Τι γεύση αφήνει η αγάπη… 100 χωρισμούς μετά

Ήδη με την ανακοίνωση ότι επρόκειτο να γίνει κάστινγκ σε άνδρες ή μη δυαδικά και queer άτομα προκειμένου να επιλεγούν 100, τα οποία θα είχαν τη χαρά να βρεθούν επί σκηνής με τη Στεφανία Γουλιώτη, το θεατρικό κοινό ανυπομονούσε για τη συνέχεια. Κι αυτή η ανυπομονησία ολοένα και μεγάλωνε με τις πληροφορίες που γινόντουσαν γνωστές. Για παράδειγμα η διάρκεια της παράστασης, το ότι θα ήταν δηλαδή ένα 24ωρο θεατρικό event, ένας μαραθώνιος αντοχής, τόσο για το κοινό όσο και για την πρωταγωνίστρια, ήταν ένας παράγοντας που αύξανε τον ενθουσιασμό, αλλά και την αγωνία για το τι θα συνέβαινε πάνω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης επί 24 ώρες. Μια αγωνία που δεν καθησύχαζαν ούτε οι λεπτομέρειες που άρχισαν να κυκλοφορούν και προετοίμαζαν το κοινό.

Όλοι ξέραμε λοιπόν εξαρχής ότι η υπόθεση του έργου αφορούσε τη σκηνή ενός χωρισμού. Ανάμεσα στη Βιρτζίνια που θα υποδυόταν η Στεφανία Γουλιώτη, και στον Μόρτι, που θα τον υποδύονταν 100 διαφορετικά άτομα. Ένα τετ α τετ, μεταξύ της γνωστής πρωταγωνίστριας και ενός «αγνώστου» κάθε φορά συμπρωταγωνιστή – αγνώστου τόσο για τη Γουλιώτη όσο και για το κοινό. Είχαμε επιπλέον πληροφορηθεί ότι η σκηνή κάθε φορά θα διαρκούσε 8 λεπτά και ότι θα την βλέπαμε να επαναλαμβάνεται επί 100 φορές. Γνωρίζαμε μέχρι και για το σκηνικό και το ότι θα το βλέπαμε ταυτόχρονα ζωντανά αλλά και μέσα από οθόνη καθώς θα υπήρχε ζωντανή ταυτόχρονη κινηματογράφηση. Μέχρι και το ότι θα μπορούσαμε να αλλάζουμε θέση στα 15λεπτα διαλείμματα που θα συνέβαιναν ανά δίωρο είχαμε γνώση.

Τι δεν γνωρίζαμε; Δεν γνωρίζαμε και δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι δεν θα υπήρχε χώρος για να βαρεθείς την επανάληψη – καθώς δεν υπήρχε ακριβώς επανάληψη, όχι τουλάχιστον επανάληψη 100% και εδώ το νούμερο μόνο τυχαίο δεν είναι καθώς επί 100 φορές το κοινό βίωνε έναν διαφορετικό χωρισμό. Κι όσο οι χωρισμοί και οι «Μόρτι» κι οι σκηνές διαδέχονταν η μία την άλλη, τόσο άλλαζαν οι λεπτομέρειες, οι αυτοσχεδιασμοί, οι ερμηνείες, ενδεχομένως και τα συναισθήματα.

Κι εκεί κάπου άρχιζες να καταλαβαίνεις ότι κάθε φορά που θα άνοιγε η πόρτα και θα έμπαινε ένα διαφορετικό άτομο μέσα στο «κουτί» οι εκδοχές του τι θα έβλεπες ήταν άπειρες. Και με την υποκριτική δεινότητα της Γουλιώτη που δεν φοβόταν να αυτοσχεδιάσει, να τσαλακωθεί, να πειραματιστεί, να αξιοποιήσει και να ξετυλίξει όλη την γκάμα των εκφράσεών της, αυτό που έβλεπες δεν ήθελες να τελειώσει.

Οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά

Θα έβγαζε ο εκάστοτε «Μόρτι» το φαγητό από τη σακούλα για να το δώσει στη Βιρτζίνια; Θα έπαιρνε ή όχι τα χρήματα; Θα έλεγε στο τέλος ότι την αγαπά ή ό,τι δεν την αγάπησε ποτέ; Πάνω σε αυτές τις μικρές διαφορές, πάνω στα περιθώρια του αυτοσχεδιασμού του Μόρτι η Βιρτζίνια «απαντούσε», αντιδρούσε, αναδιπλωνόταν ή για την ακρίβεια ξεδίπλωνε τις εκφράσεις της και αποτελούσε μια συνεχόμενη υποκριτική έκπληξη.

