Δυστυχώς όλα δείχνουν ότι μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ερμηνεία σαν αυτή της Amy Adams στο «Nightbith», στη χώρα μας θα διανεμηθεί κατευθείαν από πλατφόρμα και όχι κινηματογραφικά· μεγάλη απώλεια καθώς η έξι φορές υποψήφιας για Όσκαρ ηθοποιός, τσαλακώνει για ακόμα μια φορά την αψεγάδιαστη εικόνα της για να παρουσιάσει την Αμερικανίδα «Μαίρη Παναγιωταρά», την «εργαζόμενη μητέρα», την «καλή νοικοκυρά» που καταλήγει να μην είναι «τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό» για να υποταχθεί στα κοινωνικά πρότυπα της αλάνθαστης μητέρας που θυσιάζεται για να είναι συνεπής με τις υποταγές των «πρέπει».
Η ταινία «Nightbitch» βασίζεται στο βιβλίο της Αμερικανίδας συγγραφέα Rachel Yoder, που κυκλοφόρησε το 2021 στην Αμερική (δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα στην Ελλάδα). Το βιβλίο συνδυάζει στοιχεία μαγικού ρεαλισμού, μαύρου χιούμορ και κοινωνικής κριτικής για να εξετάσει θέματα μητρότητας, ταυτότητας και την ένταση που βιώνουν πολλές γυναίκες μεταξύ της καριέρας, της οικογένειας και του προσωπικού τους χώρου.
Η πλοκή επικεντρώνεται σε μια ανώνυμη μητέρα που παρατηρεί αλλαγές στη συμπεριφορά της μετά τη γέννηση του γιου της, φτάνοντας στο σημείο να πείθεται ότι μετατρέπεται σε σκύλο τις νύχτες. Η ίδια αισθάνεται ότι χάνει τον εαυτό της και ζει σε έναν συνεχή εσωτερικό αγώνα μεταξύ του ρόλου της ως μητέρας και της δικής της προσωπικότητας.
Το βιβλίο χρησιμοποιεί την υπερφυσική διάσταση της μεταμόρφωσης σε σκύλο για να συμβολίσει την οργή, τις ενοχές και τα καταπιεσμένα συναισθήματα που συχνά βιώνουν οι μητέρες, σε έναν κόσμο που τις ωθεί να παραμελούν τον εαυτό τους.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Marielle Heller (γνωστή από το «Ένας Υπέροχος Γείτονας») και την Amy Adams στον πρωταγωνιστικό ρόλο (η οποία είναι μία από τις πιο αναγνωρισμένες ηθοποιούς της γενιάς της, που παρά τις πολλές της υποψηφιότητες για Όσκαρ, ακόμα δεν έχει σηκώσει αδικαιολόγητα -σ.σ. όπως και η Γκλεν Κλόουζ-, το χρυσό αγαλματίδιο.
Οι αναγνώστες του βιβλίου υποστηρίζουν ότι σε μεγάλο βαθμό έχει διατηρηθεί με συνέπεια το ύφος και τα γεγονότα, αν και έχει δοθεί περισσότερη έμφαση στην ψυχολογία της μητέρας και όχι στην επαναστατική της μεταμόρφωση.
Από προσωπική εμπειρία μετά τη θέαση, το στοιχείο της σκοτεινής και χιουμοριστικής ατμόσφαιρας ενισχύεται από τις ονειρικές σεκάνς, με τα σουρεαλιστικά γεγονόταπου εξισορροπούνται και ενδυναμώνονται από τις εναλλαγές με την οπτική αναπαράσταση των εντάσεων που βιώνει η ηρωίδα.
Παρακάτω θα διαβάσετε τα σημαντικότερα σημεία από τη σχεδόν ωριαία συνέντευξη τύπου που έδωσε με αφορμή την ταινία.
Καθώς είστε και παραγωγός, πείτε μας γιατί το «Nightbitch» είναι ένα project πάθους;
AMY: Αρχικά έλαβα το κείμενο του βιβλίου πριν καν δημοσιευθεί και σκέφτηκα πως η Ρέιτσελ [Γιόντερ] είχε μια πραγματικά μοναδική αφήγηση. Υπήρχε κάτι βαθιά προσωπικό στην ιδέα της απώλειας ταυτότητας και της μεταμόρφωσης για εμένα, χρησιμοποιώντας τη μητρότητα ως αλληγορία για αυτά τα θέματα. Ήταν κάτι με το οποίο ταυτιζόμουν βαθιά. Σκεπτόμενη λοιπόν του τί έπρεπε να κάνω για να το «ζωντανέψω», βρήκα ότι απαιτούσε πολλές μοναδικές οπτικές ικανότητες. Ήξερα ότι το να στραφώ στη Μάριελ Χέλερ, που εκείνη την εποχή μόλις είχε αποκτήσει το δικό της παιδί. Τη θεώρησα τη σωστή επιλογή. Ενώ ήμασταν στην περίοδο του lock down, εκείνη είχε ένα νήπιο, ένα μωρό, ενώ δούλευε και τότε, ζούσε σε μια «καμπίνα» με τον σύζυγό της. Σκέφτηκα πως εκείνη θα είχε σίγουρα μια μοναδική και προσωπική προοπτική για αυτή την ιστορία. Μοιραστήκαμε τις ιδέες της, δουλέψαμε πάνω σε αυτές. Έγραψε το σενάριο σχετικά γρήγορα και νομίζω πως το φτάσαμε στην τελική μορφή περίπου ενάμιση χρόνο μετά την πρώτη μας συζήτηση. Στο μεσοδιάστημα είχαμε πολλές συζητήσεις. Έτσι, όταν φτάσαμε στο σετ για το γύρισμα, είχαμε ήδη μια πραγματική κατανόηση του τι προσπαθούσε να επικοινωνήσει και πώς θα προσεγγίσει το υλικό.
