Μπορεί στο Μέγαρο Μαξίμου να διανύουν μέρες στοχευμένων μετρήσεων για τον αντίκτυπο της διαγραφής του Αντώνη Σαμαρά, ωστόσο στο κυβερνητικό «ακτινοσκόπιο» βρίσκονται πολύ περισσότερα: η αναδιαμόρφωση δυναμικών στο πολιτικό σύστημα η οποία αγγίζει κεντρικές ισορροπίες, τα ανησυχητικά σημάδια από ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που βρίσκονται σε σπιράλ αστάθειας, οι εξελίξεις από την άλλη όχθη του Ατλαντικού στη μεταβατική περίοδο μέχρι να ξαναμπεί στο Οβάλ Γραφείο ο εκλεγμένος πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ. Στην αντιπολίτευση και πλέον και στην κυβέρνηση είτε παλεύουν να απεγκλωβιστούν από τη δίνη των εσωτερικών τους προβλημάτων είτε ξαναρυθμίζουν την πυξίδα τους, προσδοκώντας ισχυρότερο βηματισμό. Ταυτόχρονα παραμένουν ενεργές εστίες λαϊκής δυσαρέσκειας, όπως δείχνουν τα τελευταία γαλάζια focus groups – «λίγο ενδιαφέρουν τα εσωκομματικά, η “επιβίωση” της κυβέρνησης αλλού κρίνεται» λέει ενημερωμένη πηγή. Ολα αυτά πυροδοτούν ανησυχίες για τυχόν ρεύμα – πια – διαμαρτυρίας με έντονα αντισυστημικά στοιχεία από ακροατήρια τα οποία ήδη δείχνουν δημοσκοπικά να αποστασιοποιούνται ή να δυσανασχετούν με αποφάσεις και χειρισμούς από τις βασικές πολιτικές δυνάμεις.
Καμπανάκια
Προειδοποιήσεις έρχονται μέσα από τη δημοσκοπική πρωτιά του «Κανενός» στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός, από τη δεξαμενή της αδιευκρίνιστης ψήφου πέριξ του 13% (Opinion Poll/Action24, GPO/Παραπολιτικά), από τα υπολογίσιμα ποσοστά των κομμάτων στην πέραν της ΝΔ Δεξιά, όπως του Κυριάκου Βελόπουλου και της Αφροδίτης Λατινοπούλου, παρότι σε εκείνο το τοπίο δεν υπάρχει ενιαία εκπροσώπηση. Και ενώ το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη πήρε θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης, προσώρας στη δημοσκοπική σφαίρα του 20%, η πολυδιάσπαση του πολιτικού σκηνικού αφορά πλέον και τα αριστερά, με ενισχυτικές τάσεις της Πλεύσης Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου έπειτα από τη διάσπαση της Κουμουνδούρου και εν αναμονή της νέας ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ και του νέου κόμματος από τον Στέφανο Κασσελάκη, που μένει να φανεί το πώς θα πολιτευτούν.
Το κατά πόσον κόμματα και σχηματισμοί στα αριστερά ή στα δεξιά θα πετύχουν να ενδυθούν νέα αντισυστημικά χαρακτηριστικά, σηκώνοντας σημαίες ευκαιρίας στην καινούργια πάλη που ξεκινά για την υποδοχή δυσαρεστημένων ή αδιάφορων, προβληματίζει τους επιτελείς της κυβέρνησης, που σπεύδουν σε επιχειρήσεις αναχαίτισης τέτοιων βλέψεων. Αλλωστε δεν είναι μόνο η εικόνα από ένα μεγάλο κομμάτι του ευρωπαϊκού πολιτικού σκηνικού, αλλά επιπλέον μια πιο ακραία ρητορική απελευθερώνουν οι κάθε λογής αναλογίες (έως οι απόπειρες… μιμητισμού) που επιχειρούνται μεταξύ ΗΠΑ – Ελλάδας. Ο Μητσοτάκης τραβάει προσώρας το χαρτί της σταθερότητας. «Κοιτάξτε τι συμβαίνει σε άλλες σημαντικές χώρες» είπε σε εκδήλωση του Bloomberg στην Αθήνα για να περιγράψει την πολιτική σταθερότητα ως «εξαίρεση στον κανόνα» στην Ευρώπη – όχι απλώς ως μη δεδομένη, όπως συνήθιζε. Από άλλο βήμα (iefimerida.gr) αναφέρθηκε στις εκλογές στις ΗΠΑ ως κομβικό γεγονός του 2024 σε έναν κύκλο αναμετρήσεων «όπου όλοι οι κυβερνώντες ηττήθηκαν».
Τρεις γραμμές άμυνας
Απέναντι σε φωνές που «είναι πάντα εκεί» για πολίτες οι οποίοι θυμώνουν «όταν αισθάνονται ότι οι κυβερνήσεις δεν ανταποκρίνονται», το πρωθυπουργικό επιτελείο στήνει τρεις γραμμές άμυνας, εκτιμώντας ότι το πολιτικό τοπίο θα ζυγιστεί καλύτερα στις αρχές του 2025. Η πρώτη έχει να κάνει με το εάν πείθει η κυβέρνηση για τη «γείωση» με τις απαιτήσεις και τα προβλήματα των πολιτών – επί του πεδίου ανά την επικράτεια, όπως θέλει να προβάλλει. «Προβληματικό να υπάρχει η αίσθηση ότι υποτιμούμε όσα αισθάνεται ο κόσμος, ενώ οι λόγοι που πιέζεται υπάρχουν, αλλά ούτε γίνεται να υποτιμούμε τα θετικά βήματα» λέει πηγή με γνώση των αναλύσεων, αντιμετωπίζοντας ως μέγα στοίχημα της κυβέρνησης να συνδυάσει αυτά τα δύο. Εν ολίγοις να περνάει το μήνυμά της αποτελεσματικά, όχι αφ’ υψηλού, αποκαθιστώντας σταδιακά τις πληγωμένες σχέσεις εμπιστοσύνης. Η δεύτερη είναι «οι πιο γρήγορες λύσεις» στην καθημερινότητα, όπως λέγεται ενδοκυβερνητικά – «η πρακτική Κεντροδεξιά» με τη μητσοτακική ορολογία. Η τρίτη στην οποία εμφανώς επενδύει το Μαξίμου γιατί της δίνει μακροπρόθεσμο ορίζοντα αφορά την περιλάλητη αξιοπιστία δεσμεύσεων – πράξεων. «Καλλιέργεια ρεαλιστικών προσδοκιών» το λένε αναλυτές και δημοσκόποι. «Να θυμηθούμε την αποχή πριν από πέντε μήνες;» διερωτάται με νόημα έμπειρος αναλυτής, προειδοποιώντας ότι το τραύμα ίσως δεν ήταν συγκυριακό. «Και τώρα, η πολυδιάσπαση» – σχολιάζει – «δεν βοηθά».
Πηγή: tanea.gr
