Η αγαπημένη ηθοποιός Καίτη Κωνσταντίνου πέθανε σε ηλικία 61 ετών. Η Κωνσταντίνου έδινε μάχη με τον καρκίνο και νοσηλευόταν σε ιδιωτικό θεραπευτήριο.
Η είδηση του θανάτου της έχει φέρει θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο.
Η ηθοποιός και φιλόλογος, είχε καταφέρει να γίνει μία από τις πιο αγαπημένες κακιές των τηλεοπτικών χρονικών ως Σωσώ στα Εγκλήματα που άφησαν εποχή για την τόλμη και το βιτριολικό χιούμορ τους, που η Καίτη Κωνσταντίνου ενσωμάτωσε στην ερμηνεία της.
Εμφανίστηκε σε πολλές επιτυχημένες σειρές όπως Η Τούρτα της Μαμάς, Safe Sex, Eπτά Θανάσιμες Πεθερές, Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο, Κάπου σε Ξέρω, Κόκκινο Δωμάτιο, Dolce Vita ενώ η τελευταία της τηλεοπτική εμφάνιση ήταν στην σειρά του ALPHA, Η Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα όπου υποδύθηκε την Αλέξις Βροντάκη, σε μία παρωδία του Σασμού έχοντας βεντέτα με τη Χρύσα Ρώπα.
Η Καίτη Κωνσταντίνου γεννήθηκε στη Ροδοδάφνη Αχαΐας στις 18 Δεκεμβρίου 1963.
Η αγαπημένη Ελληνίδα ηθοποιός τελείωσε ταυτόχρονα τη Φιλοσοφική και τη Δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης, απ’ όπου αποφοίτησε το 1986, μαζί με τις φίλες της Μαρία Καβογιάννη και Υρώ Μανέ.
Η Κωνσταντίνου εργάστηκε και ως φιλόλογος.
Ο πρώτος της ρόλος ήταν στη θεατρική παράσταση Εσωτερικές Φωνές στο Θέατρο Τέχνης και καθιερώθηκε από την ερμηνεία της στον ρόλο της Σωσώς Παπαδήμα στη σειρά Εγκλήματα.
Η Καίτη Κωσνταντίνου στη θεατρική παράσταση Ριχάρδος ο Γ’ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ
Η ηθοποιός συμμετείχε σε πολλές θεατρικές παραστάσεις -στο Ριχάρδο, την Τάξη Μας ανάμεσα σε άλλες – και σε κινηματογραφικές παραγωγές.
Η Καίτη Κωνσταντίνου συμμετείχε στις παραγωγές Ο Καλύτερός Μου Φίλος και Το Κλάμα Βγήκε Απ’ τον Παράδεισο και στο Οξυγόνο.
«Δεν με ενοχλεί να μου πουν, τι κάνεις Σωσώ;»
«Είχε τολμηρούς χαρακτήρες για την εποχή, είχε την πόρνη, τη γυναίκα που σκοτώνει τον άντρα της», είχε πει η Καίτη Κωνσταντίνου σε πρόσφατη συνέντευξη της για τη σειρά που την καθιέρωσε.
«Δεν ήταν πολύ εύκολο να περάσει το σενάριο των Εγκλημάτων στα κανάλια. Τα πρώτα επεισόδια δεν είχαν πάει καλά στην τηλεθέαση. Μετά όμως ξέφυγε… Είχε τολμηρούς χαρακτήρες για την εποχή, είχε την πόρνη, τη γυναίκα που σκοτώνει τον άντρα της… Σήμερα δεν βλέπουμε κωμωδίες, έχει πέσει πολύ δράμα και δεν ξέρω γιατί.
Του χρόνου εγώ θα βρίσκομαι στην κωμωδία των Ρέππα – Παπαθανασίου. Δεν πιστεύω σε remake των Εγκλημάτων, γεράσαμε. Δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο και δεν μου αρέσει κιόλας. Ένα, δυο επεισόδια επετειακά, ναι!», έλεγε.
«Δεν με ενοχλεί να μου μιλήσουν στο δρόμο, να μου πουν ‘τι κάνεις Σωσώ;’. Δεν μπορείς να τσαντίζεσαι με την αναγνωρισιμότητα. Μια κυρία στο δρόμο, την εποχή των Εγκλημάτων, μου είπε ‘μπορείτε να σκοτώσετε τον άντρα σας, γιατί δεν μπορώ να κάνω εγώ το ίδιο στον δικό μου;’, αυτό ήταν λίγο σοκαριστικό».
«Μου αρέσει η κωμωδία, αυτή η διαφορετική ματιά στα πράγματα. Είναι ένας παραμορφωτικός καθρέπτης. Αν με πουν κωμική ηθοποιό είναι μεγάλη τιμή για μένα»
Σε παλιότερη συνέντευξη της, η Κωσνταντίνου είχε μιλήσει για το μέσο της τηλεόρασης που σνομπάρουν πολλοί.
