Την περασμένη Παρασκευή, μετά την αποχώρηση του Βολόντιμιρ Ζελένσκι από τον Λευκό Οίκο, ο πρόεδρος Τραμπ έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι ο Ζελένσκι μπορεί «να επιστρέψει όταν είναι έτοιμος για την ειρήνη» στην Ουκρανία.
Η λέξη ειρήνη είναι μια ισχυρή λέξη, αλλά για να αντιληφθεί κανείς το πραγματικό της νόημα πρέπει να εξετάσει το πλαίσιο στο οποίο εκφέρεται.
Την ίδια ημέρα που ο κ. Τραμπ μίλησε για τη σημασία της ειρήνης και έστειλε τον κ. Ζελένσκι σπίτι του να το σκεφτεί, η Ρωσία εξαπέλυσε περισσότερα από 150 επιθετικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη εναντίον ουκρανικών πόλεων.
Ενώ, δηλαδή, ο κ. Τραμπ τονίζει ότι σημειώνει μεγάλη πρόοδο με τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν προς την κατεύθυνση της ειρήνης, ο τελευταίος έχει απλώς αυξήσει τα χτυπήματά του μετά την ορκωμοσία.
Ο Πούτιν δεν μπορεί να ανεχθεί μια ανεξάρτητη Ουκρανία
Την Κυριακή, οι Ευρωπαίοι ηγέτες, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούτε και ο πρωθυπουργός του Καναδά Τζάστιν Τρουντό συγκεντρώθηκαν στο Λονδίνο μετά από πρόσκληση του Κίρ Στάρμερ, του Βρετανού πρωθυπουργού, και δεσμεύτηκαν να ενισχύσουν την υποστήριξη προς την Ουκρανία και να αναπτύξουν ένα σχέδιο για τον τερματισμό του πολέμου που θα μπορούσε να κερδίσει την υποστήριξη του κ. Τραμπ.
Η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής στο Λονδίνο, με τη συμμετοχή μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών – μελών του ΝΑΤΟ, καθώς και του Καναδά
Οι Ευρωπαίοι, σύμφωνα με τους New York Times, καταλαβαίνουν, όπως δεν φαίνεται να καταλαβαίνει η κυβέρνηση Τραμπ, ότι η Ουκρανία θέλει μια ειρηνευτική συμφωνία – και ότι δεν θέλει να καταλήξει να καταστραφεί από τους όρους της ειρήνης.
Στο σημείο αυτό να αναφερθεί ότι η εμμονή του Πούτιν είναι όλη η Ουκρανία, τίποτα λιγότερο. Δεν είναι ούτε το ΝΑΤΟ ούτε μια λωρίδα ουκρανικής γης.
Ακόμη και αν η Ουκρανία εξακολουθεί να είναι ανεξάρτητη και οπλισμένη μέχρι το πέρας των διαπραγματεύσεων, ο Πούτιν δεν σταματήσει εκεί. Θα συμβιβαστεί με ένα κομμάτι της Ουκρανίας σήμερα για να έρθει αύριο για όλη την Ουκρανία.
Τα τελευταία 300 χρόνια σχεδόν κανένας από τους προκατόχους του Πούτιν δεν μπορούσε να αναχθεί μια δημοκρατική δυτική Ουκρανία
Αν επρόκειτο για το ΝΑΤΟ, τότε ο Πούτιν δεν θα είχε δεχθεί τόσο πράα την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας το 2023. Σήμερα, τα σύνορα του ΝΑΤΟ είναι πιο κοντά στην Αγία Πετρούπολη από ό,τι τα σύνορα της Ουκρανίας στη Μόσχα.
Ούτε το ζητούμενο είναι να διατηρηθεί το περίπου 20% του εδάφους που η Ρωσία έχει καταφέρει να αποσπάσει από την Ουκρανία μέχρι στιγμής σε αυτόν τον πόλεμο.
Ο Πούτιν δεν μπορεί να ανεχθεί μια ανεξάρτητη Ουκρανία, επειδή τα τελευταία 300 χρόνια σχεδόν κανένας από τους προκατόχους του δεν μπορούσε.
Και επειδή αν η Ουκρανία πετύχει ως δυτική δημοκρατία, θα αποτελέσει άμεση απειλή για την αποδοχή του αυταρχικού μοντέλου του Πούτιν από τον ρωσικό λαό.
Άμεση κατάπαυση του πυρός θέλει ο Τραμπ
Ο Τραμπ έχει καταστήσει την κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία πολύ κεντρικό στοιχείο της εξωτερικής του πολιτικής για να μην πετύχει.
