Ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε τρία. Τέσσερα παρακαλώ! Τέσσερα ήταν τελικά τα χρυσά αγαλματίδια που ο αμερικανός σκηνοθέτης Σον Μπέικερ επρόκειτο να σηκώσει στην 97η απονομή των Οσκαρ, της οποίας, αδιαμφισβήτητα, είναι ο μεγάλος θριαμβευτής. O Mπέικερ βραβεύτηκε για τη σκηνοθεσία, το σενάριο, το μοντάζ αλλά και ως παραγωγός της «Anora», καθώς αυτή ήταν που απέσπασε το Οσκαρ καλύτερης ταινίας, «ντριπλάροντας» την τελευταία στιγμή το «The Brutalist» του Μπρέιντι Κορμπέ, το οποίο κέρδισε μεν τα βραβεία Α’ ανδρικού ρόλου (Εντριαν Μπρόντι), μουσικής και φωτογραφίας, αλλά στο οποίο, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, άξιζε το βραβείο σκηνοθεσίας. Μπορεί ο Σον Μπέικερ να κατέγραψε σωστά μια εικόνα των άδειων ερωτικών σχέσεων που επικρατούν στους καιρούς μας, αλλά είναι αλήθεια ο νέος Ορσον Γουέλς του Χόλιγουντ; Μάλλον όχι. Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να παραβλέψεις μια σχετική υπερβολή στην ποσότητα βραβείων για αυτή τη μικρή αλλά αγαπησιάρικη ταινία, την «Anora», ένα αντι-ρομάντσο που μας θυμίζει ότι στην εποχή μας ούτε πρίγκιπες υπάρχουν αλλά ούτε και Σταχτοπούτες.
Πάντως, εδώ και καιρό λέγαμε ότι σε αυτά τα 97α Οσκαρ τα πάντα είχαν πιθανότητες για να κερδίσουν και τίποτα δεν ήταν σίγουρο. Εν τέλει έτσι έγινε. Η «Anora» απεδείχθη η ταινία την οποία τα περισσότερα μέλη της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου φαίνεται ότι αγάπησαν, παρότι ελάχιστοι είχαν πιστέψει πραγματικά ότι θα μπορούσε να φτάσει τόσο ψηλά. Γι’ αυτό είναι έκπληξη. Αυτό φάνηκε και με τη νίκη της Μάικι Μάντισον στην κατηγορία του Α’ γυναικείου ρόλου. Είναι προφανές ότι τα μέλη της Ακαδημίας ψήφισαν το φρέσκο, το νέο, το καινούργιο, καθώς η 26χρονη ηθοποιός (που ίσως κάποιοι να τη θυμούνται σε έναν μικρό ρόλο στο «Κάποτε στο Χόλιγουντ» του Κουέντιν Ταραντίνο) δεν είχε ποτέ μέχρι σήμερα «σηκώσει» ολόκληρη ταινία στις πλάτες της. Οσο και αν η προτίμησή μας σε αυτά τα Οσκαρ ήταν, είναι και θα είναι η έμπειρη Βραζιλιάνα Φερνάντα Τόρες του πολιτικού-οικογενειακού δράματος «Είμαι ακόμα εδώ» του Βάλτερ Σάλες που απέσπασε το Οσκαρ καλύτερης διεθνούς ταινίας, σίγουρα η βράβευση της Μάντισον ήταν προτιμότερη από της Ντέμι Μουρ για το «The substance: Το ελιξίριο της νιότης», μια ταινία που βραβεύθηκε εκεί όπου πραγματικά άξιζε: στο μακιγιάζ και στις κομμώσεις (κυρίως το πρώτο).