Μιλώντας για εκπλήξεις, ονόματα που βρέθηκαν επί σκηνής, μεταξύ άλλων ήταν οι Ορέστης Ανδρεαδάκης, Μάκης Παπαδημητρίου, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Γιώργο Χρυσοστόμου, Πάνο Μουζουράκη – αλλά η επιτυχία του εγχειρήματος είχε να κάνει και με τις 100 επιλογές, που κατόρθωσαν να αγκαλιάσουν τη συμπερίληψη και τη διαφορετικότητα σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό.

The taste of love

Ευρηματικό ως τέχνασμα, το τραγούδι της παράστασης είναι ο τρίτος ήρωας επί σκηνής (ίσως μαζί με το ουίσκι και τα νουντλς) – είναι η στιγμή που αποκλιμακώνει την ένταση για να έρθει ωστόσο στη συνέχεια να οδηγήσει στην κορύφωση. Πάνω απ’ όλα όμως είναι το στοιχείο κίνησης, που κρατάει σε εγρήγορση τόσο το κοινό όσο και την πρωταγωνίστρια που πρέπει να αντέξει για 24ώρες και το τραγούδι αυτό, μαζί με το συνοδευτικό χορευτικό –που κάθε φορά είναι και μια έκπληξη– και ίσως να παίζει τον ρόλο μιας ένεσης αδρεναλίνης. Πέρα απ’ αυτό όμως εξυπηρετεί κι έναν ακόμα σημαντικό σκοπό, είναι η αφορμή για να έρθει το ζευγάρι πιο κοντά και να εκφράσει κινητικά και σωματικά όλα όσα νιώθει, σκέφτεται και ή φοβάται να πει με λέξεις ή οι λέξεις δεν επαρκούν για να δηλώσουν αυτό που έχουν στο μυαλό ή την καρδιά τους.

Τελικά τι είναι το The Second Woman;

Θα μπορούσε να είναι η εμμονή μας. Η σκέψη που έχει κολλήσει στο μυαλό μας και παίζει ασταμάτητα. Μπορεί να είναι μια νοητική άσκηση, μια άσκηση χωρισμού, ένα σενάριο χωρισμού που μας αρέσει να δουλεύουμε και να επεξεργαζόμαστε μέχρι να έρθει η στιγμή να το υλοποιήσουμε και να αντιληφθούμε ότι όσες φορές και να προβάρουμε κάτι στη θεωρία, στην πράξη βγαίνει πάντα διαφορετικό.

Θα μπορούσε να είναι και η ανάμνηση ενός χωρισμού. Και πώς αυτή αλλάζει με τον χρόνο ή πώς αλλάζει και πόσο διαφορετικά ενδεχομένως βιώνει τον χωρισμό το κάθε εμπλεκόμενο μέλος.

Είναι η πάλι με τον εαυτό μας και η ανάγκη μας να νιώθουμε «αρκετοί», να νιώθουμε ότι μας βλέπουν, μας ακούν, μας σέβονται, μας θεωρούν ενδιαφέροντες/ενδιαφέρουσες – και μας το λένε, μας το δείχνουν, μας κάνουν να το αισθανόμαστε.

Τhe second woman μπορεί να είναι κάθε γυναίκα – είτε αντιμέτωπη με έναν σύντροφο και μια σχέση είτε αντιμέτωπη με τον εαυτό της, την αλήθεια της, την ύπαρξή και το τι θεωρεί τελικά πιο σημαντικό στη ζωή της.

Κι αν η απόφαση ενός χωρισμού μπορεί να στεναχωρεί, το να έχεις τη δύναμη να επιλέγεις και να διεκδικείς αυτό που σου ταιριάζει και σε ικανοποιεί περισσότερο –ώστε να μη χρειάζεται να «παρακαλάς» και να μη νιώθεις «δεύτερη»– και το να βρίσκεις το κουράγιο να το κάνεις πράξη είναι απόλυτα λυτρωτικό και απελευθερωτικό.

Οπότε χθες, όσα λεπτά και να έμεινες στη Στέγη, όσες φορές και να βίωσες τον χωρισμό, όσες φορές κι αν αφέθηκες να γελάσεις με την ψυχή σου, έφυγες πιο ανάλαφρος και νιώθοντας πιο καλά με τον εαυτό σου και όλους τους χωρισμούς, μικρούς ή μεγάλους, προηγούμενους ή μελλοντικούς, ερωτικούς ή μη, που είχες ή θα έχεις στη ζωή σου.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτή την αλησμόνητη θεατρική εμπειρία στη Στέγη και σε όλους τους συντελεστές της παράστασης – κι ένα «respect» στη μοναδική Στεφανία Γουλιώτη που για άλλη μια φορά απέδειξε πόσο σπουδαία ηθοποιός είναι.

Περισσότερα για την παράσταση: The second woman: Ψήνεσαι για ένα 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο με τη Στεφανία Γουλιώτη; (allyou.gr) – Φωτό: Πηνελόπη Γερασίμου