Του Παναγιώτη Στάθη
Σύνταξη και στους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους που έχουν καταδικαστεί αμετάκλητα για ποινικά αδικήματα, δίνει η Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου, που δικαίωσε καταδικασθέντα σε ποινές κάθειρξης δημόσιο υπάλληλο που ζητούσε να του απονεμηθεί σύνταξη για τα χρόνια που εργάστηκε και του παρακρατήθηκαν ασφαλιστικές εισφορές. Με την υπ΄αριθμόν 26/225 απόφασή του το Ελεγκτικό Συνέδριο, έκρινε συνταγματική τη νομοθετική διάταξη που αποσυνδέει πλήρως την ποινικά κολάσιμη συμπεριφορά των υπαλλήλων από την οιασδήποτε έκτασης (ολική ή μερική) οριστική απώλεια του συνταξιοδοτικού δικαιώματος, κρίνοντας πως η σχετική ρύθμιση είναι συνταγματική. Έτσι ανατρέπει απόφαση του 3ου τμήματος και αναπέμπει για ορθή κρίση.
Η διάταξη
Η διάταξη αυτή θεσπίστηκε το 2017, για να ρυθμίσει τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα π.χ. γυναικών όπως η καθαρίστρια που είχε διαπιστωθεί ότι εργαζόταν με πλαστό πτυχίο, και η εξοντωτική καταδίκη της είχε οδηγήσει ακόμα και σε απώλεια της σύνταξής της. Όπως αναφέρει το δικαστήριο:
“Η ρύθμιση αυτή δεν δύναται να θεωρηθεί ότι εξομοιώνει αυθαίρετα ευόρκως υπηρετήσαντες και επίορκους υπαλλήλους, δοθέντος ότι και ο επίορκος υπάλληλος παρείχε επί μακρόν υπηρεσίες επί τη βάσει νομίμως συσταθείσας δημοσιοϋπαλληλικής σχέσης, διαθέτοντας τα απαιτούμενα τυπικά προσόντα της θέσης του, έχοντας καταβάλει ασφαλιστικές εισφορές και έχοντας συμπληρώσει τις χρονικές προϋποθέσεις για τη θεμελίωση δικαιώματος σύνταξης από το Δημόσιο”.
Και εμφανίζεται κατηγορηματικό πως “η ποινικώς κολάσιμη συμπεριφορά των υπαλλήλων δεν συνιστά πρόσφορο κριτήριο δυνάμενο να δικαιολογήσει, κατά τρόπο συνταγματικώς ανεκτό, την εξαίρεση τους από το δικαίωμα σύνταξης”.
“Επαχθές μέτρο”
Στην ίδια απόφαση επισημαίνεται πως “η ποινικώς κολάσιμη συμπεριφορά του υπαλλήλου τελεί μεν σε άμεση σχέση με την υπηρεσιακή του κατάσταση, ενόσω ήταν στην ενέργεια και μπορεί να οδηγήσει, σύμφωνα με τις οικείες διατάξεις, στην πειθαρχική του δίωξη ή τη λύση της υπαλληλικής του σχέσης, όχι όμως και με το συνταξιοδοτικό του δικαίωμα. Πέραν αυτού, η οριστική και πλήρης αποστέρηση της σύνταξης και μάλιστα, όχι μόνον αυτοδικαίως, αλλά και ανεξαρτήτως του εάν μέρος της αντιστοιχεί σε καταβληθείσες από τον υπάλληλο εισφορές, συνεπαγόμενη, περαιτέρω, την απώλεια και κάθε ασφαλιστικής κάλυψης, συμπεριλαμβανομένης της υγειονομικής περίθαλψης, συνιστά μέτρο ιδιαίτερα επαχθές, που ακολουθεί τον υπάλληλο μέχρι το πέρας του βίου του και θέτει σε κίνδυνο την ίδια τη διαβίωσή του, σε μία ηλικία που η δυνατότητα αναπλήρωσης της σύνταξής του με άλλους πόρους καθίσταται, εάν όχι αδύνατη, πάντως ιδιαιτέρως δυσχερής, επαγόμενο, ως κύρωση, αποτελέσματα που υπερβαίνουν κατά πολύ χρονικά την ποινή που επιβλήθηκε στον υπάλληλο, με συνέπεια την προσβολή και της προστατευόμενης από το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος ανθρώπινης αξιοπρέπειας”.
Πηγή: capital.gr