Ο οικοδεσπότης
Ο αγαπητός παρουσιαστής της τηλεόρασης Κόναν Ο’ Μπράιαν υπήρξε αξιοπρεπής ως οικοδεσπότης της τελετής των Οσκαρ έχοντας παραλάβει τα σκήπτρα από τον επίσης παρουσιαστή τηλεοπτικού σόου Τζίμι Κίμελ. Το χιούμορ του Ο’ Μπράιαν ήταν σχετικά συγκρατημένο και στην περίπτωση του πολιτικού σχολίου για τον Ντόναλντ Τραμπ, αρκετά εύστοχο. Μιλώντας για την «Anora» είπε ότι επιτέλους βρέθηκε μια Αμερικανίδα να τα βάλει με έναν μεγαλοπιασμένο Ρώσο. Στην ταινία, η Μάικι Μάντισον υποδύεται μια στριπτιζέζ που σηκώνει κεφάλι στους πάμπλουτους ρώσους γονείς του νεαρού που παντρεύτηκε. Ο Ο’ Μπράιαν έκανε νύξεις ακόμα και για τα περίφημα ρατσιστικά tweets της Κάρλα Σοφία Γκασκόν, υποψήφιας Α’ ρόλου για την «Emilia Peréz». Η trans ηθοποιός ήταν παρούσα στην απονομή (και μάλιστα δέχτηκε κάποιες αποδοκιμασίες). Ο Ο’ Μπράιαν είπε ότι αν η Γκασκόν κάνει tweets για την απονομή των Οσκαρ να φροντίσει να γράψει το όνομα του παρουσιαστή: Τζίμι Κίμελ…
Το μήνυμα
Από τα βραβεία Οσκαρ δεν λείπει ποτέ το «ηχηρό» πολιτικό μήνυμα που γίνεται ηχηρό ακριβώς επειδή μιλάμε για τα Οσκαρ που παρακολουθούν εκατομμύρια θεατές. Οχι ότι με τα μηνύματα αλλάζει τίποτα βέβαια, αφού τα μηνύματα κατά του Ντόναλντ Τραμπ το μόνο που κατάφεραν ήταν να… εκλεγεί και πάλι πρόεδρος των ΗΠΑ. Ισως γι’ αυτό φέτος οι αιχμές κατά του Τραμπ περιορίστηκαν στο σχόλιο του Ο’ Μπράιαν και τη θέση που πήρε υπέρ της Ουκρανίας η ηθοποιός Ντάριλ Χάνα. Φέτος το βάρος του «μηνύματος» έπεσε αλλού και το κράτησαν στους ώμους τους οι δημιουργοί του κερδισμένου με Οσκαρ ντοκιμαντέρ «No other land». Χωρίς να προσφέρει λύσεις, το ντοκιμαντέρ, που υπήρξε αποτέλεσμα συλλογικής συνεργασίας παλαιστινίων και ισραηλινών ακτιβιστών – των Γιουβάλ Αμπραχάμ, Μπάζελ Αντρα, Χαμντάν Μπαλάλ και Ρακέλ Ζχορ, – καταγράφει μια σκληρή πραγματικότητα υπογραμμίζοντας το μέγεθος της αδικίας που λαμβάνει χώρα στην περιοχή Masafer Yatta της Δυτικής Οχθης στην Παλαιστίνη που εδώ και χρόνια εκκαθαρίζεται από Παλαιστινίους. Στην ταινία, βλέπουμε μπουλντόζες να γκρεμίζουν καλύβες και σπίτια, μανάδες και νήπια να κλαίνε, ακόμα και άοπλους ανθρώπους να πυροβολούνται εν ψυχρώ. Στην απονομή ο Παλαιστίνιος Αντρα ζήτησε από τον κόσμο να βάλει τέλος «στην εθνοκάθαρση του παλαιστινιακού λαού» και ο Ισραηλινός Αμπραχάμ οραματιζόμενος τη γεφύρωση των σχέσεων Παλαιστίνης – Ισραήλ είπε γενναία: «Ο λαός μου θα είναι πραγματικά ασφαλής μόνο όταν ο λαός του Μπαζέλ θα είναι πραγματικά ελεύθερος».
Η πτώση
Φαίνεται τελικά ότι η «Emilia Perez» είχε μομέντουμ μόνο στην ανακοίνωση των φετινών υποψηφιοτήτων. Είχε τις περισσότερες, δεκατρείς, αλλά αναλογικά πήρε τα λιγότερα βραβεία, μόλις δύο. Αλλά για να είμαστε δίκαιοι, οφείλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: είναι πραγματικά θλιβερό αν η «πτώση» της «Emilia Perez» οφείλεται όντως στη δυσφήμηση που προέκυψε από την «αποκάλυψη» των ρατσιστικών tweets της Γκασκόν, μια φορά κι έναν καιρό στο Twitter (πολύ πριν γίνει Χ). Γιατί άλλο η αξία ενός έργου και άλλο το παρασκήνιο και το κουτσομπολιό για κάποιον συντελεστή του. Σε κάθε περίπτωση, η ταινία του Ζακ Οντιάρ, που όπως και η «Anora» ξεκίνησε την πορεία της από το περσινό φεστιβάλ των Καννών, αρκέστηκε στη βράβευση της Ζόι Σαλντάνια (που ούτως ή άλλως ήταν το φαβορί στην κατηγορία Β’ γυναικείου ρόλου) και του τραγουδιού «El mal». Είναι εντυπωσιακό δε που η «Emilia Perez» δεν κέρδισε ούτε στην κατηγορία της διεθνούς ταινίας αφού ήταν υποψήφια και ως καλύτερη ταινία και ως διεθνής.