-Υπήρξε πολύ προετοιμασία;
AMY: Ναι, ήταν αρκετή και πραγματικά ενδιαφέρουσα η προπαρασκευαστική διαδικασία, γιατί δεν μπορούσαμε να προβλέψουμε συχνά τι θα συνέβαινε, καθώς ξέραμε ότι θα δουλεύαμε με παιδιά τριών χρονών. Ήταν πολύ σημαντικό να έχω μια σαφή κατανόηση του τι θα έπρεπε να γίνεται κάθε στιγμή ώστε να μπορέσω να είμαι ελεύθερη και να νιώσω ένα αίσθημα παιχνιδιού μαζί τους. Και επίσης, ήταν και η μοναδική αφηγηματική μέθοδος της Μάρι (σ.σ. εννοεί τη Μάριελ -στο κείμενο θα διατηρηθεί το όνομα όπως επέλεξε να το αναφέρει η ηθοποιός), που ήξερε να σπάει τον τέταρτο τοίχο κατά τακτά διαστήματα. Υπήρχε μια υπέροχη αίσθηση απελευθέρωσης στην προσέγγιση της ταινίας με τον τρόπο που το έκανε. Έτσι, έκανα την προετοιμασία μου, φρόντιζα να μαθαίνει σχεδόν τα πάντα, να κατανοήσω το τι σήμαιναν. Το βιβλίο επίσης ήταν ένα εξαιρετικό σημείο αναφοράς σε αυτή τη διαδικασία, καθώς είχα πολλούς αναγνώστες για να ανταλλάσσω ιδέες.
-Θα θέλατε να σχολιάσετε την προβολή των ρόλων του φύλου και της γονεϊκότητας στην ταινία. Για παράδειγμα, σήμερα, οι άντρες συμμετέχουν περισσότερο στην ανατροφή των παιδιών. Αλλά κάποιες φορές υπάρχουν ακόμη αδυναμίες σε αυτό το κομμάτι. Όπως, στη σκηνή όπου ο σύζυγος κατηγορεί τον χαρακτήρα σας για το ότι δεν υπάρχει γάλα στο σπίτι.
AMY: Την ξέρω αυτή τη συζήτηση. [γελάει] Ένα από τα πράγματα που μου άρεσε πολύ στο βιβλίο και ιδιαίτερα στο σενάριο της Μάρι ήταν το πόσο ρεαλιστικά απεικονίζονται οι συγκρούσεις στις σχέσεις. Αυτό ήταν κάτι που δεν είχα ξαναπαίξει με έναν τόσο οργανικό ή ρεαλιστικό τρόπο. Ήταν απλώς οι πιο μικρές λεπτομέρειες. Όπως, όταν ο σύζυγος, (σ.σ. αντί να φτιάξει μόνος του καφέ) ξεκινάει συζήτηση επί του θέματος. Αυτό ήταν το τέλειο παράδειγμα, που και πάλι δεν το παρατήρησα μέχρι την τελευταία φορά που το είδα. Και νομίζω πως ο λόγος που μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση αυτή τη φορά είναι επειδή το καλοκαίρι με τον σύζυγό μου είχαμε μια μικρή παρεξήγηση σχετικά με την καφετιέρα. Είχα φτιάξει καφέ την προηγούμενη μέρα, ήμασταν σε ένα καινούργιο μέρος, δούλευα, και με ρωτάει, «Πώς λειτουργεί;» και του απαντώ, «Πώς λειτουργεί; Αν το κατάλαβα εγώ, μπορείς να το καταλάβεις κι εσύ». Υπήρχε κάτι σε αυτή την επικοινωνία που μου φάνηκε πολύ αυθεντικό. Και νομίζω, όσον αφορά το παραδοσιακό ή το μη παραδοσιακό κομμάτι στην σχέση μου με τον σύζυγό μου, αλλάζουμε ρόλους από καιρό σε καιρό. Είναι πολύ καλός στο να αναλαμβάνει ευθύνες, αλλά ακόμα δεν μπορεί να καταλάβει μόνος του πώς λειτουργεί η καφετιέρα. Αλλά είναι υπέροχος.
-Πιθανώς μία από τις πιο εντυπωσιακές πτυχές της ταινίας είναι όταν εκείνη πηγαίνει για πρώτη φορά στη βιβλιοθήκη με τον γιο της και είναι σχεδόν απαξιωτική απέναντι στις άλλες μητέρες επειδή είναι «απλώς μητέρες» νοικοκυρές χωρίς καριέρα. Τότε ακούμε τις εσωτερικές σκέψεις της. Και καθώς προχωρά η ιστορία, χωρίς να αποκαλύψουμε πολλά, συνειδητοποιεί κανείς ότι, αυτές οι γυναίκες είναι υπερ-ηρωίδες κατά κάποιο τρόπο, αν αξιολογήσουμε όλα όσα πρέπει να κάνει η μητέρα. Θέλετε να μιλήσετε για αυτή την πτυχή της ταινίας και αν θεωρείτε ότι μπορεί να ανοίξει μια συζήτηση, ώστε να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι αυτό που κάνει μια μητέρα είναι τεράστια δουλειά;
AMY: Ναι, απολύτως. Νομίζω ότι αυτό που είναι ενδιαφέρον στον τρόπο που η ταινία προσεγγίζει την ταυτότητα είναι η ιδέα ότι το να απομονώνεσαι από τον περίγυρο, μπορεί να είναι πολύ μοναχικό. Και εκεί βρίσκεται ο χαρακτήρας, καθώς δεν αναγνωρίζει πλέον τις παλιές της φίλες. Και όμως, δεν έχει βρει μια νέα ομάδα ανθρώπων με την οποία να ταυτίζεται. Και νομίζω ότι ένα μέρος αυτού είναι η άρνηση να εγκαταλείψει την παλιά της εικόνα, σωστά; Σαν να μη θέλει να αποχωριστεί την εικόνα που είχε για τον εαυτό της. Μόλις αρχίζει να αγκαλιάζει τη χαρά, το παιχνίδι, την έντονη φύση της μητρότητας, αρχίζει να το βλέπει ως κάτι που μπορεί να συμβεί. Εννοώ, δεν μπορώ να πω κάτι γιατί παραπάνω. Ήθελα πολύ να πω ότι «μπορεί να δαγκώσει», και ίσως κυριολεκτώ. Αλλά αρχίζει πραγματικά να αισθάνεται περισσότερη ικανοποίηση από αυτή την εμπειρία. Και όπως σχολιάζει πολλές φορές στο βιβλίο, μιλάει για την έλλειψη υποστήριξης προς τις μητέρες μέσα στην κοινωνία. Αν θεωρούσαμε την ανατροφή των παιδιών ως μια σημαντική δουλειά και αν επενδύαμε τους πόρους μας ως κοινότητα στην ανατροφή των παιδιών, αυτό θα αναβάθμιζε την ανθρωπότητα, σωστά; Αυτό πιστεύω, και ελπίζω να ανοίξει -επιτέλους- αυτή η συζήτηση.
– Και επίσης η αναγνώριση των δεξιοτήτων μιας μητέρας.
