Αδιαμφισβήτητα η ταινία «The Brutalist» είναι ένα εγχείρημα τολμηρό που θεμελιώνει το storytelling του στο ακαδημαϊκό μοντέλο αφήγησης, χωρίς όμως δικλίδες ασφάλειας. [Αυτή είναι η γοητεία της]. Ανάμεσα στις ταινίες της εβδομάδας που ξεκινά την Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2025, και το βαθύτατα συγκινητικό «All Shall be Well». Μην πάρετε δεδομένο τον τίτλο, αμφισβητήστε την αισιοδοξία του και αγκαλιάστε τους υπέροχους πληγωμένους ήρωες. Το έχουν ανάγκη.
THE BRUTALIST
Από την ταραγμένη ευρώπη φτάνει στην Αμερική ο επιζών του Ολοκαυτώματος αρχιτέκτονας Λάζλο Τοτ αφήνοντας πίσω τη ζωή του και τη γυναίκα του. Όταν θα αποκαλυφθεί η ταυτότητα του και θα κληθεί να υπηρετήσει έναν μεγιστάνα του πλούτου· μοναδικό του μέλημα θα είναι να επανασυνδεθεί με την οικογένεια του στη νέα του πατρίδα. Το «The Brutalist» κάνει ελεύθερη ιστορική καταγραφή στους ανθρώπους και τις πόλεις ως ένα. Χωρισμένη σε δύο μέρη με διάλειμμα, στο πρώτο ο άνθρωπος και η ιστορία και στο δεύτερο η οικογένεια ως κοινωνικό υποσύνολο, η γοητεία της ταινίας -αλλά και τα προβλήματά της- εμφανίζονται μέσα στα μεγέθη.
Η ταινία καταπιάνεται με το κυνήγι του αμερικανικού ονείρου. Γυρισμένο σε φιλμ 70mm και σε VistaVision, στα πρότυπα των χολιγουντιανών υπερπαραγωγών του ’50, εμπνέεται από το «The Fountainhead» του Κινγκ Βίντορ. Είναι οπτικά μεγαλοπρεπής, αν και στη δραματουργία θα μπορούσε να είναι πιο συμπυκνωμένο, με το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα.
RICH FLU [ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ]
Άνθρωποι με λαμπερά δόντια, σαν αυτά που έχουν οι περισσότερες σταρ του prime time zone, ως σημάδι της εικόνας του «κατακτημένου εύπορου» της κοινωνίας, καταδικάζονται από μία πανδημία πλουτισμού με θανατηφόρα αποτελέσματα. Το στέλεχος της streaming πλατφφόρμας πρέπει να κρύψει τον πλούτο της αλλά και να συνενωθεί με τον εν διαστάσει σύζυγό της και το παιδί της εκείνη την «ώρα μηδεν» (ο ελληνικός τίτλος του Rich Flu είναι «Ώρα Μηδέν»). Η ταινία προσπαθεί να ενδυθεί μια πολιτική ταυτότητα ανεπιτυχώς. Με στοιχεία από τον χώρο του κινηματογράφου επιστημονικής φαντασίας μπερδεύει τόσο πολύ την ιστορία που εξοργίζει τον θεατή που του αρέσουν οι ταινίες με πολιτικές προεκτάσεις, και -μιλώντας πιο ελεύθερα- σε κάνει να εξοργιστείς που αλλάζει χωρίς δραματουργικό κίνητρο την εστίαση της ιστορίας. Αν υπήρχε ένας παραγωγός να οριοθετήσει τις φιλοδοξίες του σκηνοθέτη, ίσως η ταινία διατηρούσε νοηματική συνάφεια.
INHERITANCE [Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ]
«Η κληρονόμος των μυστικών» γίνεται μέσα σε μια μέρα κατάσκοπος και προσπαθεί να σώσει τον πατέρα της σε διάφορα γεωγραφικά σημεία του κόσμου. Δράση έχει, δυστυχώς δεν έχει ούτε ήρωες, ούτε χαρακτήρες. Υπάρχουν γρήγοροι ρυθμοί, νεύρο και αμεσότητα, αλλά η ιστορία δεν είναι πειστική και σύντομα χάνει το ενδιαφέρον του.
