Χωρίς συνεννόηση και χωρίς κοινή γραμμή οι δύο αρθρογράφοι Κ. Γαβρόγλου και Αρ. Μπαλτάς (τέως υπουργοί και οι δύο), βάζουν τον όρο «τέρατα» στις σημερινές τους επιφυλλίδες. Πέραν της γνωστής γκραμσιανής ρήσης «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει, ο νέος αργεί να γεννηθεί και στο λυκόφως αυτό εμφανίζονται τα τέρατα», ξέρουν καλά και οι δύο γιατί το πράττουν. Γιατί στην ιδιάζουσα περίπτωση της Ελλάδας, μπορεί και τα τέρατα να έχουν εμφανιστεί με την Ακροδεξιά και το νέο να μην αχνοφαίνεται καν και ένα μέρος της Αριστεράς που ενεπλάκη στη συριζαϊκή περιπέτεια να είναι μεταξύ αυτοδικαίωσης και εξαΰλωσης. Το βέβαιο είναι πως η πολλαπλή κρίση του ΣΥΡΙΖΑ που ήδη μεταφράζεται δημοσκοπικά στην αποδόμησή του, έχει ευρύτερες επενέργειες στην Αριστερά και κανείς δεν μοιάζει οχυρωμένος ασφαλής στην υγειονομική του ζώνη. Δεν θα έλεγε κανείς πως είναι απλώς και μόνον η συντριβή του οράματος του τρίτου δρόμου ή ενός ανθρώπινου καπιταλισμού, αλλά και το τέλος μιας διαδρομής – τουλάχιστον για τον ΣΥΡΙΖΑ – που ξεκίνησε με ταμπούρλα και επιλογίστηκε με κοοπτάτσιες και ιδρύσεις νέων κινημάτων στον Ταύρο. Είναι ένα βαθύ τραύμα που αφορά ακόμη και όσους το προέβλεψαν. Ενα τραύμα που απεγγράφει – τουλάχιστον τώρα – κάθε δυνητική ένθεση της Αριστεράς σε κυβερνητικό σχέδιο. Την ίδια ώρα το τραύμα αυτό μαζί με τον κίνδυνο ενός ελληνογενούς Τραμπ, το ξορκίζει ο κεντρογενής Γ. Μεϊμάρογλου με μια νέα σύγχρονη Σοσιαλδημοκρατία με μεταρρυθμιστικό πρόσημο. Τέλος, ο βουλευτής Στ. Παραστατίδης, τη δική του θεώρηση τη βλέπει σε μια υπέρβαση Σοσιαλδημοκρατίας και Αριστεράς και επικαιροποίησης του περιεχομένου των πολιτικών τους σχεδίων.
Πηγή: tanea.gr
