Ο μύθος λέει πως για την περίφημη τελευταία σκηνή της «Καζαμπλάνκα» η παραγωγή δεν μπόρεσε ποτέ να εξασφαλίσει άδεια και πρόσβαση σε κάποιο αεροδρόμιο: Ήταν 1942 και ο πόλεμος προφανώς δεν επέτρεπε τέτοιες πολυτέλειες. Κάπως έτσι «το αεροπλάνο για την Λισαβόνα» που δέσποζε στο «κάδρο» πίσω από το υπόστεγο όπου ο Ρικ (Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ) κοίταζε στα μάτια την Ίσλα (Ίνγκριντ Μπέργκμαν) δεν ήταν παρά ένα «μοντέλο» από κόντρα πλακέ.
Μερικοί μικρόσωμοι άνδρες τοποθετημένοι στρατηγικά, μπόλικος καπνός παριστάνοντας την ομίχλη και ο φακός στη σωστή γωνιά έκαναν τα υπόλοιπα. Δημιούργησαν τον ιδανικό τόπο, για την τέλεια ατάκα που έγινε σύμβολο όχι μόνο κάθε ανεκπλήρωτου έρωτα αλλά τελικά και της φωτογραφίας του μυαλού. Της ίδιας της ανάμνησης: «Θα έχουμε για πάντα το Παρίσι»…
Στο καντόνι του Βω χρόνια μετά, το φόντο ήταν αυθεντικό. Κανένα «χέρι», καμιά «παρέμβαση», στο σκηνικό. Το «Colovray», πλάι στην φωλιά της UEFA. Και παρατηρώντας στις μικρές κερκίδες του κάποιοι από τους σημαντικότερους ανθρώπους του football να μην μπορούν να πάρουν τα μάτια τους από τον αγωνιστικό χώρο.
Εκεί όπου ο Μπάμπης Κωστούλας, ο Χρήστος Μουζακίτης, ο Αντώνης Παπακανέλλος και τα άλλα παιδιά έδιναν μια παράσταση δίχως λόγια στο απόγευμα που η ομάδα Νέων του Ολυμπιακού -με μονάχα Έλληνες στη σύνθεση της- κόντρα στην περίφημη Μίλαν ολοκλήρωνε το τέλειο ράλι κατακτώντας -κόντρα σε όλα τα προγνωστικά- το πρωτάθλημα Ευρώπης. Είχαν προηγηθεί η Ίντερ, η Μπάγερν Μονάχου οι κορυφαίες της «γαλλικής» σχολής. Όλες χάντρες στο κομπολόι αυτού του απίθανου γκρουπ που κατακτώντας το Youth League λες και άνοιξε την πύλη για τον σημαντικότερο χρόνο στην ιστορία των Ερυθρόλευκων.
Ήταν 0-0 ως την ανάπαυλα. Και εκεί ακριβώς ο άνθρωπος που έφτιαξε με τα χέρια του αυτό το μικρό ποδοσφαιρικό έργο τέχνης, ο Σωτήρης Συλαϊδόπουλος ήταν λιτός και κατανοητός: «Υπάρχουν 45 λεπτά και μετά δεν μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω. Από τη στιγμή που το αξίζουμε, δείχνουμε ότι είμαστε καλύτεροι, πρέπει να γυρίσουμε με το τρόπαιο». Ολοκληρώθηκε 3-0, με μια οκτάλεπτη καταιγίδα (58΄-66΄) και εκείνο το απίθανο αεροπλανικό του Φάνη Μπακούλα που άφησε τον Λουίς Φίγκο με τον στόμα ανοιχτό. Τι ποδόσφαιρο. Τι παράσταση. Τι ιστορία από την πιο χαρισματική «γενιά» που μεγάλωσε στον Ρέντη.
Τι κορύφωση. Ακριβώς σαν σήμερα, 22 του Απρίλη (2024). Τη μέρα που γεννήθηκε εκείνος που είπε (Καντ) πως «ο ένας κοιτάζει το νερόλακκο και βλέπει τη λάσπη, ο άλλος βλέπει μέσα του τα άστρα που αντανακλώνται». Περίμενε κανείς όσα θα ακολουθήσουν; Προφανώς κάποιοι λίγοι στον «σκληρό» πυρήνα αυτής της μικρής «επανάστασης» που δεν έφερε μόνο το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο σε συλλογικό επίπεδο και την πιο μεγάλη επιτυχία της παραγωγικής διαδικασίας του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά κάτι πολύ μεγαλύτερο. Την πίστη στα νέα παιδιά. Το δικαίωμα στην ευκαιρία.
