To όνομα της Kέιτι Νίκολ (Katie Nicholl) για τους περισσότερους από εμάς είναι άγνωστο. Οι Βρετανοί όμως παρακολουθούν τη βασιλική ανταποκρίτρια εδώ και χρόνια από την οθόνη της τηλεόρασης και διαβάζουν τα κείμενά της σε εφημερίδες και περιοδικά, μένοντας έτσι ενημερωμένοι για τα νέα της βασιλικής οικογένειας. Το τελευταίο διάστημα, ωστόσο, η γνωστή δημοσιογράφος αφιερώνει τον χρόνο της δημοσιότητας που της αναλογεί εστιάζοντας σε ένα θέμα εκτός του πεδίου της: αναφέρεται με κάθε ευκαιρία στη σοβαρή περιπέτεια υγείας που αντιμετώπισε, επιχειρώντας να ευαισθητοποιήσει το κοινό της για έναν σχετικά άγνωστο τύπο καρκίνου.
Και σε κάθε συνέντευξη που δίνει αλλά και σε κάθε άρθρο που η ίδια συντάσσει δεν αμελεί να αναφερθεί στη Δώρα Πισσάνου, την ελληνίδα χειρουργό που, όπως λέει, της έσωσε τη ζωή. «Η Δώρα είναι ένα απόλυτο διαμάντι», επεσήμανε πρόσφατα στην εφημερίδα «Daily Mail», επιβεβαιώνοντας το ηχηρό «παρών» που δίνουν οι έλληνες επιστήμονες στο εξωτερικό.
Η Κέιτι διαγνώστηκε με χολαγγειοκαρκίνωμα – όπως η ίδια εξιστορεί σε κείμενο που επιμελήθηκε και δημοσιεύτηκε στις αρχές του μήνα στην «Daily Mail» –, το 2023, στο πλαίσιο ενός γενικού προσυμπτωματικού ελέγχου. Το τηλεφώνημα που δέχτηκε από το Royal Free Hospital στο Λονδίνο το περίμενε με αγωνία. Ηλπιζε πως τα νέα θα ήταν καλά, λίγα δευτερόλεπτα αργότερα όμως ένιωσε πως… χάνεται η γη κάτω από τα πόδια της. Το ραντεβού με τη χειρουργό ορίστηκε χωρίς χρονοτριβές.
«Οταν συνάντησα τη δρα Πισσάνου – πλέον την αποκαλώ Δώρα –, μου εξήγησε πως δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, καθώς ο καρκίνος των χοληφόρων εξαπλώνεται γρήγορα», λέει η ίδια. Το χειρουργείο, που διήρκεσε συνολικά 11 ώρες, προγραμματίστηκε άμεσα και χαρακτηρίστηκε επιτυχημένο. Δύο χρόνια μετά, η Κέιτι ανήκει στην ομάδα των «survivors», των ασθενών που έχουν επιβιώσει από τον καρκίνο. Και πλέον δίνει μία ακόμη μάχη υποστηρίζοντας το έργο της AMMF, της μοναδικής φιλανθρωπικής οργάνωσης για το χολαγγειοκαρκίνωμα όχι μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά σε όλη τη Γηραιά Ηπειρο. Μάλιστα, για τον σκοπό αυτό προετοιμάζεται εντατικά ώστε να τρέξει σε ημιμαραθώνιο.
Ενας γνωστός… άγνωστος καρκίνος
Οπως εξηγεί στο ένθετο «Υγεία» η χειρουργός ήπατος, χοληφόρων και παγκρέατος, δρ Δώρα Πισσάνου, «το χολαγγειοκαρκίνωμα, αν και είναι ένας σχετικά σπάνιος τύπος καρκίνου, τα τελευταία χρόνια καταγράφει αύξηση».
Πρόκειται για καρκίνο που αναπτύσσεται στα χοληφόρα αγγεία (τα αγγεία, δηλαδή, που άγουν τη χολή) του ήπατος. «Και καθώς ξεκινά από τα πολύ μικρά χοληφόρα αργεί να δώσει συμπτώματα, με αποτέλεσμα πολλές περιπτώσεις να μη διαγιγνώσκονται στα αρχικά στάδια. Επίσης, δεν υπάρχει κάποια έγκυρη μέτρηση, π.χ. ένας συγκεκριμένος δείκτης στη γενική εξέταση αίματος, που να θέτει την υποψία. Εχει όμως συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που μπορούν να διαγνωστούν μέσω της μαγνητικής τομογραφίας».
Ως αποτέλεσμα και σύμφωνα με τα διεθνή δεδομένα, το 60%-70% των ασθενών διαγιγνώσκεται με μεταστατική ή ανεγχείρητη νόσο (με διάμεση επιβίωση 12 έως 15 μήνες). Ομως και για το υπόλοιπο 30%-40% που είναι επιλέξιμο για εκτομή – η χειρουργική αντιμετώπιση προσφέρει τη μοναδική πιθανότητα ίασης –, η έκβαση επίσης συχνά κρύβει δυσάρεστες εκπλήξεις. Η υποτροπή της νόσου είναι συχνή στην πλειονότητα των περιπτώσεων.
