Κάθε πέντε με δέκα λεπτά μια κραυγή, ένα κλάμα, σκίζει την ησυχία στο τοπικό νοσοκομείο του Κότσανι. Νεαρές μητέρες καταρρέουν η μία πίσω από την άλλη μπροστά μας και το αίμα μας παγώνει. Κάποιοι αγκαλιάζονται και κλαίνε σιωπηλά. Χρειάστηκαν ελάχιστες μικρές σπίθες για να γίνει το αυτοσχέδιο κλαμπ πύρινη κόλαση και να καταπιεί τη νεολαία της πόλης τα ξημερώματα στις 16 Μαρτίου. Φόβος, ανασφάλεια, απελπισία. Κάθε γονιός προσεύχεται να μην είναι το δικό του παιδί στη λίστα θανάτου. Οπως όλα δείχνουν όμως, ο θρήνος είναι «προνόμιο» δεκάδων οικογενειών πλέον. Τα μάτια είναι κόκκινα από το κλάμα, ο κόσμος υπερβολικά πολύς για το προαύλιο του νοσοκομείου. Ο Τόμσο, πατέρας του Αντρέι, κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά του τη φωτογραφία του γιου του. Σε τρεις ημέρες θα είχε τα γενέθλια του, θα γινόταν 25 ετών. Κάηκε, όπως τον ενημέρωσαν, μαζί και όλη η παρέα του.
Πλησιάζω ένα κορίτσι για να το ρωτήσω εάν γνωρίζει κάτι. Το αριστερό της μάτι είναι σκεπασμένο με γάζες. Συνειδητοποιώ ότι είναι τραυματίας. Η Μαρίχα, 19 ετών, κατάφερε να βγει ζωντανή, η 27χρονη αδερφή της όμως όχι. Κλαίγοντας και με σπαστά αγγλικά, μου λέει ότι δεν θα την ξαναδεί και φεύγει μακριά μου.
Η αλληλεγγύη είναι διάχυτη. Κάτοικοι φέρνουν ρούχα, κουβέρτες και νερά για τους τραυματίες που νοσηλεύονται στο νοσοκομείο. Γιατροί απο γειτονικές πόλεις καταφθάνουν σε γκρουπ. Και η παραμικρή βοήθεια ειναι πολύτιμη. Απλός κόσμος κουβαλάει καφέδες, νερά, μέχρι και φαγητό στο μικρό νοσοκομείο.Τα στρατιωτικά οχήματα και τα ασθενοφόρα προσδίδουν ενα κλίμα πολεμικό. Οσμή θανάτου παντού. Διαμαρτυρίες του κόσμου ανάμεσα σε αναφιλητά για την οργάνωση του νοσοκομείου και την έλλειψη ενημέρωσης. Η αναγνώριση των πτωμάτων καθυστερεί και σε πολλές περιπτώσεις είναι αδύνατη.
Στην είσοδο της πόλης οι αστυνομικές δυνάμεις έχουν αποκλείσει με κορδέλες την αποθήκη που μετατράπηκε σε ντίσκο κι εξαντλούν την αυστηρότητά τους σε όσους τολμούν να πλησιάσουν την περιοχή. Βγαίνει ανακοίνωση ότι οι σοροί θα μεταφερθούν στην ιατροδικαστική υπηρεσία, στην πρωτεύουσα, στα Σκόπια. Κανένας δεν ακούει. Οι γονείς ζητούν τα παιδιά τους, αρνούνται να τα μεταφέρουν από εκεί, μπαίνουν μπροστά στην είσοδο του νοσοκομείου και απειλούν να εισβάλουν μέσα. Αστυνομικές δυνάμεις στήνουν μπλόκο στην είσοδο του νοσοκομείου και ταυτόχρονα οι συγγενείς στήνουν οδοφράγματα με τα αυτοκίνητά τους να μην περάσει κανένα ασθενοφόρο με καμιά σορό. Επικρατεί ένταση, ο κόσμος έχει αρχίσει να ξεσηκώνεται και γίνεται επιθετικός, ακόμη και προς τα τηλεοπτικά συνεργεία.
Το ξημέρωμα βρίσκει την πόλη έρημη και τα μαγαζιά κλειστά. Κανένας δεν θέλει να ανοίξει το μαγαζί του, την επιχείρησή του. Βάζουν λουκέτο στα εστιατόρια, τα μπαρ και τα καφέ πολύ πριν ανακηρυχθεί το επταήμερο πένθος απο την κυβέρνηση.
