Ο οπαδός του «buonismo», έγραφε στο βιβλίο του ο Σιμόνε, αρνείται να λάβει ριζικά μέτρα για τη διόρθωση ή τον έλεγχο των νέων κοινωνικών φαινομένων, ακόμη και στην περίπτωση που τα τελευταία μπορεί να τρομάξουν τον κόσμο, να σημάνουν συναγερμό ή να θεωρηθούν επικίνδυνα. Τα αφήνει να εξελίσσονται και να ωριμάζουν χωρίς παρεμβάσεις: αργά ή γρήγορα, η ανώτερη δράση ενός Αόρατου Χεριού (η αλάνθαστη ανθρώπινη καλοσύνη) θα ξαναβάλει τα πράγματα στη θέση τους. Στην προσπάθειά της να εξιλεωθεί για τις τεράστιες ωμότητες και τους παραλογισμούς από τους οποίους βρίθει η ιστορία της, και να πείσει ότι αυτή η κληρονομιά έχει σβηστεί εντελώς, η Αριστερά φόρεσε αυτό το προσωπείο στα τέλη του περασμένου αιώνα. Δεν ήταν αναγκαστικά καλοπροαίρετη – ήθελε όμως να δείχνει έτσι. Εγκατέλειψε τα σχέδιά της και τις αξίες της. Και επέτρεψε να εγκατασταθεί στην εξουσία, με τη βοήθεια των νέων μορφών μαζικής κουλτούρας που προωθούσε η τηλεόραση, το Μειλίχιο Τέρας.
Τα χρόνια πέρασαν. Η Αριστερά έζησε τη λαϊκιστική της περίοδο, οι Podemos, το Die Linke, οι Ανυπότακτοι του Μελανσόν και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησαν να λύσουν τα κοινωνικά προβλήματα αναπτύσσοντας μια μαχητική, συγκρουσιακή και συνήθως υπεραπλουστευτική πλευρά, αλλά απέτυχαν κι αυτοί. Και τώρα βλέπουν – βλέπουμε – έκπληκτοι το Τέρας να πετάει τα προσχήματα, να αφήνει τους μειλίχιους τόνους και να «πουλάει» κακία. Το buonismo πέθανε, ζήτω το cattivismo! Αν ο «καλοπροαιρετισμός» είχε θεοποιήσει την ανεκτικότητα και τον διάλογο, ο «κακοπροαιρετισμός» απορρίπτει κάθε μεσολάβηση και υποθάλπει τις κοινωνικές συγκρούσεις.
Το να δείχνεις ένα κακό πρόσωπο δεν αποτελεί καινοτομία, παρατηρεί ο Αλεσάντρο Τροτσίνο στην «Corriere della Sera». Είναι όμως όλο και πιο cool στην πολιτική. Και ο Ντόναλντ Τραμπ αποτελεί το τελευταίο παράδειγμα.
Στην πραγματικότητα, ο «κακοπροαιρετισμός» στην πολιτική είναι μια καρικατούρα των κακών στο σινεμά, από τον Λόρδο Βόλντεμορτ ως τον Τζακ Τόρανς της «Λάμψης» κι από τον Φρέντι Κρούγκερ του «Εφιάλτη στον δρόμο με τις λεύκες» ως τον Τζόκερ. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, η Δεξιά στην Ιταλία αντιπροσωπευόταν από το χαμογελαστό πρόσωπο του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ενός πολιτικού που μπορεί να παραδεχόταν ότι έκανε «κακά» πράγματα, ήθελε όμως να τον αγαπούν όλοι, ακόμη και οι εχθροί του. Πολλοί τον συγκρίνουν σήμερα με τον Τραμπ, με την έννοια ότι και οι δύο ηγέτες απέδειξαν ότι μπορούν να προσελκύσουν απογοητευμένους και ελλιπώς ενημερωμένους ψηφοφόρους που ιστορικά ψήφιζαν Αριστερά. Ομως ο Ιταλός έπαιζε το χαρτί της συμπάθειας (στην πραγματικότητα είχε επιβάλει μια δικτατορία της συμπάθειας), ενώ ο Αμερικανός λέει στον ψηφοφόρο: «Δεν είμαι καλύτερος από σένα. Είμαι κακός. Ψήφισέ με λοιπόν!» Αυτή είναι η νέα μαγική συνταγή της αμερικανικής δημοκρατίας. Οποιος συμπεριφέρεται άσχημα είναι δημοφιλής. Οποιος τολμά να κάνει κήρυγμα γίνεται αφόρητος. Ο κόσμος αγαπά τον Τζόκερ, όχι τον Μπάτμαν. Ο Τζόκερ είναι πιο διασκεδαστικός.
