Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, οι άγιες μέρες των Παθών του Ιησού μπορεί να επαναφέρει τη θλίψη και το πένθος για προσωπικές μας απώλειες
Καθώς το Πάσχα πλησιάζει στο τέλος του, η καρδιά μου ταράζεται από ένα μείγμα προβληματισμού και λύπης. Η ατμόσφαιρα θλίψης της Μεγάλης Πέμπτης και η περιρρέουσα μελαγχολία της Μεγάλης Παρασκευής προκαλούν συναισθήματα που είναι υφασμένα στον ίδιο τον ιστό της ύπαρξής μου – μια τρυφερή υπενθύμιση της απώλειας, ιδιαίτερα του πατέρα μου. Λες και το λειτουργικό ημερολόγιο με προσκαλεί σε έναν ιερό χώρο πένθους, προτρέποντάς με να αντιμετωπίσω συναισθήματα που νόμιζα ότι είχα ξεπεράσει.
Η αποκαθήλωση του Ιησού, μια δυνατή στιγμή στην αφήγηση των Παθών, είναι ανθρώπινο να φέρνει στο νου τη βαθιά θλίψη της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. Ακριβώς όπως το σώμα του Ιησού κατέβηκε προσεκτικά από τον σταυρό, τυλίχτηκε τρυφερά και θρηνήθηκε από τα αγαπημένα του πρόσωπα, βρίσκω τον εαυτό μου να ξανασκέφτομαι την ημέρα που ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή. Οι μέρες γύρω από το Πάσχα αντηχούν με θέματα θυσίας, απώλειας και εν τέλει ελπίδας. Ωστόσο, η πραγματικότητα της υπόσχεσης της Ανάστασης μοιάζει βαριά κάποιες φορές κάτω από το βάρος μιας προσωπικής απώλειας.
Ψυχολογικά, η θλίψη έχει έναν μοναδικό τρόπο να εμφανίζεται στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια σημαντικών περιστάσεων και τελετουργιών. Δημιουργεί το δικό της χρονοδιάγραμμα, ένα χρονοδιάγραμμα που δεν τηρεί τα παραδοσιακά μέτρα χρόνου. Όσες εποχές κι αν έχουν περάσει, οι απαλές αναμνήσεις του κοινού γέλιου, των ειλικρινών συζητήσεων και της ζεστασιάς των οικείων αγκαλιών επιστρέφουν κατά κύματα αυτές τις άγιες μέρες. Μου θυμίζουν ότι το πένθος δεν είναι μια γραμμική διαδικασία, αλλά μάλλον ένα κυκλικό ταξίδι, που ενεργοποιείται εκ νέου από τον ρυθμό της ζωής.
Ακούγοντας το Η ζωή εν τάφω το κενό της απουσίας του μεγεθύνεται καθώς σκέφτομαι πώς αυτές οι στιγμές σύνδεσης δεν μπορούν ποτέ να αναπαραχθούν. Είναι μια οδυνηρή υπενθύμιση ότι ακόμη και στη χαρά, η λύπη μπορεί να μείνει στις γωνίες της καρδιάς μας, περιμένοντας μια ευκαιρία να ξαναεμφανιστεί.
Η Μεγάλη Εβδομάδα περικλείει το βάρος της αποσύνδεσης, τον πόνο της λαχτάρας. Παρακολουθώντας την αναπαράσταση του πόνου του Χριστού ξεδιπλώνονται στρώματα της δικής μου θλίψης. Κάθε καρφί που χώνεται στον σταυρό μοιάζει με τις τρύπες που άφησα πίσω στην καρδιά μου. Είναι μια σπλαχνική εμπειρία όπου οι πραγματικότητες του θανάτου και της θλίψης με συνδέουν με την ιστορία του Ιησού, υπενθυμίζοντάς μου ότι το πένθος είναι μια παγκόσμια εμπειρία υφασμένη στην ανθρώπινη κατάσταση.
Ωστόσο, καθώς περιηγούμαι σε αυτή τη θλίψη, βρίσκω και παρηγοριά μέσα της. Αυτές οι μέρες προβληματισμού δημιουργούν έναν ιερό χώρο για να τιμώ τη μνήμη του πατέρα μου, επιτρέποντάς μου να θρηνώ αυθεντικά ενώ ταυτόχρονα γιορτάζω την αγάπη που μοιραστήκαμε. Είναι ένας χόρος ανάμεσα στη θλίψη και την ελπίδα, το πένθος και τη μνήμη, όπου μπορώ να αγκαλιάσω τη δυαδικότητα της απώλειας χωρίς κρίση.
