Σύμφωνα με την έρευνα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, το 62% των εργαζομένων του κλάδου υγείας εκτελεί μόνο τα απολύτως απαραίτητα καθήκοντα, κάτι που μπορεί να έχει σημαντικές επιπτώσεις στην υγειονομική περίθαλψη και φροντίδα
Όλο και περισσότερο, το εργασιακό περιβάλλον παγκοσμίως αντιμετωπίζει ένα ιδιότυπο φαινόμενο: Η «σιωπηλή παραίτηση» (quiet quitting) έχει αρχίσει να απασχολεί έντονα, ιδιαίτερα σε επαγγέλματα με υψηλές απαιτήσεις και αυξημένο στρες. Οι εργαζόμενοι που «παραιτούνται σιωπηλά» εκτελούν μόνο τα απολύτως απαραίτητα καθήκοντα, αποφεύγοντας κάθε επιπλέον προσπάθεια ή πρωτοβουλίες. Η συμπεριφορά αυτή έχει σημαντικές επιπτώσεις στην αποτελεσματικότητα και την αποδοτικότητα της εργασίας. Όταν, όμως, πρόκειται για εργαζομένους στον κλάδο της υγείας, τότε το πρόβλημα πολλαπλασιάζεται: Τίθενται πλέον ζητήματα όπως η ποιότητα της φροντίδας, η αποτελεσματικότητα της θεραπείας και η εργασιακή ηθική.
Αποκαλυπτικά τα ευρήματα ελληνικής μελέτης
Επιστημονική έρευνα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας παρατήρησε την εξέλιξη του φαινομένου στον κλάδο της Υγείας, εξετάζοντας το νοσηλευτικό προσωπικό ελληνικού επαρχιακού νοσοκομείου. Η έρευνα, που διεξήχθη σε συνεργασία με επιστήμονες του Πάντειου Πανεπιστημίου και του Γενικού Νοσοκομείου Αργολίδας, περιέλαβε 186 επαγγελματίες υγείας, ηλικίας 18-67 ετών. Οι περισσότεροι συμμετέχοντες ήταν γυναίκες (66,7%) και ανήκαν στο νοσηλευτικό προσωπικό.
Για την αξιολόγηση της σιωπηλής παραίτησης χρησιμοποιήθηκε η κλίμακα Quiet Quitting Scale (QQS), η οποία εξετάζει τρεις βασικές διαστάσεις:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
- Απόσπαση (π.χ., «Κάνω όσα περισσότερα διαλείμματα μπορώ»)
- Έλλειψη πρωτοβουλίας (π.χ., «Δεν εκφράζω ιδέες στη δουλειά μου, για να μη μου αναθέσουν περισσότερα καθήκοντα»)
- Έλλειψη κινήτρων (π.χ., «Δεν βρίσκω κανένα ενδιαφέρον στη δουλειά μου»)
Τα ευρήματα εγείρουν προβληματισμό: Το 62% των συμμετεχόντων παρουσιάζει χαρακτηριστικά «σιωπηλής παραίτησης», με τη μεγαλύτερη βαθμολογία να σχετίζεται με την έλλειψη κινήτρων. Μια πιο λεπτομερής ματιά στα αποτελέσματα αποκάλυψε ότι οι γυναίκες παρουσίασαν μεγαλύτερη τάση αποδέσμευσης από τους άνδρες, ενώ οι μόνιμοι υπάλληλοι εμφάνισαν επίσης αυξημένα επίπεδα παραίτησης, κάτι που δείχνει ότι η σταθερότητα της θέσης δεν είναι πάντα αρκετή για να διατηρηθεί η εργασιακή δέσμευση. Η αντίληψη περί άδικης κατανομής ανταμοιβών και η αίσθηση ότι η διοίκηση δεν εκτιμά τη συνεισφορά των εργαζομένων συσχετίστηκαν άμεσα με τα μειωμένα κίνητρα και την έλλειψη πρωτοβουλιών.
Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι σε ένα περιβάλλον όπου η ποιότητα των υπηρεσιών είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη δέσμευση των επαγγελματιών, το φαινόμενο αυτό θα μπορούσε να επιβαρύνει σημαντικά το σύστημα υγείας. Υπογραμμίζουν, επιπλέον, την ανάγκη να διερευνηθούν οι παράγοντες που το προκαλούν, ώστε να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα αντιμετώπισης. Ένα σημαντικό συμπέρασμα είναι ότι η «σιωπηλή παραίτηση» στον χώρο της υγείας δεν φαίνεται να σχετίζεται αποκλειστικά με τον φόρτο εργασίας και το άγχος. Η έλλειψη σαφών ρόλων και οι άδικες ιεραρχικές δομές δημιουργούν προβλήματα επικοινωνίας, ένταση και απογοήτευση, οδηγώντας τους εργαζόμενους σε απεμπλοκή από τα καθήκοντά τους. Επιπλέον, όταν οι εργαζόμενοι δεν αισθάνονται ότι αναγνωρίζεται η συνεισφορά τους ή ότι λαμβάνουν υποστήριξη από τη διοίκηση, μειώνεται η διάθεσή τους για ενεργό συμμετοχή. Η μελέτη, λοιπόν, αναδεικνύει τη σημασία της δίκαιης μεταχείρισης, της αναγνώρισης των προσπαθειών των εργαζομένων και της ενίσχυσης των εργασιακών σχέσεων στον χώρο της υγείας.
Μέτρα όπως η βελτίωση των συστημάτων επιβράβευσης και προαγωγών, η ενίσχυση της επικοινωνίας μεταξύ προσωπικού και διοίκησης και η δημιουργία ενός εργασιακού περιβάλλοντος, που προάγει την επαγγελματική ανάπτυξη και την υποστήριξη των εργαζομένων θα μπορούσαν να βοηθήσουν στον περιορισμό του φαινομένου στον κλάδο της Υγείας. Με τις κατάλληλες παρεμβάσεις, οι νοσοκομειακές μονάδες μπορούν να διατηρήσουν ένα ανθεκτικό και αποδοτικό εργατικό δυναμικό.
Πηγή: ygeiamou.gr
