Ο Άρης Σερβετάλης παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Karfitsa με αφορμή τη θεατρική παράσταση «Η Καρδιά του Σκύλου».
Ο ηθοποιός μέσα σε όλα ρωτήθηκε και για τις κοινωνικές επιταγές, την προσφορά της τεχνολογίας στην ανθρωπότητα αλλά και την ανάγκη του ανθρώπου να εξουσιάζει.
H παράσταση μας προσκαλεί «να κοιτάξουμε γύρω μας με άλλα “μάτια”, να σκεφτούμε κριτικά και να αναρωτηθούμε για τον κόσμο που θέλουμε να ζούμε». Εσείς έχετε αναθεωρήσει; Σε τι κόσμο θα θέλατε να ζείτε;
Σε έναν κόσμο όπου το πρόσωπο του ανθρώπου θα είναι φωτεινό, τα μάτια του λαμπερά και ακτινοβόλα η καρδιά του καθαρή και ο νους του φωτισμένος. Σε έναν κόσμο όπου ο άνθρωπος δεν θα κρύβεται, δεν θα δικαιολογείται, δεν θα εκμεταλλεύεται, δεν θα αποταμιεύει, δεν θα φθονεί, δεν θα επιβάλλει, δεν θα χειραγωγεί, δεν θα εκφοβίζει, δεν θα εξαγοράζει, δεν θα εκβιάζει, δεν θα καπηλεύεται, δεν θα εξουσιάζει, δεν θα υποκρίνεται, δεν θα φοβάται, δεν θα απειλεί και δεν θα σκοτώνει. Σε έναν κόσμο όπου ο ισχυρός θα διακονεί τον αδύνατο και όλοι θα έχουν προσωπική σχέση με έναν Θεό που τους διακονεί όλους.
Οι κοινωνικές επιταγές τι ρόλο έχουν παίξει στη ζωή σας; Είναι εύκολο να δραπετεύσει κανείς από αυτές; Εσείς το έχετε κάνει ή προσπαθήσει;
Δεν καταλαβαίνω ακριβώς τον όρο «κοινωνική επιταγή». Αρκετές φορές κρυβόμαστε πίσω από τον όρο κοινωνία. Αποφεύγουμε να πάρουμε θέση στα πράγματα που μας αφορούν και που πιστεύουμε γιατί η «κοινωνία επιτάσσει» κάτι άλλο. Φοβούμενοι πως θα μας χαρακτηρίσουν ή θα μας στιγματίσουν.
Επίσης, γινόμαστε αδρανείς μπροστά σε μια κοινωνία που νοσεί διότι οι ίδιοι νοσούμε. Η όποια αλλαγή έρχεται από τον δικό μας μικρόκοσμο. Ο αγώνας να κατανοήσουμε τον εαυτό μας και να τον μετατοπίσουμε είναι ένα γεγονός που έχει άμεση επίδραση και αντίκτυπο στον κόσμο όλο.
Η αποσύνδεση του σύγχρονου κόσμου με την πνευματικότητα είναι ένας λόγος για την αγριότητα που βλέπουμε γύρω μας;
Η υλικότητα έχει θεοποιηθεί. Η επιτυχία έχει εξαρτηθεί από την απόκτηση αγαθών, η ικανοποίηση έχει συνδεθεί με την κατανάλωση αγαθών, οι επιθυμίες έχουν ταυτιστεί με την υλικότητα. Ο άνθρωπος όμως είναι ψυχοσωματικό πλάσμα. Έχει σώμα και ψυχή. Όταν υπερτροφεί το πρώτο ή ψυχή νοσεί, φωνάζει. Δεν τρέφεται, είναι παραμελημένη και σίγουρα δεν ικανοποιείται με αυτά που αρέσουν στο σώμα. Ο άνθρωπος θελημένα «σκότωσε» τον Θεό για να μην ελέγχεται. Όπως έλεγε και ο Ντοστογιέφσκι, χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται.
Δεν είναι όμως όλα προς όφελος του ανθρώπου. Δεσμευόμενος και εξαρτώμενος από την ύλη αποκλειστικά, ο άνθρωπος δεν διαφέρει σε τίποτα από ένα κτήνος που θα σκοτώσει για να αποκτήσει αυτό που επιθυμεί. Μάλιστα, γίνεται και χειρότερος από το κτήνος γιατί το ζώο όταν χορτάσει σταματάει, ενώ ο άνθρωπος με μανία αποκτά και αποθηκεύει. Επομένως, μέσα στη ζούγκλα της υλικότητας ο άνθρωπος που θέλει να γίνει Θεός στη θέση του Θεού θα υποτάξει, θα υποδουλώσει, θα εξουσιάσει για να επιτύχει τον μάταιο σκοπό του. Ξεχνά όμως πως ο θάνατος τον περιμένει στη γωνία.
Ταυτόχρονα όμως η εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας τρέχει πιο γρήγορα από ποτέ. Επηρεάζει προς το καλύτερο ή όχι την εξέλιξη του εσωτερικού κόσμου των ανθρώπων;
«Εξαρτάται πώς χρησιμοποιείται. Είναι ένα καταπληκτικό επίτευγμα η εξέλιξη της τεχνολογίας και της επιστήμης που μπορεί να ευεργετήσει τον άνθρωπο με την ορθή χρήση αλλά και να τον καταδυναστεύσει με την λανθασμένη χρήση και την κατάχρηση. Η τεχνολογία και η επιστήμη έγιναν για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για την επιστήμη και την τεχνολογία. Αν δεν το κατανοήσουμε βαθιά αυτό, τότε η δυστοπία θα μας επισκιάσει», απαντά ο Άρης Σερβετάλης.
Πηγή: govastileto.gr
