Άποψη: η γνωστή λαϊκή ρήση περί «ηθικού και δικαίου», έχει πολλάκις διεμβολίσει και διχάσει την ελληνική κοινωνία.
Τι είναι, όμως, αυτό που τελικώς υπερισχύει, ο νόμος ή το κοινό περί δικαίου αίσθημα;
Είναι η περίπτωση των εκπαιδευτηρίων Μαίρης Ράπτου άλλη μία τέτοια κλασική περίπτωση κοινωνικής διχογνωμίας;
Το γεγονός ότι για πρώτη φορά ένα καθόλα καταξιωμένο και ίσως το ιστορικότερο ιδιωτικό σχολείο της Λάρισας, βρίσκεται αντιμέτωπο με το οριστικό κλείσιμο, αναμφίβολα πυροδοτεί αισθήματα συμπάθειας και αγανάκτησης σε πρώτη ανάγνωση.
Όταν όμως σκεφτείς με ψυχραιμία τιθασεύοντας το αρχικό συναίσθημα, ότι εξαιτίας των όποιων πολεοδομικών ή άλλων σοβαρών λειτουργικών παραβάσεων κινδυνεύουν εκατοντάδες μαθητές και εκπαιδευτικοί, τότε είναι ίσως η πρώτη φορά που το δίκαιο είναι ξεκάθαρα και ηθικό.
Ποιος είναι αυτός που θα τολμήσει αύριο να αποφανθεί σε μία σεισμογενή πλέον περιοχή, ότι μπορεί να υπάρχουν εμπεριστατωμένες σοβαρές παραλείψεις στο εν λόγω ίδρυμα, αλλά θα μπορούσε έστω και προσωρινά συνάμα να λειτουργεί;
Όσο υπάρχει δικαιοσύνη και κοινωνικό ήθος, το ερώτημα αυτό θα πλανάται αμείλικτο…
Και φυσικά εδώ κάποιος επιπροσθέτως διερωτάται: η ιδιοκτησία του εν λόγω σχολείου που γνώριζε τα μεγάλα της προβλήματα από το 2017, τι έκανε για να τα επιλύσει όλα αυτά τα χρόνια;
Προφανώς τίποτα σπουδαίο πέραν των αθρόων εγγράφων!
Αθρόες εγγραφές κάνουν και φέτος, παρότι οι άδειες λειτουργίας έχουν ανακληθεί, και διερωτάται εν κατακλείδι ξανά: «τελικά μετά το χρήμα υπάρχει και Θεός…;»