Αναφορικά, δε, με τις αιτίες που πιθανόν να ευθύνονται για την αυξητική αυτή τάση που καταγράφεται τα τελευταία χρόνια, η ειδικός αναφέρει διάφορους παράγοντες που έχουν ενοχοποιηθεί, όπως:
n Η αυξητική επιβάρυνση από τη χρόνια ηπατική νόσο.
n Ο ρόλος των περιβαλλοντικών τοξινών.
n Η βελτίωση των διαγνωστικών και απεικονιστικών εργαλείων.
n Επιδημιολογικές τάσεις, όπως η αύξηση του επιπολασμού του διαβήτη, της παχυσαρκίας και της χρήσης αλκοόλ.
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα παραπάνω, η δρ Πισσάνου σχολιάζει πως η Κέιτι ήταν τυχερή καθώς ο καρκίνος διαγνώστηκε σε σχετικά αρχικό στάδιο, διευκρινίζοντας πως επρόκειτο στην πραγματικότητα για ένα τυχαίο εύρημα, που όμως της χάρισε χρόνια ζωής. «Το χειρουργείο ήταν τεχνικά δύσκολο. Αφαιρέθηκε τμήμα από τη δεξιά, την αριστερή και τη μέση ηπατική φλέβα. Ακολούθησε εκτεταμένος λεμφαδενικός καθαρισμός σε όλη την άνω κοιλία, σε μια προσπάθεια να περιοριστούν οι πιθανότητες μετάστασης. Επειτα από δύο χρόνια υπάρχει μια συγκρατημένη αισιοδοξία για την πορεία της υγείας της».
Η σχέση
γιατρού – ασθενούς
«Η Δώρα με κοίταξε στα μάτια και μου είπε πως είχαμε μπροστά μας μια μάχη. Ομως ήμουν δυνατή, όπως επεσήμανε, και θα μπορούσα να τα καταφέρω»: η Κέιτι περιγράφει τη δύναμη που άντλησε από την ελληνίδα γιατρό της. Και είναι γεγονός πως τη χρειαζόταν. Τότε ήταν μόλις 46 ετών και ως μητέρα δύο παιδιών – της 13χρονης σήμερα Ματίλντα και του 8χρονου Τζορτζ – ένιωθε την αγωνία της να την καταβάλλει.
«Είναι σημαντικό να ενθαρρύνεις τον ασθενή και την οικογένειά του. Να τους εξηγείς λεπτομερώς τι θα κάνεις, πώς θα παρέμβεις και τι επιπλοκές πρέπει να περιμένουν από ένα χειρουργείο. Ακόμη κι όταν η πρόγνωση δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξη, η ανθρώπινη επαφή, το να αφιερώσεις χρόνο για να απαντήσεις στις ερωτήσεις τους είναι κινήσεις που τους ενδυναμώνουν», εξηγεί η ίδια.
Στην ερώτηση εάν οι γυναίκες γιατροί έχουν μεγαλύτερη ενσυναίσθηση σε σύγκριση με τους άνδρες, η δρ Πισσάνου καταλήγει πως κυρίως είναι θέμα χαρακτήρα. «Οταν προετοιμάζεσαι να χειρουργήσεις μια νέα μητέρα, μια γυναίκα μικρότερη από εσένα την ίδια, είναι γεγονός πως συγκλονίζεσαι», προσθέτει.
Οταν όμως η έκβαση είναι θετική, «αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή», συμπληρώνει. Στο ερώτημα εάν θα επέστρεφε στη χώρα της, η ίδια απαντά με διπλωματικό τρόπο: «Εδώ, εάν δουλεύεις σκληρά, εξελίσσεσαι αξιοκρατικά». Συγκεκριμένα, επισκέφτηκε πρώτη φορά τη Μονάδα Ηπατος στο Μπέρμιγχαμ το 2006 ως παρατηρητής (observer), όπου υποτίθεται ότι θα έμενε το πολύ για έναν χρόνο. Οταν ωστόσο παρακολούθησε εκεί για πρώτη φορά στη ζωή της μεταμόσχευση ήπατος, η απόφαση ήταν ακαριαία. Η εμπειρία εκείνη άλλαξε τη ζωή και την καριέρα της. Συνέχισε την απαιτητική εκπαίδευσή της στο Mπέρμιγχαμ, στο Νιούκασλ και στο Λονδίνο, οι κόποι της εντούτοις απέδωσαν καρπούς. Το 2011 ήταν η πρώτη γυναίκα στο Ηνωμένο Βασίλειο που διορίστηκε σύμβουλος χειρουργός (επιμελήτρια) στη μεταμόσχευση ήπατος στο Royal Free Hospital, όπου υπηρετεί έως και σήμερα. «Η δουλειά ήταν συχνά εξουθενωτική. Η στιγμή όμως που βλέπεις ένα υγιές ήπαρ να αιματώνεται και πάλι στο σώμα του λήπτη είναι μαγική. Τότε ξεχνάς την κούραση, καθώς παρακολουθείς τη ζωή να ξεκινά από το μηδέν».
Τα τελευταία επτά χρόνια έχει αφιερωθεί στη χειρουργική ήπατος, χοληφόρων και παγκρέατος, με έμφαση στην αντιμετώπιση του καρκίνου, έχοντας στόχο, όπως και οι συνάδελφοί της, να αυξάνεται ο αριθμός των «survivors» – των ανθρώπων, δηλαδή, που νίκησαν τον καρκίνο.
Πηγή: tanea.gr
