Με σπουδαία πορεία στο χώρο της σκηνοθεσίας και παραγωγής ταινιών μικρού μήκους, ο Δημήτρης Νάκος κάνει το μεγάλο βήμα και τη μετάβαση στον χώρο της μυθοπλασίας. Το ντεμπούτο του, η ταινία «Κρέας», που θα σας παρουσιάσουμε την επόμενη εβδομάδα στην ενότητα των κριτικών ταινιών της εβδομάδας, συμπαραγωγής της ΕΡΤ, είναι ωμή, άμεση και στιβαρή, όπως παραπέμπει πολυτροπικά και ο τίτλος της. Η παγκόσμια πρεμιέρα της έγινε στο Φεστιβάλ του Τορόντο, σε λίγες μέρες κάνει πρεμιέρα στις Ελληνικές αίθουσες (06-03-2025) ενώ θα συμπεριληφθεί και στο διαγωνιστικό τμήμα του Ελληνικού Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Φρανσίσκο (15 με 23-03-2025).
Ακολουθούν όσα μας είπε ο σκηνοθέτης Δημήτρης Νάκος για την ταινία του:
-Είναι πολύ μεγάλη τύχη στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία να μπορέσει να κάνει ο σκηνοθέτης μια πρεμιέρα σε ένα μεγάλο φεστιβάλ όπως είναι το Φεστιβάλ του Τορόντο. Και το ήθελα περισσότερο για τους συντελεστές της ταινίας που πολύ μας τίμησαν και μας στήριξαν με την παρουσία τους και τη συμμετοχή τους. Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία στο Τορόντο, [καθώς έχει] ένα πολύ σινεφίλ κοινό, [και είναι] μια τεράστια πόλη, που γίνεται μια τεράστια γιορτή με το σινεμά για δέκα μέρες και πραγματικά όλοι που είχαμε πάει (η ομάδα μας) νιώθαμε πολύ ευτυχισμένοι και χαρούμενοι που μπορούσαμε να ήμασταν μέρος αυτής της γιορτής.
–Η ταινία δημιουργεί έναν εσωτερικό ρυθμό τον οποίο τον επιβάλλει στον θεατή. Σε άλλα σημεία πηγαίνει πολύ πιο αργά, σε άλλα σημεία επιταχύνει στα όρια του να αισθάνεσαι ότι παρεμβαίνει ακόμα και σε αυτό που θα ήθελες να σκεφτείς. Όμως στο δια ταύτα καταφέρνει και κρατάει πάντα έλεγχο και ισορροπία, επικοινωνώντας τα συναισθήματα σε οπτικοποιημένη φόρμα. Πώς κατάφερες να επιτύχεις αυτήν την ισορροπία σε ένα θέμα δύσκολο να επικοινωνηθεί;
-Στην προετοιμασία της ταινίας πάντα -από την μικρού μήκους και τώρα πρώτη φορά στη μεγάλου-, ακολουθώ το σενάριο που (αυτό με τη σειρά του) με πηγαίνει στην ίδια την ιστορία της ταινίας. Επικοινώνησα τις ιδέες μου στους συνεργάτες μου, τον Γιώργο Βαλσάμη στη διεύθυνση φωτογραφίας και επίσης στον Λάμπη Χαραλαμπίδη στο μοντάζ. Είχαμε από την αρχή στήσει έναν ρυθμό, ο οποίος ουσιαστικά ήταν ένας εσωτερικός ρυθμός που η ίδια η ιστορία μας υπέβαλε και με τον τρόπο που επιλέξαμε να τον κάνουμε, όπως στην πραγματικότητα. Τον ακολουθήσαμε με βάση τα συναισθήματα, τις σκηνές και τις συνθήκες που κάθε φορά αντιμετώπιζαν οι ήρωές μας. Θέλαμε να πηγαίνουμε κοντά τους, είτε [για] να χαλιόμαστε περισσότερο είτε [για] να ήμασταν σε μεγαλύτερη ηρεμία μαζί τους.
-Η ταινία σου θυμίζει μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας, γιατί αν αποκωδικοποιήσεις τον κάθε χαρακτήρα και βρεις την αρχετυπική μορφή που κρύβεται από πίσω του […].
-Όταν έχουμε μια ιστορία σε ελληνική επαρχία, είναι πολλές φορές και μια ιστορία που θα μπορούσε να είχε συμβεί και σε μεγαλύτερη πόλη. Ουσιαστικά είναι σαν να παίρνουμε έναν μεγεθυντικό φακό και να βάζουμε την πόλη τη συγκεκριμένη στον χώρο για να δούμε με μεγαλύτερη ενάργεια το τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή· και ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία συγκάλυψης, όπως στην ελληνική κοινωνία, αγαπάμε τη συγκάλυψη από τα πολύ μικρά μέχρι τα πολύ σοβαρά.
-Θα μου επιτρέψεις να αναφέρω εδώ πέρα το ότι ένας από τους πιο καλογραμμένους χαρακτήρες είναι αυτός της μητέρας, γιατί έρχεται αντιμέτωπη με το πραγματικό δίλημμα που έρχονται όλοι οι γονείς […] το αν θα επιλέξει το δρόμο της αλήθειας ή αν θα προστατέψει το παιδί της.
