Δύο ταινίες Ελλήνων δημιουργών υμνούν τη ζωή και το θάνατο αντισυμβατικά, στην κινηματογραφική εβδομάδα που ξεκινά την Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2025. «Η Τελευταία Πνοή» του Κώστα Γαβρά, χρησιμοποιεί το φόβο του θανάτου ως επανεκκίνηση μιας ρουτινιασμένης ζωής, ενώ το «Κυνήγι» του Χρήστου Πυθαρά εξερευνά τα ανθρώπινα όρια που μπορεί να οδηγήσουν αρχικά στη στέρηση ελευθερίας και στη συνέχεια, της ζωής. Το κοινό των ταινιών τρόμου περιμένουν με αγωνία τον εξελικτικό κρίκο της αλυσίδας ζωής των ανθρώπων, τη μαϊμού, για να ανατριχιάσουν. Όσο για το σινεφίλ κοινό, μια πρόταση από τη Ρουμανία και άλλη μία από το Βέλγιο ανανεώνουν πολυμορφικά και θεματικά τις προτάσεις της εβδομάδας.
Cleaner
Καθαρίστρια τζαμιών πενηνταόροφου κτιρίου παθαίνει «Μπρους Γουίλις» στο θηλυκής κοπής βρετανικό «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει»… και δεν πεθαίνει. Βοηθάει δε αστυνομικίνα εξειδικευμένη στη διαχείριση κρίσεων (και κρυφο-ακτιβίστρια) να λύσει όσο πιο ειρηνικά μπορεί μια κρίση. Όλα αυτά για να βρεθεί ξανά δίπλα στον αδελφό της που έχει πρόβλημα κοινωνικότητας. Η ταινία προκαλεί αγωνία στις σκηνές καταιγιστικής δράσης που την πλαισιώνουν. Αν τώρα σκεφτείς έξω από το πλαίσιο του είδους που υπηρετεί, είναι μια «τάχαμου-τάχαμου» καταγγελτική ρηχή ταινία για εφήβους που για πρώτη φορά μαθαίνουν ότι ο καπιταλισμός είναι δαιμονικό πράγμα και αποφασίζουν να τον πολεμήσουν.
Presence
Σεξ, φαντάσματα, χωρίς βιντεοταινίες, από τον Στίβεν Σόντερμπεργκ.
Εξολοκλήρου για να εξυπηρετηθούν οι προπονητικές ανάγκες του γιου μιας τετραμελούς οικογένειας, όλα τα μέλη θα μετακομίσουν σε νέο σπίτι. Εκείνος, ίσως ο πιο αφανής ήρωας, είναι «το αγαπημένο παιδί» της μητέρας του, παραγκωνίζοντας την αδελφή του και τις ανάγκες της που πρόσφατα φέρει ένα ακόμα τραύμα, καθώς η αγαπημένη της φίλη έφυγε από τη ζωή με -κατ’ εκείνη- ανεξήγητο τρόπο. Στο νέο σπίτι, μόνο εκείνη αντιλαμβάνεται μια ακόμα παρουσία, από αυτές που δεν βρίσκονται στη ζωή. Αυτή η παρουσία θα τους καταδιώκει όλους εκτός από εκείνη, που υποψιάζεται -αλλά δεν γνωρίζει με βεβαιότητα-, αν είναι η ψυχή της καλύτερής της φίλης.
Ο Στίβεν Σόντερμπεργκ ξέρει να υπηρετεί κάθε είδος με αξιοπρέπεια, δίνοντας τη δυνατότητα στους αφανείς χαρακτήρες να έχουν ένα show-stopping moment. Εδώ, οι πραγματικοί του πρωταγωνιστές είναι το -ή τα- φαντάσματα (σ.σ. οι αφηγητές και το POV όλης της ταινίας). Στην περίπου «paranormal activity» εμπειρία, ο δημιουργός προσθέτει βάθος στους εμφανείς και αόρατους χαρακτήρες (ο ρόλος της μάνας [Λούσι Λιου] είναι χτισμένος με δεξιοτεχνία από το πρώτο καρέ), συντάσσεται με τον εσωτερικό ρυθμό της κόρης και σχεδιάζει ένα ομοιογενές μεταφυσικό θρίλερ που εξυπηρετεί το σκοπό του.
The Monkey
Η έκφραση «Go Bananas» σημαίνει «κάνω εξωφρενικά πράγματα, τρελαίνομαι, και ως προέκταση… διασκεδάζω». Αυτή η μαϊμού, συγχρωτίζεται με το υπέροχο phrasal verb και ευτυχώς, παρ’ όλη την ασυνέπεια της προς το διήγημα του King (σ.σ. ο οποίος by the way λάτρεψε την ταινία), δεν πατάει τη μπανανόφλουδα!
Όταν κάποιος κουρδίζει εκείνη τη μαϊμού με την αλφαδιασμένη οδοντοστοιχία, έρχεται ο βίαιος θάνατος, χωρίς να δίδεται η ευκαιρία στον «κουρδιστή» να επιλέξει το θύμα του. Αυτό το ξεκαρδιστικό θρίλερ, επαναφέρει την κωμική πνοή στο είδος, μεταμορφώνοντας το διήγημα του Στίβεν Κίνγκ σε μια ξέφρενη βόλτα με το τραινάκι του τρόμου, άρα σε προστατευμένο τρόμο που καταλήγει σε δάκρυα από τα γέλια.