Όλα εκείνα για τα οποία άνθρωποι σαν τον Σωτήρη Συλαϊδόπουλο αφιέρωσαν χρόνια ολόκληρα στο ποδόσφαιρο πριν από το ποδόσφαιρο. Σε επίπεδο «ακαδημιών». Όσα επιβεβαιώνει η φετινή εξέλιξη του Μουζακίτη και του Κωστούλα σε φόντο Ερυθρόλευκο. Αμφιβάλλει κανείς ότι «θα έχουμε για πάντα τη Νιόν»; Εκείνη η παρέα 18χρονων και ο δάσκαλος τους, που τους καμάρωνε από μια γωνιά ο Βαγγέλης Μαρινάκης, αποκλείεται. Γενέθλια έχουν σήμερα.
Και στα ΝΕΑ το πρώτο «κεράκι» το σβήνει ο ίδιος ο κόουτς. Ο 46χρονος από την Κω που απολαμβάνει σήμερα προνόμια «μιας κατηγορίας μοναχός του». Ο μοναδικός Έλληνας με ευρωπαϊκό τρόπαιο στο ράφι του. Ο μοναδικός Έλληνας της «ομάδας Μεντιλίμπαρ» που έφερε το Conference League. O μοναδικός Έλληνας που κάθισε ποτέ στον πάγκο του Μαρακανά -σε εκείνον τον τελικό Διηπειρωτικού του Αυγούστου κόντρα στη Φλαμέγκο-. Και πλέον πρωταθλητής με την πρώτη ομάδα κλπ.
-Συνήθως οι άνθρωποι έχουμε μια σειρά από ημερομηνίες που δεν ξεχνάμε ποτέ. Που υπενθυμίζουν γενέθλια, μεγάλα γεγονότα, επετείους κλπ. Είναι κόουτς για σένα η 22η του Απρίλη μια τέτοια ημερομηνία: που έγραψε με μελάνι ανεξίτηλο;
Γενικά είμαι πολύ κακός στο να θυμάμαι ημερομηνίες και αριθμούς, το γνωρίζουν όσοι συναναστρέφονται μαζί μου. Απλά υπάρχουν κάποιες ημερομηνίες όπως η 22η Απριλίου ή 29 Μαΐου που ξεφεύγουν από στενά όρια του εαυτού σου και γίνονται κομμάτι της συλλογικής μνήμης, μιας ομάδας ανθρώπων ή ενός συλλόγου και αυτό συμβαίνει γιατί έχουν προκαλέσει έντονα συναισθήματα σε μεγάλη μερίδα ανθρώπων ή επειδή το γεγονός που έχει συμβεί την συγκεκριμένη ημερομηνία, μπορεί να χαρακτηριστεί ιστορικό όσο αφορά την επίτευξη του. Αυτή η θύμηση από τόσο πολύ κόσμο είναι που μετατρέπει το μελάνι σε ανεξίτηλο όπως ανέφερες και είμαι σίγουρος ότι η συγκεκριμένη ομάδα της κ19 θα έχει μια περίοπτη θέση στην καρδιά των φιλάθλων του Ολυμπιακού, όσα χρόνια και αν περάσουν.
Μην ξεχνάμε ότι η 22η Απριλίου, ήταν χρονικά η πρώτη επιτυχία πριν την επέτειο των 100 χρόνων του συλλόγου ,όπου σε συνδυασμό με την κατάκτηση του Conference League στις 29 Μάϊου, κάνει όλη την χρονιά του 2023-2024 και το μελάνι της να μην είναι μόνο ανεξίτηλο αλλά και γραμμένο με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Ολυμπιακού. Όσον αφορά εμένα, σίγουρα η 22η Απριλίου πάντα θα είναι μια πολύ σημαντική ημερομηνία στην ζωή μου και θα γεμίζει την θύμηση μου με έντονες εικόνες, και συναισθήματα όπως χαράς και υπερηφάνειας. Γιατί μιλάμε για την κατάκτηση ενός πολύ σημαντικού Ευρωπαϊκού τίτλου όπως το Youth League αλλά επίσης και για την επιβεβαίωση ότι σαν Έλληνες μπορούμε να καταφέρουμε σπουδαία πράγματα.
