Ένα δίλημμα-παγίδα που κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε μια υγιή και σε μια τοξική σχέση
Σε ένα πολύ ενδιαφέρον του άρθρο στο Psychology Today, ο ψυχοθεραπευτής Paul Dunion αναλύει τη διαφορά του να αισθάνεσαι απαραίτητος/χρήσιμος ή να νιώθεις ότι σε αγαπούν – το μοιραζόμαστε μαζί σας:
Είτε δεν υπήρχε αρκετή διαθέσιμη αγάπη κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, είτε βιώσατε την εμπειρία ότι ο ένας γονέας χρειαζόταν τον άλλο, είτε δεν πιστεύατε ότι άξιζες αγάπη, πολλές στενές σχέσεις κάνουν ένα άτομο να συμβιβάζεται με το ότι θέλει να νιώθει ότι τον χρειάζονται ότι είναι απαραίτητος. Δεν είμαι σίγουρος αν συμβαίνει με κάποια επίγνωση ή είναι μια εντελώς ασυνείδητη δυναμική. Μπορεί να υπάρχει κάποια εγγενής σύγχυση σχετικά με τη διαφορά μεταξύ του να είσαι απαραίτητος και να σε αγαπούν. Σίγουρα δεν αλληλοαποκλείονται. Δηλαδή, κάποιος θα μπορούσε να είναι και απαραίτητος και να τον αγαπούν. Ωστόσο, η επαγγελματική μου εμπειρία αποκαλύπτει ότι το να είσαι απαραίτητος είναι το κυρίαρχο μοτίβο και στην πραγματικότητα αντικαθιστά το να σε αγαπούν.
Ας εξετάσουμε μερικές σημαντικές διακρίσεις που αντιπαραβάλλουν αυτούς τους δύο τρόπους πιο στενής σχέσης. Η εξερεύνηση μας θα επικεντρωθεί στο άτομο που έχει τον ρόλο του απαραίτητου ή του αγαπητού παρά στο άτομο που έχει ανάγκη ή αγαπά.
Ανάγκη/Χρησιμότητα: Όταν θέλουμε να μας έχουν ανάγκη, υπάρχει μια συνέπεια ότι πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε ένας άξιος πόρος. Αυτό μπορεί να γεμίσει με άγχος καθώς ανησυχούμε αν έχουμε όλα τα σωστά πράγματα και μπορεί να είναι εξαντλητικό.
Αγάπη: Όταν μας αγαπούν αυθεντικά, δεν χρειάζεται να δείξουμε ότι έχουμε τα σωστά πράγματα. Αντίθετα, θα πρέπει να υπάρχει ένα αίσθημα αποδοχής και ένας θερμός σεβασμός χωρίς τίποτα να αποδειχθεί.
Ανάγκη/Χρησιμότητα: Μπορούμε εύκολα να παρασυρθούμε σε συμπαιγνία με την εξάρτηση ενός συντρόφου αντί να υπερασπιζόμαστε την εσωτερική του εξουσία και ανεξαρτησία.
Αγάπη: Είναι λιγότερο πιθανό να επενδύσουμε στο να αποδυναμωθεί αυτός που μας αγαπά. Η εσωτερική τους εξουσία μεταφράζεται εύκολα σε εμβάθυνση της αγάπης τους για εμάς με περισσότερο νόημα να είναι διαθέσιμοι για τη δημιουργία γνήσιας συναισθηματικής οικειότητας.
Ανάγκη/Χρησιμότητα: Όταν το να είσαι απαραίτητος είναι ένα κυρίαρχο μοτίβο στη σχέση, είναι πιο πιθανό να πέσουμε θύματα της αυταπάτης ότι μπορούμε να σώσουμε κάποιον.
Αγάπη: Παρασυρόμαστε λιγότερο εύκολα και σκεφτόμαστε ότι μπορούμε να σώσουμε άλλους. Με ελάχιστη συναισθηματική νοημοσύνη, ζούμε στην αλήθεια ότι μπορούμε μόνο να σώσουμε τον εαυτό μας.
Ανάγκη/Χρησιμότητα: Μια σχέση γίνεται πιο μη αμοιβαία με λιγότερη ίση ροή υποστήριξης, συμπόνιας, ζεστασιάς και προσοχής. Διατρέχουμε υψηλότερο κίνδυνο να αισθανόμαστε μνησικακία, άδειοι και εξαντλημένοι.
Αγάπη: Μια σχέση είναι πιο πιθανό να είναι ισορροπημένη με τους ανθρώπους να δίνουν και να λαμβάνουν. Θεωρείται ως ένα μέρος για να κάνουμε προσφορές και να καλύψουμε τις δικές μας ανάγκες. Η σχέση θεωρείται εύκολα ως χώρος ανάπτυξης και ανανέωσης.