Το κουβάρι της ιστορίας ξετυλίγεται ως μια αντιστικτική μελέτη της τύχης και της ατυχίας, εκεί που οι δεσμοί αίματος τροφοδοτούνται από περισσότερο αίμα. Δυο νεαρά αγόρια, το γιν και το γιανγκ της μήτρας της μητέρας τους, αντικατοπτρίζουν οργανικά αυτό το σχήμα που μπορεί να ερμηνευτεί και συμβολικά, καθώς ο ένας κακοποιεί και εκφοβίζει το άλλο του μισό (Ying), με τον άλλο αδελφό να ζητά εκδίκηση για το ανελέητο bullying που έχει υποστεί (ας πούμε Yang). Παράλληλα τα δίδυμα αδέλφια είναι και οι όψεις του ιδίου νομίσματος.
Όταν αποκτήσουν την «Organ Grinder Monkey», ένα παιχνίδι που έφερε από τα ξένα ο πατέρας τους (που τους εγκατέλειψε), αυτό το φαινομενικά αθώο παιχνίδι (από την κόλαση), θα τους αλλάξει τη ζωή, καθώς αποφασίζει ποιους θα σκοτώσει όταν το επιθυμήσει (δηλαδή όταν «κουρδιστεί» κατάλληλα και κατεβάσει τη μπαγκέτα στο ταμπούρλο του).
Στην επιστήμη, το πείραμα και η επαλήθευση της θεωρίας, μας φέρνουν πιο κοντά στο επιβεβαιωμένο θεώρημα. Σχετικά με τη μαϊμού της ταινίας, απλά κάθε πείραμα μπορεί να φέρνει πιο κοντά στην επιστημονική γνώση (δηλαδή το σχέδιο δράσης του δολοφονικού παιχνιδιού) αλλά εκ του αντιστρόφου, δηλαδή του τι πρέπει να αποφευχθεί ώστε η μαϊμού να σταματήσει να σκοτώνει.
Σε αυτήν την ταινία που είναι instant classic για το είδος, το ακραίο και το γκροτέσκο μεταμορφώνουν την οπτικοποιημένη φρίκη σε βόλτα στο τραινάκι του τρόμου του λούνα-παρκ, που προστατευμένα ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη.
Όπως είχε πετύχει και το «Heathers» τη δεκαετία του ’80 ή το «Βλέπω το Θάνατό σου» στα ‘00, όποιος φεύγει από το «The Monkey» έχει ψυχαγωγηθεί όσο δεν φαντάζεστε. Μέχρι το τελευταίο πλάνο και στη σκηνή με τις cheerleaders, δεν περιμένετε από που θα σας βγει αυτή η ταινία του εξαίρετου σκηνοθέτη Οζ Πέρκινς που μας χάρισε λίγους μήνες πριν το «Longlegs».
Η Τελευταία Πνοή
Με σενάριο εμπνευσμένο από το ομώνυμο βιβλίο του φιλοσόφου Ρεζίς Ντεμπρέ και του γιατρού Κλοντ Γκραντζ, στο οποίο παρουσιάζονται ιστορίες ανθρώπων που είχαν βρεθεί σε μονάδες ανακουφιστικής φροντίδας ασθενών στο τελευταίο στάδιο, ο Κώστας Γαβράς λέει «το έλα και το αντίο του» στους απανταχού σινεφίλ.
Συγγραφέας ερχόμενος αντιμέτωπος με σοβαρή ασθένεια, κατά τη θεραπεία του, θα αποφασίσει να ακολουθήσει τον γιατρό του σε ένα tour de force από επισκέψεις σε ασθενείς στο τελευταίο στάδιο της ζωής. Αυτό που αρχικά θα ήταν το υλικό του για να γράψει ένα βιβλίο, γίνεται η μαγιά για να ζήσει μια γεμάτη ζωή.
Ο Κώστας Γαβράς είναι ένας γεμάτος καρδιά αξιοπρεπής δημιουργός που αγγίζει τα θέματα του με πηγαία στοργή, σκέψη και προβληματισμό. Στην «τελευταία πνοή», σε ευθύ διάλογο με τον επισκέπτη, τον θάνατο, που υποψιάζεται και ο ίδιος στα 91 του ότι θα τον επισκεφτεί τα επόμενα χρόνια (σ.σ. του το αντευχόμαστε), κάνει πηγαία ενδοσκόπηση από την πρώτη σπονδυλωτή ταινία της καριέρας του, σα να είναι ανάγκη να ζήσει δια μέσου αντιπροσώπων (των ερμηνευτών) μια αγκαλιά πριν το τέλος. Αυτήν την αγκαλιά, αξίζει να του την επιστρέψει το κοινό, για την τόλμη του να αποφύγει τη ραφιναρισμένη θλίψη ή το μελό, που επιλέγουν συνήθως οι δημιουργοί προσεγγίζοντας παραπλήσια θεματική.
Διαβάστε εδώ όσα μας είπε ο ίδιος όταν τον συναντήσαμε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν: Κώστας Γαβράς για την «Τελευταία Πνοή»: Η νοσταλγία είναι η αγάπη, ή είναι συνέχεια της αγάπης
*Οι υπόλοιπες ταινίες της εβδομάδας θα προστεθούν σε αναθεωρημένη έκδοση εντός της ημέρας.
www.ertnews.gr
Πηγή: ertnews.gr
