Η Αμερικανίδα ποιήτρια, υποψήφια για βραβείο Πούλιτζερ, σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης
Το βράδυ της Δευτέρας στον κήπο του Διαχρονικού Μουσείου μια Αμερικανίδα ποιήτρια ανεβαίνει στο πόντιουμ που είχε στηθεί για την περίσταση. Η Alicia Stallings ανοίγει το βιβλίο που κρατάει στα χέρια της και ξεκινάει να απαγγέλει ποιήματα από το βιβλίο της Ελιές (Olives, 2012).
Είναι ποιήματα, τα οποία όπως και όλο το έργο της διαπνέονται από την ελληνική μυθολογία, και τα κλασικά έργα. Για την Alicia Stallings που βρέθηκε τη Δευτέρα στη Λάρισα στο πλαίσιο του δέκατου φεστιβάλ ποίησης, που διοργανώθηκε από τη Θράκα, η Ελλάδα δεν είναι μια άγνωστη χώρα αλλά περισσότερο μια δεύτερη πατρίδα. Από το 1999 ζει στην Ελλάδα με τον σύζυγο της, δημοσιογράφο Γιάννη Ψαρόπουλο και τα δύο τους παιδιά. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στην Αμερική και στην Οξφόρδη και έχει δημοσιεύσει τέσσερις ποιητικές συλλογές. Η τελευταία της συλλογή Like (2018) ήταν υποψήφια για το βραβείο Πούλιτζερ. Διακρίσεις και βραβεία έλαβαν και οι προηγούμενες ποιητικές της συλλογές, Ελιές (Olives, 2012), Άπαξ (Hapax, 2000) και Αρχαϊκό Χαμόγελο (Archaic Smile, 1999). Για το έργο της, η Alicia Stallings έχει λάβει διακρίσεις και υποτροφίες από ιδρύματα όπως το Γκούγκενχαιμ και το Μακάρθουρ και το έργο της έχει συγκριθεί με αυτό του μεγάλου Αμερικανού ποιητή, Robert Frost. Ως μεταφράστρια εξέδωσε το 2018 τα Έργα και Ημέρες του Ησίοδου ενώ το 2019 μετέφρασε την ψευδο-Ομηρική Βατραχομυομαχία.
Η “Πολιτεία” μίλησε με την Alicia Stallings στη σκιά του αρχαίου θεάτρου της Λάρισας, για την ποίηση, την Λάρισα, τη ζωή στην Ελλάδα και τις προκλήσεις της μετάφρασης:
Κα.Stallings, ζείτε στην Ελλάδα από το 1999, αυτή είναι η πρώτη σας επίσκεψη στη Λάρισα; Τι εντύπωση σας άφησε;
Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι στη Λάρισα. Δεν είδαμε πάρα πολλά από την πόλη, όμως καθίσαμε λίγο έξω τη Δευτέρα μετά το φεστιβάλ και απολαύσαμε τον κόσμο που απλά βόλταρε. Ήταν πολύ ζωντανά για Δευτέρα βράδυ. Εντυπωσιαστήκαμε με την δραστήρια νυχτερινή ζωή. Ό,τι είδαμε μέχρι στιγμής είναι πολύ όμορφο, όπως αυτό το αρχαίο θέατρο που βρισκόμαστε τώρα.
Τα ποιήματα που απαγγείλατε το βράδυ της Δευτέρας ήταν από την ποιητική σας συλλογή Ελιές, και όπως τα περισσότερα ποιήματά σας επηρεάζονται από την ελληνική μυθολογία και τις κλασικούς. Πώς ξεκίνησε το ενδιαφέρον σας για τους ελληνικούς μύθους;
Πριν ακόμη έρθω στην Ελλάδα, έγραφα ποιήματά- εμπνευσμένη από τις προσωπικότητες των κλασικών μύθων. Αργότερα σπούδασα κλασικές σπουδές στο πανεπιστήμιο. Πιστεύω πως ως παιδί οι μύθοι έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Μου άρεσε η σκοτεινιά πολλών εξ αυτών. Δεν είναι σαν τα παραμυθια με το χαρούμενο τέλος. Με έλκυαν οι σκοτεινότερες μυθολογικές ιστορίες.
