Το ποδόσφαιρο δεν είναι δίκαιο παιχνίδι. Δεν ανακαλύψαμε την Αμερική. Η δικαιοσύνη δεν το χαρακτηρίζει το λαοφιλέστερο σπορ του πλανήτη. Ούτε σε επίπεδο αποτελέσματος ούτε σε επίπεδο… αποφάσεων. Το Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός είναι η απόλυτη αποτύπωση του δόγματος. Το «δίκαιο» δεν αποτυπώθηκε πουθενά. Ούτε στην ισοπαλία. Ούτε στις αποφάσεις εκείνων που καθορίζουν όσα γίνονται στο 90λεπτο. Με τον ελίτ Βίντσιτς και τον VAR του, να βάζουν το χέρι τους σε ένα αποτέλεσμα που αδικεί κατάφορα τους Ερυθρόλευκους.
Για τη φάση του Ελ Κααμπί, ο καθένας μπορεί να έχει ό,τι άποψη θέλει. Επαφή υπάρχει. Και ψηλά, με το χέρι του Πάλμερ – Μπράουν. Και χαμηλά, με το γόνατο του Αμερικανού. Ας πούμε ότι συμφωνήσουμε πως δεν είναι πέναλτι. Και ότι σωστά δεν το έδωσε ο Βίντσιτς και ο VAR. Μια φάση που δείχνει πρόθεση να αφεθούν οι επαφές από τον διαιτητή. Μια φάση που εάν είχε λάβει χώρα αντίθετα, το mediaκό μπλοκ των Πράσινων θα είχε σηκώσει το λάβαρο της επανάστασης.
Αλλά εάν η φάση του Ελ Καμπί δεν είναι πέναλτι. Πώς γίνεται να είναι φάουλ. Και ακόμη περισσότερο… κόκκινη κάρτα, το φάουλ του Κοστίνια; Οποιος βλέπει φάουλ ή έστω επαφή στη φάση του Πορτογάλου με τον Τζούρισιτς, όλα «καλά». Οποιος βλέπει και αποβολή, με τον Τζολάκη να έχει μπλοκάρει την μπάλα, πριν ακόμη κάνει τη βουτιά ο Σέρβος εξτρέμ του Παναθηναϊκού, τότε επιβεβαιώνει πολύ απλά αυτό που είπε ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου…
«Ο διαιτητής λέει ότι έγινε φάουλ και η μπάλα ήταν κοντά στον παίκτη, άρα θα μπορούσε να σουτάρει σύμφωνα με αυτά που είπε. Είδαμε όμως τη φάση, αλλά και απευθείας το είδα τη στιγμή που γινόταν η φάση, η μπάλα πήγαινε στα χέρια του Τζολάκη, την έπιασε χωρίς καν να χρειαστεί να τεντωθεί. Η μπάλα είχε κατεύθυνση στον τερματοφύλακα, δεν υπήρχε δηλαδή περίπτωση φάσης εκείνη τη στιγμή. Υπάρχει μία διαφορά απόψεων όμως πολλές φορές ανάμεσα στους διαιτητές και σε αυτούς που έχουν παίξει ποδόσφαιρο».
Προφανώς δεν περιμένεις από τους διαιτητές να έχουν παίξει ποδόσφαιρο. Αλλά περιμένεις να κάνουν το αυτονόητο. Ένα τέτοιο «φάουλ», το οποίο ο Βίντσιτς τιμώρησε με κίτρινη κάρτα. Αναβαθμίστηκε σε αποβολή από τον φαιδρό VAR. Κόντρα ακόμη και στο πνεύμα του ποδοσφαίρου. Αυτός είχε τη δυνατότητα να δει τη φάση. Είδε ότι δεν υπάρχει φάουλ. Είδε αναλυτικά τι είχε συμβεί. Αλλά επέλεξε να παρέμβει και να προτείνει ανασκόπηση μιας ανύπαρκτης φάσης, που άλλαξε τους συσχετισμούς του αγώνα.
Σήμερα, το ποδόσφαιρο πήγε 100 χρόνια μπροστά. Σήμερα όλα είναι καλώς καμωμένα. Σήμερα κανέναν δεν ενοχλεί που ένα ντέρμπι καθορίστηκε από τραγικές αποφάσεις και έναν διαιτητή που ήθελε να μην νικήσει ο Ολυμπιακός. Σήμερα κανείς δεν μιλάει για παράγκες, για παραπήγματα και για ελενίτ. Σήμερα νίκησε το ποδόσφαιρο. Διότι, πάντα, αυτό το ποδόσφαιρο ονειρεύονται, εκείνοι που θέλουν να καταβάλλουν τον Ολυμπιακό. Αυτό το ντέρμπι ήταν επιβεβαίωση. Σημασία έχει να μην παίρνει ο Ολυμπιακός αυτό που δικαιούται. Οτιδήποτε άλλο, είναι «παράγκα» και «καλωσήρθατε στο 1997». Η δουλειά να γίνεται. Η υποκρισία περισσεύει. Και το ψέμα, επίσης.
Ο Ολυμπιακός άξιζε να νικήσει στο Καραϊσκάκη. Επιβεβαίωσε γιατί είναι πρώτος και θα παραμείνει. Μια ομάδα που με 10 ποδοσφαιριστές για 50+ λεπτά, δημιούργησε τις πιο καθαρές ευκαιρίες. Ηταν καλύτερη και στο πρώτο και στο δεύτερο ημίχρονο. Δεν άφησε τον Παναθηναϊκό να πάρει ανάσα. Και εάν δεν υπήρχε το απρόσεκτο πέναλτι του Κάρμο, πιθανόν να έπαιρνε και αυτό που άξιζε. Αυτό που δικαιούνταν. Αλλά είπαμε. Το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα δίκαιο παιχνίδι. Σε όλα τα επίπεδα.
Αντί επιλόγου. Ο Φώτης Ιωαννίδης είναι ένας σπουδαίος επιθετικός. Πιθανόν ο καλύτερος Ελληνας στη θέση του. Ένα πραγματικό τανκ. Σημείο αναφοράς για την ομάδα του. Αλλά σε επίπεδο εντός γηπέδου συμπεριφοράς, μάλλον έχει χάσει τον δρόμο του. Για να το θέσουμε κομψά. Οι βουτιές και τα θεατριλίκια (πρέπει να) έχουν και ένα όριο. Όπως και η συμπεριφορά απέναντι σε συμπαίκτες του, στην Εθνική Ομάδα. Αυτό να το θυμόμαστε κάθε φορά που κάποιος διεθνής παρεκτρέπεται. Όχι μόνο όταν βολεύει ή συμφέρει τους αντιπάλους του Ολυμπιακού.
Πηγή: in.gr
