίνοντας την ευκαιρία στον κόσμο να χειροκροτήσει από κοντά την προσπάθεια και το μεγαλείο ψυχής των συμμετεχόντων.
Την Κυριακή 31 Οκτωβρίου η Φωτεινή βάζει τη στολή της, μια ροζ φούστα με μπλε τυρκουάζ κολάν, και παίρνει τη θέση της στην κεντρική σκηνή του κλειστού γυμναστηρίου Καρδίτσας.
Κρατάει το χέρι της χορογράφου, Μαρίας Καπνίτση, και μαζί οι δύο γυναίκες περιμένουν το σήμα για να ξεκινήσουν τη μουσικοχορευτική τους παράσταση. Είναι η στιγμή που η Φωτεινή περίμενε με ενθουσιασμό και χαρά και για την όποια είχε κάνει προετοιμασία τις δύο προηγούμενες εβδομάδες. Η μουσική ξεκινά τελικά στο ρυθμό του Lolipop από τους Chordette και η Φωτεινή με τη χορογράφο και άλλα δύο μέλη της ομάδας από το Σωματείο Ειδικής Αγωγής “Η ΖΩΗ”, κερδίζουν το θερμό χειροκρότημα από τους θεατές στις κερκίδες του κλειστού γυμναστηρίου.
Η παράσταση που έδωσε η Φωτεινή με την ομάδα της έγινε στο πλαίσιο του 4ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Αναπηρίας και Mη που πραγματοποιήθηκε το τριήμερο 29-31 Οκτωβρίου στην Καρδίτσα. Το φεστιβάλ, μοναδικό στην Ελλάδα, διοργανώνεται κάθε χρόνο από το 2014 στη θεσσαλική πόλη και συμμετέχουν σωματεία από την Ελλάδα και το εξωτερικό που δραστηριοποιούνται στο χώρο της αναπηρίας και του χορού. Σε αυτά τα 8 χρόνια ζωής του φεστιβάλ έχουν συμμετάσχει πάνω από 150 ομάδες, 2000 χορευτές και εκατοντάδες εθελοντές και έχουν περάσει από την Επιστημονική-Καλλιτεχνική επιτροπή, εγνωσμένου κύρους επαγγελματίες, χορογράφοι, ηθοποιοί, καλλιτέχνες και καθηγητές πανεπιστημίου.
Το στίγμα του φεστιβάλ δίνει κάθε χρόνο πριν την έναρξη του, η χορογράφος και χοροθεραπεύτρια κα. Μαρία Καραπαναγιώτη που με την ομάδα της Δρυάδες Εν Πλω αναλαμβάνουν τη διοργάνωση του. Στο φετινό χαιρετισμό η κ. Καραπαναγιώτη ξεκίνησε λέγοντας ότι το φεστιβάλ: “Έχει να κάνει με ομάδες οι οποίες ενσωματώνουν ανθρώπους με αναπηρία γιατί είμαστε μια ομάδα που αγκαλιάζουμε τη διαφορετικότητα. Είμαστε όλοι άνθρωποι είμαστε όλοι το ίδιο με διαφορετικά χαρακτηριστικά άρα έχουμε τη δυνατότητα να εκφραστούμε μέσα από όποια τέχνη μας αρέσει, εμείς αγαπάμε την τέχνη του χορού, αυτή υπηρετούμε τόσα χρόνια, άρα πρέπει να αγκαλιάσουμε όλους τους ανθρώπους που θέλουν να εκφραστούν μέσα από αυτή τη τέχνη γι’ αυτό και το όραμα το μεγάλο”.
Στη συνέχεια η κ. Καραπαναγιώτη καλεί κοντά της την Μαρία Κροζιού και διηγείται την ιστορία πίσω από τη δημιουργία του φεστιβάλ, μια ιστορία που ξεκινάει το 2011 στη Γαλλία.