Έχετε αναφέρει ότι τα ποιήματα σας ασχολούνται και με τις θεματικές μεταξύ άλλων της αγάπης, του θανάτου και της αθανασίας. Πώς διατρέχουν αυτές τις θεματικές οι κλασικοί μύθοι με τους οποίους καταπιάνεστε στο έργο σας;
Πολλοί από τους μύθους έχουν να κάνουν με την αγάπη, τον θάνατο και συχνά την οικογένεια. Είναι αυτό που συχνά αποκαλώ μυθοοικογενειακό (myth-domestic). Και σκέφτομαι την Δήμητρα και την Περσεφόνη. Είναι θεοί αλλά παράλληλα έχουν μια σχέση μητέρας-κόρης. Οι ζωές μας είναι μυθικές αν τις κοιτάξεις και οι μύθοι μας βοηθούν να τις κατανοήσουμε σ’ αυτή τη μεγαλύτερη σκηνή στην
οποία συμμετέχουμε.
Γεννηθήκατε στον αμερικάνικο νότο και μεγαλώσατε σε μια πόλη της Georgia κοντά στην Ατλάντα. Μπορείτε να μας πείτε κάποια πράγματα για την ανατροφή σας και πως αυτή επηρέασε την επαγγελματική σας πορεία. Ποιοι ήταν οι συγγραφείς που ακολουθούσατε;
Ζούσα σε ένα σπίτι με πολλά βιβλία. Ο πατέρας μου ήταν καθηγητής στο πανεπιστήμιο, η μητέρα μου ήταν βιβλιοθηκάριος στη σχολική βιβλιοθήκη. Πάντα περιτριγυριζόμουν από βιβλία. Μεγαλώνοντας στην Ατλάντα, τη δεκαετία του ‘70 και στις αρχές του ‘80, η καθημερινότητα μας ήταν όπως στη σειρά strangers things. Τα παιδιά ήταν ανεξάρτητα. Το μέρος που μέναμε ήταν μέσα σε δεντροφυτευμένη περιοχή και περνούσαμε πολύ καιρό στο δάσος. Οπότε, υπήρχε αυτό το στοιχείο ότι ανήκαμε στην άγρια ζωή αν και ήμασταν πολύ κοντά στην πόλη.
Η Ατλάντα τότε δεν έπαιζε μεγάλο ρόλο στον πολιτιστικό χάρτη της Αμερικής. Γι’ αυτό έπρεπε να σκεφτείς περισσότερο για τις επιδράσεις και να ψάξεις για τις λογοτεχνικές επιρροές σου. Πέρασα χρόνο, ψάχνοντας τι συγγραφείς υπάρχουν. Κάποιοι από αυτούς ήταν οι ποιητές Turner Cassity και James Dickey. Προσπαθείς να εντοπίσεις ανθρώπους που μπορούν να βρουν την λογοτεχνική οπτική της πόλης που μένεις. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό για έναν ποιητή. Νομίζω, το βλέπω αυτό και στους ποιητές που είναι στη Λάρισα, στο φεστιβάλ. Πρέπει να γράφεις από εκεί που κατάγεσαι. Και η καθοριστική στιγμή για έναν ποιητή είναι όταν συνειδητοποιεί ότι η ζωή του που νόμιζε ότι δεν είναι ποιητική, τελικά μπορεί να βγάλει ποίηση από αυτή. Και πιστεύω κάθε ποιητής πρέπει να το ανακαλύψει αυτό μόνος του. Γενικά, θα έλεγα ότι επηρεάστηκα περισσότερο από μεμονωμένα ποιήματα παρά από ποιητές. Πάντως μεγάλη επιρροή όταν ήμουν νέα είχα από τους T.S Eliot και Α.Ε. Housman. Επίσης, η Elizabeth Bishop η Sylvia Plath, η Emily Dickinson, ο Philip Larkin και ο Thomas Hardy.
