Ήταν ένας απ’ τους κορυφαίους παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα της ΑΕΛ, αλλά η εποχή που του έκατσε δεν τον βοήθησε ώστε να αναδειχθεί το μεγαλείο του και μέσα από μεγάλες επιτυχίες της ομάδας.
Γράφει ο Χρήστος Τσούμαρης
Εκείνο το βράδυ…
…Παρασκευή μεσάνυχτα, ξημέρωμα Σαββάτου, που λέει και ο στίχος σε κάποιο τραγούδι του Βοσκόπουλου, είχα βγει με τον Βαγγέλη το Δουκάκη, φίλο και συνάδελφο τότε στο αθλητικό τμήμα του “Ημερήσιου Κήρυκα” και ψαχνόμασταν από μαγαζί σε μαγαζί να δούμε που και πως θα τη βγάλουμε κι αυτή τη νύχτα!
Περάσαμε λοιπόν κι απ’ το μετέπειτα “Stage”, που ίσως έτσι να λέγεται και σήμερα, ίσως και όχι, που τότε έπαιζε κάτι από… μπουζούκια και δεν θυμάμαι καν πως το έλεγαν. Μέσα βρήκαμε τον συγχωρεμένο τον Μητσιμπόνα, παρέα με τον Πατσιαβούρα και τις γυναίκες τους. Δεν μας έπαιρνε να κάτσουμε λοιπόν στην παρέα, ελεύθερα παιδιά εμείς κι αφού είπαμε δυο χαζοκουβέντες της πλάκας και χαιρετίσαμε, βάλαμε πλώρη γι’ αλλού…
Στην πόρτα, να ‘σου κι ο Λευτέρης…
“Για που το βάλατε;” ρωτάει… “Ψαχνόμαστε από δω κι από κει” του λέμε και πιάνουμε ψιλή κουβέντα στο όρθιο… Ο χιαστός τον είχε ταλαιπωρήσει την τελευταία του χρονιά στην ΑΕΛ και δεν στέριωσε μετέπειτα στον Ηρακλή… Ήλπιζε όμως πως απ’ τον Γενάρη που ‘χε μείνει ελεύθερος θα είχε ξαναφορέσει τα “βυσσινί”, αλλά δεν στάθηκε δυνατό! Αν…, αχ αυτό το “αν”, ίσως εκείνο το βράδυ να είχε αγωνιστικό ωράριο και να μην…
“Θα δούμε το καλοκαίρι τι μπορεί να γίνει” μας είπε κι αφού τον ενημερώσαμε πως “μέσα είναι ο “Μήτσι” με τον «Πατς», είπε να πει κι αυτός μια καλησπέρα… Εμείς πάλι, ούτε καληνύχτα δεν αλλάξαμε, γιατί “μπορεί να βρεθούμε πουθενά αργότερα”!
Δεν βρεθήκαμε…
Πρωί πια, νιώθω τον πατέρα μου τον μπαρμπά Θωμά (81 σήμερα αλλά 55 τότε, σχεδόν στην τωρινή μου ηλικία, για να δούμε πως περνούν τα χρόνια) να με σκουντάει:
“Χρήστο, ξύπνα. Έμαθες; Σκοτώθηκε ο Μήλος”!
ΣΟΚ!!! Δυστυχώς, η διασταύρωση του κακού μαντάτου ήταν άμεση… Ήταν αλήθεια, στη νησίδα της Φαρσάλων έγινε το κακό. Καθ’ οδόν για “Buzios”, ούτε 500 μέτρα πριν τον προορισμό!
