Το «Μηλόξιδο» (Apple Cider Vinegar) είναι μια αυστραλιανή δραματική μίνι σειρά που κάνει πρεμιέρα στο Netflix την Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2025. Εμπνέεται από την αληθινή ιστορία της Belle Gibson, μιας Αυστραλής influencer ευεξίας που ισχυρίστηκε ψευδώς ότι είχε θεραπεύσει τον καρκίνο του εγκεφάλου της μέσω φυσικών μεθόδων. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι δεν είχε ποτέ καρκίνο και ότι οι ισχυρισμοί της ήταν κατασκευασμένοι.
Η σειρά παρουσιάζει την άνοδο και την πτώση της αυτοκρατορίας ευεξίας που δημιούργησε η Gibson, εστιάζοντας στην κουλτούρα που την ανέδειξε και στα άτομα που αποκάλυψαν την απάτη της. Αν και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, ορισμένοι χαρακτήρες και περιστατικά έχουν δημιουργηθεί ή δραματοποιηθεί για τις ανάγκες της αφήγησης. Για αυτό, αλλά και όχι αποκλειστικά για αυτό, σε κάθε επεισόδιο υπάρχει μια ξεκάθαρη αναφορά στο ότι η σειρά βασίζεται, ενίοτε εμπνέεται, από ένα ψέμα, και κατ’ επέκταση αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας.
Η υπόθεση ακολουθεί δύο νέες γυναίκες που, κατά την πρώιμη περίοδο του Instagram, επιδιώκουν να θεραπεύσουν τις απειλητικές για τη ζωή τους ασθένειες μέσω της ευεξίας, ενώ ταυτόχρονα επηρεάζουν τις διαδικτυακές τους κοινότητες. Η μια με τοξική θετικότητα επιβάλει την εικόνα της εναλλακτικής θεραπείας. Η άλλη, αντιγράφοντας την πρώτη, δοκιμάζει την ανοχή του κοινού στην ψευδή είδηση καρπώνοντας την ενσυναίσθηση που εκείνη στερείται μέσα από την καλοσύνη των ξένων.
Η ιστορία τους αναδεικνύει τις προκλήσεις και τις συνέπειες της διάδοσης αναληθών πληροφοριών στον χώρο της ευεξίας και των κοινωνικών μέσων.
Η σειρά είναι εμπνευσμένη από το βιβλίο «The Woman Who Fooled the World» των δημοσιογράφων Beau Donelly και Nick Toscano, το οποίο ερευνά την πραγματική ιστορία της Belle Gibson, όμως δεν αποτελεί ξεκάθαρη και κατά γράμμα μεταφορά του. Το «Apple Cider Vinegar», μέσα στα λίγα αλλά τόσο ενδιαφέροντα επεισόδιά του, συνδυάζει πραγματικά γεγονότα με μυθοπλασία και μέσα από την κριτική ματιά στην κουλτούρα των influencers ευεξίας και τις επιπτώσεις της διάδοσης ψευδών πληροφοριών, υπογραμμίζει πως η άκριτη ανθρώπινη αποδοχή από το διαδίκτυο, το love bombing και τέλος η δύναμη της κουλτούρας της ακύρωσης, κρύβουν κινδύνους.
Συνέντευξη με τις πρωταγωνίστριες και τη σεναριογράφο της σειράς «Μηλόξιδο»
Μιλήσαμε με τις πρωταγωνίστριες της σειράς Μηλόξιδο, Aisha Dee, Kaitlyn Dever, Alycia Debnam-Carey και τη σεναριογράφο Samantha Strauss [που τη γνωρίζουμε και από τη σειρά Nine Perfect Strangers («Εννέα άγνωστοι»), την οποία είδαμε πρόσφατα στην ΕΡΤ και το Ertflix].
ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς μάθατε για πρώτη φορά για τη Μπελ Γκίμπσον και ποιο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι για εσάς στην προσαρμογή μιας τόσο επώδυνης ιστορίας γύρω από αυτήν;
ΣΑΜΑΝΘΑ: Έμαθα για τη Μπελ αφού άκουσα τη συνέντευξή της στο «60 Minutes» [σ.σ. ενημερωτική εκπομπή επικαιρότητας], η οποία χαράχτηκε στη συνείδηση του έθνους μας. Ήταν μια σκληρή συνέντευξη, αλλά μετά διάβασα το βιβλίο των Μπο Ντόνελι και Νικ Τοσκάνo, οι οποίοι ήταν οι δημοσιογράφοι που αποκάλυψαν την ιστορία της Μπελ. Αυτό που περιέγραφαν ήταν η συναρπαστική ιστορία μιας απατεώνισσας, την οποία υποδύεται η Κέιτλιν, που επινόησε πως πάσχει από καρκίνο στον εγκέφαλο και πάνω στο ψέμα της, έχτισε μια «αυτοκρατορία ευεξίας».
Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα στην ιστορία ήταν πως αγκάλιαζε πολλά θέματα του κόσμου της ευεξίας και των ανθρώπων που επηρεάστηκαν από την απάτη της Μπελ. Έτσι, αισθάνθηκα ότι ήταν μια ευκαιρία να πούμε μια ιστορία που δεν αφορούσε μόνο την άνοδο και την πτώση μιας απατεώνισσας.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Η επόμενη είναι για τις τρεις σας, Κέιτλιν, Αλίσια και Αΐσα. Όταν λάβατε για πρώτη φορά το σενάριο, τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στην ιστορία και στους χαρακτήρες σας; Γνωρίζατε την ιστορία της Μπελ Γκίμπσον πριν δεχτείτε τον ρόλο; Θα ξεκινήσω από σένα, Κέιτλιν.
