Οποιος πόνταρε πριν από την αρχή της σπουδαιότερης διασυλλογικής διοργάνωσης πως τα ζευγάρια των ημιτελικών θα ήταν Αρσεναλ-Παρί και Μπαρτσελόνα–Ιντερ, ασφαλώς και τώρα διαπιστώνει πως λάθεψε.
Η πρόβλεψή του δεν επιβεβαιώθηκε. Όχι μόνο επειδή αυτή τη σεζόν είδαμε – ένεκα της League Phase- κάτι που εξελίχθηκε σε εντελώς απρόβλεπτο, αλλά και διότι εν τέλει προχώρησαν ομάδες που επιχείρησαν να δώσουν κάτι νέο ή να μην ποντάρουν αποκλειστικά σε ηχηρές μεταγραφές. Εκαναν, ας ειπωθεί απλά, έναν συνδυασμό.
Προ ετών, η Παρί έφερε την ταμπέλα της dream team. Είτε με τον Καβάνι είτε με τον Εμπαπέ, τον Ντι Μαρία, τον Μέσι, τον Βαϊνάλντουμ, τον Νεϊμάρ τον Ράμος και τον Ικάρντι, πίστεψε πως η Πόλη του Φωτός θα γινόταν το κέντρο του ποδοσφαιρικού κόσμου. Σφάλμα. Προσέγγιση επιπόλαιη γιατί κάποιες φορές τα βαριά συμβόλαια δεν σε οδηγούν στην κορυφή. Τώρα, ναι μεν έχει Ντοναρούμα, Κβαραχτσέλια, Ντεμπελέ και Χακίμι στο ρόστερ της, πάει να πει δυνατά ονόματα, όχι όμως τους σούπερ παίκτες από το κέντρο και μπροστά.
Εκείνη που την πάτησε άγρια ήταν η Ρεάλ. Ηθελε πέρυσι το καλοκαίρι όταν αποκτούσε τον Εμπαπέ να κάνει μια νέα έκδοση των Γκαλάκτικος. Κουρτουά, Ρούτινγκερ, Μπέλινγχαμ, Βινίσιους, Εμπαπέ, τι άλλο θα ανέμενε το φιλοθεάμον κοινό στη Μαδρίτη; Κι όμως, η Ρεάλ του μάστορα στις κατακτήσεις Champions League, Κάρλο Αντσελότι, αποκλείστηκε με δύο ήττες από την Αρσεναλ. Τα Κανόνια του βρετανικού ποδοσφαίρου, μάλιστα, με τον Αρτέτα στον πάγκο, δίνουν μαθήματα στυλ. Τι κι αν έχουν λαβωθεί οι Μαγκαλιάες, Χάβερτς και Ζεσούς; Ερχονται με δίψα ο Ράγια (ισπανός γκολκίπερ που δεν είναι καν βασικός στη Φούρια Ρόχα), ο Σακά από τα σπλάχνα της ομάδας και οι όχι διάσημοι Τίμπερ, Μερίνο και Μαρτινέλι.
Οσο για τη Μπαρτσελόνα, η τριπλέτα Μέσι, Νεϊμάρ και Σοάρες ανήκει στο παρελθόν. Εμειναν οι αναμνήσεις. Τώρα, θαυμάζουμε τα παιδιά που «μπορούν να λάμψουν», ο Γιαμάλ, ο Κουμπαρσί, ο Γκάβι και ο Μαρτίν. Συν φυσικά τους Ραφίνια και Λεβαντόφσκι, γιατί μόνο με πιτσιρικάδες άγουρους, δεν μπορείς να φτάσεις μέχρι το τέλος του δρόμου.
Και η Ιντερ; Εδώ κι αν κοιτάς με ενδιαφέρον τι πάει να πετύχει ο Σιμόνε Ιντσάγκι. Όχι, δεν έχει κάνει κάτι σπέσιαλ στο μεταγραφικό κομμάτι το Ιταλός προπονητής. Πόνταρε στον Τουράμ και τον Ζόμερ, δύο παίκτες που αγωνίστηκαν για χρόνια στη μεσαίων απαιτήσεων αλλά με ξεχωριστές στιγμές τις προηγούμενες δεκαετίες, Γκλάντμπαχ. Ο Ντι Μάρκο δεν έχει βγει από τα σύνορα της Ιταλίας. Ο Μιχιταριάν έφτασε τα 36 του χρόνια, ο Νταρμιάν είναι 35 και Ασέρμπι βαδίζει στα 37. Μόνο ο Λαουτάρο Μαρτίνεζ έχει βιογραφικό πλούσιο και παγκόσμιο κύπελλο.
Συμπέρασμα: οι εκπλήξεις ήρθαν. Και ναι, αυτοί που διεκδικούν κύπελλα συνήθως δίνουν δυναμικό παρών στο παζάρι, μήπως όμως αξίζει να δούμε και αυτούς που επέλεξαν κάτι διαφορετικό όσον αφορά στον σχεδιασμό;
Πηγή: in.gr
