Το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών δεν εξέπληξε σχεδόν κανέναν. Δεν ήταν μόνο που η γερμανική Ακροδεξιά έπεισε το 20% των Γερμανών, που οι Χριστιανοδημοκράτες δεν πήγαν τόσο καλά όσο περίμεναν, είναι και το ότι το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) υπέστη μια οδυνηρή ήττα. Ελαβε το μικρότερο ποσοστό που έχει λάβει αυτό το κόμμα από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα. Δεν φταίει μόνο ο ηγέτης του και καγκελάριος της Γερμανίας γι’ αυτό. Το κόμμα αυτό προ πολλού είχε παρασυρθεί από τις σειρήνες της αντίληψης πως «το Κέντρο και η σταθερότητα δίνουν τις νίκες». Ετσι ακολούθησε πολιτικές της δήθεν «σταθερότητας», μη δίνοντας κανένα, έστω και ομιχλώδες, όραμα για το παρόν και το μέλλον της Γερμανίας. Οι γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες όμως κέρδιζαν όποτε έδιναν ένα όραμα για το μέλλον της γερμανικής κοινωνίας. Το SPD όμως εδώ και πολλά χρόνια είναι ένα καθαρά συμβατικό κόμμα αναπαραγωγής της υπάρχουσας σταθερότητας. Και αυτή χαρακτηρίζεται από τη συνέχιση της αποβιομηχάνισης της χώρας, την καθοδική κινητικότητα, τις ανισότητες, ακόμη, μεταξύ των πρώην δύο Γερμανιών, την πραγματική πτώση των μισθών, την αύξηση των επισφαλών θέσεων εργασίας, την ανασφάλεια που γεννά στα μικρομεσαία στρώματα η εφαρμογή της τεχνητής νοημοσύνης και την αποφυγή αντίστασης στις εθνικιστικές αντιμεταναστευτικές φωνές. Το SPD κινητοποιήθηκε κατά της Εναλλακτικής για τη Γερμανία μόνο τους τελευταίους μήνες. Φοβήθηκε μήπως το θεωρήσουν φιλομεταναστευτικό. Αντί να πει όσα είπε το Κόμμα της Αριστεράς (Die Linke), πως δηλαδή οι μετανάστες δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας και δεν τις μειώνουν, αντί να αναδείξει πως η θεωρία των διαφόρων Μπρικνέρ/Ουελμπέκ για τη «μεγάλη αντικατάσταση» είναι μια σχεδόν φασιστική θεωρία, αντί να καταθέσει μια καθαρά αντιεθνικιστική και αντιφασιστική ατζέντα –ίδιον αυτού του κόμματος διαχρονικά – έκρυψε τα πράγματα κάτω από το χαλί.
Το αντίθετο έκανε το Die Linke. Εκανε μια σύγχρονη λαϊκή εκστρατεία, δεν φοβήθηκε να υπερασπιστεί τους μετανάστες, τους οποίους στοχοποίησε η πρώην σύντροφός τους Σάρα Βάγκενκχνετ, και πρωτοστάτησε σε αντιφασιστικές κινητοποιήσεις κατά του AfD. Εδωσε όραμα για την αυριανή Γερμανία της Ευρώπης. Ετσι έλαβε 8,7% και την πρωτιά στις ηλικίες 18-24. Αυτό το κόμμα δεν είναι ένα «αντισυστημικό κόμμα» του αριστερού άκρου, όπως κάποιοι κακιασμένοι «ακροκεντρώοι» θέλουν να το παρουσιάσουν. Αντιθέτως, είναι ένα σύγχρονο μη σεχταριστικό φιλοευρωπαϊκό κόμμα που ζητά ολοκλήρωση και όχι ακύρωση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ζητά δηλαδή αυτό που κάποτε ονομαζόταν σοσιαλδημοκρατική ατζέντα. Αλλά δεν αρκεί αυτό. Το SPD πρέπει να ανανεωθεί με τον ριζοσπαστισμό του Die Linke και η Αριστερά να συναντηθεί με τον πάλαι ποτέ ανατρεπτικό ρεαλισμό της γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας (Βίλι Μπραντ). Και γιατί όχι να μη γίνει και «η μεγάλη συνάντηση»; Υπέρβαση; Ναι. Προχωρημένο; Ναι. Αλλά αυτό είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να μη δούμε το AfD πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές. Αντιθέτως, η συνέχιση των αφυδατωμένων από κάθε λαϊκό και κοινωνικό περιεχόμενο πολιτικών «σταθερότητας» θα κάνουν πολύ πιθανή μια τέτοια εξέλιξη. Να τι μπορούν να κάνουν οι γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες και η άλλη δημοκρατική Αριστερά. Βεβαίως το ίδιο μπορούν να κάνουν και άλλοι.
Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι κοινωνιολόγος
Πηγή: tanea.gr