ΚΕΪΤΛΙΝ: Δεν γνώριζα καθόλου τη Μπελ Γκίμπσον, τι έκανε και την επιρροή που είχε στον κόσμο.
Νομίζω ότι αυτό που με συνεπήρε περισσότερο ήταν το πόσο συναρπαστική ήταν η ιστορία που έγραψε η Σαμ, οι πολλές ανατροπές της και το πόσο σοκαριστική αλλά και συγκινητική ήταν. Σκάβαμε βαθιά στην ανθρώπινη συμπεριφορά στη σειρά. Και πραγματικά εκτίμησα την οπτική της πάνω στο τι σημαίνει ευεξία για τον κόσμο και την ελπίδα που φέρνει. Όταν το πρωτοδιάβασα, ενθουσιάστηκα και κόλλησα αμέσως.
ΑΛΙΣΙΑ: …Όπως και η Σαμ, θυμάμαι τη συνέντευξη στο «60 Minutes», η οποία πραγματικά μας χαράχτηκε στο μυαλό. Ήταν μια τεράστια στιγμή της ποπ κουλτούρας για εμάς στην Αυστραλία. Αλλά τότε ήμουν αρκετά νέα, οπότε έχει ενδιαφέρον να την ερευνώ δέκα χρόνια αργότερα, με την ωριμότητα ενός ενήλικα.
Αυτό που με τράβηξε στην ιστορία είναι, ειλικρινά, ότι η Σαμ είναι μια εξαιρετικά ταλαντούχα συγγραφέας και καταφέρνει να υφαίνει σύνθετους, πολυδιάστατους και δύσκολους χαρακτήρες με τρόπο τόσο ενδιαφέροντα και συγκινητικό.
Ο χαρακτήρας της Μίλα ήταν επίσης ιδιαίτερα μοναδικός. Ήταν από τις πρώτες influencers ευεξίας και αυτή η ιστορία ήταν κάτι με το οποίο μεγάλωσα ως έφηβη, βλέποντας την άνοδο του wellness και της υγείας στα social media. Το να δω αυτούς τους δύο χαρακτήρες, τη Μπελ και τη Μίλα, να συγκρούονται, διεκδικώντας την αναγνώριση με τόσο παρανοϊκούς και ακραίους τρόπους ήταν συναρπαστικό. Είχε πάρα πολλά στοιχεία που με μάγεψαν.
ΑΪΣΑ: Γνώριζα ελάχιστα για την υπόθεση, αλλά όταν ξέσπασε το σκάνδαλο, ζούσαμε στο εξωτερικό, οπότε δεν γνώριζα σε βάθος τί είχε συμβεί. Παρ’ όλα αυτά, θυμάμαι τη συνέντευξη στο «60 Minutes». Μου είχε μείνει το ροζ ζιβάγκο της έντονα στο μυαλό.
ΑΛΙΣΙΑ: Και το lip gloss.
ΑΪΣΑ: Ω ναι, το lip gloss! Διάβασα το σενάριο και ένιωσα ότι δεν είχα ξαναδιαβάσει κάτι παρόμοιο. Με εντυπωσίασε η αφηγηματική του δομή, που πήγαινε μπρος-πίσω στον χρόνο και ακολουθούσε πολλούς χαρακτήρες, οι οποίοι ήταν όλοι ηθικά αμφιλεγόμενοι, αλλά παρ’ όλα αυτά κατάφερα να ταυτιστώ μαζί τους και να δω την ανθρωπιά τους.
Θυμάμαι πως ήμουν στον ήλιο, στην έρημο Joshua Tree και έκανε τρομερή ζέστη. Παρόλο που το λάπτοπ μου έκαιγε, δεν μπορούσα να σταματήσω να διαβάζω το σενάριο. Ήξερα εκείνη τη στιγμή πως θα δεχόμουν ακόμα και να παίξω… ένα δέντρο, μόνο και μόνο για να συμμετέχω σε αυτή τη σειρά.
ΑΛΙΣΙΑ: Είναι επίσης πολύ ωραίο να βλέπουμε τέσσερις γυναικείους χαρακτήρες στον πυρήνα αυτής της ιστορίας. Δεν το βλέπουμε και τόσο συχνά.
ΕΡΩΤΗΣΗ: [Ερώτηση του ertnews]. Από την οπτική ενός εξωτερικού παρατηρητή, κρίνεις αμέσως τη Μπελ και τη συμπεριφορά της. Πώς βρήκες τη σύνδεση με τον χαρακτήρα της και υπάρχει κάτι που μπορείς να δεις με ενσυναίσθηση αφού την υποδύθηκες, κάτι που σε βοήθησε να την αναπτύξεις ως χαρακτήρα;
ΚΕΪΤΛΙΝ: Κατά τη διαδικασία ανάπτυξης του χαρακτήρα, ιδιαίτερα στους πρώτους μήνες της προετοιμασίας, μπορείς εύκολα να χαθείς στον κόσμο της Μπελ Γκίμπσον στο διαδίκτυο. Και φυσικά, προσπαθούσα να ισορροπήσω ανάμεσα στην πραγματική Μπελ Γκίμπσον και στη δική μας εκδοχή της, όπως την έπλασε η Σαμ σε αυτήν την ιστορία.
