Το δρόμο για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία επιχειρούν να ανοίξουν οι ΗΠΑ ξεκινώντας απευθείας διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία στη Σαουδική Αραβία. Ο πρόεδρος Τραμπ ανοίγει σιγά σιγά τα χαρτιά του στην γεωπολιτική σκακιέρα με τις «ορέξεις» του να μην περιορίζονται στις σπάνιες γαίες της Ουκρανίας, αν επιβεβαιωθούν τα δημοσιεύματα στον διεθνή Τύπο.
Οι ΗΠΑ έχουν ξεκινήσει να κάνουν σχέδια επί χάρτου για το πώς το Κίεβο θα ξεχρεώσει την στρατιωτική βοήθεια (και όχι μόνο) που έχει δεχθεί στον πόλεμο από την Ουάσινγκτον και οι όροι που βλέπουν το φως της δημοσιότητας θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι αποικιοκρατικοί.
Οι όροι της σύμβασης που πήγε στο γραφείο του Βολοντίμιρ Ζελένσκι πριν από μια εβδομάδα, ισοδυναμούν με τον οικονομικό αποικισμό της Ουκρανίας από τις ΗΠΑ, γράφει η Telegraph
Η τελευταία «βόμβα» έρχεται από την βρετανική Telegraph που παρουσιάζει σε δημοσίευμα ένα αποκαλυπτικό έγγραφο με την πρόταση του προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, προς τον πρόεδρο της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι και αφορά «ανταπόδοση» 500 δισ. δολαρίων από την Ουκρανία η οποία υπερβαίνει κατά πολύ τον έλεγχο της Ουάσινγκτον στα κρίσιμα ορυκτά της χώρας. Καλύπτει τα πάντα, από λιμάνια και υποδομές μέχρι πετρέλαιο και φυσικό αέριο, καθώς και μια ευρύτερη βάση πόρων της ταλαιπωρημένης από τον πόλεμο χώρας.
Σοκαριστικοί όροι…
Οι όροι της συμφωνίας που έφτασε στο γραφείο του Ζελένσκι πριν από μια εβδομάδα, σύμφωνα με το βρετανικό μέσο, ισοδυναμούν με την οικονομική αποικιοποίηση της Ουκρανίας από τις ΗΠΑ, στο διηνεκές. Συνεπάγεται ένα βάρος επανορθώσεων που δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί προκαλώντας αναστάτωση και πανικό στο Κίεβο.
Το προσχέδιο της σύμβασης με την ένδειξη «Privileged & Confidential» και ημερομηνία 7 Φεβρουαρίου 2025, που βρίσκεται σε γνώση της Telegraph, αναφέρει ότι οι ΗΠΑ και η Ουκρανία θα πρέπει να δημιουργήσουν ένα κοινό επενδυτικό ταμείο για να διασφαλίσουν ότι «εχθρικά μέρη της σύγκρουσης δεν θα επωφεληθούν από την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας».
Η συμφωνία καλύπτει την «οικονομική αξία που σχετίζεται με τους πόρους της Ουκρανίας», συμπεριλαμβανομένων των «ορυκτών πόρων, των πόρων πετρελαίου και φυσικού αερίου, των λιμένων, άλλων υποδομών», αφήνοντας ασαφές τι άλλο μπορεί να περιλαμβάνει. «Η παρούσα συμφωνία διέπεται από το δίκαιο της Νέας Υόρκης, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι αρχές της σύγκρουσης νόμων», αναφέρεται.
Οι ΗΠΑ θα λάβουν 50% των επαναλαμβανόμενων εσόδων που λαμβάνει η Ουκρανία από την εξόρυξη των πόρων και 50% της οικονομικής αξίας «όλων των νέων αδειών που εκδίδονται σε τρίτους» για τη μελλοντική αξιοποίηση των πόρων. Θα υπάρχει «δέσμευση επί των εν λόγω εσόδων» υπέρ των ΗΠΑ.
Αυτή η ρήτρα σημαίνει «πληρώστε μας πρώτα και μετά ταΐστε τα παιδιά σας», σχολιάζει πηγή προσκείμενη στις διαπραγματεύσεις, στην Telegraph.
Άνοιξε η όρεξη… για περισσότερα
Σύμφωνα με το προσύμφωνο Τραμπ, η Ουάσινγκτον θα έχει κυριαρχική ασυλία και θα αποκτήσει σχεδόν απόλυτο έλεγχο στο μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας της Ουκρανίας όσον αφορά τα εμπορεύματα και τους πόρους, όπως γράφει ο βρετανικός ιστότοπος.
Το ταμείο «θα έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να καθορίζει τη μέθοδο, τα κριτήρια επιλογής, τους όρους και τις προϋποθέσεις» όλων των μελλοντικών αδειών και έργων. Επίσης, αναφέρει, ότι «για όλες τις μελλοντικές άδειες, οι ΗΠΑ θα έχουν δικαίωμα πρώτης άρνησης για την αγορά εξαγώγιμων ορυκτών».
Ο ίδιος ο πρόεδρος Ζελένσκι πρότεινε την ιδέα να αποκτήσουν οι ΗΠΑ άμεση πρόσβαση σε σπάνιες γαίες και κρίσιμα ορυκτά της Ουκρανίας κατά την επίσκεψή του στον «Πύργο Τραμπ» τον Σεπτέμβριο, ελπίζοντας να εξομαλύνει τον δρόμο για τη συνέχιση των παραδόσεων όπλων αλλά φαίνεται να άνοιξε την όρεξη της υπερδύναμης του πλανήτη.
Το δημοσίευμα της Telegraph στέκεται κριτικά απέναντι στην πρόταση Τραμπ και υπερασπίζεται την αδυναμία της Ουκρανίας να ανταποκριθεί στην απαίτηση του Αμερικάνου προέδρου για 500 δισ. δολάρια, «αφήνοντας κατά μέρος το ευρύτερο ζήτημα του κατά πόσον είναι έντιμο να αντιμετωπίζεις ένα έθνος-θύμα με αυτόν τον τρόπο, αφού έχει κρατήσει τη γραμμή μάχης για τις φιλελεύθερες δημοκρατίες με τεράστιες θυσίες επί τρία χρόνια».
Ποιος πραγματικά έχει χρέος, σε ποιον, θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει;, αναρωτιέται ο συντάκτης Ambrose Evans-Pritchard, στο δημοσίευμα.
Πηγή: in.gr
