Μικρό αφιέρωμα σε ένα κινηματογραφικό θρύλο, που γεννήθηκε σαν σήμερα
Με αφορμή την επέτειο γενεθλίων του Μάρλον Μπράντο, γιορτάζουμε τη ζωή και την καριέρα ενός από τους πιο σημαντικούς ηθοποιούς στην ιστορία του κινηματογράφου. Γνωστός για το εξαιρετικό ταλέντο και τις δυναμικές του ερμηνείες, έφερε επανάσταση στην τέχνη της υποκριτικής και άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στο κινηματογραφικό τοπίο.
Πρώιμη ζωή και φόντο
Γεννημένος στις 3 Απριλίου 1924, στην Ομάχα της Νεμπράσκα, ο Μάρλον Μπράντο μεγάλωσε σε ένα ταραχώδες περιβάλλον που επηρέασε τη μελλοντική του τέχνη. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Ομάχα, αλλά σύντομα έστρεψε την προσοχή του στην υποκριτική, μετακομίζοντας στη Νέα Υόρκη για να σπουδάσει κοντά στη Στέλλα Άντλερ στο Δραματικό Εργαστήρι του The New School. Οι πρώτες του εμπειρίες στο θέατρο έθεσαν τις βάσεις για μια καριέρα γεμάτη με πρωτοποριακές παραστάσεις.
Καριέρα και εμβληματικοί ρόλοι
Η κινηματογραφική καριέρα του απογειώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1950, καθιερώνοντάς τον γρήγορα ως ισχυρό όνομα στο Χόλιγουντ. Ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στο A Streetcar Named Desire (1951) ως Stanley Kowalski παρουσίασε το έντονο συναισθηματικό εύρος και την ακατέργαστη ενέργειά του και κέρδισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ.
Το 1954, πρωταγωνίστησε στο On the Waterfront, δίνοντας μια από τις πιο αξιομνημόνευτες ερμηνείες του ως Terry Malloy, ένας λιμενεργάτης που πιάστηκε σε ένα διεφθαρμένο σύστημα. Αυτός ο ρόλος του χάρισε το πρώτο του Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου και εδραίωσε την ιδιότητά του ως πρωταγωνιστή.
Ο Μπράντο συνέχισε να προσφέρει εμβληματικές ερμηνείες σε ταινίες όπως:
The Godfather (1972): Απεικονίζοντας τον τρομερό Don Vito Corleone, η ερμηνεία του έγινε θρυλική, χαρίζοντας του ένα δεύτερο Όσκαρ. Η εμβληματική παράδοση των γραμμών και οι διακριτικοί τρόποι του έθεσαν ένα νέο πρότυπο για τους κακούς του κινηματογράφου.
Apocalypse Now (1979): Σε αυτή τη δυνατή ερμηνεία του συνταγματάρχη Kurtz, πρόσφερε μια στοιχειωμένη ερμηνεία που παραμένει ένας από τους πιο διάσημους ρόλους του.
Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι (1972): Ο ακατέργαστος και προκλητικός ρόλος του σε αυτή την ταινία ξεπέρασε τα όρια και έδειξε την προθυμία του να εξερευνήσει περίπλοκους χαρακτήρες.
Επιτεύγματα και κληρονομιά
Οι συνεισφορές του Μάρλον Μπράντο στον κινηματογράφο εκτείνονται πέρα από τις οθόνες. Ήταν γνωστός για τη δέσμευσή του σε κοινωνικά ζητήματα, υπερασπιζόμενος τα πολιτικά δικαιώματα και τα δικαιώματα των Ιθαγενών Αμερικανών σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Ο Μπράντο αρνήθηκε περίφημα το Όσκαρ του για τον Νονό ως διαμαρτυρία ενάντια στην απεικόνιση των Ιθαγενών Αμερικανών από το Χόλιγουντ.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, έλαβε πολλές διακρίσεις, μεταξύ άλλων δύο βραβεία Όσκαρ, τρία βραβεία BAFTA και ένα βραβείο Χρυσής Σφαίρας, μεταξύ άλλων. Ήταν υποψήφιος για επτά Όσκαρ κατά τη διάρκεια της καριέρας του.
Μοναδικό στυλ και αντίκτυπο
Το στυλ του χαρακτηριζόταν από αυθεντικότητα και ευπάθεια. Έφερνε μια ωμή ειλικρίνεια στους χαρακτήρες του που θεωρούνταν επαναστατικοί εκείνη την εποχή. Συχνά βασιζόταν σε τεχνικές μεθοδικής υποκριτικής, βυθιζόμενος βαθιά στους ρόλους του και αρνούμενος να αποφύγει τη συναισθηματική πολυπλοκότητα.
Η επιρροή του είναι ακόμα αισθητή στη σημερινή υποκριτική κοινότητα. Οι ηθοποιοί τον αναφέρουν συχνά ως μια κομβική φιγούρα που άλλαξε στυλ και προσδοκίες υποκριτικής, πιέζοντας για μια πιο ρεαλιστική και πιο λεπτή προσέγγιση στις απεικονίσεις των χαρακτήρων.
Με τα δικά του λόγια
«Η υποκριτική είναι η έκφραση μιας νευρωτικής παρόρμησης. Είναι η ζωή ενός αλήτη. Το να σταματήσεις την υποκριτική, αυτό είναι σημάδι ωριμότητας».
«Ποτέ μην συγχέετε το μέγεθος του μισθού σας με το μέγεθος του ταλέντου σας».
«Νομίζω ότι το να μετανιώνεις είναι άχρηστο στη ζωή. Ανήκει στο παρελθόν».
«Ένας ηθοποιός είναι στην καλύτερη ποιητής και στη χειρότερη περίπτωση διασκεδαστής».
«Το μόνο που οφείλει ένας ηθοποιός στο κοινό του είναι να μην το κάνει να βαρεθεί».
«Αν θέλεις κάτι από ένα κοινό, δίνεις αίμα στις φαντασιώσεις του. Είναι η απόλυτη συνταγή».
«Υπάρχει μια ατάκα στην εικόνα όπου αναβοσβήνει, “Κανείς δεν μου λέει τι να κάνω”. Έτσι ακριβώς ένιωθα σε όλη μου τη ζωή».
«Η ιδιωτικότητα δεν είναι κάτι που απλώς δικαιούμαι, είναι απόλυτη προϋπόθεση».
«Αν υπάρχει κάτι που μου ανακατεύει το στομάχι, αυτό είναι το να βλέπω ηθοποιούς στην τηλεόραση να μιλάνε για την προσωπική τους ζωή».
Πηγή: allyou.gr
