Η οξεία μυοκαρδίτιδα αποτελεί μία φλεγμονή του μυοκαρδιακού ιστού με κύρια αιτία την ιογενή λοίμωξη. Η επίπτωσή της είναι μία περίπτωση ανά 10.000 ανθρώπους ετησίως και στις περισσότερες περιπτώσεις αποδράμει χωρίς επιπλοκές. Σε μικρό ποσοστό, μπορεί να υποτροπιάσει, να εξελιχθεί σε χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια ή να προκαλέσει αιφνίδιο καρδιακό θάνατο. Ενδεικτικά, υπολογίζεται πως αποτελεί το υποκείμενο αίτιο στο 8% των αιφνιδίων θανάτων των αθλητών. Συνεπώς, απαιτεί προσεκτική διαχείριση δεδομένου και του νεαρού της ηλικίας των ατόμων που προσβάλει, που αντιστοιχεί κατά μέσο όρο στα 30-40 έτη.
Μετά το επεισόδιο, χρειάζεται μία περίοδος ανάπαυσης. Πειραματικά δεδομένα έχουν δείξει ότι η πρώιμη άσκηση μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση του ιικού φορτίου και της φλεγμονώδους απάντησης και τελικά σε χειρότερη πρόγνωση… Η περίοδος της αποφυγής της άσκησης έχει τεθεί τουλάχιστον στους τρεις μήνες. Βέβαια, ασθενείς με κακοήθη στοιχεία κατά την αρχική εμφάνιση όπως οι σοβαρές αρρυθμίες και η έκπτωση της συσταλτικότητας της αριστερής κοιλίας ίσως πρέπει να αποφύγουν τη μέτριας ή υψηλής έντασης άσκηση για μέχρι 6 μήνες. Οι αποφάσεις για την επαναφορά στην αθλητική δραστηριότητα εξαρτώνται και από το είδος και την ένταση της άθλησης. Αθλήματα με έντονο το στοιχείο της αντοχής, όπως η ποδηλασία και το τρέξιμο, ίσως να χρειάζονται μεγαλύτερη περίοδο αποχής.
H επανεκτίμηση του ασθενούς στους τρεις μήνες πρέπει είναι πλήρης ώστε να ελεγχθεί η ύπαρξη εμμένουσας φλεγμονής, η μυοκαρδιακή λειτουργία, η παρουσία κοιλιακών αρρυθμιών και η έκταση μυοκαρδιακής ουλής απότοκου της μυοκαρδίτιδας. Ο ασυμπτωματικός ασθενής με φυσιολογικές εξετάσεις μπορεί προοδευτικά να επιστρέψει στις αθλητικές δραστηριότητες, με τις οδηγίες να είναι ανάλογες του τύπου, της έντασης, της διάρκειας και της συχνότητας της άσκησης. Σε ανεύρεση παθολογικών ευρημάτων, είναι σκόπιμος ο επανέλεγχος σε 3-6 μήνες.
Να σημειωθεί ότι σε ένα σημαντικό ποσοστό των ασθενών με αποδραμούσα μυοκαρδίτιδα, παραμένει στη μαγνητική καρδιάς ουλή η οποία συνήθως είναι περιορισμένη και εντοπίζεται στο πλάγιο τοίχωμα της αριστερής κοιλίας. Εφόσον όλες οι υπόλοιπες εξετάσεις είναι φυσιολογικές, φαίνεται λογικό να μην αποτελεί αιτία περαιτέρω αποφυγής της άσκησης. Εάν όμως η ουλή είναι εκτεταμένη ή εντοπίζεται στο μεσοκοιλιακό διάφραγμα, θεωρείται πως ο κίνδυνος για καρδιακή ανεπάρκεια και αρρυθμίες είναι μεγαλύτερος. Μάλιστα, πρόσφατες αναλύσεις έχουν δείξει πως σε ένα ποσοστό περί το 10% των επεισοδίων οξείας μυοκαρδίτιδας υποκρύπτεται παθολογικό γενετικό υπόστρωμα, οπότε η ύπαρξη ουλής οφείλει να προσεγγισθεί πλέον στο πλαίσιο αρχόμενης εκδήλωσης μυοκαρδιοπάθειας και όχι απλά αποδραμούσας μυοκαρδίτιδας.
Ο Κώστας Τσιούφης είναι καθηγητής Καρδιολογίας ΕΚΠΑ – Α’ Πανεπιστημιακή Καρδιολογική Κλινική στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών
Πηγή: tanea.gr
