Η Αννα Φρανκ δεν είναι μόνο η δεκατριάχρονη Εβραία που πέθανε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης αφήνοντας πίσω της ένα συγκινητικό ημερολόγιο, το οποίο για δεκαετίες διαβάστηκε από πολλούς και μεταφράστηκε σε 75 γλώσσες. Μια νέα βιογραφία, με τίτλο «Οι πολλές ζωές της Αννας Φρανκ», που υπογράφει η Ρουθ Φράνκλιν, εξερευνά την πολύπλευρη κληρονομιά της Αννας Φρανκ, αποκαλύπτοντας την πολυπλοκότητα της ζωής της, τη λογοτεχνική αξία του ημερολογίου της και τις προσλήψεις της προσωπικής της ιστορίας στη διάρκεια των δεκαετιών που ακολούθησαν. Το βιβλίο διερευνά πώς η Αννα Φρανκ εξελίχτηκε σε πολιτιστικό σύμβολο, εκπροσωπώντας διάφορα πολιτικά, κοινωνικά και προσωπικά ιδεώδη, αλλά και το πώς αυτή η εμβληματική ανάδειξή της συσκότισε τον πραγματικό της εαυτό.
Κατά τη συγγραφέα, «όταν μιλάμε για την Αννα Φρανκ, δεν μιλάμε για ένα πρόσωπο αυτό καθαυτό, αλλά για τον αστερισμό των ιδεών που βασίζονται στις δικές μας εμπειρίες και στροβιλίζονται γύρω από την εικόνα της. Γίνεται όποια και ό,τι χρειαζόμαστε να είναι». Το βιβλίο της εστιάζει στην ανάδειξη του κοριτσιού σε σοβαρή συγγραφέα. Με το ημερολόγιό της, προσεκτικά επιμελημένο από την ίδια, να αντιμετωπίζεται όχι απλά ως τυχαίο εύρημα που είχε απήχηση σε πολλούς αναγνώστες, αλλά να χαρακτηρίζεται ως τεχνούργημα της λογοτεχνικής της φαντασίας όσο και μια άμεση καταγραφή της ζωής της, από το διάστημα που κρυβόταν με την οικογένειά της στο Αμστερνταμ, κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος, μέχρι τον θάνατό της στο στρατόπεδο Μπέργκεν – Μπέλσεν το 1945.
Φάρος Ελπίδας
Για πολλούς, η Αννα Φρανκ θεωρείται φάρος ελπίδας, χάρη στη φράση από το ημερολόγιό της: «Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι πραγματικά καλοί στην καρδιά». Αυτό το είδωλο της Αννας Φρανκ αποκρύπτει την πραγματική της ταυτότητα. Οπως αναφέρει στη βιβλιοπαρουσίασή της στο «New Republic» η Ντάφνι Μέρκιν, η ιστορία της είναι πιο περίπλοκη από την εξιδανικευμένη μορφή που θυμούνται οι αναγνώστες του ημερολογίου της.
Η Αννα ξεκίνησε να γράφει σποραδικά τον Ιούνιο του 1942, συστηματοποιώντας τη γραφή της ως αλληλογραφία στη φανταστική φίλη της Κίτι. Η γραφή της έγινε πιο πειθαρχημένη, εξερευνώντας τις προσωπικές της σκέψεις, παρατηρήσεις και απογοητεύσεις. Και από το 1944 δοκίμασε να γράψει άλλες ιστορίες, μύθους, προσχέδια χαρακτήρων, αναδεικνύοντας το λογοτεχνικό της ταλέντο.
Μία από τις ψυχολογικές αποχρώσεις τής ανάλυσης που κάνει η Ρουθ Φράνκλιν στο ημερολόγιο της Αννας αφορά την εξερεύνηση της σεξουαλικότητας και της συναισθηματικής ανάπτυξής της. Το αυξανόμενο ενδιαφέρον που δείχνει το κορίτσι για τον Πέτερ βαν Πελς, τον έφηβο στην ίδια κρυψώνα, δεν παρουσιάζεται απλώς ως μια τυπική εφηβική ανησυχία αλλά ως συναισθηματική βεντάλια που διστακτικά ανοίγει προς την επιθυμία και κλείνει όταν ο έρωτας της Αννας με τον Πέτερ παγώνει, αφού περισσότερο τη συγκινούσε η ιδέα της αναζήτησης παρά η εκπλήρωση της ρομαντικής της σχέσης.
Το ημερολόγιο
Η τύχη του ημερολογίου της Αννας μετά την προδοσία και τη σύλληψη της οικογένειάς της είναι ένα άλλο βασικό στοιχείο της έρευνας της Φράνκλιν. Μετά την έφοδο της Γκεστάπο στο κρησφύγετο της οικογένειας, η Μις Γκιπ βρήκε τις σημειώσεις της Αννας και τις παρέδωσε στον πατέρα της Οτο Φρανκ, μοναδικό επιζώντα της οικογένειας. Εκείνος ανέλαβε να προετοιμάσει το χειρόγραφο για δημοσίευση, κάνοντας επεξεργασία και συμπυκνώνοντας ορισμένα τμήματα, ιδίως εκείνα που θεωρήθηκαν πολύ προσωπικά ή αμφιλεγόμενα. Οι επεξεργασίες του Οτο, αν και υποκινούμενες από την επιθυμία του να διατηρήσει την κληρονομιά της Αννας, αποτέλεσαν σημείο αντιπαράθεσης. Η Φράνκλιν υποστηρίζει ότι οι εκδοχές του ημερολογίου που προέκυψαν προκάλεσαν συζήτηση σχετικά με τη γνησιότητα του δημοσιευμένου κειμένου.
Το ημερολόγιο της Αννας δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στα ολλανδικά το 1947 και στις μεταγενέστερες μεταφράσεις έγιναν περαιτέρω επεξεργασίες και αλλαγές. Ειδικότερα, η γερμανική μετάφραση προσπάθησε να αποφύγει να προσβάλει τους γερμανούς αναγνώστες, με αποτέλεσμα να αφαιρεθούν ορισμένα αποσπάσματα που ήταν επικριτικά για τους Ναζί. Η θεατρική μεταφορά του ημερολογίου καθώς και οι πολλές ταινίες και τα βιβλία που βασίζονται στην ιστορία της Αννας διαμόρφωσαν περαιτέρω την εικόνα της. Η διασκευή στο Μπρόντγουεϊ, για παράδειγμα, αντιμετώπισε επικρίσεις για την υποβάθμιση της εβραϊκής ταυτότητας της Αννας και για τη μετατροπή της ιστορίας της σε μια ενθαρρυντική αφήγηση παγκόσμιας ελπίδας.
Πηγή: tanea.gr
