Ο Παντελής Ζερβός χάρισε γέλιο στην οθόνη, ποτέ όμως δεν κατάφερε να ξεπεράσει την τραγωδία της οικογένειας του που σημαδεύτηκε για πάντα από τον καταστροφικό σεισμό στη Σαντορίνη.
Ήταν ξημερώματα 9ης Ιουλίου 1956 όταν ο ισχυρός σεισμός μεγέθους 7,5 Ρίχτερ συγκλόνισε τις Κυκλάδες, ισοπέδωσε τη Σαντορίνη και άλλαξε για πάντα τη ζωή του Παντελή Ζερβού.
Ο μεγαλύτερος σεισμός στην Ελλάδα του 20ου αιώνα σκότωσε 53 άτομα, σήκωσε τσουνάμι 25 μέτρων και ισοπέδωσε το νησί το τραγικό εκείνο ξημέρωμα, της 9ης Ιουλίου 1956, στις 5:11.
Ανάμεσα στα θύματα ήταν η δωδεκάχρονη κόρη του, η Ευδοξία.
Η γυναίκα του Παντελή Ζερβού, Μαρία, ήταν από το νησί και τα καλοκαίρια, όταν ο Ζερβός δούλευε στο θέατρο, πήγαινε με τα τρία κορίτσια της στη Σαντορίνη για διακοπές.
Αν και η σύζυγος και οι δύο κόρες του πρόλαβαν να βγουν έξω από τα συντρίμμια του σπιτιού, η 12χρονη Ευδοξία εγκλωβίστηκε και έχασε τη ζωή της.
Σε ρεπορτάζ από το ιστορικό αρχείο του MΕGA, αυτόπτες μάρτυρες περιγράφουν δραματικές στιγμές από την καταστροφή που πέρασε στα χρονικά ως ο μεγαλύτερος σεισμός στην Ευρώπη τον 20ο αιώνα.
Το ρεπορτάζ αφηγείται την τραγική ιστορία που συνόδεψε τον Παντελή Ζερβό στη ζωή του, πίσω και πέρα από τα χαμόγελα που δεν επούλωσαν ποτέ το τραύμα του, και διαψεύδει τη φήμη ότι η 12χρονη θάφτηκε ζωντανή.
Όταν ο Παντελής Ζερβός έμαθε την απώλεια στην Επίδαυρο
«Τα τραγικά νέα βρήκαν τον Παντελή Ζερβό στην Επίδαυρο. Βρίσκεται στα παρασκήνια, αποφορτίζεται λίγο πριν ανέβει στη σκηνή και τότε πλησιάζει ο ανιψιός του και τον πληροφορεί πως έχασαν την Ευδοξούλα.
Ο Παντελής Ζερβος κυριολεκτικά καταρρέει στα παρασκήνια. Είναι όμως ηθοποιός, ένας υπηρέτης και εργάτης της τέχνης. Μαζεύει την δύναμή του, σφίγγει τα δόντια, τα χέρια γροθιά, μπαίνει με ορμή στην σκηνή και βγαίνει. Ο κόσμος δεν ξέρει.
Ο ηθοποιός πράγματι είναι φως. Είναι συγκλονιστικός, αποθεώνεται, γυρνάει στο καμαρίνι και καταρρέει.
Σε αυτή την τραγωδία μία σειρά παραφιλολογίες αναπτύσσονται για το κοριτσάκι του Ζερβού που τόσο πρόωρα και άδικα χάθηκε, ανάμεσα τους και πως την θάψαν ζωντανή μέσα στον πανικό.
Η οικογένεια του Ζερβού που απέκτησε συνολικά 3 κόρες στοιχειώνεται από αυτή την φήμη.
Η κόρη του Ζερβού θα εξηγήσει σε συνέντευξη της πως αυτό που ακούγεται είναι λάθος, παρότι αποδιδόταν ακόμα και στον πατέρα της δηλώσεις πως τότε όποιον δεν σάλευέ τον έθαβαν, αφήνοντας ανοιχτό να έχει συμβεί το ίδιο και με την κόρη του.
Ακόμα και σήμερα όμως ένα σεντόνι φημών απλώνεται γύρω από την υπόθεση για το δράμα που βίωσε στον σεισμό της Σαντορίνης, ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης που χάρισε απλόχερα το γέλιο ενώ μέσα του θρηνούσε πάντα την 12χρονη Ευδοξία».
Ο σεισμός σόκαρε την Ελλάδα. Γράφει «ΤΟ ΒΗΜΑ» της 10ης Ιουλίου 1956:
«Σκηναί φρίκης και πανικού διεδρατίσθησαν εις την τραγικήν Σαντορίνην ελάχιστα λετπά μετά την πρώτην σεισμικήν δόνησιν η οποία εσημειώθη εις τας 5.12’ πρωινήν.
