Είναι μια ούτως ή άλλως δύσκολη εποχή να είσαι γονιός, με τις προκλήσεις των social media και της ψηφιακής τεχνολογίας, την έξαρση της βίας σε παιδιά, εφήβους και σε ολόκληρη την κοινωνία, το ιλιγγιώδες καθημερινό πρόγραμμα που ακολουθούμε απλά για να βγάλουμε τα προς το ζην και να καλύψουμε τις θεμελιώδεις ανάγκες των παιδιών μας, αλλά και το γεγονός ότι δεν υποστηριζόμαστε από μια μεγάλη κοινότητα φίλων και συγγενών όπως συνέβαινε με προηγούμενες γενιές όπου έβρισκε εφαρμογή το ρητό «it takes a village to raise a child» («χρειάζεσαι ένα χωριό για να μεγαλώσεις ένα παιδί»).
Όταν λοιπόν βγήκε πρόσφατα η σειρά-φαινόμενο του Netflix «Adolescence» και πολλοί από εμάς καταβροχθίσαμε τα τέσσερα επεισόδιά της, ίσως νιώσαμε τους βαθύτερους και χειρότερους φόβους μας να φουντώνουν. Γιατί η εμπειρία της παρακολούθησής της προκάλεσε, και συνεχίζει να προκαλεί, τόση αναστάτωση στους γονείς; Γιατί μας έκανε να αναρωτηθούμε αν και το δικό μας παιδί μπορεί να γίνει δολοφόνος;
Καταρχήν, όπως γράφει και το New York Magazine, επειδή μας κάνει να ταυτιστούμε αβίαστα με τους κεντρικούς χαρακτήρες. Η οικογένεια του 13χρονου Jamie (Owen Cooper), ενός μικρόσωμου αγοριού με baby face που μόνο αισθήματα μητρικής -και πατρικής- τρυφερότητας μπορεί να πυροδοτήσει αν το συναντήσουμε τυχαία στον δρόμο, είναι συνηθισμένη, με αν όχι ασήμαντα σίγουρα συνηθισμένα προβλήματα. Ένας πατέρας που δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ και που, χωρίς να το συνειδητοποιεί, περνάει στον γιο του τα πρότυπα αρρενωπότητας με τα οποία έχει μεγαλώσει (για παράδειγμα, ότι πρέπει να είναι καλός αθλητής και συγκρατημένος στην έκφραση των συναισθημάτων του). Μια μαμά επίσης σκληρά εργαζόμενη, η οποία αγωνίζεται να κρατήσει την ατμόσφαιρα στο σπίτι σχετικά ήρεμη, λειτουργώντας αντισταθμιστικά και στη νευρικότητα του συζύγου της.
Ταυτιζόμαστε αβίαστα με τους κεντρικούς χαρακτήρες της σειράς. Η οικογένεια του 13χρονου Jamie (Owen Cooper), ενός μικρόσωμου αγοριού με baby face που μόνο αισθήματα μητρικής -και πατρικής- τρυφερότητας μπορεί να πυροδοτήσει αν το συναντήσουμε στον δρόμο, είναι συνηθισμένη, με αν όχι ασήμαντα σίγουρα συνηθισμένα προβλήματα.
Αυτή η οικογένεια, και το ευρύτερο περιβάλλον του Jamie -όπως ο ψηφιακός κόσμος με την «ανδρόσφαιρα» και την τοξική κουλτούρα του Andrew Tate, αλλά και το γυμνάσιο του αγοριού, όπου τα social media αφήνουν το αρνητικό αποτύπωμά τους μέσα από φαινόμενα όπως η ανελέητη σύγκριση μεταξύ των παιδιών στο Instagram και ο διαδικτυακός εκφοβισμός – σκιαγραφούνται από τη σειρά με τόσο ρεαλισμό, ώστε το «Adolescence» καταφέρνει, σε συνδυασμό με τα μονόπλανά του, να μας απορροφήσει στον κόσμο του ήδη από το πρώτο, από τα συνολικά μόλις τέσσερα, επεισόδιά του.
Έτσι κάποιοι από εμάς μπορεί να ταυτιστούμε ακόμα και με τη μαρτυρία μιας μαμάς δύο παιδιών που παραδέχτηκε στο New York Magazine ότι την αναστάτωσε τόσο πολύ η παρακολούθηση του «Adolescence», ώστε σε όλη τη διάρκειά της «ένιωθα σαν να θέλω να κάνω εμετό».
Ας ελπίσουμε τουλάχιστον, μετά το αρχικό σοκ, αυτή η εμπειρία να λειτουργήσει αφυπνιστικά σε οικογενειακό επίπεδο και, σε συλλογικό επίπεδο, να συμβάλει σε ουσιαστικές αλλαγές.
The post «Adolescence»: Γιατί εντείνει την ανησυχία των γονιών που το παρακολουθούν appeared first on | Ό,τι έχει σημασία για τις γυναίκες.
Πηγή: marieclaire.gr
