Το ημερολόγιο γράφει 30 Οκτωβρίου 1974. Περίπου 60.000 άνθρωποι έχουν κατακλύσει το Stade Tata Raphaël στην Κινσάσα του Ζαΐρ και περιμένουν να δουν αίμα, σαν άλλοι ρωμαίοι στο Κολοσσαίο. Όχι άδικα: στο ρινγκ που έχει στηθεί στο κέντρο του σταδίου θα βρεθούν αντιμέτωποι ο Μοχάμεντ Άλι και ο Τζορτζ Φόρμαν.
«Ο Άλι είναι ένας κόσμος από μόνος του. Είναι ο πρώτος, ο τελευταίος και ο μοναδικός» θα γράψει κάποια στιγμή ο συγγραφέας Ντέιβ Κίντρεντ.
Αντίθετες διαδρομές
Δύο κορυφαίοι πυγμάχοι, που όμως εκείνο το φθινόπωρο του 1974 βρίσκονταν σε διαφορετικές πορείες. Ο Τζορτζ Φόρμαν ήταν ο αδιαμφισβήτητος κορυφαίος πυγμάχος στην κατηγορία βαρέων βαρών: 40 αγώνες, 0 ήττες, 37 νοκ άουτ. Μάλιστα, στους τελευταίους του 8 αγώνες είχε αφήσει αναίσθητους τους αντιπάλους του είτε στον πρώτο είτε στον δεύτερο γύρο. Γρήγορα και σκληρά. Κυριαρχικά.
«Τους αντιπάλους μου δεν του απασχολεί αν χάσουν» δήλωνε περήφανα ο Φόρμαν εκείνη την περίοδο: «Τους απασχολεί να μην τους χτυπήσω άσχημα».
Από την άλλη ο Μοχάμεντ Άλι, ένας θρύλος των ρινγκ που όμως δεν τρόμαζε κανέναν τότε: είχε περάσει μια 4ετία μακριά από τους αγώνες τιμωρημένος επειδή αρνήθηκε να πολεμήσει στο Βιετνάμ και όταν επέστρεψε ήταν πιο βαρύς από ποτέ. Ηττήθηκε από τους Τζο Φρέιζιερ και Κεν Νόρτον, δείχνοντας να έχει χάσει τον «χορό» του. Να σημειωθεί ότι ο Φόρμαν τους είχε κερδίσει και τους δύο.
«Για μερικούς γύρους ο Άλι ίσως καταφέρει να αποφύγει τις ‘σφυριές’ του Φόρμαν αλλά όχι για 15 γύρους» πρόβλεπτε ο Ντέιβ Άντερσον στους New York Times. «Αργά η γρήγορα ο πρωταθλητής θα προσγειώσει μια από τις γροθιές του στο πρόσωπο του αντιπάλου του και, για πρώτη φορά, ο Άλι θα βγρει νοκ άουτ. Αυτό μπορεί να συμβεί και στον πρώτο γύρο».
«Κανένας δεν θα καταλάβει τι σημαίνει αυτό για μένα. Από εδώ και πέρα κάθε μέρα είναι ξεχωριστή. Μπορεί να βρέχει έξω αλλά για μένα έχει πάντα ήλιο» είχε πει για την επιστροφή του στον θρόνο.
Αίμα και πόνος
Και ο Ντέιβ Άντερσον έδειχνε να δικαιώνεται στο ξεκίνημα της αναμέτρησης στο Stade Tata Raphaël στη Κινσάσα του Ζαΐρ – μια αναμέτρηση που ξεκίνηση τις πρώτες πρωινές ώρες, ώστε να μπορέσει να το παρακολουθήσει και το κοινό στις ΗΠΑ.
Στον πρώτο γύρο ο Μοχάμεντ Άλι έπαιξε τον Τζορτζ Φόρμαν από απόσταση, στον δεύτερο γύρο, όμως, υποχώρησε στα σχοινιά – το τελευταίο μέρος που θέλει να βρίσκεται κάποιος όταν έχει απέναντί του μια μηχανή σαν τον παγκόσμιο πρωταθλητή. Το team του φώναζε να κινηθεί, να «χορέψει» μέσα στο ρινγκ, αλλά ο Άλι συνέχισε εκεί. Δεχόταν γροθιές, αλλά και έδινε. Ωστόσο, με τους γύρους να περνάνε και τα χτυπήματα να γίνονται όλο και πιο δυνατά, ο Μοχάμεντ έδειχνε ότι κουράστηκε. Και το τέλος έμοιαζε κοντά.
