Είναι παράξενο. Οι περισσότεροι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων έχουν πει ότι η εγκατάλειψη της Ουκρανίας και μια τελική νίκη της Ρωσίας θα αποτελούσε υπαρξιακή απειλή για την Ευρώπη.
Μήπως όμως φταίει το αθεράπευτο πνεύμα «Μαζινό» που μας διακατέχει; Η τραγικά σύγχρονη κουλτούρα της Συμφωνίας του Μονάχου; Μήπως φταίνε οι συνεχείς επιθέσεις στον Μακρόν που μας έχει κάνει τυφλούς και κουφούς; Το μεγαλύτερο βάρος απ’ ό,τι έχουν αλλού οι δύο παρατάξεις – της Ακροδεξιάς και της Ακροαριστεράς – του κόμματος της Μόσχας στο Παρίσι;
Είμαστε η μόνη χώρα όπου αυτό που είναι αυτονόητο στην Πολωνία, τη Γερμανία, τις χώρες της Βαλτικής, το Ηνωμένο Βασίλειο και αλλού συζητείται με μανία – είμαστε η μόνη χώρα όπου ακούμε νύχτα και πρωί: «Μας ταΐζουν μια σειρά από ανοησίες, μας καλλιεργούν φόβους, μας χειραγωγούν». Γι’ αυτό πρέπει επειγόντως να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.
Οσοι – με επικεφαλής τον πρόεδρο Μακρόν – μιλούν για την υπαρξιακή απειλή που μας θέτει η Ρωσία, απλώς επαναλαμβάνουν αυτά που λέει ο ίδιος ο Πούτιν. Την απέχθειά του για την Ευρώπη. Η συχνά δηλωμένη επιθυμία του είναι να μετατρέψει το κεντρικό και ανατολικό τμήμα της Ευρώπης, στην καλύτερη περίπτωση σε ζώνη επιρροής, στη χειρότερη σε περιοχή υπό τον έλεγχο και την προστασία του. Ο τρόπος του, όταν απαιτεί την εξουδετέρωση της Ουκρανίας, μας λέει: «Δεν εξαρτάται από εσάς, αλλά από εμένα, τον Πούτιν, η απόφαση για το ποιοι μπορούν να είναι οι σύμμαχοί σας, ποιοι δεν πρέπει να είναι, και ποια είναι τα όρια. Με άλλα λόγια, η κατεξοχήν άσκηση κυριαρχίας που είναι η σύναψη μιας ειρηνευτικής συμφωνίας».
Στις 30 Σεπτεμβρίου 2022, το βράδυ της «προσάρτησης» των περιοχών Ζαπορίζια, Χερσώνα, Λουχάνσκ και Ντονέτσκ, ο Αλεξάντρ Ντούγκιν δήλωσε ότι πρόκειται για «κήρυξη πολέμου στη Δύση». Ηταν τα λόγια του ίδιου του Πούτιν, στις 27 Οκτωβρίου 2022, στη Λέσχη Βαλντάι, όταν ανακοίνωσε ότι «βρισκόμαστε σε μια ιστορική στιγμή», ότι ο πλανήτης βρίσκεται σε μια «επαναστατική κατάσταση» και ότι η επίθεση στην Ουκρανία αποτελεί μέρος αυτής της «τεκτονικής αλλαγής ολόκληρης της παγκόσμιας τάξης».
Η υπαρξιακή απειλή είναι ο πρωτοφανής εκβιασμός που αντιπροσωπεύει η επαναλαμβανόμενη, εμμονική αναφορά σε αναθεώρηση του πυρηνικού δόγματος του Κρεμλίνου. Στις 11 Ιανουαρίου 2022, περισσότερο από έναν μήνα πριν από την εισβολή στην Ουκρανία, δημοσίευσα ένα άρθρο στο οποίο ανέφερα τον ρώσο αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών, Αλεξάντερ Γκρούσκο, ο οποίος έβλεπε «την ήπειρο να γίνεται θέατρο μιας στρατιωτικής αντιπαράθεσης» με την πυρηνική Ρωσία. Ανέφερα επίσης τον Αντρέι Καρταπόλοφ, πρόεδρο της Επιτροπής Αμυνας της Δούμας, που μας απειλούσε με ένα «προληπτικό χτύπημα» του είδους που έχουμε δει από το Ισραήλ στο Ιράν και τη Svobodnaya Pressa, ένα μέσο ενημέρωσης που πρόσκειται στο καθεστώς, το οποίο υποστήριζε ότι αν το ΝΑΤΟ διευρυνθεί και συμπεριλάβει την Ουκρανία, η Ρωσία θα «θάψει την Ευρώπη μέσα σε τριάντα λεπτά». Τότε, δεν γνώριζα μάλιστα τα λόγια του Σεργκέι Καραγκάμοφ, επικεφαλής του Συμβουλίου Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής, ο οποίος, όπως έγραψε πριν από λίγες ημέρες στην εφημερίδα «Le Monde» ο ιστορικός Καρλ Σλόγκελ, ζητούσε να «σπάσει» η ραχοκοκαλιά της Ευρώπης.