Και το 1999 αποφασίζετε να έρθετε και να μείνετε στην Ελλάδα. Τι σας αρέσει και τι όχι
στη χώρα μας;
Ο άντρας μου είναι Έλληνας δημοσιογράφος και ζούσαμε στην Ατλάντα για μερικά χρόνια όταν δούλευε στο CNN. Ήθελε να επιστρέψει στην Ελλάδα και νομίζαμε ότι θα ερχόμασταν για λίγα χρόνια και θα ξαναεπιστρέφαμε στην Αμερική αλλά τελικά μείναμε περισσότερο απ ό,τι πιστεύαμε. Τότε ήταν μια εποχή μεγάλης αισιοδοξίας για την Ελλάδα. Ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες που θα ερχόταν, η είσοδος στο ευρώ. Ήταν πολλοί Έλληνες τότε που επέστρεφαν με τη λογική ότι η Ελλάδα θα ζούσε τις καλύτερες στιγμές της. Αλλά αυτό δεν έγινε φυσικά. Η ζωή μας στην Ελλάδα ήταν μια κρίση και ένα δράμα το ένα μετά το άλλο. Όμως δούλεψε για μας και σίγουρα δεν υπάρχει βαρετή στιγμή για μας σ’ αυτή τη χώρα. Αυτό που μου αρέσει στην Ελλάδα είναι το γεγονός πως είναι εξαιρετικό μέρος για να μεγαλώνεις παιδιά. Και αυτή ήταν αίσθηση που είχαμε και από τη Λάρισα τη Δευτέρα.
Βλέπαμε πολλούς νέους και νέες γυναίκες έξω. Αισθάνονταν ασφάλεια και αυτοπεποίθηση. Στην Αμερική υπάρχει η αίσθηση του άγχους και το φόβου. Οι γονείς δεν θα άφηναν ποτέ τα παιδιά να πάνε στο σουπερμάρκετ μόνα τους. Φυσικά η ασφάλεια είναι μια οφθαλμαπάτη. Άσχημα πράγματα μπορούν να συμβούν οπουδήποτε. Αλλά μου αρέσει ότι τα παιδιά μεγαλώνουν με μια αίσθηση αυτοπεποίθησης για τον κόσμο και ότι ο κόσμος δεν είναι επικίνδυνος όλη την ώρα. Αυτό που
δεν μου αρέσει είναι η τραχύτητα της Αθήνας, ειδικά όταν ήρθα. Τώρα τη συνήθισα κάπως. Οι διαμαρτυρίες μπορεί να είναι ενοχλητικές κάποιες φορές αλλά ακόμα και αυτό δείχνει ότι η πόλη είναι ζωντανή.
Μετά από 23 χρόνια μόνιμης εγκατάστασης αισθάνεστε περισσότερο Ελληνίδα ή Αμερικανίδα;
Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στο μεταίχμιο. Έφυγα από την Αμερική όταν ο Κλίντον παραπέμπονταν για το σκάνδαλο Λεβίνσκι. Ήταν μια άλλη χώρα τότε. Μου αρέσει να επιστρέφω στην Αμερική για να βλέπω φίλους και για το φαγητό αλλά δεν μπορώ να επιστρέψω στην Αμερική που άφησα. Όσο για εδώ, δεν είμαι Ελληνίδα. Μιλάω ελληνικά αλλά θέλουν ακόμη δουλειά. Νιώθω όμως πολύ άνετα, και με την ξένη ταυτότητα μου. Νομίζω ότι κατά κάποιο τρόπο οι ποιητές έχουν αυτή την αίσθηση ότι δεν ανήκουν ακριβώς κάπου και έτσι αυτό δεν με ενοχλεί. Αισθάνομαι σαν το σπίτι μου και επίσης είναι σημαντικό για ένα ποιητή να μένει σε ένα μέρος όπου η ομιλούμενη δεν είναι η μητρική του γλώσσα γιατί έτσι εξερευνείς νέα πράγματα για την τέχνη σου. Πάντως, κάποια στιγμή τα επόμενα χρόνια θα πάρω την Ελληνική υπηκοότητα. Αυτό δεν θα με κάνει Ελληνίδα, αλλά θα είμαι Έλληνας πολίτης.