Oπως είναι φυσικό, η συνταγή του Τραμπ βρίσκει μιμητές και στην Ευρώπη. Ενα κλασικό παράδειγμα είναι ο Βίκτορ Ορμπαν, που δεν διστάζει να τα βάλει με τη «δικτατορία των Βρυξελλών» ακόμη και την περίοδο που ασκεί ο ίδιος την προεδρία της ΕΕ. Αλλά και στην Ιταλία της Τζόρτζια Μελόνι δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί που καλλιεργούν σκοπίμως την εικόνα του κακού. «Δεν θα μας λείψει», είπε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Μεταφορών Ματέο Σαλβίνι για έναν 26χρονο μετανάστη που σκοτώθηκε από έναν αστυνομικό. «Μας δίνει χαρά να μην παίρνουν ανάσα οι κρατούμενοι» είπε ο υφυπουργός Δικαιοσύνης Αντρέα Ντελμάστρο. Ο υπουργός Παιδείας Τζουζέπε Βαλντιτάρα υποστήριξε αυθαιρέτως ότι η αύξηση των σεξουαλικών εγκλημάτων οφείλεται στη μετανάστευση και χαρακτήρισε ιδεολόγημα τη μάχη κατά της πατριαρχίας. Και ο δήμαρχος του Τέρνι Στέφανο Μπαντέκι, γνωστός για τα ομοφοβικά και σεξιστικά του σχόλια, γυρίζει δεξιά κι αριστερά και λέει: «Είμαι έξυπνος και είμαι κακός, όπου πηγαίνω νικάω».
Οι άνθρωποι αυτοί δεν αφήνουν απλώς την κακή τους πλευρά (αν υποθέσουμε ότι έχουν και καλή) ελεύθερη. Δεν νιώθουν απλώς ότι στο όνομα μιας «αντι-woke ατζέντας» μπορούν να ξεστομίσουν οτιδήποτε. Προκαλούν σκοπίμως, γνωρίζοντας ότι θα ανταμειφθούν.
H προσωποποίηση του κακού
H συνταγή του Τραμπ αποδείχθηκε νικηφόρα. Είναι βέβαιο όμως ότι θα αποφέρει καρπούς και στην Ευρώπη; Οι εισαγγελείς του Παλέρμο ζήτησαν να καταδικαστεί σε έξι χρόνια φυλάκιση ο Σαλβίνι επειδή αρνήθηκε τον Αύγουστο του 2019 την αποβίβαση 147 προσφύγων και μεταναστών στην Κάτω Ιταλία. Τα σχέδια της ίδιας της Μελόνι να στέλνει μετανάστες στην Αλβανία προσέκρουσαν στα δικαστήρια. Η Μαρίν Λεπέν κινδυνεύει να καταδικαστεί για καταχρήσεις και να της απαγορευτεί να είναι υποψήφια στις επόμενες προεδρικές εκλογές. Το κράτος δικαίου λοιπόν δεν έχει γονατίσει. Από την άλλη πλευρά, ο υπουργός Εξωτερικών Αντόνιο Ταγιάνι, που χρησιμοποιεί τη μετριοπάθεια ως πολιτικό όπλο, έχει καταφέρει να αναγεννήσει τη Φόρτσα Ιτάλια από τις στάχτες της. Ισως λοιπόν η νίκη του Τζόκερ δεν είναι οριστική. Ισως ο Κάπτεν Αμέρικα και ο Κάπτεν Χάρλοκ πάρουν μια μέρα την εκδίκησή τους.
Πηγή: tanea.gr
