Μέσα σε 48 μόλις ώρες πρωταγωνιστές ενός επεισοδίου σεξισμού και μιας επίθεσης σε έργα τέχνης στην Εθνική Πινακοθήκη έγιναν δύο εκλεγμένοι βουλευτές.
Στο πρώτο περιστατικό, καταδικαστέο καθολικά, που οδήγησε και στη διαγραφή του από τον Πρωθυπουργό, το πρόσωπο ήταν ο Δημήτρης Κυριαζίδης, βουλευτής Δράμας της ΝΔ, με την απαράδεκτοι επίθεση προς τη Ζωή Κωνσταντοπούλου εντός της Βουλής και την απαράδεκτη προτροπή του «να πάτε να κάνετε παιδιά». Το δεύτερο περιστατικό είχε ως φορέα του τον βουλευτή της Νίκης Νίκο Παπαδόπουλο, ο οποίος εισερχόμενος ως άλλος ταύρος σε υαλοπωλείο – στην Εθνική Πινακοθήκη – κατέβασε έργα που θεωρούσε βλάσφημα για την ορθοδοξία και την πίστη.
Σε οποιαδήποτε άλλη εποχή τα δύο γεγονότα μπορεί να εντάσσονταν σε μία περιπτωσιολογική σειρά. Σήμερα; Μήπως μιλάμε για κάτι βαθύτερο; Ενα ζοφερό σύμπτωμα μιας κακής σύνθεσης του Κοινοβουλίου για παράδειγμα. Μήπως είναι δομικότερο πρόβλημα της σημερινής πολιτικής σκηνής; Ας μην ξεχνούμε πως και οι δύο βουλευτές έχουν εκλεγεί, έχουν δικό τους ακροατήριο και έχουν συνοδοιπορήσει με συγκεκριμένα κόμματα και άρα και προγραμματικά πλαίσια. Αρα;
Το αντιπολιτικό ρεύμα. Πολύς λόγος γίνεται τα τελευταία χρόνια για την αντιπολιτική, για την απαξίωση της πολιτικής σκηνής, για την έκπτωση του πολιτικού λόγου, για τον λαϊκισμό. Και όλα αυτά πολλοί τα θέτουν σε συσχέτιση και με παλαιότερες πολιτικές εποχές. Ανεξάρτητα από τις οξύτατες πολιτικές αντιπαραθέσεις, συνυπήρχαν μεγάλες προσωπικότητες ή τέλος πάντων μπορούσαν ακόμη και παρά τις κόντρες τους να βρίσκουν κοινούς τόπους και συναινέσεις. Το αντιπολιτικό ρεύμα, το οποίο φαίνεται πως διαπερνά τη χώρα τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια, βρίσκεται στην πιο ανησυχητική του έκφραση και εντός Κοινοβουλίου. Τα κόμματα εγκλωβισμένα στα πελατειακά δίκτυα, σε μικροδιευθετήσεις σε λογική πολιτευτών και σε παράγοντες που έχουν δεσμούς με τις τοπικές κοινωνίες, υποκύπτουν και τους εγγράφουν στα ψηφοδέλτιά τους. Από την άλλη ένα μεγάλο μέρος του πολύ δυναμικού κοινού της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια και λόγω brain drain δεν προτίθεται να ασχοληθεί με την ενεργό πολιτική σκηνή, αφήνοντας τον χώρο για πρόσωπα τα οποία έχουν θολές και αδιευκρίνιστες – πολλές φορές – καταβολές.
Οι δύο περιπτώσεις που προαναφέραμε είναι έκφραση όλων των παραπάνω με το επιπροσθέτως πιο ανησυχητικό σημείο πως τώρα τα ηνία καταδικαστέων πράξεων έχουν πάρει βουλευτές. Συνηθίζουμε επίσης να λέμε ότι οι βουλευτές πρέπει να ακούν τις τοπικές κοινωνίες, να συγχρονίζονται με τις κοινωνικές δυναμικές. Αλήθεια όμως, η επίθεση με όρους «κάντε εσείς παιδιά» είναι κάποιου τύπου συγχρονισμός με αυτά τα οποία λέει η κοινωνία ή με τα χαμηλότερα ένστικτά της; Από την άλλη η επίθεση με επίφαση τη βλασφημία σε έργα τέχνης καθιστά ή δεν καθιστά φορέα λογοκρισίας έναν βουλευτή;
ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΓΗΠΕΔΟΥ. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν οι βουλευτές των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου συγχρονίζονται με αυτά που ο κόσμος θέλει και διεκδικεί εκεί έξω αλλά αν με τον δικό τους λόγο κοινοβουλευτικό και μη συμβάλλουν σε μία παιδευτική διαδικασία που έτσι κι αλλιώς είναι η πολιτική. Η τελευταία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση πάντως να είναι η ουρά ενός μαζικού λόγου ή ενός μέρους του λόγου του έξω ακροατηρίου. Και σε παλιότερες κοινοβουλευτικές συνόδους είχαμε περιπτώσεις και γραφικών βουλευτών ή βουλευτών που επιδίδονταν σε ακραίες πράξεις. Σε περιστατικά τα οποία όλοι είχαν καταδικάσει. Από κάλπες που κλέβονταν μέχρι χαστούκια εναντίον αντιπάλων τους. Η περίοδος για παράδειγμα του 1965 με την Αποστασία και την υψηλή πολεμική ήταν ταραγμένη εξόχως. Κάτι όμως διατηρούσε μία λεπτή γραμμή κοινών τόπων, υψηλού πολιτικού λόγου που διαχώριζε την πολιτική από το γήπεδο.
Σήμερα που ρευστοποιείται όλο και περισσότερο η πολιτική, ο λόγος των κοινωνικών δικτύων αλλά και ταυτόχρονα ενισχύονται οι όροι της εξέδρας και όχι των πολιτικών στρατεύσεων θα είναι όλο και θολότερο το στίγμα του κοινοβουλευτικού λόγου και άρα πιο λεπτές οι ισορροπίες μεταξύ πολιτικής, λαϊκισμού και βίαιων περιστατικών που ευχόμαστε να μην ξαναδούμε.
Πηγή: tanea.gr