AMY: Ναι. Αυτό που είναι υπέροχο στην κοινωνία είναι ότι ο κάθε άνθρωπος φέρνει τις δικές του ξεχωριστές δεξιότητες οι οποίες αναπτύσσονται με τον χρόνο. Εγώ, ως άνθρωπος, έχω γίνει πιο υπομονετική γιατί έμαθα αυτή τη δεξιότητα μέσα από τη μητρότητα. Και μπορώ να φέρω αυτή τη δεξιότητα στην κοινότητα των γονέων όταν μιλάμε για την εμπειρία μας με τη γονεϊκότητα. Και αυτό που είναι υπέροχο στην κοινωνία είναι ότι είναι πραγματικά, πραγματικά δύσκολο έργο να αναθρέψεις παιδιά. Και έτσι, νομίζω ότι αυτό που μου άρεσε τόσο πολύ στην ταινία είναι η ιδέα της κοινωνία και πόσο σημαντική είναι, γιατί κάθε άτομο μέσα στην κοινωνία συμβάλλει στην ευημερία και το μέλλον του παιδιού. Είναι τόσα πολλά θέματα. Μπορώ να καθίσω εδώ και να μιλάω για ώρες. Είναι δύσκολο να τα συμπυκνώσω σε συγκεκριμένες ιδέες.
-H ταινία παρουσιάζει ρεαλιστικά τη μητρότητα. Από τη δική σου εμπειρία ως μητέρα, ποια ήταν η προετοιμασία για αυτόν τον ρόλο; Και ποια κοινά ή ομοιότητες βρήκες ανάμεσα στον ρόλο και τον εαυτό σου;
AMY: Νομίζω ότι κάποια από τα πράγματα με τα οποία ταυτίζομαι βαθιά, αλλά τα βλέπω με διαφορετική οπτική τώρα που η κόρη μου είναι 14, είναι η ιδέα της μονοτονίας, κάτι που η Μάρι παρουσιάζει εξαιρετικά στην αρχή της ταινίας, αυτή τη μονοτονία που γίνεται μνήμη. Αλλά νομίζω ότι αυτό που έμαθα και που η ηρωίδα ανακαλύπτει επίσης, είναι ότι η μονοτονία γίνεται η ανάμνηση και αυτό είναι που τελικά κρατάς. Και τι δεν θα έδινα για να τραγουδήσω ένα νανούρισμα στην κόρη μου πέντε φορές απόψε. […] θα το προσπαθήσω (σ.σ. σήμερα κι όλας) να δω τι θα συμβεί. [γελάει] Για μένα, είναι αυτή η ιδέα. Υπάρχει επίσης αυτή η αναμόρφωση της ταυτότητας που έπρεπε να περάσω. Και πιστεύω ότι σε διαφορετικά στάδια της ζωής, ο καθένας περνάει από αλλαγές. Δεν είναι κάτι που αφορά μόνο τη γονεϊκότητα. Μπορεί να συμβεί σε διάφορα στάδια της ζωής, και ιδιαίτερα στις γυναίκες. Περνάμε από διάφορες φάσεις, είτε είναι εφηβεία, στη μητρότητα ή την εμμηνόπαυση. Υπάρχουν πολλοί μετασχηματισμοί, πολλές αλλαγές ταυτότητας. Και ξέρω ότι συνεχίζω να μιλάω για την έννοια της κοινωνίας. Συγγνώμη, δεν μπορώ να το αποφύγω. Νομίζω ότι αγαπώ τη διττότητα της ταινίας που δείχνει τον αγώνα, αλλά και την βαθιά αγάπη και τη χαρά. Ναι, απόλαυσέ το. Ακόμα και στη χαρά, υπάρχει τόση θλίψη, γιατί άρχισα να κλαίω όταν με ρώτησαν γι’ αυτό. Σκεφτόμουν ότι δεν θα με αφήνει πια να της διαβάζω παραμύθια. Όχι, μάλλον θα το έκανε. Αλλά, ναι, ήταν υπέροχο που δούλεψα ξανά με αυτά τα νήπια και ξαναέζησα αυτή τη στιγμή, αλλά μου έλειψε πολύ.
-Μίλησες πολύ για την ταυτότητα. Τί συμβαίνει με την ενδυνάμωση; Το κοινό δείχνει να αισθάνεται ενδυναμωμένο βλέποντας αυτή την ταινία. Οι γυναίκες εξακολουθούν να φέρουν μεγαλύτερο βάρος από τους άντρες σε αυτόν τον κόσμο. Πρέπει πάντα να αποδεικνύουν περισσότερα, να είναι καλύτερες και να δίνουν το έξτρα 10 τοις εκατό. Πόσο σε ενδυνάμωσε αυτός ο ρόλος, ως γυναίκα ή ως μητέρα;
ΑΜΥ: [Με αυτά τα λόγια με κάνατε [να νιώσω ενδυναμωμένη. Λατρεύω να μιλάω για αυτή την ταινία σαν να είναι μια αλληγορία, γιατί είναι μια αλληγορία για την ταυτότητα, τον μετασχηματισμό και την ενδυνάμωση. Και πιστεύω ότι, μιλώντας για το δικό μου παιδί, έχει επωφεληθεί τόσο πολύ από ένα περιβάλλον γύρω της που αποτελείται από ανθρώπους που είναι και δεν είναι γονείς, είτε είναι δάσκαλοι, θείοι και θείες, φίλοι. Είναι τόσο σημαντικός ο ρόλος που παίζουν οι άνθρωποι στη ζωή των παιδιών, ακόμα κι αν δεν είναι γονείς οι ίδιοι. Λοιπόν, το έβγαλα αυτό από τη μέση, και ναι, ενδυναμώθηκα πραγματικά. Υπήρχε κάτι πολύ όμορφο στην πρόκληση του να πεις δυνατά αυτό που οι περισσότεροι κρατούν μέσα τους. Η Μαρί μιλάει πολύ γι’ αυτό. Να εκφράζεις αυτόν τον βαθύ φόβο του να είσαι αόρατος και ασήμαντος. Ήταν πολύ ενδυναμωτικό αυτό. Και παίζοντας αυτόν τον ρόλο, δουλεύοντας με τα παιδιά, με τον τόνο της Μαρί και όλα τα άλλα, ένιωσα ενδυναμωμένη, γιατί απελευθερώθηκα από την κριτική του εαυτού μου. Δεν σκεφτόμουν την απόδοση ή την εμφάνισή μου. Απλά ήμουν παρούσα, και αυτό ήταν πολύ ενδυναμωτικό. Όταν αναλαμβάνεις μια ταινία σαν αυτή, ειλικρινά ελπίζω να ξεκινήσει συζητήσεις, έστω και μεταξύ των θεατών. Έχω ακούσει από πολλούς ανθρώπους που την έχουν δει – από διάφορα στάδια ζωής, γονείς και μη – και οι συζητήσεις που έχει προκαλέσει είναι πραγματικά ενδιαφέρουσες για μένα, γύρω από τις γυναίκες, τα σώματά τους, τις σωματικές τους λειτουργίες, την επιθυμία, την οργή και την απογοήτευση. Και αυτή η διαρκώς μεταβαλλόμενη μπάρα των προσδοκιών που είναι τόσο δύσκολο να πιάσουμε, επειδή συνεχώς κινείται. Ελπίζω λοιπόν να συνεχίσουμε να μιλάμε γι’ αυτό ώστε να μπορέσουμε να επιφέρουμε ουσιαστική αλλαγή στον τρόπο που στηρίζουμε τις γυναίκες και τις οικογένειες. Να τις βοηθήσουμε να θρέψουν τα παιδιά τους και να τους δώσουμε το βήμα για να αναβαθμίσουμε το μέλλον όλων μας.