Ως Χριστιανοί, πιστεύουμε στην Ανάσταση, μετατρέποντας τη θλίψη σε μια ελπιδοφόρα προσμονή ανανέωσης κι επανένωσης. Ίσως, αυτό είναι που κάνει αυτές τις άγιες μέρες τόσο ξεχωριστές. Όχι μόνο προκαλούν θλίψη, αλλά και με προσκαλούν να αναλογιστώ την αγάπη που αντέχει πέρα από τον θάνατο. Κάθε δάκρυ, κάθε στιγμή λαχτάρας είναι μια απόδειξη του δεσμού που μοιράζομαι – μια υπενθύμιση ότι η αγάπη υπερβαίνει την απώλεια και συνεχίζει να διαμορφώνει αυτό που είμαι σήμερα.
Καθώς λοιπόν έφυγε η Μεγάλη Πέμπτη και ζω τη Μεγάλη Παρασκευή, αναγνωρίζω τη θλίψη μου. Επιτρέπω στον εαυτό μου να νιώσει τον πόνο αλλά και να αναζητήσει θεραπεία μέσα στη θλίψη. Από τα βάθη του πένθους μου, βρίσκω δύναμη στην κοινότητα, την πίστη και την πανταχού παρούσα μνήμη του πατέρα μου. Τελικά, αυτές οι άγιες μέρες δεν είναι απλώς μια υπενθύμιση της απώλειας, αλλά μια πρόσκληση να γιορτάσουμε τη διαρκή κληρονομιά της αγάπης που φωτίζει την πορεία μας προς τα εμπρός, ακόμη και στις σκιές της θλίψης.
Καθώς σκέφτομαι το νόημα αυτών των ιερών ημερών, βρίσκω παρηγοριά στην υπόσχεση της Ανάστασης που επιφυλάσσει το Πάσχα. Κάθε χρόνο, καθώς περπατώ μέσα στη θλίψη μου, ανακαλύπτω ότι με κάθε στιγμή προβληματισμού, η λύπη μου αρχίζει να μαλακώνει. Ενώ ο πόνος της απώλειας θα έχει πάντα μια θέση στην καρδιά μου, μπορώ να τον αισθάνομαι να τον αγκαλιάζει η ζεστασιά των αγαπημένων αναμνήσεων και η αγάπη που παραμένει.
Περιμένοντας την Ανάσταση, μαθαίνω να αγκαλιάζω την ελπίδα. Το πνεύμα του πατέρα μου συνεχίζει να με καθοδηγεί και οι αναμνήσεις που διατηρούνται ζωντανές γεμίζουν την ψυχή μου με δύναμη και ανθεκτικότητα. Η κυκλική φύση της θλίψης αποκαλύπτεται ως μια πορεία προς τη θεραπεία, διαφωτίζοντας ότι είναι δυνατό για την καρδιά μου να συγκρατεί ταυτόχρονα τη λύπη και τη χαρά.
Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα που περνά, παρατηρώ το βάρος της θλίψης μου να σηκώνεται, ωθούμενη από την απαλή κατανόηση ότι η λύπη μου είναι μέρος ενός μεγαλύτερου ταξιδιού. Καθώς περιμένω την ανανέωση του πρωινού του Πάσχα, νιώθω το πνεύμα μου να βρίσκει γαλήνη – μια διαβεβαίωση ότι η αγάπη που νιώθω για τον πατέρα μου είναι αιώνια και ότι το φως αναπόφευκτα ακολουθεί το σκοτάδι.
Σε αυτήν την ιερή εποχή, επιλέγω να γιορτάσω την υπόσχεση της αναγέννησης, επιτρέποντας στην ψυχή μου να ανθίσει εκ νέου. Η ανάσταση δεν είναι απλώς ένα μακρινό γεγονός που πρέπει να προσδοκώ, αλλά μια ζωντανή πραγματικότητα μέσα μου, που με ενθαρρύνει να μετατρέψω το πένθος μου σε ευγνωμοσύνη. Κι έτσι, ανυπομονώ όχι μόνο να ξημερώσει η μέρα της Ανάστασης αλλά και η κάθε μέρα που ακολουθεί, όπου εξακολουθώ να μπορώ να τιμήσω τον πατέρα μου, ενώ τρέφω την εσωτερική γαλήνη που πηγάζει από την ελπίδα και την αγάπη.
Πηγή: allyou.gr
