H υποστελέχωση και οι κενές οργανικές θέσεις στους Επιμελητές Ανηλίκων την ώρα μάλιστα που ο δείκτης της παραβατικότητας ανηλίκων έχει σημειώσει ραγδαία άνοδο και η Πολιτεία, όπως κατ’ επανάληψη έχουν επισημάνει ειδικοί επιστήμονες, θα πρέπει να στρέψει το βλέμμα της στον τομέα της πρόληψης για την αντιμετώπιση του συγκεκριμένου κοινωνικού φαινομένου, βρέθηκε στο επίκεντρο της συνάντησης που πραγματοποιήθηκε με την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων.
Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους και μαρτυρούν το μέγεθος των κενών αν αναλογιστεί κανείς ότι στην Αθήνα υπηρετούν μόνο 11 επιμελητές ανηλίκων, οι οποίοι πρέπει να ανταποκριθούν σε εκατοντάδες υποθέσεις που φτάνουν στην αρμόδια υπηρεσία.
Υποθέσεις με «πρωταγωνιστές» ανήλικους, άλλοτε παιδιά που φέρονται ήδη να έχουν ξεπεράσει την γραμμή του νόμου και άλλοτε παιδιά που χρήζουν κοινωνικής αρωγής, που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως απλοί αριθμοί, αλλά θα πρέπει να αντιμετωπίζεται κάθε περίπτωση ξεχωριστά καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον των παιδιών.
Δεν επαρκεί το προσωπικό
Σύμφωνα και με όσα περιγράφονται στην ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων το προεδρείο και οι εκπρόσωποι των επιμελητών ανηλίκων (ΣΕΔΑ) προέβαλαν ακριβώς αυτό το ζήτημα της υποστελέχωσης και των κενών οργανικών θέσεων «ως ένα από τα σημαντικότερα δεδομένου ότι στην Αττική υπηρετούν μόλις 11 επιμελητές ανηλίκων και κοινωνικής αρωγής και μία διοικητική υπάλληλος, προσωπικό που δεν επαρκεί να ανταποκριθεί στις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες».
Στη διάρκεια της συνάντησης κατατέθηκε ο προβληματισμός των επιμελητών ανηλίκων «να προστεθεί επιπλέον δικάσιμος στο Δικαστήριο Ανηλίκων Αθηνών παρά τον μεγάλο αριθμό των εκκρεμών υποθέσεων, διότι οι επιμελητές Ανηλίκων δεν επαρκούν για την σύνταξη ατομικών αξιολογήσεων των ανηλίκων, όπως απαιτεί ο νόμος 4689/2020».
Τόσο οι επιμελητές ανηλίκων, όσο και οι δικαστές με βάση την εμπειρία τους, όπως επισημαίνεται στην ίδια ανακοίνωση «υπήρξε κοινή διαπίστωση πως η παραβατικότητα των ανηλίκων δεν αντιμετωπίζεται με μέτρα αυστηροποίησης των ποινών που εξυπηρετούν περισσότερο επικοινωνιακές ανάγκες και εδράζονται σε αντιεπιστημονικές αντιλήψεις και υπήρξε η εκτίμηση πως με τέτοια μέτρα που δεν ασχολούνται με τις αιτίες ενός κοινωνικού φαινομένου το πρόβλημα θα γιγαντωθεί».
Τέλος εντοπίστηκε η βαθύτατη υστέρηση υποστηρικτικών δομών (πχ ελάχιστες κλίνες για ανηλίκους που χρήζουν ψυχιατρικής μέριμνας και φροντίδας), καθώς και η μεγάλη χρονική απόσταση από την εισαγωγή του ανηλίκου στο ποινικό σύστημα μέχρι την τελική εκδίκαση της υπόθεσης, χρονικό διάστημα που αποστερεί τον παιδαγωγικό χαρακτήρα ενός αναμορφωτικού μέτρου.
Πηγή: in.gr