»Ο σεισμός κατά τον χαρακτηρισμόν των ειδικών, ήτο τεκτονικός βαθύς. Αεροπλάνα της πολεμικής αεροπορίας τα οποία υπερίπτανται συνεχώς της νήσου ανέφεραν ότι παρετήρησαν τεραστίας κατακρημνίσεις και ίχνη φοβερών ζημιών εις την πρωτεύουσαν και τα χωρία της νήσου, ενώ η θάλασσα πέριξ αυτής εξακολουθεί να είναι εξαιρετικώς τετραγμένη από τα παλιρροιακά κύματα και ο κονιορτός κάλυπτε την ατμόσφαιραν και δυσχαίρενε την ορατότητα.
»Αι σεισμικαί δονήσεις κατέλαβον εξ’ απίνης τους κοιμώνμενους κατοίκους οι οποίοι αλλόφρονες εξήλθον των οικιών των και διέτρεχον τας στενάς οδούς της κωμοπόλεως προσπαθούντες να φθάσουν εις την παραλίαν εν μέσω του εκκωφαντικού θορύβου των καταρρεόντων οικιών, της υποκόφου βοής και του καπνού τον οποίον ανέδιδε το ηφαίστειον ενώ σύννεφα κονιορτού εκάλυπτον τα πάντα.
»Έξη έως οκτώ δευτερόλεπτα, συμφώνως προς τα πρώτα επίσημα τηλεγραφήματα, διήρκεσεν η σεισμική δόνησις. Και μέσα εις το ελάχιστον αυτό χρονικό διάστημα – φοβερά μεγάλον όμως δι’ όσους έχουν πείραν των σεισμών – το πολυπαθές νησί υπέστη μεγάλες καταστροφάς.
»Ολίγον αργότερον αι δονήσεις είχον αραιώσει και εσυνεχίσθησαν με αισθητά μειωμένην έντασιν μέχρι της μεσημβρίας σχεδόν. Οι κάτοικοι όμως εκ του φόβου επαναλήψεως αυτών παραμένουν εις το ύπαιθρον και ουδείς επιστρέφει εις την οικίαν.
Το φύλλο της επόμενης μέρας, της 11ης Ιουλίου 1956, καταγράφει μαρτυρίες από τις τραγικές στιγμές του σεισμού.
«Φιλόπονοι και εργατικοί οι Σαντορινιοί, είχον ξυπνήσει απ’ τις 3 ½ το πρωί και έφυγαν για την συγκομιδή της ντομάτας στα χωράφια. Στα σπίτια – παγίδες, έμειναν οι γυναίκες και τα παιδιά.
»Αυτά διάλεξε για θύματα ο Εγκέλαδος. Αν βιαζόταν να συγκλονίση τη γη λίγο νωρίτερα, θα θρηνούσαμε πολύ περισσότερα θύματα.
«Φεύγοντας για το χωράφι, μας λέει ένας, είδα τον σκύλο του σπιτιού μας να με τριγυρίζη. Σαν κάτι να ήθελε να μου πη. Στην ησυχία του γλυκοχαράματος, άκουγα άλλα σκυλιά να ουρλιάζουν. Ήταν προειδοποίησις; Μα δεν έδωσα σημασία. Κι όταν έγινε το κακό, τα ίδια τα σκυλιά μας ωδήγησαν να σώσουμε πολλούς καταπλακωμένους από τα ερείπια».
»Αλλού, όπου ο θάνατος άπλωσε τα δίχτυα του, βρέθηκαν γυναίκες που πάλαιψαν απεγνωσμένα μαζί του.
»Μια απ’ αυτές, κατάφερε να αρπάξη στα χέρια της τρία μωρά και προφυλάσσοντάς τα με το σώμα της, βγήκε στο δρόμο, ξεφεύγοντας από τις πέτρες που εκρημνίζοντο σωρηδόν.
»Δίπλα της άλλοι, ατυχέστεροι, διστακτικώτεροι, όπως ο καφετζής Γ. Α. Σιγάλας, που σφηνώθηκε στην πόρτα του και πέθανε από ασφυξία.
»Σε μια άλλη περίπτωσι, η γιαγιά δυό μικρών αγοριών, πρόλαβε και τα πήρε στην αγκαλιά της και άλλοτε κλονιζομένη κι άλλοτε έρπουσα βγήκε έξω από το σπίτι με μικροτραυματισμούς.
»Έτσι έσωσε του παιδιού της παιδιά, μα η δυστυχής κόρη της και μητέρα των δύο αγοριών βρήκε φριχτό θάνατο…»
Πηγή: in.gr