-Η ταινία μπορεί να διαβαστεί σε πολλά επίπεδα. Μου άφησε την αίσθηση του πώς, παρά τους κοινωνικούς κανόνες και την τρέχουσα δομή της κοινωνίας, σχεδόν επιστρέφουμε σε ένα πρωταρχικό ένστικτο για να βρούμε μια καλύτερη σχέση με την επόμενη γενιά. Και επίσης με τον σύντροφό μας. Δεν είναι περίεργο που το σεξουαλικό στοιχείο έρχεται στην επιφάνεια όταν γίνεται πιο «ζωώδες». Αναρωτιέμαι αν μπορείτε να αναλύσετε αυτό το ζωώδες στοιχείο, που με κάποιον τρόπο φέρνει ισορροπία στη ζωή μας. Ποια είναι η δική σας άποψη;
AMY: Με το ζωώδες ένστικτό μου (σ.σ θα το κάνω). Ξεκινώντας από την εμπειρία μου, κατά τη διάρκεια της ταινίας ήταν κάτι που μπόρεσα να εξερευνήσω. Νομίζω ότι το φυσικό μου ζωώδες ένστικτο μοιάζει πιο πολύ σαν ένα GoldenRetriever – απλά θέλω φαγητό, αγκαλιές και παιχνίδια. Αλλά είμαι σίγουρα πολύ προστατευτική και έχω και αυτή την πλευρά μου. Νομίζω ότι βγαίνει στην επιφάνεια όταν χρειάζεται να προστατέψω κάποιον ή όταν βλέπω να γίνεται κάτι άδικο. Οπότε, μπόρεσα να το αξιοποιήσω. Η ιδέα να αγγίξουμε το ζωώδες ένστικτό μας δεν αφορά μόνο τη μητρότητα, αλλά μας φέρνει πιο κοντά στον αληθινό μας εαυτό. Eίναι σαν να αφαιρείς όλες τις προσδοκίες, τα φίλτρα του Instagram και κάθε επίστρωση τελειότητας που μας λέει πως υπάρχει μόνο ένας τρόπος να κάνεις τα πράγματα. Είναι σαν να επιστρέφεις σε μια βασική κατανόηση των αναγκών σου, των αναγκών του συντρόφου και του παιδιού σου με έναν οργανικό τρόπο, αντί να προσπαθείς να καλύψεις τις απαιτήσεις του κόσμου γύρω σου. Ναι. Ήταν μια έντονη εμπειρία αλλά με έναν τρόπο, ήταν πραγματικά καθαρτική. Υπήρχε πραγματική κάθαρση στο να είμαι αυτός ο χαρακτήρας.
-Το τέλος της ταινίας είναι αρκετά διαφορετικό από το τέλος του βιβλίου. Στο βιβλίο το «Nightbitch» είναι μια μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης. Πώς εσύ και η Μαριέλ βρήκατε ένα μοναδικό τέλος που ταιριάζει στην ταινία αλλά και παραμένει πιστό στην καλλιτεχνική έκφραση του «Nightbitch»;
AMY: Νομίζω ότι αυτό που αγγίξαμε και εγώ και η Μαριέλ στο βιβλίο, […] είναι πως είμαστε και οι δύο πολύ ρεαλιστές, αλλά ταυτόχρονα πιστεύουμε ότι η εμπειρία της μητρότητας είναι γεμάτη αισιοδοξία και ελπίδα. Αυτό αναζητούμε. Και εκεί θέλαμε να αφήσουμε την ταινία, μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Δεν θέλαμε να τελειώσουμε με αρνητικό σχόλιο, γιατί η δική μας εμπειρία και αυτό που πιστεύουμε για τη γονεϊκότητα είναι κάτι πολύ θετικό. Θέλαμε να εξυψώσουμε την εμπειρία. Και μου άρεσε πάρα πολύ όταν η Μαριέλ μου έδωσε το σενάριο και διάβασα ότι θα έκανε ένα ακόμη παιδί και θα έκανε την επιλογή να το περάσει όλο απ` την αρχή. Για μένα, αυτό ήταν το απόλυτο όραμα ελπίδας. Και ναι, και αγάπης, πραγματικά. Συγγνώμη. Ήταν μια έντονη σκηνή. [γέλια]
– Μπορείτε να μας περιγράψετε πώς ήταν να δουλεύετε με αυτούς τους μικρούς ταλαντούχους ηθοποιούς, με τα μωράκια;
AMY: Ω, δεν είναι υπέροχα; Ω Θεέ μου, υπάρχουν τόσα πολλά αστεία περιστατικά. Ήμουν σε ένα Q&A με τον Scoot, οπότε αυτά είναι δικά του λόγια, όχι δικά μου. [γελάει] Γιατί νομίζω πως το βιώνω δουλεύοντας μαζί τους σχεδόν σαν να γεννάω, ήταν υπέροχο. Δεν θυμάμαι να ήταν δύσκολο καθόλου. Και ο Scoot έλεγε, τι λες τώρα; Ήταν σαν να δουλεύεις, νομίζω ότι η φράση του ήταν, δεν θέλω να μιλήσω εκ μέρους του, αλλά είπε πως ήταν σαν να δουλεύεις με πολύ απαιτητικούς ανθρώπους που έπρεπε να τους δίνεις αυτό που ήθελαν συνεχώς. [γελάει]. Αλλά ήταν υπέροχα. Γυρίζαμε τη σκηνή στο μανάβικο, που είναι τώρα η αρχική σκηνή, ήταν σε μια ιδιαίτερα ζωηρή διάθεση και έπρεπε να είναι πολύ ήρεμα γιατί κάναμε ένα μονοπλάνο. Ρώτησα τον γονέα, «Εντάξει, με τι μπορούμε να τα δωροδοκήσουμε;». Έγιναν πολλές δωροδοκίες. Πολλά αυτοκόλλητα, βιβλία ζωγραφικής. Αλλά σκέφτηκα ότι πρέπει να τους δώσω κάτι ξεχωριστό. Οπότε είπα, «Παιδιά, είναι εντάξει να φάνε Fruit Loops;» Και επειδή ήμασταν σε ένα μανάβικο, αγόρασα ένα κουτί Fruit Loops και τα έβαλα στην τσέπη μου. Στο τέλος της σκηνής, τους έλεγα, «Κερδίσατε ένα Fruit Loop», και ήταν πολύ χαρούμενα με αυτό. Μέχρι που κατάλαβαν πού τα κρατούσα, και πέρασα την υπόλοιπη μέρα προσπαθώντας να κρύψω τα Fruit Loops σε διάφορες τσέπες, γιατί συνεχώς με έψαχναν. Αλλά ήταν τόσο ρεαλιστικό με την εμπειρία της μητρότητας για μένα, όπου μπορεί να προσπαθείς να κάνεις κάτι συγκεκριμένο και το τρίχρονο να έχει μια εντελώς διαφορετική ιδέα για το πώς θα πάει η μέρα. Αλλά επίσης με επανέφερε σε ένα υπέροχο σημείο στην υποκριτική μου, όπου ήμουν πραγματικά επικεντρωμένη στο παιχνίδι και στην παρουσία. Ήταν υπέροχοι. Αλλά ναι, στη σκηνή με τη μπογιά, έλεγα, δεν ξέρω πώς θα το μοντάρετε αυτό, γιατί μόλις η μπογιά βγήκε από τα σωληνάρια, ήταν παντού (σ.σ. υπάρχει μια σκηνή δημιουργικής ζωγραφικής, καθώς η ηρωίδα της είναι ζωγράφος που έχει αφήσει την καριέρα της στην πάντα και αποφασίζει να δώσει μπογιές στο παιδί της για να αναπτύξει τις δεξιότητες του). Και το καθένα είχε διαφορετική προσωπικότητα, που ήταν τόσο διασκεδαστικό να την παρακολουθείς. Γιατί το ένα ήταν πιο ήσυχο και μπορούσες να κάνεις τις σκηνές ύπνου και ήθελε αγκαλιές. Και το άλλο ήταν το πιο ζωηρό, που έλεγε, «τώρα θα δείτε». Νόμιζες ότι ήταν κάτι σαν… τώρα θα πιέσω τη μπογιά σαν να κάνω τσίσα από την πάνα μου. Ήταν πραγματικά υπέροχα και χρειαζόταν, ξέρω ότι το λέω συνέχεια, αλλά χρειαζόταν όλη την ομάδα μας για να φέρουμε σε πέρας το γύρισμα. Σε κάθε στιγμή, είχαμε το τμήμα αξεσουάρ, τον 1ο βοηθό σκηνοθέτη, μερικές φορές η Μαρί μιλούσε μαζί τους εκεί κάτω ενώ εγώ έπαιζα σκηνές εδώ πάνω, γιατί έγινε ένα πραγματικά συνεργατικό περιβάλλον. Ναι. Μου άρεσε να δουλεύω μαζί τους.
– Ένα από τα ωραία πράγματα στο «Nightbitch» είναι το πώς βρίσκει μια υπέροχη ισορροπία ανάμεσα σε διαφορετικά είδη. Αναρωτιόμουν πώς ήταν η εμπειρία από την αρχή στο να βρεις τον σωστό τόνο για την ταινία, γιατί μεταβαίνει από το πολύ αστείο στο, τουλάχιστον για μένα, πολύ τρομακτικό πολύ γρήγορα.
AMY: Ναι. Ένας από τους λόγους που πήγαμε κατευθείαν στη Μαρί είναι επειδή έχει ταλέντο στον τόνο και νομίζω ότι έχει ξεπεράσει τα είδη που προϋπάρχουν. Αλλά νομίζω ότι πάντα το αντιμετώπιζα έτσι, έβλεπα την ταινία και εξεπλάγην που ήταν αστεία, γιατί για μένα όλο το θέμα ήταν πολύ γειωμένο στην αλήθεια. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για τη Μαρί και για μένα, να το στηρίξουμε όσο το δυνατόν περισσότερο στην αυθεντικότητά του. Οπότε, νομίζω ότι αυτό ήταν πραγματικά βοηθητικό. Και ότι αυτή ήταν πολύ προσωπική ιστορία για τη Μαρί, που είχε βαθιά κατανόηση της αλήθειας της κάθε στιγμής και πώς θέλαμε να το μεταδώσουμε. Αλλά ναι, ναι. Προσπαθώντας να το στηρίξουμε όσο πιο πολύ γίνεται, ώστε η αλήθεια και η αυθεντικότητα να διαπερνούν όλες τις διαφορετικές τονικές μεταβολές.
-Ως γονιός αλλά και ως κοινότητα, βοηθάς τους εφήβους σήμερα να αποφύγουν το είδος της απομόνωσης που βιώνει ο χαρακτήρας σου λόγω του εθισμού στα social media;
AMY: Είναι μια πολύ καλή ερώτηση. Μια πολύ σημαντική ερώτηση και κάτι με το οποίο παλεύω κάθε μέρα. Μακάρι να είχα την απάντηση. Όσο για μένα, προσπαθώ απλώς να παραμένω ανοιχτή και παρούσα για συζήτηση. Υποσχέθηκα στην κόρη μου ότι δεν θα μιλήσω πολύ για αυτήν, για το πώς είναι τώρα. Θα μιλήσω για αυτήν στο παρελθόν. Αλλά θα πω, ότι απλώς προσπαθώ να είμαι διαθέσιμη. Δεν νομίζω ότι έχω τις απαντήσεις για τα μεγαλύτερα θέματα, αλλά για μένα, προσπαθώ να είμαι διαθέσιμη για εκείνη, ώστε όταν είναι σε αυτές τις στιγμές που θέλει να μιλήσει και να μοιραστεί, να είμαι παρούσα και διαθέσιμη. Αλλά αυτό είναι όλο, μακάρι να είχα την απάντηση. Ναι. Ξέρω ότι είναι πραγματικό θέμα και, ναι, υπάρχουν πολλές προσωπικές ιστορίες, αλλά δεν είναι δικές μου, οπότε δεν τις μοιράζομαι, αλλά ναι, νομίζω ότι είναι πολύ καλή ερώτηση και πολύ σημαντικό ζήτημα. Ναι.
-Μιλήσατε νωρίτερα για το «σπάσιμο του τέταρτου τοίχου» και με συναρπάζει και με ενδιαφέρει πραγματικά η προσέγγισή των μονολόγων στην ταινία από μέρους σας. Ενδιαφέρομαι, λοιπόν, κατά την προετοιμασία που κάνατε, προσεγγίσατε αυτούς τους μονολόγους όπως ίσως να είχατε προσεγγίσει μονολόγους στο παρελθόν, ή υπήρχε ίσως, μια απόσταση γιατί ο χαρακτήρας σας εκφράζει πράγματα που ίσως συνειδητοποιεί ή αρθρώνει για πρώτη φορά;
AMY: Ναι. Πραγματικά τους αντιμετώπισα λιγότερο σαν παραδοσιακούς μονολόγους. Προτίμησα να τους δω σαν συνομιλίες που είχε (σ.σ. η ηρωίδα) με τον εαυτό της. Και όσο κι αν μισώ να το παραδεχτώ, αυτό είναι κάτι πολύ οικείο για μένα. Και νομίζω ότι είναι εν γένει κάτι οικείο για πολλούς ανθρώπους. Έχουμε πολύ ενεργές συνομιλίες με τον εαυτό μας, αξιολογώντας καταστάσεις, κάνοντας ερωτήσεις και προσπαθώντας να βρούμε απαντήσεις. Έτσι, πραγματικά το ζήτημα ήταν να το αποδεχτώ αυτό. Ήθελα να έχω αυτές τις συνομιλίες και ναι, στην αρχή ήταν λίγο περίεργο. Ήμουν λίγο αβέβαιη, ειδικά γιατί η Μαρί ήθελε πραγματικά να τα γυρίσουμε σε μονοπλάνα. Δεν ήμουν σίγουρη πώς θα το προσέγγιζε αυτό. Και θυμάμαι που ανακάλυψα στο μανάβικο την αλλαγή, δηλαδή, με μερικές από τις τονικές αλλαγές ή το παιχνίδι με αυτό που υπάρχει στο κεφάλι της και αυτό που πραγματικά λέει. Η Mari το έκανε αυτό χωρίς διακοπή, οπότε έπρεπε να δουλέψω πάνω σε αυτήν την προδιαγραφή/προσαρμογή. Αλλά κατέληξε να είναι πραγματικά διασκεδαστικό και μια μεγάλη πρόκληση, που με… διασκεδαζε. Μόλις είχα ολοκληρώσει μια παράσταση στο Λονδίνο και νομίζω ότι αυτό με βοήθησε πραγματικά γιατί δουλεύοντας πάνω στην παράσταση, παρέλαβα ένα «σετ εργαλείων» που δεν είχα πριν για την προσέγγιση του διαλόγου. Έτσι, ήμουν πραγματικά ευγνώμων που είχα αυτήν την εμπειρία και που μου έδωσε έναν διαφορετικό τρόπο εργασίας σε αυτήν την εμπειρία.
-Κοιτάζοντας πίσω, έχουν περάσει μόνο 14 χρόνια από τότε που έπαιξες τη γνωστή Πριγκίπισσα της Disney (σ.σ. στην ταινία «Η Μαγεμένη» που υποδύθηκε τη Ζιζέλ) και τώρα γίνεσαι «Nightbitch».
AMY: Φαίνεται σαν φυσική εξέλιξη, έτσι δεν είναι, φίλοι και φίλες μου; Είναι μια μεγάλη ιστορία. […] Νομίζω ότι ήμουν πραγματικά τυχερή που μου δόθηκαν πολλές ευκαιρίες να εμβαθύνω σε διαφορετικές πτυχές χαρακτήρων και διαφορετικές πτυχές του εαυτού μου. Και καθώς μεγάλωνα και άλλαζα, ζούσα τη ζωή μου. Ήμουν τυχερή να μου παρουσιάζονται πράγματα σε διαφορετικές στιγμές όταν μπορούσα πραγματικά να επεξεργαστώ τις προσωπικές μου εμπειρίες μέσα στους ρόλους που αναλαμβάνω και να εμβαθύνω σε μερικές από αυτές τις μεταβατικές περιόδους της ζωής μου. Έτσι, ήμουν πραγματικά τυχερή που είχα αυτή την εμπειρία.
-Μπορεί αυτή η ταινία να ανοίξει έναν διάλογο για τα μεγάλα θέματα του φεμινισμού σήμερα, δηλαδή θα μπορούσε η φεμινιστική κοινότητα να συζητήσει αυτή την ταινία και να ανοίξει έναν διάλογο;
AMY: Θα ήθελα να πιστεύω ότι αυτή η ταινία δεν ανήκει μόνο σε μια συγκεκριμένη κοινότητα ανθρώπων. Γιατί θα υπάρξουν πολλοί άνθρωποι με διαφορετικές απόψεις που θα την δουν, και ελπίζω ότι αυτό που θα κάνει, να είναι να ξεκινήσει μια συζήτηση, όχι μόνο για τη σημασία του γονεϊκού ρόλου, αλλά και για το πώς μπορούμε εμείς, (σ.σ. μιλώντας από την οπτική κάποιου από τις Ηνωμένες Πολιτείες), πώς μπορούμε ως χώρα να στηρίξουμε τα παιδιά μας και πώς μπορούμε ως χώρα να τα προωθήσουμε. Κάθε φορά που κάνεις ένα έργο τέχνης το οποίο ελπίζεις ότι θα κάνει τους ανθρώπους να μιλήσουν για μεγαλύτερα θέματα, ελπίζεις ότι αυτό μπορεί να προωθήσει τα πράγματα.
-Η έντονη πίεση που οι γονείς ασκούν στον εαυτό τους να παρουσιάζονται ως «τέλειοι γονείς» πιστεύετε πως οφείλεται κατά κάποιο τρόπο στα κοινωνικά δίκτυα; Υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη να επιτύχουν την τελειότητα στην ανατροφή των παιδιών τώρα, σε σχέση με ό,τι ίσως δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν οι προηγούμενες γενιές;
AMY: Λοιπόν, υποθέτω πως ναι, με έναν τρόπο «παραστατικό», αλλά μπορώ να μιλήσω αποκλειστικά για τις προηγούμενες γενιές. Ξέρω ότι οι άνθρωποι πάλευαν με τις εξωτερικές προσδοκίες του πώς έπρεπε να παρουσιάζεται μια οικογένεια. Το ζήτημα των κοινωνικών δικτύων είναι τόσο μεγάλο θέμα που δεν αισθάνομαι ότι μπορώ να το αναλύσω σε βάθος, αλλά ναι, σίγουρα έχω νιώσει έτσι. Ξέρετε, δεν συμμετέχω ενεργά στα κοινωνικά δίκτυα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τα έχω κοιτάξει. Και σίγουρα νιώθω ότι αν δεν κάνω το Χ, το Υ ή το Ζ, αποτυγχάνω. Και πολλές φορές σκέφτομαι, «τι έχω κάνει;» Υπήρχε πολλή πίεση. Είναι απλώς πολλές οι πληροφορίες, οπότε νομίζω ότι είναι φυσικό να μπαίνεις σε έναν συγκριτικό τρόπο σκέψης. Και νομίζω ότι αυτό μπορεί να είναι πολύ δύσκολο. Αλλά νομίζω ότι αυτό δεν είναι μόνο για τους γονείς, […] είναι και για τα παιδιά· για όλους μας. Αλλά μέσα στην ανατροφή των παιδιών μπορεί να είναι λίγο τρομακτικό. Και ξέρω ότι έχω νιώσει ότι δεν έχω διακοσμήσει τη βεράντα μου για το φθινόπωρο και είμαι απογοητευμένη. Και σκέφτομαι, περιμένετε λίγο, με ενδιαφέρει πραγματικά η βεράντα του φθινοπώρου ή απλώς μου λένε ότι πρέπει να έχω ένα είδος παρουσίασης, συγκριτικής παρουσίασης;
-Ποιο είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο ή η αντίδραση που θα ελπίζατε να λάβετε από αυτή την ταινία και από αυτόν τον ρόλο;
AMY: Νομίζω ότι έχω ακούσει δύο αντιδράσεις που με συγκίνησαν πραγματικά. Έχω ακούσει «νιώθω ότι με καταλαβαίνουν». Και μετά άκουσα και αυτό, που μου άρεσε πολύ, «γύρισα σπίτι και πήρα τηλέφωνο τη μαμά μου». Και τότε σκέφτηκα, ωραία. Τα καταφέραμε.
-Αυτή η ταινία είναι ανοιχτή σε ερμηνεία. Στις πιο φανταστικές σκηνές, στην ερμηνεία σου, τις βλέπεις κυριολεκτικά και σε ποιες, πιο ποιητικά;
AMY: Είναι δύσκολο να τις διαχωρίσω. Και δεν θέλω να τις αποκαλύψω. Για μένα υπάρχουν και στις δύο πραγματικότητες, οπότε, πιστεύω» ό,τι εκείνη πιστεύει». Υπάρχει κάτι όμορφο και ποιητικό σε αυτό. Είναι κάπως σαν αυτούς τους μονολόγους; Και όλα γίνονται… σε στιγμή. Όλα αυτά περνούν από μέσα της, και μετά η αντίδρασή της είναι αρκετά άμεση. Έτσι, το βλέπω. Και ο τρόπος που το προσέγγισα είναι ότι υπάρχει ένα είδος μαγικού ρεαλισμού. Έτσι το προσεγγίσαμε εγώ και η Mari. Παραμένει ανοιχτό σε ερμηνεία. Αλλά δεν θέλω να πω τι σκέφτηκα εγώ, αν δεν σας πειράζει.
-Πώς έχεις αλλάξει ως μητέρα, αν το κοιτάξεις σαν ένας εξωτερικός παρατηρητής. Αν σκεφτείς την μικρή κόρη τώρα;
AMY: Λοιπόν, μιλώντας για την προσωπική μου εμπειρία με τη μητρότητα, ένα από τα πράγματα που με χτύπησαν σαν κεραυνός σήμερα το πρωί, είναι το πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος. Αλλά ένας από τους τρόπους που έχω αλλάξει, είναι, ότι όταν ήταν μικρότερη είχα μια πολύ πιο ξεκάθαρη ιδέα για το πώς νόμιζα ότι έπρεπε να κάνω τα πάντα. Πραγματικά, κοιτάζω κάποια από τα ρούχα της και σκέφτομαι «γιατί της τα φορούσα αυτά»; Ήμουν σε φάση ότι θα την ντύσω σα ναυτάκι. Και τώρα εκείνη το κοιτάει και μου λέει, «μαμά, είσαι κακιά». Δηλαδή, είχα μια πολύ συγκεκριμένη ιδέα για το πώς θα την μεγαλώσω. Και βλέποντας αυτήν την ταινία, αυτό με κάνει να κλαίω. Βλέπω αυτήν την ταινία (και συγκεκριμένα τη σκηνή με τη ζωγραφική), και σκέφτομαι γιατί δεν την άφησα ελεύθερη; Γιατί ένιωθα ότι έπρεπε να της μάθω να χρωματίζει σε μία μόνο σελίδα; Τι προσπαθούσα να της πω; Και ίσως αυτό είναι κάποια μορφή φόβου. Προσπαθούσα να την προστατεύσω διδάσκοντάς την να μένει σε ένα μικρό κουτάκι; Και αυτός είναι ο δικός μου φόβος που προέβαλλα πάνω της. Και νομίζω ότι καθώς μεγάλωσε και μου έδειξε την ανθεκτικότητά της, έχω γίνει πολύ πιο «χαλαρή». Την αφήνω να καθοδηγεί. Κάνουμε πραγματικά βαθιές συζητήσεις και έχω απελευθερώσει τις συγκεκριμένες ιδέες μου για το ποια πρέπει να είναι, την αφήνω να καθοδηγεί λίγο. Φυσικά, διατηρώ τις απόψεις μου. Πάντα θα έχω δικές μου θεωρήσεις. [Να το διορθώσω] Πάντα θα έχουμε. Αλλά είμαι σίγουρα πιο ανοιχτή στο να την αφήσω να τραβήξει το δρόμο της στο μέλλον και πώς θέλει να χρησιμοποιήσει τη φωνή της και να δει τον εαυτό της.
-Θέλετε να μιλήσετε για τα ζωώδη ένστικτα και τη συμβολική μεταμόρφωση σε ζώο;
AMY: Πιστεύεις ότι δεν είναι εντάξει να είμαστε ζώα; […] Μόλις είχα όλα αυτά τα οπτικά να περνούν από το μυαλό μου που δεν θες να ξέρεις. Σαν να είμαστε στην ταινία, αλλά, απλά νομίζω ότι είναι σημαντικό. Υπάρχουν κάποιες σημαντικές πτυχές της ιδέας της αγέλης. Η ιδέα του να έχεις αυτή τη στήριξη. Η ιδέα του να μπορείς να είσαι ειλικρινής με τους ανθρώπους είναι πολύ σημαντική, και σίγουρα έχω ανθρώπους με τους οποίους μπορώ να μιλήσω. Εντάξει, ίσως δεν τα λέω όλα σε όλους, αλλά σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους μιλάω. Οπότε, θα ήθελα να μπορούμε να είμαστε ζώα, αλλά, χρειαζόμαστε ένα κάποιο μέτρο. Δεν μπορούμε απλά να πηγαίνουμε παντού. Θα μπορούσαμε να το κάνουμε, να τρώμε με τα «πατούσια» μας στις τρεις το πρωί. Και ναι, μερικές φορές το κάνω.
-Ανέφερες πριν την εμπειρία σου στο θέατρο του West End. Πώς το να υποδυθείς την Amanda στο «Γυάλινο Κόσμο» σε βοήθησε να μεταμορφωθείς μετά στον χαρακτήρα του «Nightbitch»; Ποιο στοιχείο ήταν αυτό που σε βοήθησε τόσο πολύ;
AMY: Όταν παίζεις σε ένα θεατρικό έργο, υπάρχει μια εξέλιξη στο υλικό που ανατροφοδοτείται κάθε βράδυ· και κάθε βράδυ είναι μια διαφορετική εμπειρία και έτσι σε αφήνει σε μια πραγματική κατάσταση, όχι μόνο να αντιμετωπίζεις τον διάλογο, αλλά να είσαι παρούσα με τους ηθοποιούς γύρω σου, με το περιβάλλον. Δεν ξέρω. Απλά ένιωσα πολύ σταθερή μετά από αυτό και πολύ ευγνώμων και πολύ παρούσα στη δουλειά μου. Και αυτό ήταν κάτι που πιστεύω ότι με βοήθησε πραγματικά στη συνεργασία μου με τα παιδιά και στις αλλαγές τόνου (σ.σ. ερμηνείας).
-Υπάρχει πλέον μεγάλη ευαισθητοποίηση για την ψυχική υγεία. Πιστεύεις ότι ίσως η κυβέρνηση ή κάποιος άλλος θα έπρεπε να κάνει κάτι για τις νέες μητέρες που περνούν αυτήν την εμπειρία της εξαφάνισης και νιώθουν ότι δεν είναι πια εκεί μετά τη γέννα;
AMY: Πραγματικά μια καλή ερώτηση. Και νομίζω ότι είναι ένα πολύ μεγάλο ζήτημα. Μακάρι κάτι που θα έλεγα εδώ να μπορούσε να το κάνει να συμβεί, αλλά ναι, νομίζω ότι θα ήταν υπέροχο. Αν υπήρχε περισσότερη προσοχή στην υγεία των μητέρων, νομίζω ότι αυτό θα ωφελούσε πραγματικά τα παιδιά μας. Και πιστεύω ότι είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα. Υγιείς μητέρες. Σίγουρα. Και πιστεύω ότι είναι ένα πραγματικά παραμελημένο, υποεκπροσωπούμενο ζήτημα στο οποίο θα ήθελα να δω να δίνεται περισσότερη προσοχή. Θέλω τώρα να πάω στο διαδίκτυο και να δω πώς μπορεί να επηρεάσει κανείς αυτό το είδος αλλαγής. Νομίζω ότι είναι μια πολύ κοινή εμπειρία. Και πολύ δύσκολη, γιατί ξέρω για τον εαυτό μου ότι οι σχέσεις μου με τους φίλους μου άλλαξαν μετά που έκανα παιδιά. Ήταν μια πολύ διαφορετική σχέση. Και πιστεύω ότι αυτό είναι πολύ συνηθισμένο, και θα ήταν καλό να ήξερα ότι υπήρχαν πόροι για να σε βοηθήσουν να το διαχειριστείς αυτό. Ναι.
-Υπήρχε μια σκηνή με μια φίλη από την πόλη όπου μια κυρία έλεγε ότι πιστεύει ότι είναι καλύτερη μητέρα επειδή δουλεύει.[…] Αναρωτιόμουν αν, εσύ η ίδια νιώθεις αυτήν την ενοχή και πώς το διαχειρίστηκες;
AMY: Σίγουρα [το ένιωσα]. Έχω χάσει στιγμές. Νομίζω ότι για μένα έχει αλλάξει κάπως ο τρόπος που βλέπω τη δουλειά. Αλλά ήταν μια μικρή διαδρομή για να φτάσω εκεί. Αλλά, ξανά, νομίζω ότι η ιδέα της σύγκρισης είναι ότι όλοι βιώνουμε τη μητρότητα με τον ίδιο τρόπο, αλλά, κακά τα ψέματα, δεν το κάνουμε πραγματικά. Και αυτό είναι ένα από τα πράγματα που τονίζονται σε αυτήν την ταινία, βλέπουμε την παρέα της, που έχει κάπως αγκαλιάσει τη μητρότητα σαν το απόλυτο πρότζεκτ. Είναι σε φάση ότι θα το κάνουν τέλεια, αλλά ο καθένας βιώνει τη γονεϊκότητα διαφορετικά. Ο καθένας έχει διαφορετικές συνθήκες από τις οποίες προέρχεται, στις οποίες βρίσκεται, και νομίζω ότι αυτό είναι στο οποίο πρέπει να αφήσουμε χώρο, ότι η εμπειρία του καθενός φαίνεται διαφορετική. Αυτή είναι η εμπειρία μιας γυναίκας, και πιστεύω ότι ο κόσμος μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτό του σε αυτήν.
*Μετά τη λήξη του embargo το ertnews.gr θα αναρτήσει και την προσωπική συνέντευξη που μας παραχώρησε η Amy Adams
www.ertnews.gr
Πηγή: ertnews.gr