Μετά από τόσα χρόνια στην Ελλάδα, ποια είναι η γνώμη σας για την Ελληνική ποίηση; Ποιο είναι το χαρακτηριστικό της στοιχείο;
Η ελληνική ποίηση ξεχωρίζει για την αίσθηση της συνέχειας. Είτε μιλάμε για αρχαία ελληνικά, είτε για μεσαιωνικά είτε μοντέρνα, παραμένουν ελληνικά. Υπάρχει μια συνέχεια στη γλώσσα. Επίσης, νομίζω ότι έχει στενή σχέση με την αγγλική ποίηση. Πιστεύω ότι οι δύο ποιήσεις είχαν διάλογο μεταξύ τους αρκετές φορές μέσα στα χρόνια. Μου έρχεται στο μυαλό ο Καβάφης, ο οποίος είναι σαν Άγγλος ποιητής που γράφει στα ελληνικά, επειδή ακριβώς έχε επηρεαστεί τόσο πολύ από την αγγλική ποίηση. Και αυτός είναι και ένας από τους λόγους που μεταφράζονται τόσο καλά τα ποιήματα του στα αγγλικά. Το γεγονός ότι καταλαβαίνουμε τις αναφορές και τις ειρωνείες στα ποιήματα του. Θα έλεγα ότι η ελληνική ποίηση υπερβαίνει εαυτόν. Είναι μια γλώσσα που την μιλούν λίγα άτομα αλλά έχει τους βραβευμένους νομπελίστες της και είναι άξια σεβασμού.
Ξεχωρίζετε κάποιους Έλληνες ποιητές, παλιούς και μοντέρνους;
Όταν ήρθα στην Ελλάδα δεν είχα πάρα πολλές γνώσεις στην σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Είχα φυσικά μια μετάφραση του Καβάφη. Μερικά ποιήματα του Σεφέρη μου άρεσαν πολύ. Έκανα μια μετάφραση των ποιημάτων του Άγγελου Σικελιανού που κατά τη γνώμη μου δεν είναι τόσο γνωστός στα αγγλικά όσο θα έπρεπε. Με ιντριγκάρουν επίσης τα ποιήματα του Καρυωτάκη τα οποία είναι σχεδόν αδύνατο να μεταφράσεις στα αγγλικά και είναι αυτό που με εξιτάρει. Από τους σύγχρονους ποιητές γνώρισα την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ και μέσω αυτής και άλλους ποιητές. Έχω φιλίες με την Κατερίνα Ηλιοπούλου τον Παναγιώτη Ιωαννίδη την Χλόη Κουτσουμπέλη την Φοίβη Γιαννίση και άλλους. Νομίζω ότι στην σύγχρονη ελληνική ποίηση, οι γυναίκες ξεχωρίζουν και μου αρέσει πολύ αυτό. Το γεγονός ότι πολλές γυναίκες ποιήτριες μπήκαν στον χώρο με διαφορετική συμπεριφορά από τους άνδρες. Με λιγότερη ευλάβεια και περισσότερη ζωηρότητα και θέληση να ανακατέψουν καταστάσεις.
Το 2019 εκδόθηκε η ποιητική σας συλλογή Like όπου καταπιάνεστε μεταξύ άλλων και με θέματα όπως η οικονομική και η προσφυγική κρίση στη χώρα μας. Μπορείτε να μας πείτε δύο πράγματα γι’ αυτό; Πώς μεταφέρατε επίκαιρα κοινωνικά προβλήματα στην ποίηση σας
Αισθάνθηκα ότι με την προσφυγική κρίση γινόταν κάτι ιστορικό στην πόλη μου και ήθελα να είμαι μάρτυρας σε αυτό. Οι εικόνες έμοιαζαν με τις εικόνες από την μικρασιατική καταστροφή το 1922. Σαν κλασικός που τον ενδιαφέρουν οι γλώσσες ήταν ενδιαφέρον να βλέπεις ανθρώπους να κατεβαίνουν από τις βάρκες και να μιλούν διαφορετικές γλώσσες. Είχες την αίσθηση ότι βρισκόσουν σε ένα ποίημα του Καβάφη. Γνωρίζεις κάποιον από μια μικρή πόλη βόρεια της Δαμασκού και αρχίζουν να σου λένε την ιστορία τους και αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε ποίημα του ποιητή. Επίσης εκείνη την εποχή τα παιδιά μου ήταν μικρά και με παρακίνησε το δράμα των προσφυγόπουλων. Ήταν μια σημαντική στιγμή τότε, όμως δεν ήξερα πως να το χειριστώ στην ποίηση μου. Δεν θέλεις να εκμεταλλευτείς τις εμπειρίες κάποιου άλλου και δεν θέλεις να τοποθετήσεις τον εαυτό σου στην ιστορία. Έτσι δοκίμασα κάποια διαφορετικά πράγματα. Έγραφα επιγράμματα για πολύ καιρό. Είναι μια μορφή που χειρίζεται τραγωδίες με μια αποστασιοποίηση και ειρωνεία. Με την προσφυγική και την οικονομική κρίση προσπάθησα να αφήσω λίγο από τα καπνογόνα να μπει στα ποιήματα μου. Έκανα προσπάθεια σε αυτό το βιβλίο να μεταφέρω περισσότερο τη σύγχρονη Ελλάδα.