Νομίζω ότι ο τρόπος με τον οποίο έχει δομηθεί η σειρά είναι πραγματικά ιδιαίτερος και κρατάει λεπτές ισορροπίες. Καθημερινά σκεφτόμουν, πώς θα μπορούσα να την προσεγγίσω με ενσυναίσθηση; Αυτό που η Σαμ κάνει τόσο όμορφα είναι ότι βυθίζεται στο «γιατί αυτή η γυναίκα είπε τόσα ψέματα». Για μένα, το πιο χρήσιμο στοιχείο στην ερμηνεία της ήταν η επιστροφή στην παιδική της ηλικία και στο τι επιθυμούσε πραγματικά στη ζωή της.
Και αυτό ήταν η αίσθηση κοινότητας και η αγάπη. Νομίζω ότι αυτό βρισκόταν στον πυρήνα της απελπισμένης της ανάγκης, και την έκανε διατεθειμένη να μην έχει ηθικούς φραγμούς για αυτά που θέλει να αποκτήσει.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Αρχικά υποστηρίζουμε τη Μίλα, όμως στη συνέχεια δυσκολευόμαστε να ταυτιστούμε μαζί της, καθώς κάνει θυσίες για χάρη των προσωπικών της πεποιθήσεων σχετικά με την υγειονομική περίθαλψη. Εσύ, ως ηθοποιός, δυσκολεύτηκες να συμβιβαστείς με την εξέλιξη του χαρακτήρα της όσο την υποδυόσουν;
ΑΛΙΣΙΑ: Δεν ξέρω αν το «δυσκολεύτηκα» είναι η σωστή λέξη. Νομίζω ότι, όπως είπε και η Κέιτλιν, όταν υποδύεσαι έναν χαρακτήρα, ψάχνεις να βρεις την καρδιά και την ψυχή του. Και αυτό που βρίσκω συναρπαστικό στη Μίλα είναι πως πραγματικά πιστεύει ότι κάνει το σωστό.
Ως άνθρωπος, φυσικά, μπορώ να δω πόσο λανθασμένη είναι η σκέψη της και πόσο καταστροφικές είναι οι συνέπειες των πράξεών της. Όμως, ως χαρακτήρας, εκείνη το πιστεύει ολοκληρωτικά.
Όταν πρωτομίλησα με τη Σαμ για τον ρόλο, συμφωνήσαμε ότι δεν θέλαμε η Μίλα να φαίνεται σαν θύμα. Αυτό ήταν κάτι που βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον, καθώς είναι τόσο φιλόδοξη και αποφασισμένη, ακόμη κι αν αυτό που κάνει έχει τεράστιες συνέπειες. Όμως, μέχρι το τέλος, εκείνη πιστεύει σε αυτό που κάνει.
Το να ισορροπείς σε αυτή την ηθικά γκρίζα περιοχή είναι πάντα μια πρόκληση, αλλά, από τη δική της σκοπιά, όλα προέρχονται από τη δική της αλήθεια – και η αλήθεια της είναι πως πραγματικά το πιστεύει.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Η επόμενη ερώτηση είναι για εσένα, Αΐσα, από τον Αλέξανδρο Λιζάρδο που καλύπτει τη συνέντευξη για την Ελλάδα. Παρόλο που η Σανέλ πέφτει θύμα της απάτης της Μπελ, βρίσκει τη δικαίωση και ξαναπαίρνει τον έλεγχο της ζωής της με πολλούς τρόπους. Τι έμαθες από τον χαρακτήρα σου και τι μήνυμα θα ήθελες να μοιραστείς με όσους έχουν περάσει παρόμοιες εμπειρίες;
ΑΪΣΑ: Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω διαβάσει πολλούς γυναικείους χαρακτήρες που να νιώθουν τόσο άνετα με τον θυμό και την οργή τους όσο η Σανέλ. Εξοργιζόταν εύκολα και, αντί να το καταπιέζει, δρούσε.
Μου έδινε την αίσθηση μιας γυναίκας που εκφράζει αυτά τα συναισθήματα με υγιή τρόπο. Δεν τα κρατάει μέσα της. Κι εγώ προσωπικά, όπως πολλοί άλλοι, τείνω να καταπιέζω αυτά τα συναισθήματα, επειδή μας μαθαίνουν ότι «δεν είναι κομψό» να θυμώνεις πολύ.
Αλλά η Σανέλ με έκανε να νιώσω πιο θαρραλέα στο να εκφράζω τα συναισθήματά μου, ακόμα και όταν αυτό είναι άβολο.
ΚΕΪΤΛΙΝ: Διάβασα πρόσφατα πως οι άνθρωποι που θυμώνουν ζουν περισσότερο.
ΑΪΣΑ: Ισχύει!
ΚΕΪΤΛΙΝ: Ο υγιής θυμός είναι ένας εξαιρετικός τρόπος απελευθέρωσης. Σε μικρές, ελεγχόμενες δόσεις.