…Ξημέρωμα Σαββάτου 8 Μαρτίου 1997
Σαν σήμερα και σαν αύριο μαζί, 26 ολόκληρα χρόνια πριν, κληθήκαμε να πάρουμε μια και καλή απόφαση ότι δεν θα ξαναδούμε τέτοιο σλάλομ του στο χορτάρι, ούτε θα νιώσουμε τη ζεστασιά απ’ το χαμόγελο αυτού του τόσο καλού παιδιού. Δεν το έλεγες και εύκολο…
Αυτός ήταν ο Λευτέρης Μήλος
Βλέπετε, μόνο να τον θαυμάζεις μπορούσες όταν τον έβλεπες να ξεκινάει ένα απ’ τα ατελείωτα σλάλομ του, να τον παίρνουν στο κυνήγι οι αντίπαλοι και να μην τον φτάνουν, να διεκδικεί κάθε μπαλιά ακόμα και στον αέρα, που δεν ήταν τόσο καλός όσο στο χορτάρι όταν το πατούσε με τα βιονικά πόδια του, να πανηγυρίζει χαλαρά με τον Τσουκάλη, τον Στόικα, τον Πέτκοφ και τους άλλους συμπαίκτες του στην ΑΕΛ κάθε γκολ, να κάνει την κορυφαία εμφάνισή του με τα βυσσινί μέσα στο ΟΑΚΑ με τον ΠΑΟ… Σ’ αυτό το αφιέρωμα μπορείς να θαυμάσεις βέβαια και την εικόνα του και με τη φανέλα της Αλβανίας και μ’ αυτή του Ηρακλή που τη φόρεσε δυστυχώς τελευταία, αλλά και στην φωτογραφία που έβγαλε όταν πρωτοπάτησε Αλκαζάρ… Ακόμα και την άδεια του φανέλα μπορείς να θαυμάσεις, όπως εκτέθηκε τότε που τον τίμησαν ως θρύλο στο Αργυρόκαστρο και την Δερβιτσάνη, αποκαλύπτοντας την προτομή του…
Είναι που η Βόρεια Ήπειρος έχει γεννήσει τρανούς αθλητές, που εκπροσώπησαν τον ελληνικό αθλητισμό, με μπροστάρη φυσικά τον Πύρρο Δήμα. Ο Λευτέρης Μήλος (Lefter Millo στα αλβανικά) όμως, είχε ήδη ξεχωρίσει και τιμήσει τη φανέλα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της γειτονικής χώρας και δε γινόταν ν’ αλλάξει εθνόσημο… Αλίμονο όμως… Το ήθος και η αγωνιστική αξία δεν «εγκλωβίζονται» σε σύνορα… Κι ο Λευτέρης τα είχε και τα δύο, μόνο που πρόλαβε να τα χαρίσει απλόχερα μόνο για 31 χρόνια!
Το Sports Retro έγραψε σ’ ένα απ’ τα καλύτερα αφιερώματα που έχουν γραφτεί ποτέ για εκείνον:
Ορφάνια και βασανιστήρια
Ο Λευτέρης Μήλος γεννήθηκε στη Δερβιτσάνη του δήμου Δρόπολης από Έλληνες γονείς στις 2 Απριλίου 1966.
Η οικογένειά του βίωσε «μαύρες» στιγμές από το καθεστώς των Ενβέρ Χότζα και Ραμίζ Αλία, με αποκορύφωμα τα βασανιστήρια που υποβλήθηκε ο αδερφός του Σωκράτης στις αλβανικές φυλακές.
«Έχασε» νωρίς τον πατέρα του, με συνέπεια η μητέρα του να σηκώσει το βάρος της επιβίωσης για εκείνον και τα 4 αδέρφια του.
Ο ίδιος προσπαθούσε να ξεχνά τα προβλήματα παίζοντας ποδόσφαιρο, αρχής γενομένης από την ηλικία των 11 ετών στον τοπικό σύλλογο.
Εκείνος αγωνιζόταν στη μεσαία γραμμή, ενώ ο αδερφός του Βαγγέλης ήταν ένας σπουδαίος και καθ’ όλα υποσχόμενος αμυντικός που όμως δεν έκανε καριέρα.
Το 1982 ο Λευτέρης μεταπήδησε στις ακαδημίες της Λουφτετάρι, ώσπου στις 19 Φεβρουαρίου 1984 πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την ανδρική ομάδα κόντρα στη Σκεντερμπέου.
Στις 28 Απριλίου 1985 σημείωσε το πρώτο του γκολ εναντίον της Παρτιζάνι, σε μία σεζόν που χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους πιο ταλαντούχους άσους του αλβανικού πρωταθλήματος.
Με σκληρή δουλειά και ατελείωτες ώρες προπονήσεων, πολλές φορές χωρίς παπούτσια, ο Λευτέρης Μήλος αναδείχθηκε στον δεύτερο κορυφαίο ποδοσφαιριστή της ευρύτερης περιοχής μετά τον επίσης αείμνηστο Παναγιώτη Πάνου (αλβ. Panajot Pano).
Δεν ήταν τυχαίο ότι το παρατσούκλι που τον συνόδευε στη γειτονική χώρα ήταν «τρακτέρ», απόρροια της αντοχής, της μαχητικότητας και του γεγονότος ότι… όργωνε τον αγωνιστικό χώρο!
Μετά κόπων και βασάνων
Σε μία εποχή που οι μεταγραφές απαγορεύονταν, ο Λευτέρης Μήλος παρουσιάστηκε στον αλβανικό στρατό, προκειμένου να αποκτήσει περισσότερες πιθανότητες ένταξης στην Παρτιζάνι.
Ο Νέπτουν Μπάικο επιθυμούσε να έχει στο δυναμικό του έναν τόσο δουλευταρά και σκληροτράχηλο μέσο, ασχέτως αν η μετακίνησή του έμελλε να αποδειχθεί αρκετά δύσκολη, όπως εκμυστηρεύθηκε χρόνια αργότερα σε συνέντευξή του ο τότε τεχνικός της ομάδας των Τιράνων.
