Παρατηρώντας κανείς τις δηλώσεις του προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, ίσως να θεωρεί ότι υιοθετεί μια γκροτέσκα πολιτική «μια καρφί και μια στο πέταλο» στην εξωτερική πολιτική. Θέλει ειρήνη στην Ουκρανία, αλλά απειλεί με κόλαση τη Λωρίδα της Γάζας.
Υπενθυμίζεται ότι ο Τραμπ, αυτές τις μέρες δεν μιλάει καθόλου σαν περιστέρι όσον αφορά της Λωρίδα της Γάζας, ανακοινώνοντας κατάληψή της από τους Αμερικανούς και την μεταφορά –εθνοκάθαρση- των Παλαιστινίων.
Ωστόσο, την ίδια στιγμή φαίνεται να σοβαρολογεί για την επίτευξη ειρηνευτικής συμφωνίας με τη Ρωσία για την Ουκρανία, ακόμα κι αν δεν μπορεί να το καταφέρει σε μια μέρα. Επιπλέον, όσον αφορά τη Βόρεια Κορέα, δείχνει να θεωρεί μια προσέγγιση με την Πιονγκγιάνγκ ως ημιτελή δουλειά που χρειάζεται ολοκλήρωση, ενώ ακόμα και με το Ιράν δείχνει ανοιχτός σε μια νέα πυρηνική συμφωνία και σε ευρύτερη ύφεση με το Ιράν.
Κάθε μία από αυτές τις προσπάθειες παρουσιάζει μοναδικές πολιτικές προκλήσεις, αλλά σύμφωνα με Αμερικανούς ειδικούς, αντιμετωπίζουν ένα κοινό σύνολο εσωτερικών εμποδίων.
Σύμφωνα με την Τζέννιφερ Κάβανα, διευθύντρια στο Ίδρυμα Προτεραιοτήτων Άμυνας, -αμερικανική δεξαμενή σκέψης εξωτερικής πολιτικής, που υποστηρίζει συνετή εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ- και τον Μπενιαμίν Φρίντμαν, λέκτορα διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Τζορτζ Ουάσιγκτον, ο Τραμπ θα δυσκολευτεί να μετατραπεί σε «ειρηνοποιό».
Κοινή γνώμη
Το πρώτο εμπόδιο σύμφωνα με την ανάλυσή τους στο Responsible Statecraft, είναι η κοινή γνώμη. «Η συμβατική σοφία στην πολιτική των ΗΠΑ είναι ότι η ειρήνη είναι πιο επικίνδυνη για τους πολιτικούς από την έναρξη πολέμων».
Ωστόσο, προσθέτουν ότι «παρόλο που το να είσαι χαζοχαρούμενος είναι σπάνια μεγάλο πλεονέκτημα, οι ειρηνευτικές συμφωνίες μπορούν να αποδώσουν εκλογικά και γενικά το κοινό δεν θα τιμωρήσει την επιδίωξή τους».
Κογκρέσο
Έτσι, το αμέσως επόμενο πιο σημαντικό εμπόδιο στην ειρηνευτική ατζέντα του Τραμπ για τους δύο ειδικούς θα προέλθει πιθανότατα από τα κέντρα εξουσίας, από Κογκρέσο και ειδικούς, αναλυτές δεξαμενών σκέψης μέχρι ξένα λόμπι.
Οι δύο ειδικοί θυμίζουν ότι η αντίθεση αυτών των πόλων εξουσίας στη συμφωνία με το Ιράν είναι αυτή που οδήγησε τον βοηθό του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, Μπεν Ρόουντς, να επινοήσει τη φράση «the Blob», που τώρα αποτελεί σύντομο χέρι για τους προστάτες του status quo της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.
«Ο Τραμπ δεν είναι απρόσβλητος στην κριτική των ελίτ -σίγουρα αντιδρά στον αντιπολιτευτικό Τύπο- αλλά η πολιτική του επιτυχία τον κάνει να έχει πλήρη επίγνωση των περιορισμένων στα κέντρα εξουσίας στην Ουάσιγκτον, στην ικανότητά του να προωθήσει τις προτιμώμενες πολιτικές του». Βέβαια, εξαιρέσεις αδέσμευτης πολιτικής ήταν η συμφωνία που πέτυχε ο Ομπάμα με το Ιράν και η αμερικανική απόσυρση από το Αφγανιστάν από τον Τραμπ.
«Το Κογκρέσο θα έχει ελάχιστη ικανότητα να σταματήσει οποιαδήποτε ειρηνευτική συμφωνία υπογράφει ο Τραμπ, η οποία είναι πιθανό να δομηθεί ως εκτελεστικές συμφωνίες και όχι ως συνθήκες που πρέπει να εγκρίνει η Γερουσία» υπογραμμίζουν οι Κάβανα και Φρίντμαν.