ΑΪΣΑ: Και οι άνθρωποι που καταπιέζουν τον θυμό τους καταλήγουν να είναι αγχωμένοι. Πλέον […] φωνάζω περισσότερο στα μαθήματα γυμναστικής μου [για να εκτονώνομαι].
ΕΡΩΤΗΣΗ: Αυτή η ιστορία παρουσιάζει τόσο τους απατεώνες όσο και τους «αληθινούς πιστούς», μέσα από τον φανταστικό χαρακτήρα της Μίλα Μπλέικ. Βασίζεται η Μίλα σε πολλαπλά πραγματικά πρόσωπα στην κοινότητα της ψευδοεπιστήμης; Και γιατί ήταν σημαντικό να παρουσιαστούν και οι δύο πλευρές -τόσο εκείνων που έλκονται από αυτές τις κοινότητες λόγω ελπίδας, όσο και των απατεώνων; Μήπως πρόκειται για μια προειδοποιητική ιστορία;
ΣΑΜΑΝΘΑ: Ήταν πολύ ενδιαφέρον για μένα να αφηγηθώ την ιστορία της Μπελ, που έλεγε ψέματα στον κόσμο, και να την αντιπαραβάλω με τη Μίλα, που ουσιαστικά έλεγε ψέματα στον εαυτό της.
Αυτό που με τράβηξε περισσότερο στη Μίλα -την οποία η Αλίσια ερμηνεύει εξαιρετικά- ήταν το πόσο δύσκολο είναι να είσαι νέα γυναίκα και το πόση πίεση βάζουμε στους εαυτούς μας να είμαστε τέλειες, καλές, όμορφες. Ένας γιατρός [σ.σ. όπως συμβαίνει στη σειρά] μπορεί να πει: «Δεν θέλει να κόψει το χέρι της [μια καρκινοπαθής, ακόμα και αν αυτό διασφαλίζει την επιβίωσή της]; Αυτό είναι ματαιοδοξία». Αλλά αυτός ο γιατρός δεν έχει υπάρξει ποτέ νέα γυναίκα, που να έχει νιώσει αυτήν την εξωφρενική πίεση.
Ήταν πολύ ενδιαφέρον να βλέπω την εξέλιξη της Μίλα από «καλό κορίτσι» σε influencer ευεξίας, βρίσκοντας τη δύναμή της, που είναι τόσο λαμπερή, αλλά ταυτόχρονα τόσο τοξικά θετική.
Και στο τέλος (χωρίς να κάνω σπόιλερ), βρίσκει επιτέλους τη δική της αλήθεια. Δυστυχώς, όμως, για εκείνη, είναι πολύ αργά.
Ίσως, όμως, στο τέλος, συνειδητοποιεί τι έχει κάνει, ποιον έχει πληγώσει, και βρίσκει λίγη γαλήνη στο να κλείσει τον υπολογιστή και να αφήσει κάτω το τηλέφωνό της. Είναι μια εύθραυστη γαλήνη, αλλά αυτό ήθελα να εξερευνήσω με τη Μίλα.
Και ήμουν απίστευτα τυχερή που η Αλίσια μπορούσε να φτάσει σε τόσο έντονες, ακόμα και αντιπαθητικές, πτυχές του χαρακτήρα. Είναι ο χαρακτήρας που σου ραγίζει την καρδιά. Και ήταν τέλεια.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Αυτό είναι πραγματικά ενδιαφέρον. Σκεφτήκατε καθόλου το πώς οι χαρακτήρες σας αντανακλούν τη σύγχρονη κοινωνία και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την αλήθεια και το ψέμα σήμερα;
ΣΑΜΑΝΘΑ: Απολύτως. Νομίζω ότι ζούμε σε μια εποχή όπου η αλήθεια είναι πιο ρευστή από ποτέ. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα fake news, η ανάγκη για επιβεβαίωση μέσα από διαδικτυακές κοινότητες—όλα αυτά δημιουργούν ένα περιβάλλον όπου το ψέμα μπορεί εύκολα να καμουφλαριστεί ως αλήθεια.
Η ιστορία της Μπελ Γκίμπσον, και κατ’ επέκταση της Μίλα Μπλέικ, αγγίζει ακριβώς αυτό το σημείο: Τι συμβαίνει όταν κάποιος λέει ένα ψέμα τόσο πειστικά, που όχι μόνο πείθει τους άλλους, αλλά τελικά πείθει και τον εαυτό του;
ΑΛΙΣΙΑ: Και κάτι ακόμα που βρήκα συναρπαστικό είναι το πώς οι άνθρωποι κρατούν τις πεποιθήσεις τους ακόμα κι όταν όλα δείχνουν ότι κάνουν λάθος. Η Μίλα είναι ένα τέλειο παράδειγμα αυτού – δεν είναι απατεώνισσα όπως η Μπελ, αλλά είναι τόσο αφοσιωμένη στην ψευδοεπιστήμη που αγνοεί τις καταστροφικές συνέπειες.