«Μόλις είχα πάει στην Παρτιζάνι. Εκείνη την περίοδο ο σύλλογος προέβη σε μερικές αλλαγές. Ήθελα να κάνω μεταγραφές παικτών που πλέον μνημονεύονται με σεβασμό. Εντόπισα τον Λευτέρη Μήλο της Λουφτετάρι, τον Εκερέμ Μεμούσι της Βλόρε και τον Μπέσνικ Μπιλάλι της Βλάζνια.
Ο υπουργός Άμυνας Κίτσο Μουστάκης (σ.σ. ελληνικής καταγωγής) μου είπε ότι θα κάνει τα πάντα για να τους αποκτήσουμε. Ο Μήλος ήταν η πιο δύσκολη περίπτωση. Η Λουφτετάρι έκανε πολλές προσπάθειες για να τον κρατήσει, αλλά η αποφασιστικότητα του Μουστάκη τον έφερε σε μας.
Ήταν πολύ δουλευταράς, διέθετε φυσικά προσόντα και μπορώ να πω ότι δεν είχε καμία διαφορά από τους ξένους παίκτες», έχει δηλώσει σχετικά ο Μπάικο.
Από την Πρωτοχρονιά του 1986, ο 21χρονος -τότε- άσος ανήκε στο ρόστερ της Παρτιζάνι, με τη φανέλα της οποίας κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1987 και πραγματοποίησε μία συμμετοχή στο Κύπελλο Πρωταθλητριών (στη Λισαβόνα κόντρα στην Μπενφίκα, όπου ο διαιτητής απέβαλε 4 συμπαίκτες του)!
Πριν ακόμη ενταχθεί στην «ομάδα του στρατού» είχε αγωνιστεί με την Κ18 και την Κ21 της Αλβανίας, ενώ στις 6 Αυγούστου 1988 πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την Ανδρών σε μία ισόπαλη (0-0) φιλική αναμέτρηση στο Μπεράτι κόντρα στην Κούβα.
Σύμφωνα με τις διαδικτυακές πηγές, ο Λευτέρης Μήλος φόρεσε 46 φορές (2 γκολ) τη φανέλα της Λουφτετάρι και άλλες 147 (9 γκολ) εκείνη της Παρτιζάνι από το 1986 μέχρι τις αρχές του 1991.
Μία σπουδαία ατομική του διάκριση ήταν αναμφίβολα η ανάδειξή του στον κορυφαίο μέσο της σεζόν 1987-88 από το αθλητικό περιοδικό «Sporti Popullor».
Τα χρόνια στην ΑΕΛ
Ο χειμώνας του 1990-1991 σημαδεύτηκε από τη διαφαινόμενη πτώση του καθεστώτος στην Αλβανία που, μεταξύ άλλων, οδήγησε χιλιάδες ανθρώπους στην αναζήτηση καλύτερων βιοτικών συνθηκών στην Ελλάδα.
Ο Λευτέρης Μήλος ανήκε σε αυτήν την κατηγορία και σίγουρα με περισσότερες πιθανότητες από τη στιγμή που μεταπήδησε στην προ τριετίας πρωταθλήτρια ΑΕΛ (αρχικά στην ερασιτεχνική ομάδα), προκειμένου να καλύψει το μεγάλο κενό του Βασίλη Καραπιάλη.
Το τελευταίο του ματς με την Παρτιζάνι πραγματοποιήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1991 κόντρα στη Λούσνια, όπου χρίστηκε και σκόρερ.
Σίγουρα οι «βυσσινί» είχαν αποδυναμωθεί αρκετά, όμως ο ίδιος και ο Στέφαν Στόικα τους προσέφεραν την απαιτούμενη δυναμική στον χώρο της μεσοεπιθετικής γραμμής.
Από το 1991 μέχρι το 1996 ο Μήλος φόρεσε 110 φορές τη φανέλα της ΑΕΛ (104 για το πρωτάθλημα, 6 για το Κύπελλο), σημειώνοντας 12 γκολ (τα 9 στην Α’ Εθνική).
Όλο αυτό το διάστημα συνέχισε να αγωνίζεται και στην εθνική Αλβανίας, ώσπου στις 9 Οκτωβρίου 1996 κατέγραψε την 20ή και τελευταία εμφάνιση εναντίον της Πορτογαλίας (0-3 στα Τίρανα).
O Λευτέρης Μήλος ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στην κοινωνία της Λάρισας και, μάλιστα, είχε σκοπό να παραμείνει για χρόνια, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι είχε ανοίξει και μία επιχείρηση.
Επιπλέον, ήταν παντρεμένος με την Άλτα και είχε δύο αγοράκια, τα οποία ήταν 3,5 και 1,5 ετών αντίστοιχα, τον μοιραίο Μάρτιο του 1997.
