Οπως έδειξαν οι εκλογές σε γερμανικά κρατίδια, αλλά και η πρωτιά του ακροδεξιού Κόμματος της Ελευθερίας στην Αυστρία, κανείς σώφρων δεν μπορεί να αμφισβητήσει την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Ποιος όμως είναι ο τρόπος αντιμετώπισης αυτής της ανόδου; Είναι τα φοβικά άρθρα πολλών αναλυτών περί ηγεμονίας της ακροδεξιάς ιδεολογίας, περί επιστροφής της Βαϊμάρης και οι φωτογραφίες με τις κόκκινες σημαίες με τους αγκυλωτούς σταυρούς από την εποχή της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία; Αυτή η αντιμετώπιση εργαλειοποιεί τη Βαϊμάρη, αλλά δεν αντιμετωπίζει την Ακροδεξιά. Γιατί ακριβώς το λάθος της Βαϊμάρης ήταν το ότι δεν κατόρθωσε να αναδιανέμει την οικονομική κρίση δίκαια. Δεν υπηρετούν τις φιλελεύθερες δημοκρατίες απόψεις που θεωρούν ως πολ-ποτισμό το προοδευτικό αίτημα της μείωσης των ανισοτήτων. Ενώ και η οποιαδήποτε αναφορά για φορολόγηση του μεγάλου πλούτου ονομάζεται αριστερισμός. Οταν όμως στο ένα δολάριο του φτωχότερου 90% αντιστοιχούν 1,7 εκατομμύρια δολάρια για κάθε δισεκατομμυριούχο, είναι ακριβώς οι ανισότητες και η μη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου που αυξάνει την ισχύ της Ακροδεξιάς.
Αυτή η αρθρογραφία φοβίζει, αλλά δεν κινητοποιεί. Σηκώνει καπνό για να μη φαίνεται η πραγματική φωτιά. Αντί να ζητά ν’ αλλάξουν όλα όσον αφορά την κατανομή του πλούτου, στρέφει τα πυρά της κατά όλων όσοι ζητούν κάτι τέτοιο. Ονομάζει λαϊκισμό κάθε κριτική στις ελίτ, στην ασυδοσία της αγοράς και στον μεγάλο πλούτο. Κατ’ αυτή την αρθρογραφία την άνοδο της Ακροδεξιάς την τροφοδοτεί ο λαϊκισμός. Είναι όμως το ακριβώς αντίθετο, η υποστολή της κριτικής στα κενά των δημοκρατιών, η αιτία της ανόδου της Ακροδεξιάς. Επικουρική θέση στην κινδυνολογία για την επιστροφή των ναζί έχει και η επαναπροβολή του έργου της θεωρίας των δύο άκρων. Μια θεωρία που αποσκοπεί στην ταύτιση μιας ιδεολογίας που προέρχεται από τα βάθη του μισανθρωπισμού με μια ιδεολογία, η οποία παρ’ όλο που οδήγησε σ’ ένα από τα πιο ολοκληρωτικά συστήματα που γνώρισε ο κόσμος, η αφετηρία της ήταν το μήνυμα της ατομικής χειραφέτησης.
Η άνοδος της Ακροδεξιάς αντί να δημιουργήσει ανακλαστικά υπέρ της αναδιανομής του πλούτου, χρησιμοποιείται ως φόβητρο για να σταματήσει κάθε αντίσταση στην ασυδοσία των αγορών. Μάχιμη δημοκρατία θεωρείται όποια μάχεται κατά των λαϊκών και των μεσαίων στρωμάτων. Αν το 1848 το φάντασμα του κομμουνισμού φόβιζε τις ελίτ της εποχής, σήμερα το σκιάχτρο της Ακροδεξιάς χρησιμοποιείται για να φοβίζει τα μεσαία και τα λαϊκά στρώματα. Οχι ότι δεν υπάρχει ακροδεξιά απειλή, όπως έδειξαν και τα αποτελέσματα στην Αυστρία, αλλά το φάρμακο της μη αντίστασης στις κοινωνικές αδικίες που προτείνουν ορισμένοι για τη θεραπεία της, συμβάλλει στην περαιτέρω εξάπλωση της ασθένειας. Εδώ έχουμε συντηρητικές υπερβολές για να αποτραπεί κάθε λαϊκή διεκδίκηση. Αν όμως δεν βρουν μαζική πολιτική και διανοητική απάντηση αυτές οι υπερβολές, πραγματικά υπάρχει κίνδυνος από μια μεγαλύτερη και πιο οδυνηρή άνοδο της χειρότερης εκδοχής της Ακροδεξιάς, του νεοναζισμού.
Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας
Πηγή: tanea.gr