Ανάγκη/Χρησιμότητα: Μπορούμε εύκολα να γίνουμε εξαρτημένοι με αυξημένη ανάγκη να βασιστούμε. Η διαδικασία συνήθως περιλαμβάνει τη μετακίνηση του τόπου της αξίας μας από τον εαυτό μας σε αυτόν που εξαρτάται από εμάς. Υπάρχει μια ελκυστική ψευδαίσθηση ότι επειδή χρειάζονται οι «υπηρεσίες» μας, έχουμε περισσότερο έλεγχο στο να κρατάμε κάποιον συνδεδεμένο μαζί μας και να μη μας ξεχνά.
Αγάπη: Η ωρίμανση της αγάπης για τον εαυτό μας συνεπάγεται την κατανόηση ότι κανείς δεν μπορεί να μας αγαπήσει όπως μπορούμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Μπορούμε να παραμείνουμε ευγνώμονες για την αγάπη που μας έδωσε ο άλλος, διατηρώντας με θάρρος τη γνώση ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε ότι μας αγαπούν.
Ανάγκη/Χρησιμότητα: Η ταυτότητά μας μπορεί εύκολα να μεταφραστεί σε ένα σύστημα προσφοράς, που περιορίζεται σε μια ιδιότητα και όχι σε ένα ολόκληρο άτομο. Μπορεί να μας οδηγήσει να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε πέρα από τις «υπηρεσίες» μας, και όσοι εξαρτώνται από εμάς ξεχνούν ποιοι είμαστε. Μπορεί να υπάρξει μια βαθιά απώλεια της ταυτότητας.
Αγάπη: Η ταυτότητά μας μπορεί να εκφραστεί και να ζήσει ως αντανάκλαση της λαχτάρας, της αγάπης, της θλίψης, των αναγκών και των δώρων μας. Μπορούμε να χαιρόμαστε που μας γνωρίζουν πέρα από τα καθήκοντα που εκτελούμε.
Ανάγκη/Χρησιμότητα: Είναι πολύ εύκολο να δούμε ότι δεν έχουμε ανάγκες καθώς ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες των άλλων. Αυτό συνιστά παραβίαση της ανθρωπιάς μας. Καθώς απομακρυνόμαστε από τον πυρήνα της ανθρωπότητάς μας, εγκαθιστούμε τη μετριότητα, το κενό, την αγανάκτηση και συχνά τον κυνισμό.
Αγάπη: Επιτρέπουμε στον εαυτό μας να έχουμε το δικαίωμα να έχουμε ανάγκες, ειδικά συναισθηματικές ανάγκες, όπως να μας βλέπουν, να μας ακούν, να μας ενθαρρύνουν, να μας αγαπούν, να μας επιλέγουν, να μας θυμούνται, να μας κρατούν και να μας εκτιμούν. Μπορούμε να ζήσουμε στη ζεστή αγκαλιά της ανθρωπιάς μας.
Ανάγκη/Χρησιμότητα: Λόγω της έλλειψης αμοιβαίας σχέσης, η συναισθηματική οικειότητα είναι αδύνατη. Συνήθως, η απώλεια της συναισθηματικής οικειότητας αφήνει τους ανθρώπους να αισθάνονται βαθιά επιθυμία. Μια τέτοια επιθυμία συχνά μεταμορφώνεται σε μια σχέση με την ελπίδα να βρει ότι κάτι του λείπει.
Αγάπη: Η αγάπη θέτει τις βάσεις για αμοιβαία υποστήριξη όσον αφορά τις συναισθηματικές ανάγκες. Αυτό, μαζί με την έκφραση της αλήθειας που συνοδεύεται από συμπόνια, επιτρέπει εύκολα την εμβάθυνση της συναισθηματικής οικειότητας. Η αλήθεια μπορεί να γίνει κατανοητή ως η γνήσια έκφραση συναισθήματος και επιθυμίας που καθοδηγείται από την καλοσύνη.
Η αγάπη μπορεί να αντικαταστήσει την ανάγκη ως τη θεμελιώδη δυναμική σε μια δεσμευμένη σχέση. Αυτό σημαίνει ότι κάποιος πρέπει να μάθει να αφήνει να αισθάνεται ότι τον εκτιμούν όχι επειδή προσφέρει υπερβολικά και να μάθει να τον αγαπούν αντί να τον έχουν ανάγκη.
Ο Paul Dunion, Ed.D., εργάζεται ως ψυχοθεραπευτής και σύμβουλος τα τελευταία 45 χρόνια και έχει εκδώσει οκτώ βιβλία.
Πηγή: allyou.gr