Στα ποιήματα αυτά όπως είπαμε θίγετε θέματα όπως το προσφυγικό και η οικονομική κρίση; Ποια είναι γενικά η δυναμική της ποίησης να ασκεί κοινωνική κριτική;
Δεν νομίζω ότι η ποίηση είναι καλή στο να επιφέρει μεγάλες πολιτικές αλλαγές. Αλλά θα πω αυτό. Είναι δύσκολο να διαφθείρεις τους ποιητές και σε μερικές χώρες μπαίνουν ακόμα και στη φυλακή όπως στη Λευκορωσία. Στους Τύραννους δεν αρέσει η ποίηση επειδή στους ποιητές δεν αρέσουν οι τύραννοι. Υπάρχει αυτή η αίσθηση ανεξαρτησίας και ανεξάρτητης σκέψης με την ποίηση. Επίσης νομίζω ότι μερικές φορές είναι δύσκολο να την καταλάβεις. Οι δικτάτορες και οι τύραννοι δεν την εμπιστεύονται επειδή δεν ξέρουν αν υπάρχει κάποιο κρυφό μήνυμα στα ποιήματα. Αν κοιτάξεις στα ολοκληρωτικά καθεστώτα οπουδήποτε στον κόσμο, οι ποιητές είναι ακόμα μεταξύ αυτών που φυλακίζονται και αυτό λέει πολλά για την ποίηση και την κοινωνική κριτική.
Ο τίτλος στο βιβλίο παραπέμπει στη γνωστή πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης. Με τόσες νέες τεχνολογίες και την επιρροή των κοινωνικών δικτύων, μια τέχνη όπως η ποίηση μπορεί να ανταγωνιστεί αυτά τα δίκτυα;
Η ποίηση είναι το αυθεντικό κοινωνικό δίκτυο. Από την αρχαιότητα ήταν ο βασικός τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι έστελναν μηνύματα από το ένα μέρος στο άλλο. Η ποίηση τα πάει πολύ καλά με την τεχνολογία σήμερα, τουλάχιστον περισσότερο από ό,τι τα πάνε τα μυθιστορήματα. Η ποίηση έχει τον τρόπο να είναι στο προσκήνιο της τεχνολογίας και ανταποκρίνεται σε κάθε αλλαγή.
Επιστρέφοντας στο φεστιβάλ ποίησης στη Λάρισα, πόσο σημαντικό είναι για μικρές πληθυσμιακά πόλεις να διοργανώνουν τέτοιου είδους φεστιβάλ;
Συχνά είναι ένας τρόπος να μπει μια μικρή πόλη στον “χάρτη” και και αυτό είναι ένα στοιχείο που το συναντάμε από τα αρχαία χρόνια. Ποιοι είναι οι δυο παλιότεροι ποιητές; Ο Όμηρος και ο Ησίοδος. Ο Ησίοδος είναι από την Άσκρη. Φτιάχνει το όνομα του πηγαίνοντας σε φεστιβάλ ποίησης, κερδίζοντας βραβεία και στη συνέχεια φέρνει αυτά τα βραβεία πίσω στην πόλη του και ξεκινάει ένα φεστιβάλ εκεί. Επίσης ένα φεστιβάλ ποίησης έχει μια πολιτισμική επιρροή χωρίς να απαιτεί τα έξοδα για παράδειγμα των ολυμπιακών αγώνων.