-O Χοσέ Πέκερμαν για κάθε παγκόσμιο τίτλο που κέρδισε με την ομάδα Νέων της Αργεντινής, πρόσθετε έναν σκύλο στην οικογένεια του και του έδινε το όνομα της πόλης του θριάμβου. Εσύ κάθε φορά που ακούς το όνομα της μικρής αλλά συμβολικής Νιόν, τι σκέφτεσαι;
Μάλλον θα έχει μεγάλο σπίτι ο Πέκερμαν (γέλια). Πέραν της πλάκας θα σας εξομολογηθώ, μια συνήθεια που έχω πάντα πριν από αγώνες και μια σκέψη που σχετίζονται και τα δυο με την πόλη της Νιόν. Αρχικά πάντα την μέρα του αγώνα σε οποία πόλη και αν αγωνιζόμαστε ,πολύ πρωί η και κάποιες φορές το προηγούμενο βράδυ βγαίνω για περπάτημα, είναι μια συνήθεια που με βοηθάει να συγκεντρώνομαι και να “ετοιμάζω” το μυαλό μου.
Στην Νιον μέναμε σε ένα ξενοδοχείο, εκτός πόλης ανάμεσα σε κάτι μικρά χωριουδάκια ,έτσι το βράδυ πριν τους αγώνες μαζί με έναν από τους συνεργάτες μου ,ξεκινήσαμε για την καθιερωμένη βόλτα, περπατούσαμε για πάνω από 1,30 ώρα και νόμιζες ότι ήσουν σε άλλη εποχή, δεν συναντήσαμε ούτε ένα αμάξι -δεν συζητάω για άνθρωπο, είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό μου όσο αφορά την πόλη.
Το δεύτερο το λέω για πρώτη φορά, και αφορά μια σκέψη που μου δημιουργήθηκε στα γραφεία της UΕFΑ στην Νιον κατά την επίσκεψη μας μια μέρα πριν ξεκινήσει το final 4. Στα γραφεία της UΕFΑ, στην είσοδο υπάρχει ένας χώρος με όλα τα τρόπαια των διοργανώσεων της UΕFΑ, πραγματικά είναι εντυπωσιακά έτσι όπως είναι παραταγμένα στην σειρά.
Όπως καταλαβαίνεις για όποιον ασχολείται με το ποδόσφαιρο, όταν είναι μπροστά τους και τα βλέπει, σε βοηθάει να οραματίζεσαι και ενδόμυχα περνάει η σκέψη μέσα σου αν κάποια στιγμή θα σε αξιώσει «ο θεός του ποδοσφαίρου» να σηκώσεις κάποια από αυτά. Αυτή την σκέψη την είχα μέχρι και την μέρα του τελικού με την Μίλαν. Στο τέλος της χρονιάς είχα την ευλογία να κρατήσω στα χέρια μου δυο από αυτά τα τρόπαια, το Youth League και το Conference League. Το λέω ακόμα σήμερα και ανατριχιάζω.
-Τώρα που έχει περάσει πλέον ένας χρόνος, έχεις συνειδητοποιήσει το μέγεθος της επιτυχίας; Ένα ελληνικό club, αποκλειστικά με Έλληνες ποδοσφαιριστές -οι περισσότεροι μικρότεροι ηλικιακά των αντιπάλων- να κατακτήσει το Youth League; Που μπόρεσε να τα βάλει και να επικρατήσει κόντρα σε μεγέθη σαν της Μίλαν και της Ίντερ, της Μπάγερν Μονάχου, με τεράστια μπάτζετ ή με την παράδοση της γαλλικής σχολής κλπ;
Κοιτάξτε πάντα όταν βλέπεις κάτι από απόσταση σε βοηθάει να το θέσεις στις σωστές του διαστάσεις. Ίσως ο κόσμος να μην μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος και ότι μιλάμε για έναν τίτλο εφάμιλλο του Champions League σε επίπεδο νέων, και ειδικά όταν έχεις αντιμετωπίσει τις ομάδες που ανέφερες και έχεις απέναντι σου παίκτες που πλέον τους βλέπουμε να αγωνίζονται με τις Α ομάδες τους και να κοστίζουν εκατομμύρια, και εκεί που κανείς δεν περιμένει, μια ελληνική ομάδα καταφέρνει να κατακτήσεις το τρόπαιο αήττητη. Προσωπικά το έχω αντιληφθεί από πολύ νωρίς γιατί το εισπράττουμε από ανθρώπους του χώρου ,κυρίως στο εξωτερικό.
