Πολλά είναι τα ζητήματα που μπορεί κανείς να σχολιάσει στην πολύκροτη, όπως εξελίσσεται, αποκάλυψη του σκανδάλου Qatargate, τόσο ως προς τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα, όσο και ως προς τον ρόλο της Αντιπροέδρου του Ευρωκοινοβουλίου, Εύας Καϊλή.
Ωστόσο, αν κάτι μας προκαλεί από την αρχή κατάπληξη είναι το ενδεχόμενο κίνητρο, η λογική με την οποία η Ελληνίδα πολιτικός ενεπλάκη σε μία τέτοια ‘περιπέτεια”…
Η κυρία Καϊλή είναι μία γυναίκα, που σε νεαρή ηλικία έχει καταφέρει να αναρριχηθεί στην “κορυφή του Ολύμπου”… έχει καταφέρει να κατακτήσει στόχους και κορυφές που οι περισσότεροι συνομήλικοί της δεν θα καταφέρουν να κατακτήσουν ούτε … “σε δυο ζωές” … και μάλιστα, σχετικά, αβίαστα, συγκριτικά με όλους τους υπολοίπους.
Στόχοι, οι οποίοι της εξασφαλίζουν απολαβές που μπορεί να κάνουν πραγματικότητα ότι πραγματικά μπορεί να ποθήσει….
Γιατί λοιπόν να επιλέξει την κατακραυγή και την αφάνεια, μαζί με μια ενδεχόμενη φυλάκιση;
Γιατί να γκρεμίσει όλα αυτά που τα προηγούμενα χρόνια έχτισε;
Γιατί να επιλέξει την ταύτιση με το σάπιο σύστημα της διαφθοράς:
Οι εξηγήσεις πολλές. Ίσως η ψευδεπίγραφη αίσθηση που σου δίνει η γρήγορη αναρρίχηση να είναι μία εξήγηση. Ίσως το γεγονός ότι ο άνθρωπος μπορεί, εκ φύσεως, να εξελιχθεί σε ένα ον άπληστο και αχόρταγο, που όσο περισσότερα κερδίζει, τόσο περισσότερα ποθεί…
… πράγμα θεμιτό, αρκεί να είναι η επιβράβευση μίας προσπάθειας και όχι το αποτέλεσμα υπόγειων διαδρομών.
Α.Γ.