Στον 8ο γύρο όμως, όταν μπήκαν στο ρινγκ, ο Μοχάμεντ Άλι ήταν που είπε στον Τζορτζ Φόρμαν «τώρα είναι η σειρά μου». Και όντως ήταν. Σε έναν γύρο που η μια γροθιά διαδεχόταν την άλλη, 10 δευτερόλεπτα πριν χτυπήσει το καμπανάκι, ο Άλι σωριάζει τον Φόρμαν μετά από έναν συνδυασμό χτυπημάτων. Ο αγώνας μόλις είχε τελειώσει. Ο βασιλιάς μόλις είχα κάτσει στον θρόνο του.
Η μεγαλοφυία του Μοχάμεντ Άλι
«Δεν υπολόγιζα να πάει έτσι ο αγώνας. Ήξερα πώς αν ‘χόρευα’ πολύ στο ρινγκ κάποια στιγμή θα κουραζόμουν. Έτσι έδωσα στον Τζορτζ αυτό που ήθελε: τα χτυπήματα. Μπλόκαρα ότι μπορούσα, ανταπέδιδα όταν μπορούσα, αλλά τον κούραζα και περίμενα την κατάλληλη στιγμή» θα πει ο Μοχάμεντ Άλι.
Και ο Τζορτζ Φόρμαν συμφώνησε: «Στην αρχή του αγώνα ήμουν πολύ αισιόδοξος. Ήμουν σίγουρος ότι θα τον κερδίσω στους δύο πρώτους γύρους, εύκολα. Και τον χτύπησα πολύ δυνατά στην αρχή. Άλλος στη θέση του θα είχε πέσει, αυτός όμως όχι. Φαινόταν χτυπημένος, αλλά τα μάτια του έλεγαν άλλα. Έλεγαν ‘δεν θα σε αφήσω να με χτυπήσεις’. Αυτό θυμάμαι περισσότερο από τον αγώνα, τα άλλα έγιναν πολύ γρήγορα» θα εξομολογηθεί μερικά χρόνια αργότερα.
Το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός του 20ου αιώνα, όπως το αποκάλεσαν οι ειδικοί, είχε φτάσει στο τέλος του. Ο Μοχάμεντ Άλι ήταν και πάλι ο παγκόσμιος πρωταθλητής, δικαιωμένος μετά την αδικία, στην κορυφή μετά την πτώση του. «Κανένας δεν θα καταλάβει τι σημαίνει αυτό για μένα. Από εδώ και πέρα κάθε μέρα είναι ξεχωριστή. Μπορεί να βρέχει έξω αλλά για μένα έχει πάντα ήλιο».
Το υπέροχο εξώφυλλο του Esquire, σε έμπνευση και δημιουργία του Τζορτζ Λόις.
Η γιγάντωση ενός μύθου
Ο αγώνας «The Rumble in the Jungle» δεν ήταν αυτός που έφτιαξε τον μύθο του Άλι. Άλλωστε μιλάμε για έναν αθλητή πολύ πάνω από τον αθλητή: έναν άνθρωπο, ακτιβιστή, υπέρμαχο των δικαιωμάτων και του δικαίου, που δεν πάτησε ποτέ τα πιστεύω του.
«Ο Άλι είναι ένας κόσμος από μόνος του. Είναι ο πρώτος, ο τελευταίος και ο μοναδικός» θα γράψει κάποια στιγμή ο συγγραφέας Ντέιβ Κίντρεντ. «Αυτά που έκανε, ήταν ο μοναδικός που θα μπορούσε να τα κάνει».
Όμως ήταν η αναμέτρηση που τον γιγάντωσε τον μύθο του. Ήταν το τέλειο κερασάκι στην τούρτα της ιστορίας ενός ανθρώπου που είχε αδικηθεί και κόντρα σε όλους και σε όλα επέστρεψε στον θρόνο που τους είχαν «κλέψει». Ήταν το τέλειο αθλητικό παραμύθι.
Πηγή: in.gr