Αλλά αυτό που για μένα έχει εξίσου το ίδιο μεγάλη σημασία όσο και η κατάκτηση, έχει να κάνει με δυο τομείς: Πρώτον με αυτό που ανάφερες ότι την ομάδα αποτελούσαν μόνο Έλληνες ποδοσφαιριστές με τους περισσοτέρους να είναι μεγαλωμένοι μέσα στην ακαδημία του Ολυμπιακού, κάτι που είναι πολύ δύσκολο να επαναληφθεί στον θεσμό, όλες οι ομάδες που ανέφερες έχουν μεταγραφές και παίκτες από άλλες χώρες. Και δεύτερον έχει να κάνει με τον τρόπο, Δεν είχαμε συνηθίσει ελληνικές ομάδες να αγωνίζονται σε Ευρωπαϊκές διοργανώσεις και να έχουν αυτό το στοιχείο της γενναιότητας και πρωτοβουλίας κάτι που μας το τόνιζαν όλοι οι αντίπαλοι μας στο τέλος των αγώνων. Πιστεύω ότι οι κατακτήσεις των δυο ευρωπαϊκών τροπαίων, όπως και οι εμφανίσεις της Εθνικής μας ομάδας μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν ένα μεγάλο restart για το ελληνικό ποδόσφαιρο για το τροπο που μπορούμε να αγωνιστούμε αλλά και για την εμπιστοσύνη και χρησιμοποιήσει των νέων ηλικιακά παικτών.
– Υπάρχει μια εικόνα από εκείνο το ταξίδι ή μια στιγμή, που θα την έβαζες στο εξώφυλλο του άλμπουμ με τις αναμνήσεις;
Πραγματικά είναι τόσες πολλές, είναι σαν σελινόιτ. Αν θα έπρεπε να αναφέρω κάποιες που μου έρχονται αυτή την στιγμή στο μυαλό, ειναι ο πίνακας στο ημίχρονο μέσα στην Μπάγερν όπου έγραφε 0-3 με τους φιλάθλους μας στο πλάι της εξέδρας, την είσοδο από την φυσούνα του Μαρακανά και να αντικρίζεις από πίσω τις πλάτες των παιδιών με την φανέλα του Ολυμπιακού μέσα σε αυτό το θρυλικό γήπεδο, είναι κάτι βγαλμένο από όνειρο.
Η διαδικασία των πέναλτι με την Ίντερ στο Καραϊσκάκη μια μέρα πριν το μνημόσυνο της Θύρας 7 και το πανό με τα θύματα πίσω από το τέρμα… Τι να πω για τον τελικό, μετά το εντυπωσιακό ψαλίδι του Μπακούλα γύρισα προς την εξέδρα και έβλεπες στην 1η σειρά τον Τσεφεριν, τον Φιγκο, τον Ράφα Μπενίτεθ να μην πιστεύουν τι έχουν δει και λίγο πιο πάνω τον κύριο Μαρινάκη να πανηγυρίζει, γύρω σου έναν ολόκληρο πάγκο να έχει φύγει στο κόρνερ και να έχουν γίνει ένα…Τόσες στιγμές… Υπάρχει επίσης μια στιγμή που έχει αποτυπωθεί και στην παρακάμερα της UΕFΑ μετά το σφύριγμα της λήξης του τελικού με την Μίλαν ,αν δεν κάνω λάθος πρέπει να είναι ο Μουζακίτης που ρωτάει αν είναι αλήθεια αυτό που έχει συμβεί. Και φυσικά η απονομή του κυπέλλου και οι πανηγυρισμοί με όλους τους ανθρώπους της ομάδας, έντονα και όμορφα συναισθήματα. Είναι πολλές οι στιγμές και οι εικόνες ,σαν ταινία περνάνε από μπροστά μου.