Η αντιπολίτευση στο Κογκρέσο μπορεί να οδηγήσει σε δυσκολίες, για παράδειγμα, εάν οι Δημοκρατικοί αποφασίσουν να αναστείλουν διορισμούς ή τις δαπάνες για να μπλοκάρουν ή να διαμορφώσουν μια συμφωνία με την Ουκρανία. Προς το παρόν, τουλάχιστον όμως, η πλειοψηφία των Ρεπουμπλικανών είναι πιστή στον Τραμπ και δεν είναι διατεθειμένη να ασκήσει τη δύναμή της στην εξωτερική πολιτική.
Παραδοσιακά γεράκια
Η ακόμα μεγαλύτερη σκόπελος για τον «ειρηνοποιό» Τραμπ θα είναι τα γεράκια που είχε δίπλα του Αμερικανός πρόεδρος, ξεκινώντας από τον σύμβουλο εθνικής ασφάλειας Μάικ Βαλτς, τον υπουργό Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο, ακόμη και τον άπειρο υπουργό Άμυνας Πιτ Χέγκσεθ. Α
Οι Κάβανα και Φρίντμαν, όμως σημειώνουν ότι οι σύμβουλοι που επέλεξε ο Τραμπ στη δεύτερη θητεία του Τραμπ φαίνεται να έχουν επιλεγεί επειδή είναι πιθανό να είναι ευέλικτοι σε αντίθεση με τοους Τζον Μπόλτον, Ρεξ Τίλερσον και Τζιμ Μάτις, που όλοι απέτρεψαν τον Τραμπ με διάφορους τρόπους.
Το μεγαλύτερο απ’ όλα τα εμπόδια
Στην ανάλυσή τους οι δύο εμπειρογνώμονες υπογραμμίζουν ότι ακόμα και λαός, Κογκρέσο και σύμβουλοί του συμφωνήσουν ότι θέλουν ειρηνευτική συμφωνία, τα πράγματα δεν θα είναι τόσο απλά.
«Ακόμη και το να έρθουν οι αντιμαχόμενες πλευρές στο τραπέζι μπορεί να χρειαστούν μήνες συνομιλιών ή περισσότερο και στη συνέχεια οι διαπραγματεύσεις μπορούν να συνεχιστούν επ’ αόριστον. Οι συνομιλίες για την εκεχειρία στην Κορέα διήρκεσαν δύο χρόνια. Η συμφωνία με το Ιράν διήρκεσε ένα χρόνο έντονων παζαριών. Η συμφωνία εξόδου με τους Ταλιμπάν χρειάστηκε περίπου ενάμιση χρόνο για να συναφθεί. Ακόμη και μια κατάπαυση του πυρός Ουκρανίας-Ρωσίας, πόσο μάλλον μια πραγματική ειρηνευτική συμφωνία θα μπορούσε να πάρει χρόνια».
Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα, καθώς οι δύο ειδικοί εκτιμούν ότι ο Τραμπ φαίνεται ακατάλληλος να ανεχθεί αυτού του είδους την υπομονετική διπλωματία.
«Συχνά τον αποκαλούν συναλλακτικό, αλλά ήταν κυρίως ρηχός. Ενδιαφέρεται περισσότερο για τη δημοσιότητα και τα φώτα της δημοσιότητας που συνδέονται με τη σύναψη μιας συμφωνίας παρά για την ουσία της. Αυτό δεν είναι μοιραίο για μια ειρηνευτική ατζέντα, αλλά εγείρει αμφιβολίες σχετικά με τη δέσμευση και την αντοχή» λένε.
Τι θα κάνει ο Τραμπ τελικά
To ερώτημα λοιπόν για τους Κάβανα και Φρίντμαν είναι αν θα επιμείνει ο Τραμπ στις ειρηνευτικές συνομιλίες όπως έκανε με τους Ταλιμπάν; «Ή μήπως θα μοιάζει περισσότερο με τις συνομιλίες με τη Βόρεια Κορέα, δηλαδή «μεγαλοπρέπεια να κάνουμε απλώς συνομιλίες με ελάχιστο προσωπικό και συμβιβασμούς που είναι ζωτικής σημασίας για την επιτυχία;» αναφέρουν.
Οι βιαστικές δηλώσεις των πρώτων εβδομάδων του Τραμπ μπορεί να αποδειχθούν χαρακτηριστικές, σημειώνουν.
«Παρορμητικά τελεσίγραφα και ριζοσπαστικές προτάσεις -όπως απειλές για εισβολή στο Μεξικό ή επικύρωση της εκδίωξης Παλαιστινίων από τη Γάζα- μπορεί να αποξενώσουν τους ενδιαφερόμενους στις ΗΠΑ και στο εξωτερικό, συντρίβοντας τους συνασπισμούς που απαιτούνται για την προώθηση των ειρηνικών στόχων του» συμπεραίνουν, προσθέτοντας ότι «τουλάχιστον, το νεοϊμπεριαλιστικό ξεκίνημα της θητείας του εγείρει αμφιβολίες ότι μπορεί να παραμείνει συγκεντρωμένος στην ειρηνική κληρονομιά που ισχυρίζεται ότι επιδιώκει».
Πηγή: in.gr