Η αφορμή για το φεστιβάλ
Το Καμπραί είναι μια πόλη 32.000 κατοίκων στο βορρά της Γαλλίας, 160 χιλιόμετρα από το Παρίσι. Το Μάιο του 2011 πραγματοποιήθηκε το φεστιβάλ Handidance στο οποίο συμμετείχαν σχεδόν 400 χορευτές με αναπηρία απ όλο τον κόσμο. Εκεί ήταν και η Μαρία Καραπαναγιώτη με τη μαθήτρια της Μαρία Κροζιού, η μοναδική Ελληνική συμμετοχή στο φεστιβάλ. Το δίδυμο από την Καρδίτσα άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις στο κοινό με την παράσταση τους αλλά αυτό που ακολούθησε αποτέλεσε την αφορμή για τη δημιουργία του αντίστοιχου φεστιβάλ στην Ελλάδα.
To FORMedia συνάντησε τις δύο γυναίκες στη σχολή χορού της Μαρίας Καραπαναγιώτη στην Καρδίτσα, και μας διηγήθηκαν την ιστορία εκείνης της ημέρας στη Γαλλία που γεννήθηκε η ιδέα για το φεστιβάλ.
“Σε ένα παγκόσμιο συνέδριο χορού μιλούσα με μια χορογράφο η οποία είχε εμφανιστεί με ένα χορευτή σε αμαξίδιο και μου είπε για το φεστιβάλ στο Καμπραί. Της είπα ότι έχω και εγώ μια πολύ καλή χορεύτρια Down την Μαρία και θα θέλαμε να έρθουμε. Στείλαμε τα στοιχεία μας, μας δεχτήκανε και είπαμε με την μαμά της Μαρίας να πάμε” μας λέει η κ. Καραπαναγιώτη και συνεχίζει: “Πήγαμε λοιπόν στο Καμπραί και χορέψαμε. Θυμάσαι Μαρία τη χορέψαμε;
-Την Περσεφόνη.
-Ακριβώς. Την Περσεφόνη λοιπόν, εγώ ήμουν η Θεά Δήμητρα και η Μαρία η Περσεφόνη. Βάλαμε μια μουσική καθαρά ελληνική, το ορχηστρικό του με αεροπλάνα και βαπόρια, χορέψαμε και ξεσηκώσαμε το θέατρο. Κατόπιν βγαίνει στη σκηνή μια ομάδα πολύ μεγάλη με 25 χορευτές με σύνδρομο Down. Βλέποντας τους χορευτές η Μαρία γυρίζει στη μαμά της και σε εμένα και λέει: Κυρία είναι και άλλα παιδιά σαν εμένα. Αυτό με έκανε να της πω εκείνη την ημέρα μακάρι να κάνουμε και εμείς κάτι αντίστοιχο στην Καρδίτσα. Ερχόμενη στην Ελλάδα το λέω στην ομάδα μου και αρχίσαμε την οργάνωση. Τότε δεν υπήρχε τίποτα στην Ελλάδα. Έγινε μια πλήρης καταγραφή, τι δομές υπήρχαν και που. Ξεκινήσαμε αρχικά με χορηγούς ιδιώτες και κατόπιν απευθυνθήκαμε σε φορείς. Συγκεντρώθηκαν την πρώτη χρονιά 20 ομάδες. Την επόμενη χρονιά είχαμε 30 αιτήσεις από όλη την Ελλάδα. Το πρώτο πανελλήνιο φεστιβάλ ήταν τομή στην αναπηρία” καταλήγει η κ. Καραπαναγιώτη.
