Οι Έλληνες χειρουργοί αποφεύγουν την ανανηπτική θωρακοτομή

Ουραγός είναι η χώρα μας στην αντιμετώπιση τραυματιών, ακόμη και συγκριτικά με χώρες που διαθέτουν υποστελεχωμένο και υποχρηματοδοτούμενο σύστημα υγείας, όπως η Νότια Αφρική. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Νοτιοαφρικανοί έχουν μια ιδιαίτερη κουλτούρα στην αντιμετώπιση του τραυματία σε επείγουσες χειρουργικές καταστάσεις, σε αντίθεση με την Ελλάδα.

Τα παραπάνω σημείωσε στο πλαίσιο του Εθνικού Συνεδρίου Τραύματος που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη ο ειδικευόμενος γενικής χειρουργικής, χειρουργός τραύματος, Θεόδωρος Φαχουρίδης. Είναι ένας από τους πέντε Έλληνες χειρουργούς που εκπαιδεύτηκαν για έξι μήνες στα μεγαλύτερα κέντρα τραύματος στη Νότια Αφρική και την Κολομβία, με υποτροφίες από το Ίδρυμα Σταύρος (ΙΣΝ).

Σύμφωνα με τον ίδιο, ένας πολύ σημαντικός χειρισμός που πρέπει να γίνει σε τραυματία είναι η επείγουσα ανανηπτική θωρακοτομή. «Στο νοτιοαφρικάνικο σύστημα, χωρίς να είναι απαραιτήτως κάποιος χειρουργός τραύματος, έχει την ευχέρεια να το κάνει. Στην Ελλάδα είτε λόγω φόβου είτε λόγω απειρίας αυτή η παρέμβαση δεν γίνεται. Στην ανανηπτική θωρακοτομή ο γιατρός στο ΤΕΠ κάνει μια τομή και μπαίνει στο θώρακα όπου μπλοκάρει την αορτή και με κάποιους χειρισμούς προσπαθεί να διατηρηθεί η παροχή αίματος στον εγκέφαλο. Στην Ελλάδα ίσως για νομικούς λόγους, επειδή οι γιατροί φοβούνται τις μηνύσεις, κάνουν αμυντική ιατρική και κάποιοι ασθενείς που θα μπορούσαν να επιβιώσουν, δεν επιβιώνουν», ανέφερε ο κ. Φαχουρίδης, και πρόσθεσε:

«Στην Ελλάδα το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι η απουσία χρημάτων. Αυτά λείπουν και στη νότιο Αφρική. Με τους πόρους που έχουμε στα νοσοκομεία μας, αν αυτά οργανωθούν σωστά, μπορούμε να έχουμε αντίστοιχες υπηρεσίες».

Ο ίδιος συμμετείχε σε 85 χειρουργικές επεμβάσεις κατά το εξάμηνο της εκπαίδευσής του. Το πρώτο διάστημα εκπαιδεύτηκε στην πρώιμη αντιμετώπιση του τραυματία, δηλαδή σε χειρισμούς πριν οδηγηθεί ο τραυματίας στο χειρουργείο ή στη ΜΕΘ. Στη συνέχεια συμμετείχε στα χειρουργεία, αρχικά με επίβλεψη και μετά ως χειρουργός.

«Η εκπαίδευση αυτή έχει αυξήσει τη χειρουργική μου αυτοπεποίθηση. Η αντιμετώπιση του τραυματία απαιτεί γρήγορους χειρισμούς, καθώς με τις ελάχιστες πληροφορίες που έχεις, εάν δεν πάρεις γρήγορα μία απόφαση, θα καταλήξει. Το μεγαλύτερο όφελος που είχα ήταν να αντιμετωπίζω τους τραυματίες χωρίς να μου δημιουργείται ο καταρράκτης του άγχους. Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να διαχειριστεί το άγχος του δεν είναι καλός υποψήφιος για τη χειρουργική τραύματος. Ο χειρουργός τραύματος χειρουργεί επειγόντως, μέσα στη νύχτα, την ώρα που ίσως δεν υπάρχουν όλες οι υπηρεσίες του νοσοκομείου διαθέσιμες, που η ομάδα είναι καταπονημένη από τη δουλειά όλης της ημέρας και καλείται να λάβει αποφάσεις και να δεχτεί και το βάρος των ευθυνών τους. Το τραύμα είναι ένα ομαδικό παιχνίδι και απαιτεί να είσαι ομαδικός παίκτης. Είναι μία ομάδα ανθρώπων που συνδέονται όλοι μεταξύ τους και δημιουργούν μία αλυσίδα ζωής για τον τραυματία», επεσήμανε ο κ. Φαχουρίδης.

Την εμπειρία της από το κέντρο τραύματος της νότιας Αφρικής περιέγραψε και η ειδικευόμενη γενικής χειρουργικής, Ιωάννα Πουρνάρα. Όπως είπε, «εκεί χειρουργούσαμε κανονικά ως ειδικοί περιστατικά που εδώ ούτε θα τα φανταζόμασταν. Τα 90 περιστατικά τραύματος που είδαμε μέσα σε 6 μήνες, στην Ελλάδα δεν θα τα βλέπαμε ούτε σε 20 χρόνια, διότι εξαιτίας του συστήματος εφημεριών οι τραυματίες μοιράζονται στα νοσοκομεία».

Από την πλευρά της η ειδικευόμενη χειρουργικής, Ζαφειρώ Καραφουλίδου που εκπαιδεύτηκε στο Κάλι της Κολομβίας, δήλωσε ότι αυτό που χαρακτηρίζει το τραύμα είναι ότι ποτέ δεν είναι ίδιο, ποτέ δεν έχεις τον ίδιο ασθενή, την ίδια κάκωση και αυτό είναι κάτι που την συναρπάζει.

Διαβάστε επίσης

Ο Έλληνας γιατρός που εκπαιδεύει χειρουργούς στην Αφρική μιλά στο ygeiamou

Στην Αθήνα άλλοι τέσσερις εγκαυματίες από τη Βόρεια Μακεδονία – 12 τραυματίες σε ελληνικά νοσοκομεία

Καινοτομία: Συνθετικά αιμοπετάλια σταματούν τη σοβαρή αιμορραγία