DOGS AT THE OPERA [ΣΚΥΛΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΟΠΕΡΑ]
Με εξαίρεση τα μουσικά θέματα, η φθηνή απόδοση της «λαίδης και του αλήτη» με τίτλο «Σκυλάκια στην όπερα», αν το ενήλικο κοινό έχει λόγο να τα παρακολουθήσει είναι αποκλειστικά για τη μουσική υπόκρουση. Τα παιδιά, θα χαρούν με τις ψευτοπεριπέτειες των σκύλων και τα κωμικά στοιχεία που αντλούν την έμπνευση τους από το μπουρλέσκο και την κωμωδία σλάπστικ. Το κακής ποιότητας σχέδιο (έλλειψη φωτοσκιάσεων, πρόχειρα φτιαγμένος περιβάλλοντας χώρος, ελάχιστες λεπτομέρειες στους εσωτερικούς χώρους κλπ), το κατηγοριοποιεί στις ταινίες που βλέπεις ευχάριστα οικογενειακά σε πλατφόρμα, όταν έχουν εξαντληθεί οι υπόλοιπες επιλογές.
IN A VIOLENT NATURE [ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ]
«Το Τέρας της φύσης» παρουσιάζει τον ενταφιασμένο Τζόνυ την ώρα που ξυπνάει, όταν ένα μενταγιόν θα περάσει στα λάθος χέρια. Έκτοτε, αποκλειστικά για τη χαρά της οπτικοποιημένης βίας θα σφαγιάζει με περίτεχνους τρόπους τους επισκέπτες της περιοχής.
Δυστυχώς η ταινία την πατάει από τη φιλοδοξία της. Κάπου ανάμεσα στον «σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι» και το «Παρασκευή και 13», αυτό το POV torture outdoor porn θέλει να αναμετερηθεί με τους σπουδαίους του είδους κρατώντας ύφος οτέρ, αλλά στην πραγματικότητα «θηλάζει» ακόμα από το στήθος της μαμάς-κινηματογραφίας.
ALL SHALL BE WELL [ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ]
H πιο ενδιαφέρουσα ανεξάρτητη ταινία της εβδομάδας είναι το «All Shall Be Well». Η Άντζι θα προσπαθεί, όσο πενθεί την Πατ, να αφομοιώσει τις αλλαγές τις ζωής της που θα ακολουθήσουν καθώς οι συγγενείς της δεν αναγνωρίζουν την τριαντάχρονη σχέση των γυναικών και θέλουν να διεκδικήσουν το σπίτι που αγόρασαν οι δύο γυναίκες με τα λεφτά τους. Η ταινία εξερευνά με διακριτικότητα και σε βάθος τις ιδιαίτερες σχέσεις της ασιατικής κουλτούρας με τη σεξουαλική ταυτότητα και τις κοινωνικο-οικονομικές αντιθέσεις που φέρνουν περαιτέρω συγκρούσεις. Με τη διακριτικότητα και την υποβόσκουσα μαχητικότητα που συναντάμε συνήθως στις ταινίες του Κεν Λόουτς, ο Ρέι Γουόνγκ «ξεφλουδίζει» οδεύοντας στον πυρήνα πώς η οικονομική ανέχεια διαβρώνει τις ανθρώπινες σχέσεις. Από τις συγκρούσεις παράδοσης και επιλογής που κορυφώνονται στη σκηνή της ταφής (σ.σ. η Πατ επιθυμούσε να σκορπιστούν οι στάχτες της στο υγρό στοιχείο και ο πνευματικός του αδελφού της θα πείσει την οικογένεια να τοποθετήσει το δοχείο με τη στάχτη της σε συγκεκριμένο νεκροταφείο), μέχρι τη συμβιβαστική λύση του τέλους που βρίσκει άπαντες περισσότερο χαμένους παρά νικητές (σ.σ. η οικογένεια της Πατ κερδίζει αυτό που διεκδικεί αλλά χάνει την Άντζι και την αγάπη της και η Άντζι αποτίει φόρο τιμής στη μνήμη της Πατ χωρίς να εκπληρώσει την τελευταία της επιθυμία κατά γράμμα), η ταινία είναι μια de profundis μελέτη των συμβιβασμών που κάνουμε ώστε η αγάπη και οι αναμνήσεις να μη σβήσουν από τις καρδιές μας, ακόμα και όταν αυτό που ορίζει ο τίτλος, δηλαδή ότι όλα θα πάνε καλά, δεν επιτυγχάνεται.
www.ertnews.gr
Πηγή: ertnews.gr