– Με αυτή την σπουδαία ομάδα έκανες όλα τα βήματα. Παιδιά που έγιναν άντρες. Με κάποιους είσαι μαζί στην πρώτη ομάδα. Ή πιο σωστά κάποιοι είναι ακόμη τυχεροί και σε έχουν δίπλα τους στην πρώτη ομάδα. Υπάρχουν τα παιδιά που έμειναν στην Νέων και έφτασαν φέτος ως τους «8» επιβεβαιώνοντας ότι το περσινό δεν ήταν τυχαία. Και βέβαια τα παιδιά που ήδη βρίσκονται κάπου αλλού, αναζητώντας το επόμενο στέρεο βήμα στην καριέρα τους: Τον τρόπο να παίξουν σε επίπεδο ανδρών. Τους έχεις όλους έγνοια; Μαθαίνεις, επικοινωνείς κλπ;
Αρχικά θα σταθώ σε αυτό που ανάφερες, θεωρώ τεράστια επιτυχία ότι η Κ19 και φέτος έφτασε μέχρι τους 8 της διοργάνωσης και πραγματικά αποδεικνύει, την δουλειά που γίνετε στην ακαδημία. Επίσης και εγώ αισθάνομαι τυχερός και προνομιούχος που συνδέθηκα με αυτά τα παιδιά και με αυτό το γκρουπ συνεργατών και ανθρώπων και πραγματοποιήσαμε όλοι μαζί αυτό το εκπληκτικό ταξίδι. Με τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά που αποτελέσαν την κ19 είμαστε μαζί εδώ και σχεδόν 3,5 χρόνια ,από τα μέσα του 2021. Είναι μια ομάδα που ήδη έχει κατάκτηση 2 σερί πρωταθλήματα Ελλάδας, δεν είναι μόνο η περυσινή χρόνια που υπήρξε μεγαλύτερη προβολή λόγω του Youth League, αρα καταλαβαίνεις ότι έχουν χτιστεί δυνατοί δεσμοί μεταξύ των παιδιών αλλά και όλων των ανθρώπων που ήταν μέλη της ομάδας.
Υπάρχουν παιδιά πέραν αυτών που ανήκουν ακόμα στην ομάδα η που είναι δανεικοί και πλέον αγωνίζονται σε άλλες ομάδες και συνεχίζουμε να επικοινωνούμε και να μαθαίνω νέα τους και αυτό με κάνει πολύ χαρούμενο. Είχα την ευλογιά να συνεργαστώ με πολλά παιδιά, κάποια από αυτά κατάφεραν να αγωνιστούν στο υψηλότερο επίπεδο και αισθάνομαι περήφανος όταν τα βλέπω να αγωνίζονται και υπήρξαν και παιδιά που δεν τα κατάφεραν, ο καθένας για διαφορετικό λόγο. Για τους περισσότερους προσπαθώ να ενημερώνομαι και να μαθαίνω νέα τους, στο τέλος της ημέρας πέραν του ποδοσφαίρου αυτό που μένει, είναι οι σχέσεις και πως σε θυμάται κάποιος.
