Το Πάσχα βρίσκει τον προοδευτικό χώρο σε αχαρτογράφητα νερά. Στο ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, την Πλεύση Ελευθερίας και τη Νέα Αριστερά καλούνται το επόμενο διάστημα να αποφασίσουν τι είναι – και τι θέλουν να γίνουν. Η εξέλιξή τους βασίζεται σε τέσσερα πρόσωπα: οι δικές τους επιλογές, σαν ένα κεντροαριστερό φαινόμενο ντόμινο, θα κρίνουν τη συνέχεια και θα διαμορφώσουν το τοπίο μέχρι τις επόμενες εκλογές.
Καρπούζι και μαχαίρι
Αν έλεγε κάποιος ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει συνηθίσει σε κρίσιμες στιγμές, θα έλεγε ψέματα – η πορεία του από την ίδρυσή του θυμίζει ρόλερ-κόστερ. Τους τελευταίους μήνες, η τύχη που το έφερε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης το εγκατέλειψε: μια σειρά λαθών που προήλθαν από έλλειψη προγραμματισμού, περιορισμένη επικοινωνιακή στρατηγική και άνιση διαχείριση εσωκομματικών ισορροπιών, σε συνδυασμό με τα θέματα που ήρθαν στην επικαιρότητα και ενίσχυσαν τον αντισυστημισμό, έχουν φέρει τη Χαριλάου Τρικούπη μπροστά σε μια παρατεταμένη δημοσκοπική πτώση.
Με την υπόθεση της Κατερίνας Μπατζελή να έχει κλείσει σχετικά αναίμακτα και τις διακοπές του Πάσχα να μεσολαβούν, ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει την ευκαιρία να βάλει τελεία σε μια δύσκολη περίοδο. Αυτός κρατάει το μαχαίρι, αυτός και το καρπούζι – είναι στο χέρι του να αναδείξει τη στρατηγική που θα ανατρέψει την κατάσταση. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την παρουσία του ΠΑΣΟΚ, αλλά και για τη λειτουργία του στο εσωτερικό. Η όλη εσωκομματική αντιπολίτευση, παρότι δεν είναι συντονισμένη, ακολουθεί πλέον (και για άλλους λόγους) παρόμοια στρατηγική: του δίνει τον χρόνο του. Δεν είναι βέβαιο πως θα μείνει έτσι για πάντα.
Αγώνας αντοχής
Αν υπάρχει ένα πρόσωπο που αυτή τη στιγμή έχει το μομέντουμ και τη συγκυρία με το μέρος της, αυτή είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας έχει τις τελευταίες μέρες επιδοθεί σε ένα κρεσέντο τηλεοπτικών εμφανίσεων -χωρίς να αποφύγει και τις δηλώσεις που μπορούν να αξιοποιηθούν από τους αντιπάλους της. Ακόμα και οι γκάφες της, σ’ αυτή τη φάση, δεν έχουν σημασία: εκείνοι που τη στηρίζουν βλέπουν σ’ αυτή ένα πρόσωπο συνεπές, που βρίσκεται με το μέρος «των πολλών», όποιοι κι αν είναι αυτοί.
Αν ο πρώτος στόχος της Κωνσταντοπούλου ήταν αυτός, τότε τον έχει πετύχει. Ο επόμενος, αναπόφευκτα, είναι η διάρκεια. Οι καρδούλες δεν αποτελούν πολιτικό πρόγραμμα και τα στελέχη «από την κοινωνία» πρέπει αναπόφευκτα κάποια στιγμή να βγουν μπροστά – για να μπορέσουν όλοι εκείνοι που ψάχνουν εναλλακτική να δουν την Πλεύση ως τέτοια, ξεπερνώντας το πολιτικό παρελθόν της προέδρου (που δεν έχει αφήσει σε όλους θετικό αποτύπωμα). Το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών θα έρθει ύστερα από έναν αγώνα αντοχής, ακόμα και για κόμματα που ανεβαίνουν τους δημοσκοπικούς ορόφους σαν ελατήρια.
Ολοι (τον) περιμένουν
Οσο οι έρευνες περιγράφουν μια αμηχανία στον προοδευτικό χώρο τόσο οι ερωτήσεις αυξάνονται: πού είναι και τι θα κάνει ο Αλέξης Τσίπρας; Κάποιοι τον βλέπουν ως λύση που θα μπορούσε να ενώσει την Κεντροαριστερά σε ένα νέο σχήμα, άλλοι ως τοξικό πρώην που παραμονεύει για να επιστρέψει σε μια στιγμή ευαλωτότητας. Εκείνος; Συζητάει, ακούει, μαθαίνει, αλλά δεν αποφασίζει. Πήγε στο Χάρβαρντ, αλλά δεν γύρισε αποφασισμένος. Είναι φανερό, σε οποιονδήποτε εξωτερικό παρατηρητή, ότι οι συνθήκες δεν κρίνονται, για τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό, ως τέτοιες κάτω από τις οποίες μια επιστροφή του θα ήταν πετυχημένη.
Οι αποφάσεις του Τσίπρα, όποιες κι αν είναι, αναπόφευκτα θα διαμορφώσουν και τον προοδευτικό χώρο – ειδικά από τη στιγμή που η αντίδραση σε μια πιθανή επιστροφή του ήδη εξετάζεται ως σενάριο στα κεντροαριστερά επιτελεία. Αν τελικά επιλέξει να ξαναβγεί μπροστά, τα ερωτήματα αυξάνονται: Θα δημιουργήσει νέο φορέα ή θα θελήσει να ενώσει τα υπάρχοντα κομμάτια; Με ποιους από τους παλιούς του συνεργάτες θα προχωρήσει; Ποιος μπορεί όντως να τον εμπιστευτεί; Θα του χρεωθεί η εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ; Και εδώ καλά – καλά δεν έχει απαντήσει στο βασικό.
Ωρα αποφάσεων
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, ο Αλέξης Χαρίτσης έζησε μια από τις πιο δύσκολες συνθήκες που ενίοτε βιώνουν οι πρόεδροι των κομμάτων – είδε την πλειοψηφία των στελεχών της Νέας Αριστεράς να στρέφονται απέναντί του στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής. Για τους πιο προωθημένους από αυτούς που συμφωνούν με τις (κεντρο)αριστερές ωσμώσεις, αφαιρώντας τον οδικό χάρτη για τις συνεργασίες από την εισήγησή του, έκανε αχρείαστα μεγάλες υποχωρήσεις προς την πτέρυγα που δεν θέλει με τίποτα ούτε να σκέφτεται το ενδεχόμενο επιστροφής στον ΣΥΡΙΖΑ.
Το εγχείρημα της Νέας Αριστεράς, ωστόσο, δεν ξεκίνησε με αυτόν τον στόχο: ο Χαρίτσης επελέγη ως ένα πρόσωπο μετριοπαθές και ψύχραιμο, που μπορεί να συνομιλεί με όλες τις πλευρές του προοδευτικού χώρου. Τον Σεπτέμβριο, όταν ο χρόνος επανεκτίμησης της στρατηγικής που ψηφίστηκε εκπνεύσει, τότε ο Χαρίτσης είναι αυτός που θα κληθεί να πάρει νέες αποφάσεις. Αν, δε, μαζί του έχει την πλειοψηφία των βουλευτών, τότε αυτές οι αποφάσεις μπορεί να διαμορφώσουν και ένα νέο τοπίο για τον προοδευτικό χώρο – με καταλύτη αυτούς που εξαρχής δήλωσαν πως αυτός θέλουν να είναι ο ρόλος τους.
Πηγή: tanea.gr