«Η τηλεόραση μπορεί να σε καλουπώσει, ειδικά όταν κάποιοι ρόλοι αγαπιούνται από τον κόσμο. Εγώ πέρασα ωραία στην τηλεόραση, έκανα καλά πράγματα και νομίζω ότι υπάρχει ως έναν βαθμό ένας ρατσισμός απέναντί της. Ακούω να λένε συχνά ‘τηλεοπτική ηθοποιός’ και δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει. Είναι ένα μέσο πάρα πολύ δύσκολο, όπου μπορεί κάποιος να δει έναν καλό ηθοποιό του θεάτρου να είναι κακός και το αντίστροφο».
Η απώλεια του πατέρα της και οι απαράβατοι κανόνες στη ζωή της
Μιλώντας στο περιοδικό ΟΚ η Καίτη Κωνσταντίνου αναφέρθηκε στα παιδικά της χρόνια, αποκαλύπτοντας τις δυσκολίες που βίωσε όταν σε ηλικία 8 ετών ήρθε αντιμέτωπη με την απώλεια του μπαμπά της.
«Ο μπαμπάς μου ήταν δάσκαλος. Τον έχασα όταν ήμουν 8 χρόνων. Πέρασα πολύ δύσκολα, καθώς ήταν μεγάλη η έλλειψη του πατέρα. Γενικά, είμαι πολύ δεμένη με την οικογένειά μου, τη μητέρα μου, την αδελφή μου και τα δύο ανίψια μου. Τα έχω σαν παιδιά μου».
Μιλώντας στο τηλεοπτικό Στούντιο 4, η Κωνσταντίνου μίλησε για τη ζωή, τις συνεργασίες και τις αξίες της:
«Δεν είχα σκεφτεί να γίνω ηθοποιός, πότε δεν το είχα πει μικρή. Μου άρεσε να βλέπω το θέατρο της Δευτέρας μεγαλώνοντας. Στην επαρχία που ήμουν έρχονταν θίασοι και ήθελα να βλέπω ώρες τηλεόραση. Δεν μου άρεσε να διαβάζω! Δεν ήμουν καλή μαθήτρια, στο τέλος έγινα για να περάσω στο πανεπιστήμιο. Δεν μου άρεσε το σχολείο, σαν εφιάλτης ήταν. Και μετά που δίδαξα δύο χρόνια πάλι σαν εφιάλτης ήταν. Φοβόμουν, το σχολείο μου δημιουργούσε πάντα έναν φόβο. Μετά είπα ότι δεν γίνεται, “άντε γεια”».
«Πάρα πολύ εύκολα πήρα την απόφαση να φύγω από το σχολείο. Ήμουν καλή με τα παιδιά αλλά δεν ήμουν καλή σαν καθηγήτρια, δεν τους έκανα καλό. Πήγαινα με τον τελευταίο της τάξης και οι άλλοι έμεναν πίσω. Την πρώτη χρονιά ήταν ενδιαφέρουσα, μετά απομακρυνόμουν, είχα μια απώθηση. Δεν ήμουν καλή καθηγήτρια, δεν το έχω. Όταν έχεις μια άλλη επιλογή, εύκολα τα παρατάς. Οι σχολές τελείωσαν σχεδόν συγχρόνως. Επειδή ντρεπόμουν πολύ δεν πήγαινα σε οντισιόν, ντρεπόμουν. Δεν περίμενα τον διορισμό, περίμενα γενικά, καθόμουν. Ήρθε στην αρχή διορισμός για τον Έβρο και δεν πήγα και μετά ήρθα σαν αναπληρώτρια Αθήνα για δύο χρόνια και τελείωσε».
«Είμαστε στο θέατρο Τέχνης και τελειώνοντάς την κάναμε δουλειές μαζί με την Υρώ Μανέ, τη Μαρία Καβογιάννη, τη Μαρία Γεωργίαδου, τον Πέτρο Φιλιππίδη, τον Γιάννη Καπετάνιο. Και βρεθήκαμε κάποια από αυτά τα άτομα και κάναμε την ομάδα στο Αποθήκη. Κάναμε παρέα, βγαίναμε. Ήμασταν σε σπίτια, χαμός. Σε ενώνει για πάντα αυτό, υπάρχει αυτή η ραφή. Από εκεί και πέρα χάνεσαι. Δεν υπάρχει πια αυτή η ομάδα που υπήρχε παλαιότερα».