Μια ειρωνεία τη βλέπεις πάντως στο γεγονός ότι το μόνο Οσκαρ που κέρδισε ο ίδιος ο Ζακ Οντιάρ, ο πατέρας της «Emilia Peréz», ήταν του… τραγουδιού, που και αυτό το μοιράστηκε με τους επίσης βραβευθέντες Κλεμάν Ντικόλ και Καμίλ, με τους οποίους είχε συνεργαστεί για τη δημιουργία του. Οπως ο Μπέικερ, ο Οντιάρ ήταν υποψήφιος σε τέσσερις κατηγορίες με τις υπόλοιπες ως συμπαραγωγός, σκηνοθέτης και συν σεναριογράφος της «Emilia Peréz».
O Τζέιμς Μποντ
Ανέκαθεν η σχέση του διασημότερου κινηματογραφικού πράκτορα, του Τζέιμς Μποντ, με την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου ήταν κυρίως… μελωδική. Αρκετά τραγούδια ταινιών του έχουν προταθεί για Οσκαρ και κάποια, όπως το «Skyfall» της Αντέλ και το «No time to die» της Μπίλι Αϊλις, το έχουν κερδίσει. Με την ευκαιρία της αλλαγής σκυτάλης στην ηγεσία των ταινιών 007, με τον Τζεφ Μπέζος της Amazon να παίρνει τα ηνία από τους Μπάρμπαρα Μπρόκολι και Μάικλ Τζ. Γουίλσον, το ειδικό σόου στο Dolby Theatre για τη μουσική ιστορία του Μποντ άφησε ένα ξεχωριστό αποτύπωμα αλλά και την υπόνοια ότι σύντομα θα υπάρξουν εξελίξεις για το κινηματογραφικό μέλλον του 007. Την παρουσίαση του σόου έκανε η Χάλι Μπέρι, η Τζινξ, που υπήρξε το τελευταίο «κορίτσι Μποντ» σε ταινία του Πιρς Μπρόσναν, το «Πέθανε μια άλλη μέρα», πίσω στο 2002. Οσο για τον ρόλο των περφόρμερ, μετά τον τσαχπίνικο «πρόλογο» της Μάργκαρετ Κουόλεϊ (συμπρωταγωνίστριας της Ντέμι Μουρ στο «The substance»), ο κλήρος έπεσε στις Lisa, Doja Cat και Raye που έδωσαν συμπαθητικές ερμηνείες των τραγουδιών (αντιστοίχως) «Live and Let Live» των Wings, «Diamonds Are Forever» της Σίρλεϊ Μπάσεϊ και «Skyfall» της Αντέλ.
Η λίστα των νικητών
Καλύτερη ταινία:
«Anora»
Σκηνοθεσία:
Σον Μπέικερ («Anora»)
Πρωτότυπο σενάριο:
Σον Μπέικερ («Anora»)
Διασκευασμένο σενάριο:
Πίτερ Στρόαν («Κονκλάβιο»)
Α’ ανδρικός ρόλος:
Εντριαν Μπρόντι
(«The Brutalist»)
Α’ γυναικείος ρόλος:
Μάικι Μάντισον («Anora»)
Β’ ανδρικός ρόλος:
Κίραν Κάλκιν
(«Αληθινός πόνος»)
Β’ γυναικείος ρόλος:
Zόι Σαλντάνια («Emilia Pérez»)
Φωτογραφία:
Λολ Κρόλεϊ («The Brutalist»)
Μοντάζ:
Σον Μπέικερ («Anora»)
Διεθνής ταινία:
«Είμαι ακόμα εδώ»
Nτοκιμαντέρ:
«Καμία άλλη γη»
Animation:
«Flow: Η γάτα που
δεν φοβόταν το νερό»
Μικρού μήκους:
«I’m not a robot»
Ντοκιμαντέρ μικρού μήκους:
«The only girl in the orchestra»
Animation μικρού μήκους:
«In the shadow of the cypress»
Σκηνογραφία:
Νέιθαν Κρόλεϊ, Λι Σάντεϊλς («Wicked»)
Ενδυματολογία:
Πολ Τάζγουελ («Wicked»)
Μακιγιάζ και κομμώσεις:
Πιερ-Ολιβιέ Περσάν,
Στεφανί Γκιγόν («The substance:
Το ελιξίριο της νιότης»)
Tραγούδι:
Κλεμάν Ντουκόλ και Camille, «El Mal» («Emilia Pérez»)
Μουσική:
Ντάνιελ Μπλούμπεργκ
(«The Brutalist»)
Ηχος:
Γκάρεθ Τζον, Ρίτσαρντ Κινγκ, Ρον Μπάτλερ, Ντουγκ Χέμφιλ («Dune: Μέρος δεύτερο»)
Ειδικά εφέ:
Πολ Λάμπερτ,
Στίβεν Τζέιμς, Ρις Σάλκομπ
(«Dune: Μέρος δεύτερο»)
Πηγή: tanea.gr