ΚΕΪΤΛΙΝ: Ναι, και νομίζω ότι είναι σημαντικό να δούμε ότι δεν είναι μονοδιάστατοι· δεν είναι απλά «καλοί» ή «κακοί» χαρακτήρες. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις συμπόνια ακόμα και για τη Μπελ, κι αυτό είναι που κάνει την ιστορία τόσο δυνατή.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στην προσέγγιση αυτών των χαρακτήρων και τι σας έμεινε από αυτή την εμπειρία;
ΑΪΣΑ: Για μένα, το πιο δύσκολο ήταν να αποδώσω τη δύναμη της Σανέλ χωρίς να την κάνω να φαίνεται υπερβολικά σκληρή. Ήθελα να είναι αυθεντική—κάποια που υπερασπίζεται τον εαυτό της, αλλά εξακολουθεί να έχει πληγές.
ΑΛΙΣΙΑ: Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα ήταν να μην κρίνω τη Μίλα. Ως ηθοποιός, πρέπει να κατανοήσεις τον χαρακτήρα σου, ακόμα κι αν δεν συμφωνείς μαζί του. Έπρεπε να μπω στο μυαλό της και να δω τον κόσμο μέσα από τα δικά της μάτια.
ΚΕΪΤΛΙΝ: Συμφωνώ. Η Μπελ είναι ένας πολύ σύνθετος χαρακτήρας. Δεν μπορείς απλά να την παίξεις ως «κακιά». Έχει μια ακατανίκητη ανάγκη για αγάπη και αποδοχή, και αυτό είναι που την οδηγεί να πει τόσα ψέματα.
ΣΑΜΑΝΘΑ: Και νομίζω ότι αυτό είναι που κάνει την ιστορία τόσο ενδιαφέρουσα—δεν είναι απλά μια ιστορία για μια απατεώνισσα, αλλά για την ανθρώπινη ανάγκη να ανήκουμε κάπου, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι εξαπατούμε τον εαυτό μας και τους άλλους.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Αλίσια, σε έναν κόσμο όπου οι influencers μπορούν να διαμορφώσουν απόψεις και συμπεριφορές, το ταξίδι της Μίλα αναδεικνύει τον κίνδυνο της ανεξέλεγκτης επιρροής. Ο ρόλος αυτός σε έκανε να σκεφτείς τους πιθανούς κινδύνους του να ακολουθεί κανείς τυφλά τους influencers;
ΑΛΙΣΙΑ: Ω, ναι. Απολύτως. Ήταν πραγματικά συναρπαστικό να το εξερευνήσω, γιατί ως νεαρές γυναίκες έχουμε μεγαλώσει μέσα σε αυτό.
Νομίζω πως τα social media εμφανίστηκαν… δεν ξέρω, θυμάμαι την πρώτη μου ανάρτηση να είναι όταν ήμουν 17 ή κάπου εκεί. Και είναι ταυτόχρονα καταπληκτικό και τρομακτικό να βλέπεις την εξέλιξή τους μέχρι σήμερα. Πλέον είναι μια ολόκληρη βιομηχανία. Θυμάμαι μια εποχή που όταν κάποιος έλεγε «είμαι influencer» υπήρχε μια αρνητική χροιά σε αυτό. Τώρα, όμως, είναι μια κανονική δουλειά.
Και στις πρώτες μέρες βλέπουμε τη Μίλα να δρα ανεξέλεγκτα, χωρίς κανέναν περιορισμό, και το πόσο εύκολο είναι να εξαπατήσεις ανθρώπους ή να βρεις μια κοινότητα που μοιράζεται λανθασμένες ιδέες και αντιλήψεις. Υπάρχουν τόσα προβλήματα με τα social media που, ακόμα και σήμερα, δεν έχουν απαραίτητα βελτιωθεί. Ίσως υπάρχει λίγη περισσότερη διαφάνεια τώρα, και σίγουρα έχουν υπάρξει και κάποια θετικά, ειδικά όσον αφορά τις υποστηρικτικές κοινότητες.
Υπάρχουν χώροι που παλιότερα δεν ήταν τόσο ανοιχτοί σε όλους. Αλλά, ταυτόχρονα, είναι σαν να έχει επεκταθεί και γίνει ακόμα πιο τοξικός αυτός ο κόσμος με πολλούς τρόπους. […] Η σειρά [σ.σ. Apple Cider Vinegar, που ξεκινάει να προβάλλεται στο Netflix] κάνει εξαιρετική δουλειά στο να δείξει πόσο πολύπλοκο είναι όλο αυτό, πόσο βαθιά ριζωμένο είναι στις ζωές μας, ειδικά στις ταυτότητες των γυναικών.
Το πώς παρουσιαζόμαστε, το πώς μας αντιλαμβάνονται οι άλλοι. Και το πόσο συνυφασμένο είναι με την καθημερινότητά μας. Θα ήταν εύκολο για κάποιον να πει «απλώς θα σταματήσω να το χρησιμοποιώ». Αλλά είναι πιο δύσκολο από όσο ακούγεται. Έχει γίνει κομμάτι του κόσμου μας. Είναι εμμονή, είναι εθιστικό, αλλά είναι και δουλειά.
