Ενα όμορφο τριήμερο υπόσχονται οι άνθρωποι του Ολυμπιακού για τον εορτασμό των εκατοστών γενεθλίων (10/3/1925) του club. Και είναι βέβαιο πως όσοι επιλέξουν μια βόλτα στο «Γ. Καραϊσκάκης» μέσα στο Σαββατοκύριακο προσεγγίζοντας το πάρτι ή ακόμη και εκείνοι που απλά θα συντονίσουν τα ρολόγια τους και θα σηκώσουν το βλέμμα τους στον ουρανό του Λεκανοπεδίου, απόγευμα Δευτέρας – 19:25 ακριβώς –, θα σταθούν απέναντι σε δράσεις που κάποιοι τις σκάρωσαν με μεράκι. Βάζοντας και την ψυχή τους πλάι στο ορόσημο της συμπλήρωσης ενός αιώνα ζωής του έφηβου που πριν εξελιχθεί στον κορυφαίο πολυαθλητικό σύλλογο της Ευρώπης, πριν από τις νίκες και τα τρόπαια, έφερε σε πέρας μια ακόμη μεγαλύτερη αποστολή: Συνόδευσε με συνέπεια την Ελλάδα από τις πέτρες και τις λάσπες ως το σήμερα…
«Αυτό που μας ζήτησε ο κύριος Μαρινάκης είναι ό,τι γίνει για τα 100 χρόνια να γίνει για τον κόσμο του Ολυμπιακού» εξήγησε στη συνέντευξη Τύπου της Τρίτης, ο αντιπρόεδρος Κώστας Καραπαπάς επιβεβαιώνοντας τη σωστή οπτική γωνία. Τη Δευτέρα 10 Μαρτίου δεν γιορτάζει τα γενέθλιά της μια ομάδα. Γιορτάζουν εκατομμύρια άνθρωποι την παντοτινή αγάπη τους, την αφοσίωσή τους σε μια ομάδα. Την ίδια που έμαθαν από τους παππούδες τους. Που έπαιξαν μαζί της με μια μπάλα στην πλατεία. Που κρέμασαν με καμάρι το σύμβολό της, στο παιδικό τους δωμάτιο. Που κοιμήθηκαν με την ιδέα πως μια μέρα θα φορέσουν τη φανέλα της. Που δεν θα ξεχάσουν ποτέ την πρώτη φορά που την είδαν να μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο. Που για χάρη της έκαναν την πρώτη «κοπάνα» από το σχολείο κ.λπ.
Τρόπος ζωής
Ο Ολυμπιακός για εκατομμύρια ανθρώπους δεν είναι τίποτα λιγότερο από τρόπος ζωής. Τα εκατοστά του γενέθλια λοιπόν δεν μπορεί παρά να είναι αφιερωμένα εξαιρετικά σε εκείνους. Και ο εορτασμός τους η οργανωμένη απόπειρα για τη δημιουργία μιας ακόμη ανάμνησης από αυτές που αφήνουν σημάδι ανεξίτηλο. Μια ακόμη «Που ήμουν την ώρα που…» απάντηση από τις πολλές που χωρά ο σκληρός (μας) δίσκος. Αλήθεια ποιος δεν έχει συμπληρώσει κάποια στιγμή της ζωής του το δικό του σχετικό ερωτηματολόγιο; Ποιος δεν θυμάται γίγαντα τον ποδοσφαιρικό ήρωα των παιδικών του χρόνων; Ποιος δεν έχει φυλαγμένη μια ιστορία που ένα προσωπικό του βίωμα εξελίχθηκε ακριβώς στο σημείο που ένα γκολ, μια νίκη, ένας πανηγυρισμός έγραφαν την ίδια την Ιστορία.
Ως τον ουρανό
Για όλους αυτούς φορά τα καλά του το γήπεδο «Γ. Καραϊσκάκης» σήμερα και αύριο (8-9/3) φιλοξενώντας γύρω του ένα απίθανο θεματικό πάρκο που προσκαλεί οικογένειες να το επισκεφτούν. Για αυτούς θα είναι εκεί τα τρόπαια του Conference League και του Youth League που μόλις επέστρεψαν από μια περιοδεία δίχως προηγούμενο. Για αυτούς σκαρώθηκε η ιδέα για το πιο μεγάλο «κορεό» που έγινε ποτέ σε ελληνικό γήπεδο – «θα χρειαστούν ακόμη και οι θέσεις των δημοσιογράφων» ανέφερε ο Κώστας Καραπαπάς – ακριβώς πριν από τη σέντρα της κυριακάτικης αναμέτρησης με τον ΟΦΗ (9/3, 19:00). Ολοι μπορούν να συμμετάσχουν στην πρόκληση ακριβώς στα μεσάνυχτα Κυριακής προς Δευτέρα, για τη «φωταγώγηση» ολόκληρης της χώρας. Ολοι μπορούν το απόγευμα της Δευτέρας, 19:25 ακριβώς, να στρέψουν το βλέμμα τους στον ουρανό του Λεκανοπεδίου και να παρακολουθήσουν ένα εντυπωσιακό show δώδεκα λεπτών για το οποίο επιστρατεύτηκαν 300 drones. Κανονική υπερπαραγωγή.