– Ο Μπάμπης Κωστούλας και ο Χρήστος Μουζακίτης είναι ήδη δυο ποδοσφαιριστές που εκπλήρωσαν την προφητεία. Πρωταγωνιστές και πρωταθλητές με τον Ολυμπιακό. Στην πρώτη γραμμή του Europa League. Όλα με την πρώτη. Με μια άνεση που ενίοτε ξεχνάς την ηλικία τους. Το περίμενες κόουτς ότι θα μπορούσε να συμβεί τόσο γρήγορα;
Κοιτάξτε αρχικά μιλάμε για πολύ ταλαντούχα παιδιά και παιδιά που έχουν πάρει μια πολύ καλή εκπαίδευση εντός της ακαδημίας του Ολυμπιακού όλα αυτά τα χρόνια. Είχα την τύχη να προπονώ και τους δυο από πολύ μικρή ηλικία, τόσο ο Μουζακίτης όσο και ο Κωστούλας πραγματοποίησαν το ντεμπούτο τους στην κ19 σε ηλικία 14,5 άρα για μένα δεν ήταν “αφύσικο” αυτό που έγινε. Σίγουρα η κατάκτηση του Youth League και απόδοση τους σε τόσο υψηλού επιπέδου αγώνες μας είχε δώσει ένα στίγμα το τι να περιμένουμε και πιστεύω ότι το ότι έγιναν πρωταθλητές Ευρώπης παίζει τεράστιο ρόλο στην αυτοπεποίθηση που βγάζουν όταν αγωνίζονται
Αυτό που ήρθε να επιβεβαιώσει την ετοιμότητα τους ήταν τα φιλικά της πρώτης ομάδας και η εμπιστοσύνη του κυρίου Μεντιλίμπαρ. Φάνηκε από τα πρώτα φιλικά ότι το επίπεδο ετοιμότητας ήταν σε υψηλό βαθμό και δεν είναι τυχαίο ότι ο Αλεξ Κρόος (τεχνικός Διευθυντής του Ajax) μετά το φιλικό δήλωνε εντυπωσιασμένος στους ανθρώπους της ομάδας μας για την ποιότητα και ετοιμότητα των παιδιών, και δεν ήταν μόνο ο Κωστούλας και ο Μουζακίτης αλλά και ο Κουτσίδης, Μπακούλας, Παπακανέλλος κάτι που αποδεικνύει την συλλογικότητα της δουλείας που έχει γίνει.
Όταν μιλάμε για μετάβαση από ακαδημία σε Α ομάδα θα πρέπει για να καταλάβει και ο κόσμος,τι εννοούμε με τον όρο ετοιμότητα. Βάση της εμπειρίας μου, περιλαμβάνει την κατανόηση παιχνιδιού σε συνδυασμό με την τεχνική, τις φυσικές παραμέτρους του παιχνιδιού και την νοητική ωριμότητα. Θεωρώ ότι τα παιδιά ο καθένας φυσικά σε διαφορετικό επίπεδο και τομείς, ήταν εξοπλισμένοι με όλα αυτά, και αυτό θα πρέπει να μας κάνει όλους εντός του συλλόγου πολύ περήφανους για την δουλειά που έχει γίνει.
Σίγουρα η δουλειά και η βελτίωση δεν μπορεί να σταματήσει σε αυτή την ηλικία και σε ένα σύλλογο όπως ο Ολυμπιακός, και αυτό που μας κάνει αισιόδοξους είναι ότι τα παιδιά που προέρχονται από την ακαδημία ,όταν φτάνουν στην Α ομάδα βρίσκουν ένα περιβάλλον και ανθρώπους που τους βοηθάνε να προσαρμοστούν αλλά και να εξελιχθούν ακόμα περισσότερο. Το να συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση της ομάδας, να κατακτιέται το πρωτάθλημα και να πρωταγωνιστούν παίκτες της ακαδημίας είναι μια εικόνα υγείας και αισιοδοξίας για το μέλλον του συλλόγου.
-Ζούμε μια ιδιαίτερη εποχή στο ποδόσφαιρο γενικά με την ηλικία να μοιάζει απλά ένας αριθμός. Το ζούμε και ειδικά στην Ελλάδα, μέσω του Ολυμπιακού αλλά και της εθνικής ομάδας. Από την μια ο πρωταθλητής. Και από την άλλη το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα με τους Ερυθρόλευκους αλλά και Καρέτσα, Κουλιεράκη, Κωνσταντέλια, Τζιόλη. Μια τρομερή.. εθνική Ελπίδων ηλικιακά με ταβάνι της τον ουρανό. Καλό timing ή κάτι παραπάνω;
Θεωρώ ότι είναι πολυπαραγοντικό, ότι είναι συνδυασμός πολλών πραγμάτων. Από την ενασχόληση μου τα τελευταία 10 χρόνια στο υψηλότερο επίπεδο αναπτυξιακών ηλικιών ,έχω παρατηρήσει ότι σίγουρα υπάρχουν γενιές και Timing. Μπορώ να θυμηθώ για παράδειγμα μερικές πολύ ταλαντούχες γενιές τους (γεννημένους )1988 του Ολυμπιακού, τους 2000 του ΠΑΟΚ, τους 2001 του ΠΑΟ και τώρα τους 2005-2007 του Ολυμπιακού ξανά.