ΣΑΜΑΝΘΑ: Μέσα στην κουλτούρα του «Girl Boss», κάποιες νεαρές γυναίκες μεταμορφώθηκαν σε απίστευτες επιχειρηματίες μέσα από αυτό.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Κέιτλιν, ως Αμερικανίδα, πόσο συναρπαστικό ήταν για εσένα να μάθεις και να υιοθετήσεις μια νέα προφορά; Πώς προσέγγισες αυτή τη διαδικασία;
ΚΕΪΤΛΙΝ: Ω, Θεέ μου. [αναστενάζει] Έχω τόσα πολλά να πω για αυτό, γιατί είναι πολύ σπάνιο να μας ζητηθεί κάτι τέτοιο. Δεν μας ζητάνε ποτέ να παίξουμε ως Βρετανοί. […] Οπότε ήμουν σε φάση «Περίμενε λίγο… είναι σίγουροι ότι έστειλαν το email στη σωστή διεύθυνση;» Ήμουν ειλικρινά πολύ μπερδεμένη στην αρχή. Αλλά μόλις συνειδητοποίησα ότι ήταν αληθινό και ότι συνέβαινε όντως, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Η δουλειά πάνω στην προφορά είναι ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα ως ηθοποιός.
Και το να μπω βαθιά σε αυτή την προφορά συγκεκριμένα με βοήθησε πραγματικά να ενσωματωθώ στον πυρήνα του χαρακτήρα της Μπελ Γκίμπσον. Ήταν εξαιρετικά χρήσιμο για την ανάπτυξη του χαρακτήρα. Δεν θα μπορούσα να το κάνω χωρίς την καταπληκτική Τζένι Κεντ. Ήταν η coach μου στη διάλεκτο [σ.σ. προφορά]. Την κρατούσα από το χέρι καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων. Είναι η πιο απίστευτη γυναίκα που έχω γνωρίσει, και ειλικρινά δεν θα τα κατάφερνα χωρίς εκείνη.
ΣΑΜΑΝΘΑ: Ήταν εκπληκτικό να τις βλέπεις να δουλεύουν μεταξύ των λήψεων. Ήταν πραγματικά μια μορφή τέχνης. Κάθε φωνήεν, κάθε σύμφωνο, τελειοποιημένο.
ΚΕΪΤΛΙΝ: Δεν ήθελα να το χαλάσω, και ελπίζω να μην το έκανα. Η αλήθεια είναι ότι μου προκαλούσε εκνευρισμό!
ΑΛΙΣΙΑ: Οι άνθρωποι με ρωτάνε συνέχεια για αυτό. «Πώς είναι η προφορά της Αμερικανίδας;» Και εγώ τους λέω, «είναι πραγματικά πολύ καλή».
ΚΕΪΤΛΙΝ: Το ξέρω. Το ξέρω! Ήμουν ενθουσιασμένη. Ήταν το όνειρο κάθε ηθοποιού.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Η σειρά διαδραματίζεται σε μια πολύ συγκεκριμένη χρονική περίοδο, και τα social media λειτουργούν επίσης ως ένας χαρακτήρας μέσα στην ιστορία. Μπορείτε να μας μιλήσετε λίγο για το πώς συνεργαστήκατε με τους επικεφαλής των διαφόρων τμημάτων και τον σκηνοθέτη Τζέφρι Γουόκερ, ώστε η σειρά να αποδίδει αυθεντικά την εποχή της στην οθόνη;
ΣΑΜΑΝΘΑ: Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από το να κοιτάς μια οθόνη κινητού ή υπολογιστή στη μικρή οθόνη.
Ο Τζεφ, εγώ και οι επικεφαλής των τμημάτων θέλαμε πραγματικά να αποδώσουμε αυτό το καθηλωτικό χτύπημα ντοπαμίνης που προκαλεί η εμπειρία των social media. Υπάρχει μια σκηνή στο πρώτο επεισόδιο όπου η Μπελ ανεβάζει μια ανάρτηση και είναι περιτριγυρισμένη από όμορφα emoji. Αυτό ήταν πραγματικά απόλαυση και διασκέδαση. Συζητήσαμε για το social media στοιχείο της σειράς σαν να ήταν το αντίστοιχο του αθλήματος σε μια αθλητική ταινία. Μας παρασύρει.
Είχαμε ένα ολόκληρο τμήμα social media που τραβούσε χιλιάδες φωτογραφίες για να διατηρήσουμε την αυθεντικότητα. Όποτε οι ηθοποιοί δεν γύριζαν σκηνές, έτρεχαν στη μονάδα social media για περισσότερες λήψεις.
Και μετά, στο post-production, μας έδωσε την αίσθηση ότι μπορούσαμε να έχουμε ακόμη περισσότερες σκηνές, περισσότερους διαλόγους με το κοινό.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Κέιτλιν και Αλίσια, οι χαρακτήρες σας ξεκινούν με στιγμές θαυμασμού και σεβασμού η μία για την άλλη, αλλά και με έντονες ανταγωνιστικές συγκρούσεις. Μπορείτε να μας μιλήσετε λίγο για το πώς χτίσατε αυτή τη θυελλώδη σχέση μέσα στη σειρά;
ΚΕΪΤΛΙΝ: Ισχύει αν και δεν βλέπουμε πολλές σκηνές πρόσωπο με πρόσωπο μεταξύ της Μίλα και της Μπελ. Νομίζω πως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η Μπελ περνάει πολύ χρόνο απλώς παρακολουθώντας τη Μίλα από μακριά, αναλύοντας κάθε της κίνηση και μελετώντας την.