Η «επανάσταση» ξεκίνησε το μεσημέρι της Δευτέρας από την πλατεία της πόλης. Οι κάτοικοι συγκεντρώθηκαν στο revolution park στο Kότσανι. Νέα παιδιά 14, 15 ετών έχουν ντυθεί στα μαύρα. Το πένθος είναι ορατό, οι πληγές είναι ορθάνοιχτες. Κρατούν στα χέρια τους φωτογραφίες άλλων εφήβων που δεν θα περπατήσουν ξανά στην ιδια πλατεία. Κρατούν λουλούδια, αρκουδάκια και μηνύματα αγάπης σε χαρτόνια. Ολα για τη χαμένη νιότη της Βόρειας Μακεδονίας. Χαροκαμένοι γονείς κολλάνε φωτογραφίες των παιδιών τους όπου μπορούν. Μαρτυρίες που σοκάρουν. Μια κοπέλα που κατάφερε να σωθεί από τις φλόγες είναι εκεί και ανάβει ένα κεράκι στη μνήμη της φίλης της. Δεκάδες βουρκωμένα μάτια την κοιτάνε καθώς μιλάει στους δημοσιογράφους που έχουν μεταβεί στο σημείο της τραγωδίας από όλον τον κόσμο. Ο κόσμος ανάβει κεριά στη μνήμη των θυμάτων, γράφει στο βιβλίο συλλυπητηρίων και ξεκινάει πορεία προς το δημαρχείο της πόλης. Και ξαφνικά, όλος αυτός ο πόνος ξεχείλισε και μετατράπηκε σε οργή.
Προηγείται ένα πανό που ζητάει δικαιοσύνη. Συνθήματα κατά της κυβέρνησης, κατά της διαφθοράς, κατά του υπουργείου Οικονομικών. Σταματούν έξω από το μαγαζί του ιδιοκτήτη του κλαμπ όπου και εισβάλλουν. Σπάνε με μανία τις τζαμαρίες, ποδοπατούν τα τραπεζοκαθίσματα, ξηλώνουν μέχρι και τα κουφώματα… Λίγα μέτρα πιο κάτω σπάνε τα τζάμια και αναποδογυρίζουν το αυτοκίνητο του ιδιοκτήτη του μακάβριου κλαμπ.
Είναι το ξέσπασμα. Πετούν αβγά και πέτρες στο δημαρχείο, ζητούν να σταματήσει η διαφθορά των πολιτικών προσώπων και να οδηγηθούν οι υπεύθυνοι ενώπιον της Δικαιοσύνης. Δεν υπάρχει κυβέρνηση δικαίου, λένε, εάν δεν τιμωρηθούν οι ένοχοι. Η αδιαφορία των Αρχών για τις άδειες και τη λειτουργία των καταστημάτων ήταν η αιτία να θρηνήσουν τόσα θύματα. Λίγα λεπτά αργότερα δηλώνει παραίτηση ο δήμαρχος της πόλης Λιούπτσο Παπάζοφ. Μοιάζει σαν να πάγωσε ο χρόνος σε αυτή την πόλη, μοιάζει σαν να έχουν αρνηθεί να συνεχίσουν τη ζωή τους. Κάθε πόρτα, κάθε σπίτι έχει από πίσω το δικό του πένθος, το δικό του γολγοθά: 59 νεκροί, 160 τραυματίες από δύο πόλεις, κυρίως Κότσανι και Στιπ.
Το πέπλο της αγανάκτησης έχει απλωθεί πάνω από τη Βόρεια Μακεδονία, την ίδια στιγμή που οι σημαίες θα παραμείνουν μεσίστιες για το επταήμερο εθνικό πένθος.
Το κλίμα είναι βαρύ στο νεκροταφείο του Κότσανι. Οι φρεσκοσκαμμένοι τάφοι είναι έτοιμοι ο ένας δίπλα στον άλλον. Λευκά χαρτιά γράφουν το όνομα του κάθε νεκρού παιδιού καρφωμένα σε ένα πασαλάκι σε κάθε τάφο. Τόσο πολλοί είναι. Περίπου 25 εργάτες περιμένουν το σήμα να ξεκινήσουν δουλειά παραδίπλα.
Μπροστά οι συγγενείς κρατούν στην αγκαλιά τους φωτογραφίες των παιδιών, δεν θέλουν να τα αποχωριστούν. Μπουκέτα με λευκά λουλούδια για το τελευταίο αντίο. Ολόκληρη η πόλη έχει βυθιστεί στο πένθος. Πομπή οι νεκροφόρες που μοιάζουν αμέτρητες. Στο νεκροταφείο του Κότσανι ξεκινάει το μοιρολόι. Κάποιοι δεν αντέχουν και λιποθυμούν. Είναι η μεγαλύτερη τραγωδία που γνώρισε ποτέ η χώρα. Ομάδες εθελοντών και του Ερυθρού Σταυρού βοηθούν όπου κρίνεται απαραίτητο. Ενα τεράστιο γιατί ακούγεται μπερδεμένο μέσα στα κλάματα. Οι περισσότεροι φορούν μαύρες μπλούζες που γράφουν «αναπαύσου εν ειρήνη, αγαπημένε μου άγγελε». Αυτό θα είναι η αρχή του τέλους, λένε, για όσους ευθύνονται.
Πηγή: tanea.gr