Το φεστιβάλ δεν σταμάτησε ούτε με την πανδημία του κορονοϊού παρά τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν για τις ομάδες και τη δυνατότητα να έρθουν σε επαφή με τα παιδιά όπως μας λέει η κ. Καραπαναγιώτη. “Προ κορονοϊού σχεδιάζαμε να επεκτείνουμε τη διάρκεια του φεστιβάλ σε μια εβδομάδα αλλά έπεσε ο κορονοϊός και μας διέλυσε όλους και δεν είναι μόνο αυτό, διέλυσε και όλη αυτή την προσπάθεια των δομών που είχε στηθεί. Το να έχουν τα παιδιά, να τα διαπαιδαγωγούν και να παράγουν ένα χορευτικό έργο για να έρθουν στο φεστιβάλ. Και οι δομές σε αναπηρίες παντού δεν λειτουργούν σωστά τώρα, άλλα παιδιά πηγαίνουν άλλα όχι, πότε αρρωσταίνει κάποιος κλείνει η δομή.”
Το 2020, το 3ο Διεθνές Φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά μέσω livestreaming ενώ φέτος υλοποιήθηκε με τη συμμετοχή μεικτών ομάδων χορού και καλλιτεχνών από την Ελλάδα και το εξωτερικό, οι οποίοι συμμετείχαν με φυσική παρουσία και με βιντεοσκοπημένες εμφανίσεις.
Ένα από τα σωματεία που συμμετείχαν φέτος δια ζώσης ήταν και το “Η ΖΩΗ” από τη Θεσσαλονίκη, σκοπός του οποίου, όπως περιγράφεται στην ιστοσελίδα του, είναι και η παροχή ημερήσιας φροντίδας σε άτομα με αναπηρίες, κυρίως με νοητική καθυστέρηση. Μαζί με τη Φωτεινή στην ομάδα είναι και μια ακόμη χορεύτρια, η Αναστασία η οποία μας είπε για τη συμμετοχή της στο φεστιβάλ εκδηλώνοντας τον ενθουσιασμό της: “Έχω χορέψει στη Θεσσαλονίκη αλλά είναι η πρώτη φορά που έρχομαι εδώ και μου αρέσει πάρα πολύ. Μου αρέσει ο χορός, στο σπίτι που είμαι πάντα χορεύω”. Η Φωτεινή και η Αναστασία μίλησαν στο FORMedia κατά τη διάρκεια διεπιστημονικής ημερίδας που πραγματοποιήθηκε στην Καρδίτσα στο πλαίσιο του τριήμερου φεστιβάλ.
Εκεί συναντήσαμε και μέλη της Χορευτικής Ομάδας Φάρου Τυφλών Ελλάδος και συγκεκριμένα τη δασκάλα παραδοσιακών χορών κ. Δέσποινα Λαζάρου και τον χορευτή και επίσης δάσκαλο κ. Αντώνη Καραμήτρο. Αναφερόμενη στην επίδραση που είχε η συμμετοχή της στην Ομάδα του Φάρου Τυφλών στο φεστιβάλ η κ. Λαζάρου μας είπε: “Επειδή μπήκα στο χώρο ως δασκάλα παραδοσιακών χορών σε βλέποντες, στο χορευτικό του φάρου τυφλών όπως είπα και στα παιδιά περισσότερο κέρδισα παρά έδωσα με τη συμμετοχή μου εκεί. Είναι τελείως διαφορετικό το βίωμα να αντιλαμβάνεσαι πως ανταποκρίνεται το σώμα από μόνο του στα ηχητικά ερεθίσματα και αυτό σε προκαλεί να κάνεις περισσότερα. Δημιουργεί μια πληρότητα χορευτικά, έχει πολύ μεγάλη διαφορά. Για μένα ήταν πολύ μεγάλο το κέρδος” δηλώνει στο FORMedia η κ. Λαζάρου.
