Η δολοφονία ανθρώπων γιατί ήθελαν να εκφράσουν με το δικό τους χιούμορ αυτό που σκέφτονται αλλά και η συγγνώμη του Ζάκερμπεργκ από τους Αμερικανούς γιατί αφαιρούσε σατιρικά σχόλια για θέματα Covid στο Διαδίκτυο, δείχνουν ότι η σάτιρα είναι ένα επικίνδυνο είδος. Γιατί η εξουσία απέναντι στους πολλούς έχει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Αν πας με έναν άλλο καθρέφτη, ο ίδιος ο εξουσιαστής βλέπει το πρόσωπό του και το βλέπουν και οι άλλοι, κάτι που είναι πάρα πολύ επικίνδυνο και δεν το δέχονται. Μαζεύοντας και τις τρεις άκρες από την επίθεση στο «Σαρλί Εμπντό», το πρόσφατο συμβάν στην Αμερική και την εδώ κατάσταση, καταλαβαίνω ότι όσο περνάνε τα χρόνια μπαίνουν συνέχεια προσκόμματα στο να μπορεί ένας άνθρωπος να εκφράζεται. Αυτό που τους ενοχλεί είναι η έκφραση του λαού. Γι’ αυτό και φτιάχνουν μία γλώσσα, την οποία πρέπει να μιλάμε στην τηλεόραση. Θεωρούν ότι η τηλεόραση είναι ένα σαλόνι μιας κυρίας που δεν μπορείς να μπεις μέσα όπως θες εσύ, με τα παπούτσια σου, με τις λάσπες, όταν οργιστείς. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, οι πρώτοι που υπερασπίζονται τη μη σάτιρα στα πρόσωπα της εξουσίας είναι οι δημοσιογράφοι. Κι εγώ το βλέπω συνέχεια αυτό, σε όλα τα κανάλια. Επίσης βλέπω ότι θίγονται προσωπικά οι δημοσιογράφοι. Είναι σαν να γυρνάμε στο έργο του Αριστοφάνη «Ορνιθες», όπου τα πουλιά που εποπτεύουν τον αέρα, βάζουν διόδια στην ελευθερία του λόγου.
Δεν είναι σωστό σε καμία περίπτωση κανείς να φτάνει σε ακραία σημεία. Αλλά ποιος το ασκεί τελικά αυτό; Διότι δεν βγαίνει κάποιος νόμος που να λέει ότι εσύ δεν πρέπει να λες κάτι, αλλά ξαφνικά αναλαμβάνουν κάποιοι άνθρωποι να φέρουν εις πέρας αυτό το έργο που θέλει η κάθε εξουσία. Είναι κι αυτοί λοιπόν που παίζουν τον ρόλο. Επιστρέφοντας στον Αριστοφάνη, βλέπουμε ότι ήθελε να μιλούν όλοι οι άνθρωποι τη γλώσσα τους. Γιατί αν δεν γίνει αυτό, δεν υπάρχει καμία διαφοροποίηση, καμία ελευθερία γνώμης. Μ’ έναν τρόπο καταστέλλεται η ορμή και αυτή η ορμή είναι που τελικά σπρώχνεται στη νεότερη γενιά, η οποία κάνει ομάδες και συμμορίες για να μπορεί να προστατευτεί, να έχει τον δικό της λόγο σε κλειστά πλαίσια, στο Διαδίκτυο κι έτσι διαιρείται ο κόσμος και προσπαθεί ο καθένας να φτιάξει ομάδες προστασίας του.
Στη Δύση, ακούμε μονομερείς ειδήσεις. Εχει αποφασίσει η Δύση ότι δεν θέλει το ένα αφτί να ακούει ειδήσεις. Αυτό που προκύπτει από μία φανατική άποψη, τώρα έχει περάσει και στη Δύση. Αντί το χτύπημα στο «Σαρλί Εμπντό» να γίνει ένα μάθημα για να μπορέσουμε να έχουμε την ελευθερία της έκφρασης, έγινε ένα σκαλοπάτι για να πάμε ακόμα παρακάτω. Ενα σκαλοπάτι προς το ότι και η Δύση πλέον με έναν τρόπο απαγορεύει, εξορίζει. Οσο υπάρχουν φανατικές θρησκείες και φανατισμός, το χιούμορ δεν κατοικεί πουθενά. Θεωρώ ότι η επίθεση στη Γαλλία που σοκάρισε όλη τη Δύση, δεν τη βοήθησε να απελευθερωθεί, να υπερασπιστεί το δικαίωμα του λόγου. Αντ’ αυτού, ακολούθησε το Ισλάμ με πολιτισμένο τρόπο. Βλέπω μια «ισλαμοποίηση» της Δύσης. Η καταδίκη της επίθεσης είναι αυτονόητη, δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να φτάνεις στη δολοφονία όποιου εσένα σε ενοχλεί. Αλλά δεν μπορείς και να επιβάλλεις ως πολιτισμένη κοινωνία όρους με τους οποίους θα διεξαχθεί η ενημέρωση ή θα κάνεις τα εμβόλια. Ενώ θα έπρεπε έπειτα από αυτό όλοι οι γελοιογράφοι να υπερασπιστούν την ελευθερία της έκφρασης, αυτοί φοβήθηκαν και δεν ξανασατίρισαν. Εφτασαν δε στο αντίθετο σημείο, να επιβάλλουν τον φόβο τον δικό τους με μορφή εξουσίας.
Πηγή: tanea.gr