Σκεφτόμουν αν η Μπελ ήθελε να γίνει η καλύτερη φίλη της Μίλα, αν ήθελε να περνάει χρόνο μαζί της ή αν, τελικά, ήθελε να γίνει η ίδια η Μίλα. Αυτή η ιδέα ήταν σημαντική για μένα προς εξερεύνηση. Και μετά, στο τέλος, αυτή η εμμονή τη συνθλίβει. Ανακαλύπτουμε ότι όλα όσα έχει η Μίλα είναι όσα η Μπελ ήθελε πάντα. Και αυτό είναι που κάνει τη δυναμική τους τόσο σπαρακτική: αυτή η ασταμάτητη ανάγκη και επιθυμία για αγάπη.
ΑΛΙΣΙΑ: Ναι. Πάντα σκέφτομαι εκείνη τη σκηνή… Ω, Θεέ μου.
ΚΕΪΤΛΙΝ: Όπως στη σκηνή με το κύμα, όταν σου συστήνομαι πρώτη φορά. Τόσο αμήχανο!
ΑΛΙΣΙΑ: Στα βραβεία Marie Claire.
ΚΕΪΤΛΙΝ: Ναι.
ΑΛΙΣΙΑ: Εκεί που επιτέλους αντικρίζονται, και η Μίλα τη μετράει με το βλέμμα της. Εκείνη η σκηνή ήταν τόσο «…παναγία μου». Υπάρχουν τόσα ανείπωτα πράγματα. Αυτή η δυναμική είναι από τα στοιχεία που με τράβηξαν περισσότερο στο πρότζεκτ. Δύο γυναίκες που ανταγωνίζονται στο χώρο της υγείας και της ευεξίας, με φόντο τον καρκίνο – είναι παράλογο, τρελό, αλλά ιδιοφυές. Και, όπως το είπες τόσο όμορφα, για την Μπελ είναι να λέει ψέματα για κάτι που δεν έχει, ενώ για τη Μίλα είναι να λέει ψέματα στον εαυτό της. Και αυτή η πορεία ανακάλυψης του εαυτού τους μέσα από την άλλη είναι τόσο συναρπαστική.
Για τη Μίλα, η διαδρομή αυτή ξεκινάει από την πεποίθηση ότι προκάλεσε η ίδια τον καρκίνο της. Και από εκεί και μετά, προσπαθεί να το διορθώσει, να το ξεπεράσει, να γίνει πιο μεγάλη, καλύτερη, πιο λαμπερή, πιο φιλόδοξη, πιο αποφασιστική. Καταλήγει να μετατρέπεται σε μια ανεξέλεγκτη εμμονή και μια γοητευτική, αλλά τοξική προσκόλληση σε κάποιον που – υποτίθεται – το κάνει καλύτερα από εκείνη. Χωρίς να γνωρίζει ότι η Μπελ δεν έχει καν καρκίνο. Είναι αυτή η πίεση που βάζει στον εαυτό της για να είναι τέλεια. Και η δυναμική τους είναι ένας εξαιρετικός τρόπος να το αποτυπώσουμε. Δεν ξέρω. Νιώθω ότι έχεις έναν τόσο εύστοχο τρόπο να περιγράφεις τη σχέση τους.
ΣΑΜΑΝΘΑ: Αυτό που θα προσθέσω είναι ότι η Μπελ λαχταρά την αγάπη που έχει η Μίλα – την όμορφη οικογένεια της Μίλα, τους γονείς της που θα έκαναν τα πάντα γι’ αυτήν. Και η Μίλα τα έχει όλα αυτά, αλλά ακόμα δεν νιώθει αρκετή. Και νομίζω πως αυτό είναι ένα συναίσθημα που πολλοί από εμάς νιώθουμε ή έχουμε νιώσει κάποια στιγμή.
ΑΛΙΣΙΑ: Λατρεύω τη σκηνή στο τέλος, στο μοτέλ. Πραγματικά απόλαυσα να τη βλέπω. Ήταν μια τέλεια αναπαράσταση της δυναμικής τους – ή τουλάχιστον αυτού που η Μπελ εύχεται να ήταν η δυναμική τους.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Αλίσια, έχεις συμμετάσχει στο παρελθόν σε ταινίες τρόμου, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με τον πραγματικό τρόμο που βίωσαν ορισμένοι από τους ακόλουθους της Μπελ. Πώς αντιμετώπισες τον ρόλο και τα συναισθήματα φόβου, συμπόνιας και οργής που αντιπροσωπεύει η Μίλα στη σειρά;
ΑΛΙΣΙΑ: Νομίζω πως επιστρέφω ξανά και ξανά στην ιδέα του πόση οργή έκρυβε μέσα της η Μίλα. Ήταν κάτι που με εξέπληξε. Υπήρχε αυτή η αίσθηση τοξικής, σχεδόν θηλυκής οργής, και συγχρόνως ένας θυμός προς τον ίδιο της τον εαυτό για αυτό που πιστεύει ότι έχει κάνει στον εαυτό της.
Και είναι πραγματικά σπαρακτικό. Δεν της προκάλεσε η ίδια τον καρκίνο, αλλά είναι απόλυτα πεπεισμένη ότι φταίει εκείνη. Και νομίζω ότι το εύρος των συναισθημάτων της -φόβος, τρόμος, οργή- έχει αποτυπωθεί υπέροχα από τη Σαμ στη δημιουργία αυτού του χαρακτήρα. Και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να εξερευνήσω αυτές τις πτυχές της.