Δεν μπορεί να αποτύχει να συνάψει συμφωνία και σίγουρα δεν μπορεί να επιτρέψει στην Ουκρανία να γίνει ό,τι ήταν το Αφγανιστάν για τον Πρόεδρο Μπάιντεν, μια αποτυχία της εξωτερικής πολιτικής που καθόρισε το υπόλοιπο της προεδρίας του.
Ο αμερικανός πρόεδρος Τραμπ
Παγιδευμένος από την ίδια του τη φιλοδοξία, ο Τραμπ λαχταρά τη γρήγορη επιτυχία – εξ ου και η επίθεση της περασμένης εβδομάδας στον Ζελένσκι, η επιμονή του οποίου σε όρους με τους οποίους μπορεί να ζήσει η Ουκρανία φαίνεται να στέκεται εμπόδιο.
Ο Τραμπ φοβάται μην γίνει η Ουκρανία ότι το Αφγανιστάν για τον Μπάιντεν
Ο Πούτιν το καταλαβαίνει αυτό. Ως εκ τούτου, μπορεί να παραχωρήσει μια κατάπαυση του πυρός για να λάβει τα μέγιστα οφέλη που προσφέρει ο Τραμπ, αλλά δεν θα παραχωρήσει την εγκατάλειψη του στρατηγικού του στόχου να καταστρέψει την Ουκρανία.
Χωρίς εγγυήσεις ασφαλείας ο πόλεμος θα ξεκινήσει, κάποια στιγμή, ξανά.
Πότε θα δράσει η Ευρώπη;
Τα γεγονότα της Παρασκευής ήταν η επισημοποίηση μιας νέας πραγματικότητας που έχει αρχίσει να διαφαίνεται εδώ και αρκετές εβδομάδες: Η Αμερική μπορεί να εξακολουθεί να επιδιώκει να ηγείται του κόσμου, αλλά είναι ένας διαφορετικός κόσμος.
Και αυτό φάνηκε από τη σκηνή της επίθεσης του Τραμπ και του αντιπροέδρου Τζέι Ντι Βανς που έβριζαν τον Ζελένσκι στο Οβάλ Γραφείο. Αυτά ήταν τα κύματα σοκ που έστειλε σε όλη την Ευρώπη.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες που είχαν ακούσει τα προειδοποιητικά λόγια του Βανς στο Μόναχο τον Φεβρουάριο είχαν ήδη αντιληφθεί ότι δεν μπορούσαν απλώς να περιμένουν τον Τραμπ, όπως έκαναν κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του. Όσοι εξακολουθούσαν να αμφιβάλλουν γι’ αυτό, σίγουρα πείστηκαν από την παράσταση της Παρασκευής.
Η Ευρώπη μπορεί και πρέπει να δράσει άμεσα
Η Ευρώπη έχει ήδη κάνει σημαντικά βήματα και υπόσχεται να κάνει περισσότερα: Σύνοδοι κορυφής, τηλεφωνικές συνομιλίες, σχέδια αποφάσεων για αύξηση των αμυντικών δαπανών και ανακοινώσεις για βοήθεια προς την Ουκρανία γίνονται τώρα με καταιγιστικούς ρυθμούς.
Όσο ευπρόσδεκτες και αν είναι αυτές οι εξελίξεις, δεν απαντούν στο πιο θεμελιώδες ερώτημα για το μέλλον της Ουκρανίας και της υπόλοιπης Ευρώπης: Πότε; Πότε αυτές οι ιδέες θα γίνουν εφαρμοσμένες αποφάσεις;
Οι δύο κινήσεις που μπορεί να κάνει η Ευρώπη για την Ουκρανία
Η επιρροή του Τραμπ στην Ουκρανία είναι τα όπλα και τα χρήματα, τα οποία η Ουκρανία χρειάζεται για να συνεχίσει τον αγώνα της για επιβίωση και να διατηρήσει την οικονομική της σταθερότητα.
Η Ευρώπη, σύμφωνα πάντα με ανάλυση των New York Times θα μπορούσε να αποσπάσει τα χαρτιά από τα χέρια του προέδρου με δύο κινήσεις: να προσφέρει μια εναλλακτική συμφωνία για τα ορυκτά της Ουκρανίας και να κατασχέσει τα ρωσικά δεσμευμένα περιουσιακά στοιχεία για να τα χρησιμοποιήσει για τη χρηματοδότηση της παραγωγής και της αγοράς όπλων – και από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αν το επιθυμεί.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Βρετανία και η Νορβηγία δεν θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν πλήρως τις Ηνωμένες Πολιτείες ως υποστηρικτές της Ουκρανίας, αλλά αυτά τα ρεαλιστικά βήματα θα αναβάθμιζαν αμέσως τον ρόλο της Ευρώπης και θα έδιναν στην Ουκρανία την ανάσα που χρειάζεται.
Πηγή: tanea.gr
