Η ασυλία που προσφέρεται στο καθεστώς του Βλαντίμιρ Πούτιν από τη νέα αμερικανική διοίκηση φέρνει ξανά στην επιφάνεια τα φιλορωσικά ανακλαστικά πολιτικών δυνάμεων και προσωπικοτήτων και στην Ευρώπη, ειδικά στον χώρο της Αριστεράς. Και έτσι παρατηρείται το παράδοξο φαινόμενο εκπρόσωποι μη κομμουνιστικών (κατ’ όνομα…) αριστερών κομμάτων, ακόμη και πρώην πρωθυπουργοί, να επιχειρούν να απενοχοποιήσουν τη συμπεριφορά της Μόσχας.
Η επωδός είναι γνωστή: η Δύση προκάλεσε επεκτείνοντας τους θεσμούς της, ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ενωση, μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας. Λογική λοιπόν η κατάληξη, η Ρωσία αισθάνθηκε περικυκλωμένη και επεδίωξε με την εισβολή στην Ουκρανία την ανακατάληψη του ζωτικού της χώρου που πάντα εμείς οι Δυτικοί οφείλουμε (!) να της αφήνουμε. Αν δεν ήταν τραγικό αυτό το επιχείρημα, θα ήταν για γέλια. Ας θυμηθούμε απλώς ποια άλλη χώρα κατέκτησε γειτονικές της με το επιχείρημα του «ζωτικού χώρου», η Γερμανία του Χίτλερ.
Αλλο έωλο επιχείρημα: επιτέλους ήρθε η ώρα της ειρήνης. Και αυτό εκφέρεται στον απόηχο συνεχών δηλώσεων του Τραμπ ότι πρέπει να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία που κοστίζει καθημερινά ανθρώπινες απώλειες και στις δύο πλευρές. Ως εάν το θύμα προκάλεσε τον πόλεμο, στο όνομα της ειρήνης, καλείται να σταματήσει μια σύγκρουση με τους όρους που επιθυμεί ο εισβολέας.
Ας μην έχουμε καμία αμφιβολία ότι όλα αυτά τα επιχειρήματα ενισχύουν μόνο τη ρωσική πλευρά. Σύμφωνα με τη λογική Τραμπ, της χαρίζονται τα εδάφη που έχει κατακτήσει, οπότε θα προσέλθει, αν προσέλθει, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από θέση ισχύος. Ακυρώνεται με τον τρόπο αυτό πολιτική δεκαετιών της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής που είχε στόχο τη συγκράτηση της ρωσικής δύναμης και του επεκτατισμού της, το περίφημο δόγμα Κέναν (containment).
Μα δεν πρέπει να έχει και η Ρωσία λόγο στα ευρωπαϊκά πράγματα; Είναι το αντεπιχείρημα των ρωσόφιλων ανά τον κόσμο, και στην Ελλάδα. Βεβαίως μπορεί να έχει λόγο, αλλά όχι τον τελευταίο λόγο. Η Ευρώπη, μετά την τραγική εμπειρία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, εισήγαγε θεσμούς συγκράτησης των ορέξεων των μεγάλων χωρών της, κυρίως της Γερμανίας. Απόρροια αυτής της επιλογής ήταν η δημιουργία θεσμών, όπως η ΕΟΚ και στη συνέχεια η ΕΕ. Με αμερικανική συμμετοχή και το ΝΑΤΟ εξυπηρετούσε τον ίδιο σκοπό. Η μαγική λέξη είναι η επιδίωξη κοινού συμφέροντος χωρίς αναγκαστικά έκπτωση του εθνικού. Η «κόκκινη γραμμή» είναι να μην υπερισχύει το εθνικό συμφέρον του συλλογικού και δεν την παραβίασε μέχρι σήμερα καμία ευρωπαϊκή χώρα, με αποτέλεσμα την πρωτόγνωρη για την Ευρώπη ειρήνη των τελευταίων ογδόντα ετών. Αν λοιπόν η Ρωσία θέλει θέση στο ευρωπαϊκό τραπέζι, θα πρέπει να σεβαστεί τους κανόνες του.
Και για να είμαστε απολύτως κατανοητοί, ας μεταφέρουμε αυτά τα επιχειρήματα στα καθ’ ημάς διότι δυστυχώς πρώην πρωθυπουργοί καλλιεργούν αυτή την επιχειρηματολογία στην Ελλάδα: αν η Ρωσία είχε δίκιο να εισβάλει στην Ουκρανία, τότε είχε δίκιο και η Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο. Αν η Ρωσία, ως μεγάλη χώρα, δικαιούται να διεκδικεί ζωτικό χώρο, το ίδιο δικαιούται και η Τουρκία. Επειδή λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, ορθώς έπραξε η ελληνική κυβέρνηση και υποστήριξε την Ουκρανία από την πρώτη μέρα της εισβολής. Το διεθνές δίκαιο δεν μπορεί να εφαρμόζεται α λα καρτ. Ισχύει για όλους.
Η Ινώ Αφεντούλη είναι εκτελεστική διευθύντρια Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων
Πηγή: tanea.gr
