Η Ευρωπαϊκή Ενωση εμπεριέχει διάφορες άτυπες συμμαχίες, καθεμία από τις οποίες καθοδηγείται από πολύ διαφορετικές, μερικές φορές αντιφατικές, ιδέες. Για παράδειγμα, υπάρχουν οι κυνηγοί ευκαιριών των «Frugal Four», της συμμαχίας Σκανδιναβών – Αψβούργων της Αυστρίας, της Ολλανδίας, της Δανίας και της Σουηδίας που κατηγορεί το «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης» της ΕΕ ότι είναι η αρχή μιας «ένωσης χρέους». Επειτα, υπάρχουν οι «Τέσσερις του Βίσεγκραντ» της Κεντρικής Ευρώπης που φιλοδοξούν σε μια εθνικιστική, χριστιανική ΕΕ και λιθοβολούν τους μετανάστες. Και υπάρχει και το λεγόμενο Club Med, οι χώρες του Νότου που αισθάνονται ότι σηκώνουν όλο το βάρος της μετανάστευσης. Κοινό όλων αυτών των φυγόκεντρων δυνάμεων είναι μια κριτική στάση απέναντι στην υποτιθέμενη ανωτερότητα της Γερμανίας και της Γαλλίας.
Γνωστό σε λίγους, μέχρι που αναστήθηκε πρόσφατα για την Ουκρανία, το «Τρίγωνο της Βαϊμάρης» δημιουργήθηκε πριν από 30 χρόνια στη Βαϊμάρη από τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Πολωνία – μια ενισχυμένη βερσιόν του γαλλογερμανικού άξονα για την προώθηση της ενωμένης Ευρώπης. Οταν όμως ανέλαβε την εξουσία στη Βαρσοβία ο εθνικιστής Λεχ Κατσίνσκι δεν υπήρχαν πολλά που μπορούσαν να συζητηθούν μεταξύ των τριών. Το «Τρίγωνο της Βαϊμάρης» πέρασε στη λήθη ως ένα όχι ιδιαίτερα επιτυχημένο πείραμα. Και το κάστρο Genshagen στο Βρανδεμβούργο όπου συνεδρίαζαν, έμεινε να συμβολίζει την προσπάθεια «κάποιων που ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν», λέει ο πολιτικός αναλυτής Γκερτ Μίλχαουζ στην πολωνική εφημερίδα «Fakt».
Μέχρι πριν από λίγες ημέρες. Που αναστήθηκε, παρά το κακό κάρμα και το ανεπιτυχές προηγούμενο, με την ονομασία «Βαϊμάρη+», υπό την πίεση της αλλαγής στη στάση των ΗΠΑ και του νέου προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος χωρίς προειδοποίηση απέκλεισε την Ευρώπη από τις διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία σχετικά με το μέλλον της Ουκρανίας. Η Βαϊμάρη+ εκτός από τα τρία αρχικά μέλη (Γαλλία, Γερμανία, Πολωνία) συμπεριέλαβε την Ισπανία, την Ιταλία και την ΕΕ, καθώς και μια χώρα που δεν είναι πια μέλος της Ενωσης, το Ηνωμένο Βασίλειο. Η πρώτη συνάντηση έγινε στις 12 Φεβρουαρίου και στο κοινό ανακοινωθέν τονίστηκε η αναγκαιότητα ευρωπαϊκής συμμετοχής σε οποιαδήποτε διαδικασία διαπραγμάτευσης σχετικά με το μέλλον της Ουκρανίας που πρέπει να φέρει τη χώρα «σε θέσης ισχύος». Ακολούθησε η ομιλία-καταπέλτης του αμερικανού αντιπροέδρου Τζ. Ντ. Βανς που διέλυσε και τις τελευταίες ψευδαισθήσεις για αγαστή συνεργασία ΗΠΑ – Ευρώπης και ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ανακοίνωσε άλλη μια συνάντηση της Βαϊμάρης+ για να συζητηθεί ο δρόμος που θα ακολουθήσει η Ευρώπη εφεξής.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης χαρακτήρισε τη σύνοδο της Βαϊμάρης+ ένδειξη του τέλους της «εποχής της αθωότητας» της Ευρώπης που λειτουργεί υπό τα αμερικανικά γεωπολιτικά συμφέροντα και μια ευκαιρία να δώσει γρήγορα προτεραιότητα στη δική της «στρατηγική αυτονομία» σε ένα ενιαίο πλαίσιο. Με δεδομένο ότι υπάρχουν χώρες κοντά στο Κρεμλίνο όπως η Ουγγαρία και σε κάποια ζητήματα και άλλες χώρες της ΕΕ, η προσπάθεια παράκαμψής τους είναι εν μέρει λογική. Ομως οι ομάδες μέσα στην Ενωση απλά αναδεικνύουν ότι η ΕΕ δείχνει πολύ υποτονική και διχασμένη για να ανταποκριθεί στο κενό που αναδύεται με την αποχώρηση της Αμερικής από τον ρόλο προστάτη της Γηραιάς Ηπείρου που διατηρούσε έως τώρα. Αναζητούνται νέοι τρόποι και κάποιοι σκέφτηκαν ότι η Βαϊμάρη+ μπορεί να αποτελέσει τη νέα φόρμουλα για την αναβάθμιση της Ευρώπης.
Είναι προφανές πια ότι ο, κάποτε ισχυρός, γαλλο-γερμανικός άξονας έχει χάσει την αίγλη του, λόγω των εσωτερικών προβλημάτων στις χώρες αυτές. Εχει ενδιαφέρον ότι η αναβίωση του Τριγώνου της Βαϊμάρης είναι η μόνη απάντηση μέχρι στιγμής – μια απάντηση που εξαιρεί άλλες χώρες πρόθυμες και ικανές να διαμορφώσουν το μέλλον της Ευρώπης. Ομως υπάρχει και κάτι άλλο. Σε μια περίοδο που πολλοί ιστορικοί συγκρίνουν με τον Μεσοπόλεμο και το οδυνηρό τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, η επιλογή του ονόματος της ανατολικογερμανικής πόλης με το βαρύ ιστορικό φορτίο δεν ακούγεται ως καλός οιωνός.
Πηγή: tanea.gr