Να σπάσει η ραχοκοκαλιά… Ποιοι είναι οι πατριώτες; Αυτοί που παίρνουν στα σοβαρά τέτοιου είδους συζητήσεις; Ή εκείνοι που, όταν δεν συντάσσονται ευθέως με τον εχθρό, επιλέγουν να τους αγνοούν; Εκείνοι που τους αρέσει να στρουθοκαμηλίζουν αντιτείνουν ότι η Γαλλία έχει μόνο έναν εχθρό και αυτός ο εχθρός είναι ο ριζοσπαστικός ισλαμισμός. Ξεχνούν όμως ότι όλα συνδέονται μεταξύ τους. Ξεχνούν ότι η Ρωσία ήταν μία από τις λίγες μεγάλες χώρες που είχε ενημερωθεί εκ των προτέρων για τις προετοιμασίες της 7ης Οκτωβρίου και που υποδέχτηκε, καλωσόρισε και πανηγύρισε με τους δράστες της στη συνέχεια. Ξεχνούν ότι την Τρίτη 11 Μαρτίου η Ρωσία πραγματοποίησε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις στα ανοικτά των ιρανικών ακτών με τους Φρουρούς της Επανάστασης, με άλλα λόγια με τον κρατικό χορηγό της Χαμάς και της Χεζμπολάχ.
Και ξεχνούν μια ομιλία του ίδιου του Πούτιν, πάλι στη Λέσχη Βαλντάι στις 18 Οκτωβρίου 2018, στην οποία έκανε μια πραγματικά εκπληκτική παραδοχή: σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου, οι Ρώσοι θα ανέβαιναν ως «μάρτυρες» στον «παράδεισο», ενώ οι αντίπαλοί τους θα πήγαιναν στην «κόλαση» χωρίς «καμία δυνατότητα μετάνοιας».
Ο σύμμαχος της Χαμάς και του Ιράν μίλησε σαν τζιχαντιστής. Για όσους επιλέγουν να μη βλέπουν την αλήθεια και αντιλέγουν ότι ο ρωσικός στρατός, που παρουσιάζεται ως τρομερός, δεν είναι ικανός να νικήσει στην Ουκρανία εδώ και τρία χρόνια, το επιχείρημα μπορεί να ανατραπεί.
Αν ο Πούτιν κωλυσιεργεί, είναι επειδή αντιμετωπίζει έναν στρατό που έχει γίνει, μέσα από τις κακουχίες και τις θυσίες, ο πιο σκληρός στη μάχη στην ήπειρο.
Είναι αυτός ο ουκρανικός στρατός που μας προστατεύει. Είναι αυτός ο στρατός που, τα τελευταία τρία χρόνια, έχει χρησιμοποιήσει τα σώματα των στρατιωτών του ως προπύργιο ενάντια στον κοινό εχθρό. Ο Τραμπ και οι όμοιοί του απαιτούν από τον Ζελένσκι να τους «ευχαριστήσει», με έναν όλο και πιο αμφίβολο τόνο φωνής, για τη βοήθεια που του έδωσαν. Εμείς θα έπρεπε να είμαστε αυτοί που τον ευχαριστούμε για την ύπαρξή του. Εμείς θα έπρεπε να τον ευχαριστούμε που περιόρισε τον εχθρό μας. Και θα έπρεπε, τόσο για το συμφέρον μας όσο και για λόγους τιμής, να διπλασιάσουμε τις προσπάθειές μας, με επικεφαλής τη Γαλλία, προκειμένου να αποτρέψουμε την ηρωική Ουκρανία από το να ηττηθεί τελικά από το διαβολικό ζευγάρι που φαίνεται τώρα να σχηματίζουν ο Τραμπ και ο Πούτιν. Ναι, η συνθηκολόγηση θα αποτελούσε υπαρξιακό κίνδυνο για την Ευρώπη και τη Γαλλία.
Ο Μπερνάρ-Ανρί Λεβί είναι γάλλος φιλόσοφος. Βιβλία του κυκλοφορούν στα ελληνικά με πιο πρόσφατο τις «Φιλοσοφικές διαμάχες» (εκδ. Κέδρος)
Πηγή: tanea.gr