-Υπάρχει πάντα ένα δίλημμα όταν συμβαίνει ένα τόσο τραγικό γεγονός όσο είναι μια δολοφονία και το μαθαίνει ο γονιός όταν το έχει κάνει το παιδί του. Το πώς θα πρέπει να το αντιμετωπίσει. Έρχεται λοιπόν αντιμέτωπος με μια αίσθηση ευθύνης, όπου ουσιαστικά είναι και μια από τις κεντρικές γραμμές [της αφήγησης] της ταινίας.
-Δηλαδή, ποιος θα αναλάβει την ευθύνη;
-Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη όταν τα πράγματα πάνε στραβά. Αυτός που έχει προκαλέσει το γεγονός, αυτός που είναι υπεύθυνος με έναν άλλο τρόπο.
[Επίσης καταπιάνεται με το] μέχρι πότε είναι υπεύθυνοι οι γονείς για αυτό το οποίο έχουν προκαλέσει τα παιδιά τους και από ποιο σημείο και έπειτα γίνονται ενήλικοι ή τα ίδια τα παιδιά; Διότι με αυτόν τον τρόπο θα λέγαμε πάντα φταίει ο γονιός, και ο «γονιός» ως «γονιός». Άρα εμείς δεν θα φταίγαμε ποτέ.
-Ως γονιός τι θα επέλεγες; Ποιο δρόμο από τους δύο δρόμους; Πόσο θα σε επηρέαζε ένα τέτοιο δίλημμα;
-[…] Επειδή είμαι γονιός, οπωσδήποτε το βλέπω με πολύ μεγάλη ευαισθησία και ανησυχία όταν υπάρχει μια τέτοια συνθήκη. Οπότε το βασικό που προσπαθούμε και με τη σύντροφό μου [σ.σ. Αμέρισσα Μπάστα] να κάνουμε είναι να προετοιμάσουμε την κατάσταση ώστε να μην φτάσουν εκεί τα πράγματα [σ.σ. σε ακραία σημεία]. Να μην φτάσει όχι σε ένα τέτοιο γεγονός το οποίο είναι αμετάκλητο [σ.σ. όπως ο φόνος], αλλά όσο πιο νωρίς ασχοληθείς με το παιδί και πέσεις από πάνω του πραγματικά με ενδιαφέρον και όχι για να το πνίξεις ή για να του επιβάλεις πράγματα που θεωρείς εσύ ότι μπορεί να είναι σωστά ή όχι, τόσο πιο με μεγαλύτερη ασφάλεια, ας πούμε, θα μπορεί να μεγαλώσεις έναν άνθρωπο που θα ξέρεις ότι θα είναι πιο σωστός στη ζωή του. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή με την παιδεία – που εμείς δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε ακόμα πολύ μεγάλο κόλλημα με την εκπαίδευση και με τα μαθηματικά και τη γλώσσα και όλα αυτά και όχι με την παιδεία τη γενικότερη.
-Ας κλείσουμε λοιπόν βάζοντας και την Αμέρισσα στην κουβέντα μας, διότι την ίδια χρονική περίοδο και οι δύο κάνατε την μετακίνησή σας από τις μικρού μήκους σε ταινία μεγάλου μήκους. Πως ήταν αυτή η παράλληλη εξέλιξη για τη σχέση σας ως ζευγάρι; Και αν μου επιτρέπεις και κατ’ επέκταση πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η μετάβαση από μια μικρού μήκους η οποία δεν λειτουργεί με την αυτοτέλεια ενός ολοκληρωμένου σεναρίου, να μεταβεί κάποιος σε μια μεγάλη ταινία;
-Με τη σύντροφό μου Αμέρισσα, ήδη από τη θητεία μας στις μικρού μήκους ταινίες, πορευόμασταν μαζί [ουσιαστικά], γιατί ούτως ή άλλως δεν ήμασταν «απέναντι». Εγώ είμαι πάντα παραγωγός σε όλες τις ταινίες της, όπως και στην μεγάλου μήκους, μαζί και με την Ιωάννα Σουλτάνη από την Dream Productions, οπότε το προσπαθούσαμε λιγάκι, ειδικά στην μεγάλη, να έχουμε μια μικρή απόσταση, έστω μικρότερη από ότι τελικά θα θέλαμε για να μπορέσουμε να κάνουμε και οι δύο τις ταινίες. Όσο για τη μετάβαση από την μικρή στη μεγάλη [ταινία]· κυρίως για μένα αυτό το οποίο ένιωσα είναι το θέμα της υπομονής που πρέπει να κάνεις ώσπου να συγκεντρώσεις τα χρήματα που χρειάζεσαι, και καθώς περιμένεις να συγκεντρώσεις τα χρήματα που χρειάζεσαι, να μείνεις με την ίδια κάψα και επιθυμία για να κάνεις την ταινία που έχεις προγραμματίσει 5 χρόνια πριν. Για μένα αυτό είναι το πιο δύσκολο στην μετάβαση στην μεγάλου μήκους.
www.ertnews.gr
Πηγή: ertnews.gr