Η γέννηση
Εκατό χρόνια πίσω, ο Πειραιάς στέκονταν πύλη εισόδου σε μια χώρα που μάζευε ακόμη τα συντρίμμια της από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Χιλιάδες πρόσφυγες κατέφταναν θρηνώντας μια χαμένη πατρίδα και αναζητώντας το θάρρος να παλέψουν για μια δεύτερη ευκαιρία. Και ακούγονταν οι κόρνες από τα πλοία. Και οι ντόπιοι έκαναν χώρο πλάι στη φτώχεια τους για να (τους) υποδεχθούν. Και ήταν καθημερινός ο αγώνας για την επιβίωση. Και η Ελλάδα υπέφερε, αλλά δεν ήξερε, δεν μπορούσε να φανταστεί πόσα πολλά την περιμένουν ακόμη. Δικτατορίες, κατακτητές, φωτιές πολέμου, η φρίκη ενός εμφυλίου όταν η υπόλοιπη Ευρώπη βγαίνοντας από τον Β’ Παγκόσμιο χτίζονταν από την αρχή. Σε αυτό το λιμάνι, αυτή την τόσο ιδιαίτερη εποχή γεννήθηκε ο Ολυμπιακός. Και κατάφερε πολύ γρήγορα κάτι μοναδικό. Οχι μόνο ποδοσφαιρικές νίκες, αλλά να μιλήσει απευθείας στις καρδιές των ανθρώπων.
Παράδειγμα
Στα χρόνια αντιθέσεων που ακολούθησαν, ετερόκλητα πρόσωπα, βρήκαν κοινό τόπο στα χρώματά του. Και έφτασε στο σημείο η ομάδα που τη δεκαετία του ΄50 κέρδισε το προσωνύμιο «Θρύλος» να αποτελέσει το πιο μεγάλο παράδειγμα. Ενα ποδοσφαιρικό success story που έλεγε πως αν μπορούν κάποιοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας κλωτσώντας μια μπάλα μέσα στο γήπεδο να πετυχαίνουν εκείνα που δεν πέτυχε άλλος κανείς, τότε σίγουρα μπορούσαν και οι υπόλοιποι έξω από αυτό να τα καταφέρουν: Να βγάλουν το κάρο της μεταπολεμικής Ελλάδας από τις λάσπες. Και το 2010 στην πιο μεγάλη μεταπολεμική – οικονομική, πολιτική και τελικά κοινωνική – κρίση που βρήκε την χώρα, ο Ολυμπιακός έγινε ξανά το παράδειγμα, η εξαίρεση στον κανόνα προτρέποντας σε μια ακόμη επανεκκίνηση.
Πάντα εκεί
Και νίκησε ο Ολυμπιακός τη Σάντος του Πελέ σε ένα από εκείνα τα θαύματα που σκαρώνει το ποδόσφαιρο. Και χτυπήθηκε από το καθεστώς της χούντας, αλλά δεν έπεσε. Και έγινε τραγούδι. Εγινε σινεμά. Και έκλαψε κάθε Ελληνας τη «ματωμένη Κυριακή» στην τραγωδία της Θύρας 7. Και γέννησαν αμέτρητους οπαδούς τα «πέτρινα χρόνια». Και μαζεύτηκαν παραπάνω από 50.000 χιλιάδες άνθρωποι έξω από το δημαρχείο του Πειραιά για να υποδεχθούν τον Λάγιος Ντέταρι. Και ακόμη περισσότεροι σε έκσταση στα ίδια μέρη το ξημέρωμα της 30ης του Μάη 2024 φώναξαν «γκολ» όταν ο Αγιούμπ Ελ Κααμπί συνάντησε την μπάλα στη σέντρα του Σαντιάγκο Εσε. Και λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω, το ίδιο βράδυ, όταν όλα πλέον είχαν τελειώσει στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας το έβλεπες στα δακρυσμένα μάτια γύρω σου. Δάκρυα χαράς, προφανώς. Αλλά και δάκρυα που ξεκινούσαν μια σκυταλοδρομία στον χρόνο. Σαν προσκλητήριο για εκείνους που δεν ήταν εκεί. Παππούδες και γονείς. Φίλους που χάθηκαν…
Πηγή: in.gr
