Στο κεντροαριστερό στρατόπεδο, η συζήτηση για τις συνεργασίες φούντωσε ξαφνικά, όμως φαίνεται πως ήρθε για να μείνει. Οι απανωτές, ενίοτε αντιφατικές δηλώσεις των στελεχών του ΠΑΣΟΚ για την πιθανότητα μετεκλογικής συνεννόησης με τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά, ακόμα και με την Πλεύση Ελευθερίας, περιγράφηκαν από στελέχη του κόμματος ως «λεκτικά ολισθήματα», κατάφεραν όμως να τροφοδοτήσουν έναν νέο κύκλο αντιπαράθεσης μεταξύ Μεγάρου Μαξίμου και Χαριλάου Τρικούπη – με τον Παύλο Μαρινάκη να τοποθετεί την αρχή της συζήτησης σε μια δήλωση του ίδιου του Ανδρουλάκη, ο οποίος ανάμεσα στα γενικά σενάρια που περιγράφει, συμπεριλαμβάνει το ενδεχόμενο το ΠΑΣΟΚ να κάνει κυβέρνηση «με άλλα κόμματα» πλην της ΝΔ. Η ανάδειξη του θέματος είναι εύλογη από μεριάς ΝΔ: την ώρα που το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να συσπειρώσει το Κέντρο, η επανεμφάνιση ενός «μπαμπούλα» συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιο μικρότερο, περισσότερο ακραίο προοδευτικό κόμμα, λειτουργεί για να ανακοπεί αυτή η προσπάθεια. Εχοντας αποκλείσει το σενάριο συνεργασίας με τη ΝΔ, θα μπορούσε όντως το ΠΑΣΟΚ να αφήσει ανοιχτή την πιθανότητα σχηματισμού ενός προοδευτικού μετώπου; Το πρόσφατο συναπάντημα του Παύλου Γερουλάνου με την Εφη Αχτσιόγλου και την Ολγα Γεροβασίλη στην παρουσίαση του βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά έδειξε και το διαφορετικό μήκος κύματος – ενώ οι δύο βουλευτίνες της Νέας Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ μιλούσαν για την ανάγκη κατάθεσης μιας εναλλακτικής πρότασης από την Αριστερά και την Κεντροαριστερά («Το “μαζί” κατά Μητσοτάκη, το είπαν οι ίδιοι τι τους ενοχλεί. Ο,τι φοβίζει αυτούς είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς» ανέφερε πιο εμφατικά η Γεροβασίλη), ο Γερουλάνος – ένας εκ των οποίων δήλωσε κάτι που σήκωσε σκόνη – φρόντισε να καταστήσει σαφές πως φιλοδοξεί να παρουσιάσει «εναλλακτικές προτάσεις στην πρωτοκαθεδρία του κ. Μητσοτάκη που θα μπορούσαν να γίνουν πράξη στην ελληνική κοινωνία, αν το ΠΑΣΟΚ επέστρεφε στην κυβέρνηση» και πως «παίζει καθαρά πάνω στο τραπέζι».
Αυτόνομη πορεία. Η πολυγλωσσία, με άλλα λόγια, δεν αναιρεί πως επίσημη «γραμμή» του ΠΑΣΟΚ σ’ αυτή τη φάση είναι μία: αυτόνομη πορεία, με στόχο την πρωτιά στις επόμενες εθνικές εκλογές. Εκ των πραγμάτων, το ΠΑΣΟΚ, που μόλις πριν από λίγο έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, θέλει να μπει σε μετωπική δικομματική σύγκρουση με τη ΝΔ, απηχώντας παράλληλα στο κεντρώο, ενδιάμεσο ακροατήριο και έχοντας ως πρόσφατο παράδειγμα τη ζημιά που έπαθε ο Αλέξης Τσίπρας όταν βάσισε την προεκλογική του εκστρατεία και στρατηγική στη συνεννόηση των προοδευτικών δυνάμεων.
Παράλληλα με τον μονόδρομο του ΠΑΣΟΚ, που σχεδιάζει την πορεία προς το συνέδριο της άνοιξης με περιφερειακά συνέδρια και προετοιμάζεται για την Κεντρική Επιτροπή που αναμένεται να πραγματοποιηθεί στις 2 Φεβρουαρίου, στον ΣΥΡΙΖΑ η σημασία των συνεργασιών είναι πάντα παρούσα, αλλά το προσκλητήριο του Σωκράτη Φάμελλου και σε στελέχη που αποχώρησαν από το κόμμα, με στόχο τη συγκρότηση ενός κοινού ψηφοδελτίου, έχει χρονικό ορίζοντα το συνέδριο, που επίσης θα γίνει την άνοιξη. Η πίεση στο ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, που πήρε σάρκα και οστά με την πρόταση της Λούκας Κατσέλη για την Προεδρία της Δημοκρατίας, είναι διαφορετικού τύπου και αφορά και τη σχέση που θέλει να αποκτήσει ξανά η Κουμουνδούρου σταδιακά με ένα πιο ευρύ, κεντροαριστερό ακροατήριο. Η αποδοχή της πρότασης Κατσέλη αποτέλεσε σημείο καμπής και για τη Νέα Αριστερά, που μετά τη σχετική απόφαση έχει σηκώσει τους τόνους απέναντι στην Κουμουνδούρου, ακόμα και στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει διάθεση να στηρίξει τις προτάσεις τους. Βασικό σημείο του σκεπτικού για το «ναι» στην Κατσέλη, άλλωστε, ήταν ο διαχωρισμός της από το ενδεχόμενο συνεργασιών.
Στην περίπτωση αυτή, δύο σενάρια προκρίνονται από τους παρατηρητές: το πρώτο αφορά τον πολιτικό χαρακτήρα και τις κινήσεις της Νέας Αριστεράς, της οποίας τα δημοσκοπικά ποσοστά δείχνουν πως οι εκλογές μπορεί να έχουν και υπαρξιακό χαρακτήρα. Το δεύτερο βασίζεται στη λαϊκή ρήση για τον χρόνο, που δυνητικά γιατρεύει όλες τις (πολιτικές) πληγές.
Πηγή: tanea.gr