Για τον Αντώνη Καραμήτρο αυτή ήταν η τέταρτη φορά που συμμετείχε στο φεστιβάλ με την Ομάδα Φάρου Τυφλών και όπως δήλωσε: “Όταν ήρθαμε για πρώτη φορά με την ομάδα ήταν κάτι πρωτόγνωρο αυτό που αντικρίσαμε γιατί είδαμε πολλά άτομα με αναπηρίες μέσα σε ένα φεστιβάλ με διαφορετικά θέματα χορογραφιών είτε παραδοσιακών χορών είτε λάτιν είτε οτιδήποτε άλλο. Ήταν κάτι το οποίο εγώ προσωπικά δεν το φανταζόμουνα ότι θα μπορούσε να υπάρχει. Ναι μεν το ότι έχουμε μια ομάδα που απαρτίζεται από άτομα με πρόβλημα όρασης είναι επίσης κάτι πολύ ιδιαίτερο, θέλει ένα πολύ ιδιαίτερο τρόπο να μπορεί να μεταφέρεις, να μεταδώσεις δώσεις στον άνθρωπο να καταλάβει, όντας και εγώ τυφλός μερικώς βλέπων δηλαδή, έπρεπε να ψάξω τρόπους να μπορέσω να βρω έτσι ώστε να μπορούσα να μεταδώσω πολύ πιο εύκολα και να γίνει απολύτως κατανοητό στους ίδιους τους μαθητές. Όσο προχωρούσαν τα χρόνια και αρχίσαμε αυτό και το εξελίσαμε και με τη βοήθεια του υπευθύνου του τμήματος και με τη Δέσποινα Λαζάρου στη συνέχεια που ήρθε, εξελίξαμε αρκετά πράγματα, αρκετές πρακτικές στην εκμάθηση των παραδοσιακών χορών. Η ανταπόκριση από τους μαθητές είναι πολύ θετική γιατί μπορούν να αντλήσουν στην ουσία αυτό που τους προσφέρουμε εμείς με το τρόπο που το προσφέρουμε για να μπορέσει το σώμα τους να καταλάβει και στην ουσία να το βγάλει σε κίνηση, σε έκφραση, σε χορό, σε βήματα σε ότι μέσα από όλο αυτό συνεπάγει για να μπορέσουμε να βγάλουμε όλο αυτό το αποτέλεσμα.”
Στην ερώτηση σχετικά με το πως βίωσε την πρώτη συμμετοχή του στο φεστιβάλ ο κ. Καραμήτρος λέει: “Ένιωσα πολύ όμορφα. Ένιωσα ότι ήρθα σε ένα πολύ ζεστό περιβάλλον με ανθρώπους που αγκαλιάζουν όλο αυτό το κομμάτι, από τους διοργανωτές μέχρι και τους εθελοντές και τους χορηγούς. Εμένα μου άρεσε γιατί δεν είχα ξαναβιώσει κάτι τέτοιο και οσο πάει και περνούν τα χρόνια και εξελίσσεται γίνεται ακόμα και καλύτερο και συγχαρητήρια στους διοργανωτές που μπορούν και το εξελίσσουν κάθε χρόνο και το κάνουν ακόμα καλύτερο.”
Χαρά και περηφάνεια
Για την Φωτεινή αυτή ήταν η πρώτη συμμετοχή στο φεστιβάλ. Για την Μαρία από την άλλη η 8η. Και τα δυο κορίτσια όμως μοιράζονται παρόμοια συναισθήματα για τον χορό. Όταν ρωτήσαμε την Μαρία πως νιώθει κάθε φορά που βγαίνει στη σκηνή μας απαντά ότι αισθάνεται χαρούμενη και ευτυχισμένη και ανυπομονεί όσο τίποτε άλλο. Την ίδια ερώτηση απευθύναμε και στη Φωτεινή η οποία μας απάντησε ότι νιώθει ενθουσιασμένη, ευτυχισμένη, χαρά και περηφάνια. Συναισθήματα που είχαν την ευκαιρία να βιώσουν οι δύο κοπέλες στο Κλειστό Γυμναστήριο Καρδίτσας μια φθινοπωρινή Κυριακή.
Δείτε στιγμιότυπα από το φεστιβάλ:
Δείτε Φωτογραφίες:
