Τόσα χρόνια γράφω και μιλάω για το Μεταναστευτικό. Ανθρωποι με σταματούν στον δρόμο και μου εκφράζουν τη συμπάθεια και την υποστήριξή τους γι’ αυτά που λέω. Το ερώτημα για εμένα είναι αν κάτι από αυτά φθάνει σε επίσημα αφτιά. Κι αν γίνεται τίποτα πάνω στη γραμμή αυτών που υποστηρίζω. Πριν από λίγα 24ωρα στις Βρυξέλλες συναντήθηκαν οι ηγέτες της ΕΕ για να συζητήσουν και πάλι για το θέμα αυτό. Χωρίς τη φορά αυτή να υπάρχει συνεννόηση μεταξύ τους για το τι πρέπει να γίνει. Και στον απόηχο μάλιστα των μονομερών αποφάσεων της Γερμανίας για κλείσιμο συνόρων και της Ιταλίας για μεταφορά αιτούντων άσυλο σε τρίτες χώρες (συγκεκριμένα στην Αλβανία, με πιθανή τελική κατάληξη στην Ελλάδα). Ακούσαμε την κυρία Φον ντερ Λάιεν να τονίζει πως η Ευρώπη θα πάρει μέτρα κατά των χωρών που δεν δέχονται επιστροφή μεταναστών, κόβοντας οικονομικές ενισχύσεις. Μα το ίδιο ακριβώς είχα τονίσει στον τότε επίτροπο Δ. Αβραμόπουλο (πριν από πόσα χρόνια;) σε δημόσια συζήτηση. Και είχε απαντήσει πως η ΕΕ μελετούσε το μέτρο! Ταχύτατα τα αντανακλαστικά της Ευρώπης…
Τώρα το ζήτημα είναι πως η Γερμανία, παραβιάζοντας κάθε κανόνα της ΕΕ, κλείνει τα σύνορά της κουρελιάζοντας ουσιαστικά τη Συμφωνία Σένγκεν. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Το έχει ξανακάνει στο παρελθόν. Χωρίς να κουνηθεί φύλλο. Επειδή βέβαια είναι η Γερμανία. Εμάς τρέμει το φυλλοκάρδι μας, μήπως τυχόν και διαμαρτυρηθεί κάποια ολλανδική, ή σκανδιναβική «ευαίσθητη καρδιά» αν τυχόν εφαρμόσουμε τη νομοθεσία μας για την παραβίαση των συνόρων της χώρας. Και τώρα, που υπάρχει η σχετική ευκαιρία, γιατί δεν το κάνουμε; Το ζήτημα είναι σχετικά απλό. Εμείς με τις πράξεις μας, ή μάλλον με την αδράνειά μας, το κάνουμε περίπλοκο. Αν αποφασίσουμε ποιοι είναι οι στόχοι, τότε εύκολα καθορίζονται τα μέσα. Το θέμα δεν είναι οι διακινητές ή οι συμπεριφορές γειτονικών χωρών. Το ζήτημα κατά κύριο λόγο αφορά τις δεκάδες χιλιάδες που αποφασίζουν να ρισκάρουν χρήματα ή ακόμα και τη ζωή τους για να έλθουν ως εδώ. Ο στόχος προφανώς είναι τα σύνορα να προστατεύονται. Καμία χώρα δεν επιθυμεί να γίνει ξέφραγο αμπέλι. Και αυτό που ισχύει για τη Γερμανία, τη Βρετανία και την Αυστρία ποιος μπορεί να το αρνηθεί λ.χ. στην Ελλάδα και στην Ιταλία;
Κάποιοι ομιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα. Από πότε σε αυτά περιλαμβάνεται η ελεύθερη μετακίνηση από χώρα σε χώρα; Το πέτυχε η ΕΕ με τις λεγόμενες τρεις ελευθερίες (ανθρώπων, αγαθών και υπηρεσιών). Και υπήρξε μεγάλο επίτευγμα. Που τώρα δείχνει, εν μέρει, να καταρρέει. Δεν υπήρξε όμως παγκόσμια μέρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γι’ αυτό ακόμη υπάρχουν κράτη και σύνορα. Μπαίνουν ελεύθερα οι Ρώσοι, οι Κινέζοι ή οι Ινδοί στην Ευρώπη; Ή, κι αντίστροφα, οι Ευρωπαίοι σε χώρες των BRICS; Πώς λοιπόν είναι ανθρώπινο δικαίωμα να υποδέχεται η Ευρώπη ελεύθερα Αφρικανούς ή Ασιάτες; Και το αντίστροφο δεν είναι…
Η λύση δεν είναι δύσκολη. Και τώρα είναι ευκαιρία. Που όλοι παραβιάζουν ευρωπαϊκούς κανονισμούς και διατάξεις. Οποιος παραβιάζει αυθαίρετα σύνορα συλλαμβάνεται και εφαρμόζεται ο νόμος. Ισχύει για όλους το ίδιο. Είτε είναι μουσουλμάνοι από τη Μέση Ανατολή, είτε Τούρκοι, Ρώσοι, Μαυριτανοί ή Βραζιλιάνοι. Οποιος επιθυμεί άσυλο δεν παραβιάζει σύνορα ή διασχίζει με καρυδότσουφλα θάλασσες. Υποβάλλει αίτηση σε νόμιμα entry points ή στα προξενεία της χώρας. Χωρίς κίνδυνο και χωρίς χρηματοδότηση παράνομων διακινητών. Ολοι οι άλλοι επαναπατρίζονται. Δεν θα αναγκαστούμε και εμείς, όπως οι φιλεύσπλαχνοι κάποτε Σουηδοί, να βγάλουμε τον στρατό στον δρόμο. Πολιτισμός δεν σημαίνει καλλιέργεια κι αποδοχή του χάους. Τα έλεγε κάποτε και προειδοποιούσε στη Βρετανία ο Ινοχ Πάουελ. Και τον ειρωνεύονταν. Τώρα τον θυμούνται κι αναρωτιούνται: στερνή μου γνώση…
Πηγή: tanea.gr