Ήταν πολύ σημαντικό για εμάς να μην παρουσιαστεί η Μίλα ως θύμα. Θα μπορούσε πολύ εύκολα να έχει παρουσιαστεί ως κάποια που λυπάται τον εαυτό της ή ακόμη και ως μια πιο «ευγενής» φιγούρα. Αλλά υπάρχει κάτι πραγματικά ωμό, σκοτεινό και άσχημο σε αυτήν, κάτι που την κάνει πιο αληθινή. Είναι ατελής, και αυτό είναι που την κάνει τόσο συναρπαστική.
Ως ηθοποιός, είναι πολύ πιο ενδιαφέρον να ερμηνεύεις χαρακτήρες με πολυπλοκότητα, βάθος και ηθικές γκρίζες ζώνες. Ξέρω ότι η Μίλα δεν θα είναι απαραίτητα ένας χαρακτήρας που θα συμπαθήσει το κοινό. Και είναι σημαντικό να το δεχτούμε αυτό. Οι θεατές θα νιώσουν θυμό βλέποντας τι έκανε και τις πραγματικές συνέπειες των πράξεών της. Αλλά, στο τέλος της ημέρας, υπάρχει κάτι συγκινητικό στο γεγονός ότι προσπαθεί να ξαναβρεί την αλήθεια μέσα της. Και νομίζω ότι ίσως υπάρχει λίγος χώρος για επιείκεια και συμπόνια, ακόμα και για χαρακτήρες σαν αυτήν. Γιατί, στην πραγματική ζωή, όταν κάποιος περνάει κάτι τόσο τεράστιο, τα πράγματα δεν είναι ποτέ απλά. Είναι χαοτικά. Και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ψάχνουν την ελπίδα με διάφορους τρόπους. Το πραγματικά λυπηρό είναι ότι η Μίλα είχε μια πλατφόρμα και επέλεξε να τη χρησιμοποιήσει με αυτόν τον τρόπο.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Σαμάνθα, επιστρέφω σε εσένα με την επόμενη ερώτηση από τον Αλέξανδρο [Λιζάρδο], που καλύπτει το θέμα για την Ελλάδα. Κάθε επεισόδιο ξεκινά με μια προειδοποίηση που μοιάζει να πηγαίνει πέρα από τις νομικές ανησυχίες περί πνευματικών δικαιωμάτων. Φαίνεται σαν μια σκόπιμη επιλογή στον τρόπο που πλαισιώνεται η ιστορία της Μπελ. Μπορείς να μοιραστείς μαζί μας τη σκέψη πίσω από αυτή τη μοναδική εισαγωγή και τι σημαίνει για εσένα;
ΣΑΜΑΝΘΑ: Όταν αναπτύσσαμε τη σειρά, μιλούσα με μια φίλη μου της οποίας ο σύντροφος είχε διαγνωστεί με καρκίνο στον εγκέφαλο. Ήταν τρομοκρατημένοι με την ιδέα ότι θα κάναμε μια σειρά βασισμένη στην Μπελ— «Πώς τολμάτε να της δίνετε βήμα;». Έτσι, αντί να είναι απλώς ένα νομικό ζήτημα, ένιωσα ότι έπρεπε να το ξεκαθαρίσουμε εξ’ αρχής στο κοινό: Όχι, δεν πληρώνεται [σ.σ. η Μπελ]. Δεν την υποστηρίζουμε. Και από εκεί προέκυψε η σκέψη ότι αυτή η σειρά βασίζεται σε ένα ψέμα, όπως λέμε. Τι είναι όμως αλήθεια και τι είναι ψέμα;
Μου φάνηκε ενδιαφέρον να αφήσουμε αυτή την ερώτηση να επηρεάσει και τη δομή της αφήγησης. Έτσι, σπάμε τον «τέταρτο τοίχο» και μιλάμε απευθείας στο κοινό: «Αυτό το κομμάτι είναι αληθινό, αυτό το κομμάτι δεν είναι.». Και όταν τελειώνουμε με την Μπελ, λέμε: «Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία βασισμένη σε ένα ψέμα, βασισμένη σε μια αλήθεια που δεν ήταν αλήθεια.». Είναι ένας κύκλος. Εξάλλου, ακόμη και εγώ λέω ψέματα φτιάχνοντας αυτή τη σειρά. Δεν έχω συναντήσει ποτέ την αληθινή Μπελ Γκίμπσον. Αυτή είναι μια μυθοπλασία.
Έχω τα γεγονότα που έχουν αναφερθεί και καταγραφεί, αλλά η διαδικασία της συγγραφής είναι δημιουργία – κάτι ενδιάμεσο. Και η δική μας Μπελ είναι σίγουρα διαφορετική από τη πραγματική.
Αυτό είναι κάτι που επίσης βρίσκω ενδιαφέρον, γιατί αυτή δεν είναι μια βιογραφία. Είναι μια εξερεύνηση του ποια θα μπορούσε να είναι μια τέτοια προσωπικότητα – και γιατί έκανε ό,τι έκανε. Δεν την «διαγιγνώσκουμε» με τη βοήθεια ψυχολόγου. Δεν προσπαθούμε να την εξηγήσουμε με έναν απόλυτο τρόπο, γιατί οι άνθρωποι είναι πολύ πιο σύνθετοι από μια απλή διάγνωση.
www.ertnews.gr
Πηγή: ertnews.gr