Εκτός από ποιήτρια είστε και μεταφράστρια. Η τελευταία μετάφραση σας ήταν το έργο του Ησίοδου. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Μετέφραζα τον Ησίοδο κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και ήταν πολύ ενδιαφέρον γιατί μιλούσε για πράγματα που έλεγαν και οι άνθρωποι που διαμαρτύρονταν τότε στο δρόμο. Μιλούσε για έννοιες όπως “χρέος”, “χρήματα”, “δωροφάγους” . Η ανησυχία του δεν ήταν ο πόλεμος αλλά η πείνα. Και έβλεπα ακριβώς αυτές τις ίδιες λέξεις τότε σε πλακάτ στις διαμαρτυρίες στην Αθήνα. Χρέος. Μιλούσε και για την εποχή μας.
Η πρόκληση σε μια μετάφραση ποια είναι; Φοβάστε ότι ενδεχομένως μπορεί να αδικήσετε ένα έργο;
Φαντάζομαι την μετάφραση σαν ένα πολύ έντονο διάβασμα. Γίνεσαι πολύ οικείος με το κείμενο, και με τα προβλήματα του κειμένου. Επίσης αν είσαι ποιητής, η μετάφραση είναι μια πολύ καλή ενασχόληση γιατί δεν χρειάζεται κάθε μέρα να ξυπνάς και να αναρωτιέσαι είμαι ιδιοφυία; δεν είμαι; Να πέσω από το παράθυρο αν δε μπορώ να γράψω ένα σονέτο σήμερα; Με τη μετάφραση κάθεσαι και δουλεύεις 20 γραμμές, χρησιμοποιείς το μυαλό και τους ποιητικούς “μυς” σου.
Με τα κλασικά κείμενα υπάρχουν συνήθως αρκετά σχόλια ώστε να μην καταλάβεις κάτι εντελώς λάθος από το αυθεντικό κείμενο. Η μετάφραση ενός ποιήματος όμως είναι άλλη εμπειρία ειδικά όταν μεταφράζεις ποιητές εν ζωή. Δεν μπορείς να μεταφράσεις κάτι εντελώς λάθος γιατί θα σου πουν όχι δεν ήθελα να πω αυτό. Παρόλα αυτά μπορεί να διαφωνούν με το πως το μεταφράζεις ένα ποίημα αλλά η δουλειά μου είναι να το κάνω να ακούγεται και σαν ποίημα στα αγγλικά. Φυσικά πρέπει να ικανοποιείς και τον ποιητή που το έγραψε αλλά αυτό δεν γίνεται άμα δεν ακούγεται καλά στα αγγλικά. Υποθέτω ένας κίνδυνος με τη μετάφραση ενός ποιήματος είναι αν αποτύχεις εντελώς να πιάσεις τον τόνο ή την προσωπικότητα του ποιήματος, αν βάλεις πάρα πολύ τον δικό σου εαυτό. Η μετάφραση είναι μια πράξη ριζικής ταπεινότητας και την ίδια στιγμή μια πράξη αλλαζονικότητας και αυτοπεποίθησης. Νομίζω πάντως ότι ο βασικός κίνδυνος είναι να αποτύχεις να μεταφέρεις σωστά το νόημα του αυθεντικού έργου.
Ο Άδης καλωσορίζει την γυναίκα του
Φέτος αναμένεται να εκδοθεί το τέταρτο βιβλίο της Stallings με τίτλο “This Afterlife”. Είναι μια συλλογή που συγκεντρώνει επιλεγμένα ποιήματα από τα τέσσερα προηγούμενα βιβλία της Αμερικανίδας ποιήτριας. Αντί επιλόγου, ζητήσαμε από την Stallings να μας παραθέσει τρία αγαπημένα ποιήματα της. Πράγμα δύσκολο για την ίδια καθώς όπως μας είπε, είναι σαν να επιλέγεις το αγαπημένο σου παιδί. Αρκέστηκε έτσι να μας πει τους τίτλους των τριών πιο χαρακτηριστικών ποιημάτων της καριέρας της: «Hades Welcomes His Bride», «On Visiting a Borrowed Country House in Arcadia» και «Momentary».
Φωτογραφίες: Κώστας Μάντζιαρης