«Ένας από τους ρόλους της Τέχνης είναι να προκαλεί αντιδράσεις»
«Η Υρώ Μανέ ήταν η πιο δραστήρια που κινούσε τα νήματα και κάναμε το πρώτο έργο το Άι Βασίλης είναι σκέτη λέρα. Μετά κάναμε το Αναμείνατε και μετά το Σεσουάρ που έφυγα. Διαφωνήσαμε μεταξύ μας και προτίμησα να φύγω. Η διαφωνία ήταν επαγγελματική που κρατήθηκε, μετά αναιρέθηκε. Δεν ήθελα να συνεχίσω υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Όταν διαφωνήσω, φεύγω. Να επιβάλλω την άποψή μου δεν το κάνω. Να προσπαθήσω να στηρίξω την άποψή μου ναι. Όταν βλέπω ότι δεν μπορώ να τη στηρίξω άλλο, προτιμώ να φύγω».
«Μου αρέσει η κωμωδία, αυτή η διαφορετική ματιά στα πράγματα. Είναι ένας παραμορφωτικός καθρέπτης. Αν με πουν κωμική ηθοποιό είναι μεγάλη τιμή για μένα».
«Χαλιέμαι όταν δύο άνδρες φιλιούνται και γίνεται χαμός»
Η Καίτη Κωνσταντίνου που υποδύθηκε και την Ευανθία Βασίλαινα στην Τούρτα της Μαμάς, μια ακόμη επιτυχία που όρισε την ελληνική τηλεοπτική κωμωδία είπε για τα γκέι φιλιά της σειράς που σχολιάστηκαν πολύ:
«Χαλιέμαι όταν γίνεται ένα τόσο φυσιολογικό πράγμα, δύο άντρες να φιλιούνται και γίνεται τόσος χαμός. Δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση. Αισθάνομαι ότι έτσι κι αλλιώς υπάρχει λογοκρισία. Μια κωμική σειρά π.χ. δεν μπορεί να δείξει έναν παπά» είπε.
«Δεν θέλω ταρατατζούμ. Αγαπώ την ησυχία μου»
Από την παράσταση H Τάξη Μας στο Εθνικό Θέατρο
«Ένας από τους ρόλους της Τέχνης είναι να προκαλεί αντιδράσεις. Εύχομαι σιγά σιγά να μην προκαλεί εντύπωση. Είναι υποκρισία, δεν δείχνουμε ένα φιλί αλλά από την άλλη δείχνουμε όλο αυτό το αίμα, όλους τους ανθρώπους στην εντατική με τους αναπνευστήρες. Γιατί δεν είναι κανονική αυτή η οικογένεια; Δεν υπάρχει πιο σουρεάλ από τις κανονικές οικογένειες».
Η ζωή της, έλεγε σε μια από τις συνεντεύξεις της στο Βήμα, ότι είναι πολύ ήρεμη.
«Δεν θέλω ταρατατζούμ. Αγαπώ την ησυχία μου» δήλωνε. «Για αυτό και δεν γνωρίζουμε τίποτα για την προσωπική σας ζωή;» τη ρωτούσε η δημοσιογράφος. «Και γιατί να γνωρίζετε; Τι να την κάνετε τη ζωή μου; Δεν έχει και τίποτα φοβερό. Μια κανονική ζωή είναι. Είμαι σπιτόγατος. Μου αρέσει να είμαι με τους φίλους μου. Πλέον μου αρέσουν και τα ταξίδια. Παλιά τα βαριόμουνα. Μου αρέσει επίσης πολύ να οδηγώ. Εχω και έναν σκύλο, τον Τζόρα».
«Ο χρόνος με απασχολεί, με φοβίζει ο θάνατος, δεν είμαι σαν κάποιους που λένε εντάξει…»
«Ναι, είμαι μοναχικός άνθρωπος. Δεν με φοβίζει ιδιαίτερα η μοναξιά. Θέλω πάντα κάποιες ώρες μόνη μου. Είναι επιλογή.
Ο χρόνος με απασχολεί, με φοβίζει ο θάνατος, δεν είμαι σαν κάποιους που λένε εντάξει… Το μέλλον μου το σκέφτομαι σε σχέση με το να κάνω πράγματα που να γουστάρω στην δουλειά. Να είμαι υγιής, υγιείς οι άνθρωποι που αγαπώ, να με αγαπάνε και να τους αγαπώ» είχε πει το 2020.
«Αν πιστεύω στον Θεό; Πιστεύω σε μια δύναμη, δεν ξέρω τι είναι. Η θέλησή μας, ο εγκέφαλός μας, η ψυχή μας, δεν ξέρω, οι εξωγήινοι, ένας άλλος πολιτισμός. Κάτι υπάρχει όμως. Δεν πιστεύω στην στενή έννοια του θεού, αλλά προσεύχομαι αρκετές φορές –στα δύσκολα προσεύχονται κι αυτοί που δεν πιστεύουν».
Πηγή: in.gr