Στη λίστα του Παναγούλια
Ο σοβαρός τραυματισμός του το καλοκαίρι του 1995 έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον υποβιβασμό της ΑΕΛ στη Β’ Εθνική, έπειτα από 18 ολόκληρα χρόνια.
Το καλοκαίρι του 1996 ο Λευτέρης Μήλος μεταπήδησε στον Ηρακλή, με τη φανέλα του οποίου πραγματοποίησε 15 συμμετοχές (11 στην Α’ Εθνική, 2 στο Κύπελλο, 2 στο Κύπελλο UEFA).
Η μεταγραφή είχε προκαλέσει ντόρο, δεδομένου ότι τον γλυκοκοίταζε και ο ΠΑΟΚ, ωστόσο όταν στις 8 Δεκεμβρίου τραυματίστηκε στο ματς της Ριζούπολης με τον Απόλλωνα (ρήξη έσω πλαγίου) δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτή θα ήταν η τελευταία αγωνιστική στιγμή της ζωής του…
Ακριβώς έναν μήνα αργότερα, ο Αλκέτας Παναγούλιας ανακοίνωσε τη λίστα των ονομάτων που αποτελούσαν ξένο σώμα από τον «γηραιό», ο οποίος βρισκόταν στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας.
Ο Μήλος δεν είχε δικαιολογήσει τις προσδοκίες κατά το πρώτο τρίμηνο της σεζόν, με συνέπεια να αποχωρήσει πρόωρα από τη Θεσσαλονίκη και να αρχίσει συζητήσεις με τον πρόεδρο της ΑΕΛ, Νίκο Παπανικολάου για να επιστρέψει στην ομάδα.
«Δεν νομίζω ότι αυτή η λίστα είναι του Παναγούλια. Είναι της διοίκησης. Δεν μπορεί ο νέος προπονητής μέσα σ’ έναν μήνα να έχει άποψη για τους παίκτες», δήλωνε με παράπονο ο Βορειοηπειρώτης μέσος.
Αναφερόμενος στον προηγούμενο τεχνικό της ομάδας Βασίλη Αντωνιάδη, ο Μήλος τόνιζε: «Η πίεση που ασκούσε πάνω μας δημιουργούσε πρόβλημα και στους συμπαίκτες μου και σε μένα».
Ο 30χρονος Μήλος δεν βρήκε άλλη ομάδα για να συνεχίσει άμεσα την καριέρα του, ωστόσο είχε εκμυστηρευτεί σε φίλους του ότι το καλοκαίρι θα επέστρεφε στη δράση.
Αλίμονο…
Το τέλος στην άσφαλτο
Λίγες εβδομάδες πριν από τα 31α του γενέθλια και συγκεκριμένα τα ξημερώματα του Σαββάτου 8 Μαρτίου στις 02:45, ο Λευτέρης Μήλος έχασε άδοξα τη ζωή του, επιστρέφοντας από κέντρο διασκέδασης.
Στο 4ο χιλιόμετρο της εθνικής οδού Λάρισας-Νίκαιας, ο πρώην άσος της ΑΕΛ και του Ηρακλή ανέπτυξε υπερβολική ταχύτητα.
Δυστυχώς, έχασε τον έλεγχο του Rover, με συνέπεια να περάσει στο αντίθετο ρεύμα και να συγκρουστεί μετωπικά με ταξί που οδηγούσε ο 26χρονος Γιώργος Σαματζής, πρώην μπασκετμπολίστας της Ε.Α.Λ.
Το αυτοκίνητο του διεθνούς μέσου άρπαξε φωτιά, η οποία έγραψε το τραγικό τέλος της ζωής του ιδίου και έθεσε σε κίνδυνο εκείνη του έτερου εμπλεκόμενου οδηγού.
Το 2009 η αλβανική ομοσπονδία του απένειμε τον, μετά θάνατον, τίτλο «Θρύλος του Ποδοσφαίρου», δεδομένου ότι συμπεριλήφθηκε στην κορυφαία ενδεκάδα του προηγούμενου αιώνα, ενώ το 2013 έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του στη Δερβιτσάνη.
To γήπεδο της Δερβιτσάνης φέρει το όνομα του αδικοχαμένου ποδοσφαιριστή, ο οποίος δεν κατέκτησε τίτλο στην Ελλάδα, όμως αγαπήθηκε αρκετά για το ήθος του και, κατά συντριπτική πλειοψηφία, εκτιμήθηκε για την αξία του.
Δυστυχώς δεν κατάφερε να αποφύγει την κατάρα της ΑΕΛ με τους πολλούς πρόωρους θανάτους πρώην ή εν ενεργεία ποδοσφαιριστών της…
- Ολοκληρωμένο το παραπάνω θέμα δημοσιεύτηκε στην “Πολιτεία των Σπορ” της Δευτέρας 06/03/23:
