«Είμαστε σαν πεταλούδες που πετούν για μια μέρα και νομίζουν πως θα ζήσουν για πάντα» Β. Ναμπόκοφ
Η σύνδεση δεν έγκειται στο τι γνωρίζουμε ο ένας για τον άλλον (συνειδητά) αλλά στο πώς μεταφράζεται η επαφή. Με τη γλώσσα του σώματος και της ψυχής. Το άγγιγμα του δέρματός του άλλου με το δικό μας δημιουργεί μια γλώσσα που γεμίζει την ψυχή και ξυπνά όλες τις αισθήσεις, μια διάλεκτο χωρίς λόγια που μιλά για ανομολόγητα μυστικά. Τι ιστορίες λένε τα δέρματά μας; Τι λαχτάρες και φόβοι γλιστρούν ανάμεσα στα δάχτυλά μας όταν τους αγγίζουμε ή όταν δεν τους έχουμε αγγίξει ακόμα;
Πολύ συχνά αυτή η σύνδεση γεννά προσδοκίες και βλέπουμε στον άλλον μια μακροχρόνια σύνδεση, πολύ γρήγορα. Θέλουμε να απορροφήσουμε το άλλο άτομο στην αιωνιότητα. Όμως αυτές οι προσδοκίες αποπροσανατολίζουν από την αξία της στιγμής, της τυχαίας συναναστροφής. Τυχαία συναναστροφή είναι αρχικά μια συναναστροφή σύντομη, που δεν ήταν προγραμματισμένη, απλά προέκυψε στην πορεία λόγω της κοινής ενέργειας που βίωσαν τα άτομα που συμμετέχουν σ’ αυτή.
Τα οφέλη της τυχαίας συναναστροφής δεν περιορίζεται μόνο στις ερωτικές σχέσεις. Μπορεί να συμβαίνει με έναν γείτονα, ή με τον κομμωτή ή την κομμώτριά σου, το φούρναρη ή έναν σερβιτόρο στο δρόμο. Οδηγεί συνήθως σε μια κουβέντα που απολαμβάνουν και τα δύο μέρη και ρέει αβίαστα, χωρίς πίεση και άβολες στιγμές.
Αυτές οι συναντήσεις υπερβαίνουν τη γνώση. Όταν νιώθουμε οικειότητα, το σώμα γίνεται ένας χάρτης που αποκαλύπτει αυτό που οι λέξεις δεν θα μπορούσαν ποτέ να περιγράψουν. Μια γλώσσα γεμάτη αποχρώσεις που μας θυμίζει ότι, αν και είμαστε διαφορετικοί, υπάρχει ένα αόρατο νήμα που μας συνδέει βαθιά. Ξέρουμε ότι είμαστε ζωντανοί, η καρδιά μας αντηχεί μέσα σε κάθε δευτερόλεπτο, σαν ένα ρολόι, με τον παλμό της ζωή. Όταν μοιραζόμαστε τον ίδιο παλμό, μαθαίνουμε να συνδεόμαστε με τη ζωή όπως είναι, στην πιο «θεϊκή» όψη της.
Όταν τολμάμε να σχετισθούμε με αγνώστους η ευαλωτότητα γίνεται σύμμαχός μας και τότε μπορούμε να συνδεθούμε πραγματικά. Ανοίγονται πόρτες σε συνδέσεις που, αν και φευγαλέες, έχουν τη δύναμη να μας αφήσουν ανεξίτηλο το σημάδι στη μνήμη. Μια συνάντηση μεταμορφώνεται σε έναν χορό ανάμεσα στο σωματικό και το συναισθηματικό, υπενθυμίζοντάς μας ότι κάθε αγκαλιά, κάθε ματιά, κάθε χαμόγελο έχει ξεχωριστό βάρος και νόημα.
Πόσο συχνά παθαίνουμε εμμονή με την ιδέα να κάνουμε αυτές τις συναντήσεις αιώνιες. Μέσα από αυτή την εμμονή διαφαίνεται η επιθυμία μας να ολοκληρωθούμε με κάτι που βρίσκεται έξω από εμάς. Το να αγαπήσουμε κάποιον άλλον “για πάντα” γιατί εκείνος είναι η ελπίδα μας να αγαπηθούμε είναι παγίδα, από την οποία θα απαλλαγούμε όταν αποκτήσουμε καλύτερη επαφή με τα συναισθήματα μέσα και σε άλλους τομείς της ζωής μας. Η ολότητα δεν κρύβεται στο μόνιμο αλλά στο παρωδικό. Η μονιμότητα δεν είναι απορριπτέα βέβαια, αλλά δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός.
Πηγή: allyou.gr