Το πως τους διαχειρίστηκε ο κάθε σύλλογος ειναι μια διαφορετική συζήτηση, αλλά πάντα υπήρχε ταλέντο στην Ελλάδα σε αυτές τις ηλικίες. Ο δεύτερος και σημαντικότερος παράγοντας κατά την ταπεινή μου γνώμη έχει να κάνει με την εκπαίδευση που λαμβάνουν οι νέοι παίκτες, θεωρώ και γνωρίζω ότι πλέον η δουλειά και η γνώση που υπάρχει στις ακαδημίες των ομάδων είναι τις περισσότερες φορές πολύ καλύτερου επιπέδου σε σχέση με το παρελθόν και με αυτό τον τροπο βοηθάει στην ετοιμότητα και στην μετάβαση των παικτών στο επόμενο(αντρικό) επίπεδο.
Για τις συγκεκριμένες περιπτώσεις που αναφέρεις, μεγάλο ρόλο παίζει ότι υπάρχουν δυο προπονητές που εμπιστεύτηκαν αυτά τα παιδιά ο κύριος Μεντιλίμπαρ και ο κύριος Γιοβάνοβιτς ,σε δυο ομάδες που διακυβεύονται πολλά και υπάρχει τεράστια πίεση, δεν φοβήθηκαν να χρησιμοποιήσουν αυτά τα παιδιά. βέβαια όπως έχουν δηλώσει και οι δυο δεν κάνουν χάρη σε αυτά τα παιδιά, το αξίζουν και για αυτό αγωνίζονται.
Για αυτό πιστεύω ακράδαντα ότι τον σημαντικότερο ρόλο παίζει το κατά πόσο έτοιμος θα είναι ο νέος παίκτης όταν του δοθεί η ευκαιρία, αυτό μου έχει δείξει η ιστορία. Έχω δει να «χάνονται» πολύ ταλαντούχα παιδιά επειδή όταν τους δόθηκε η ευκαιρία δεν μπόρεσαν να την υποστηρίξουν. Είναι κάτι που πάντα αναφέρω και προσπαθώ να το αντιληφθούν οι παίκτες που βρίσκονται κοντά στο να κάνουν το βήμα από την κ19 στην αντρική ομάδα ,ότι ο χρόνος στην Α ομάδα κερδίζεται, δεν χαρίζεται.
– Προσωπικά είσαι ήδη η απάντηση σε μια ιδιαίτερη ερώτηση για ένα πρώτης τάξεως ερυθρόλευκο trivial pursuit «Ο μοναδικός Έλληνας προπονητής που κατέκτησε το Youth League, πάτησε στο Μαρακανά ως φιναλίστ του Διηπειρωτικού και ήταν στον σκληρό πυρήνα του τιμ που κατέκτησε το Conference League.» Και φέτος ήδη το πρωτάθλημα με την πρώτη ομάδα. Και η ευκαιρία για έναν τελικό. Ευλογημένος; Το νιώθεις;
Αρχικά αισθάνομαι ευγνωμοσύνη προς τον σύλλογο, στους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν από την Οικ. Μαρινάκη και την διοίκηση και φυσικά όλους τους ανθρώπους που συνεργάστηκα και συνεργάζομαι ,σε Ακαδημία και Α ομάδα. Ο Ολυμπιακός μου έδωσε την δυνατότητα να διεκδικήσω και να είμαι μέλος σε όλους αυτούς τους μοναδικούς τίτλους. Τώρα επί προσωπικού, φέτος κλείνω 4 χρόνια από την μέρα που ήρθα στον σύλλογο, μια ονειρική τετραετία, αν αναλογιστείς ότι σε αυτά τα 4 χρόνια είτε σαν προπονητής της Κ19 έχουμε κατακτήσει 2 πρωταθλήματα Super League k19 και το Youth League, είτε σαν συνεργάτης του κυρίου Μεντιλίμπαρ στην πρώτη ομάδα ,το Conference League, το φετινό πρωτάθλημα της Super League και ευελπιστώ να κλείσουμε αυτή την σημαντική χρονιά για τον σύλλογο και με την κατάκτηση του κυπέλου. Το λιγότερο που θα μπορούσα να πω είναι ότι αισθάνομαι ευλογημένος ,όχι μόνο για τους τίτλους αλλά κυρίως για όλες τις στιγμές και τις εμπειρίες που έχω ζήσει.
Πηγή: in.gr
